υεμένη

υεμένη

Φωτογραφίες


Υεμένη


🇾🇪

Η Υεμένη είναι ένας τόπος μαγικός. Η φτωχότερη χώρα της Αραβικής χερσονήσου αποτελεί έναν πολιτισμικό θησαυρό ξεχασμένο απ’ το χρόνο. Στην Υεμένη θα συναντήσει κανείς εξωπραγματικά τοπία, μοναδική αρχιτεκτονική με πλίνθινους “ουρανοξύστες” και μια αναλλοίωτη ισλαμική κουλτούρα.

Η Υεμένη είναι μία από τις αρχαιότερες κοιτίδες πολιτισμού στη Μέση Ανατολή. Μεταξύ του 12ου αιώνα π.Χ και 6ου μ.Χ., η περιοχή αποτελούσε τμήμα βασιλείων όπως το περίφημο της βασίλισσας του Σαβά, που έλεγχαν το ισχυρό εμπόριο των μπαχαρικών. Η σύγχρονη ιστορία της Υεμένης ξεκινάει με την ανεξαρτητοποίηση της Βόρειας Υεμένης από την Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1918. Η Βρετανική Αυτοκρατορία, που κατείχε την περιοχή του Άντεν ως προτεκτοράτο, αποχώρησε το 1967 από την περιοχή της Νότιας Υεμένης και η νότια κυβέρνηση υιοθέτησε ένα κομμουνιστικό κυβερνητικό σύστημα. Τελικά οι δύο χώρες ενώθηκαν επίσημα στο ενιαίο κράτος της Υεμένης το 1990.

Η Υεμένη αποτελείται από μια σχετικά άνυδρη, ορεινή γη που καταλήγει στα ζεστά πλούσια νερά της Ερυθράς θάλασσας στα δυτικά ή στην απέραντη ακτογραμμή του νότου που βρέχεται από την Αραβική θάλασσα. Τα δυτικά υψίπεδα έχουν ευχάριστο κλίμα και είναι πράσινα και καλλιεργήσιμα καθώς εκεί πέφτουν οι περισσότερες βροχές σε όλη την αραβική χερσόνησο. Αυτός είναι και ο λόγος που στην αρχαιότητα, Έλληνες και Ρωμαίοι αποκάλεσαν την Υεμένη «ευδαίμονα Αραβία». Τα κεντρικά υψίπεδα αποτελούν ένα μεγάλο οροπέδιο άνω των 2.000 μ. σε υψόμετρο. Η θερμοκρασία εδώ μπορεί να κυμανθεί από 30°με 40° C τη μέρα έως 0° C τη νύχτα. Η Υεμένη διαθέτει και αρκετά νησιά στην Ερυθρά θάλασσα αλλά και νοτιότερα στον Ινδικό ωκεανό.

Ο φτωχός αυτός τόπος διαθέτει κάποια κοιτάσματα φυσικού αερίου και η πρώτη μονάδα παραγωγής  άρχισε να λειτουργεί το 2009. Η εκτεταμένη διαφθορά όμως αποτελεί βασικό ανασταλτικό παράγοντα επενδυτικής δραστηριότητας.

Δυστυχώς η πανέμορφη αυτή χώρα, μετά από μακρά περίοδο πολιτικών εκμεταλλεύσεων και εμπλοκής άλλων αραβικών κρατών, από το 2015 μαστίζεται από έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο, και μια βαθιά ανθρωπιστική κρίση. Η μία εκ των δύο αντιμαχόμεων πλευρών, αποτελείται από τον επαναστατικό στρατό των Houthi που είναι Zaydi Σιίτες, υποστηρίζονται κυρίως από το Ιράν και έχουν καταλάβει το δυτικό τμήμα της χώρας και την πρωτεύουσα Sana’a. Η έτερη πλευρά αποτελείται από υποστηρικτές της εκλεγμένης κυβέρνηση του προέδρου Hadi, την οποία αναγνωρίζουν και υποστηρίζουν πολεμικά συμμαχικές δυνάμεις με επικεφαλής τη Σαουδική Αραβία και συμμετοχή του Κατάρ, Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, Κουβέιτ, Μπαχρέιν, Η.Π.Α κλπ. Οι τελευταίοι έχουν εγκαταστήσει κυβέρνηση στο στρατηγικής σημασίας λιμάνι του Aden και ελέγχουν το ανατολικό και νότιο τμήμα της χώρας, ενώ ο συνασπισμός που ηγούνται οι Σαουδάραβες βομβαρίζει αδιακρίτως την πρωτεύουσα και άλλα σημεία των Huthi με θύματα αμάχους. Όπως στους περισσότερους εμφυλίους, έχουν παρεισφρήσει και άλλες οργάνωσεις όπως η τρομοκρατική ομάδα του λεγόμενου “Ισλαμικού Κράτους” (ISIS). Συνέπεια των ανελέητων μαχών στην πάμφτωχη χώρα, είναι να επικρατεί λιμός και ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των κατοίκων της να υποφέρει από υποσιτισμό.

Το ταξίδι στην Υεμένη δεν ήταν ποτέ ασφαλές λόγω απαγωγών και τρομοκρατικών επιθέσεων. Πλέον τα περισσότερα σημεία της χώρας είναι μη προσβάσιμα για επίσκεψη.


Άνθρωποι

Οι Υεμενίτες θαρρείς πως είναι λαξευμένοι απ’ το ίδιο άνυδρο, σκληρό πέτρωμα του τόπου τους. Απομονωμένοι στην ορεινή αυτή γη και βυθισμένοι βαθιά στην αυστηρή θρησκευτική τους παράδοση, μοιάζουν σε πρώτη εντύπωση αυστηρός και απόμακρος λαός. Το παρουσιαστικό ακολουθεί πιστά τους κανόνες, οι άνδρες φορούν λευκή κελεμπία ή ένα είδος “φούστας” και στη μέση την αναπόσπαστη jambiya, το παραδοσιακό κεκλιμένο ξίφος, ενώ όλες οι γυναίκες φορούν το κατάμαυρο nihab που αφήνει ακάλυπτα μόνο τα μάτια. Χαρακτηριστική είναι επίσης η μανιώδης χρήση του διεγερτικού φυτού qat στα μπουκωμένα στόματα όλων. Πέρα όμως από τις πρώτες εντυπώσεις, οι Υεμενίτες είναι ιδιαίτερα φιλικοί, ευγενικοί, υπερήφανοι, φιλόξενοι και πάνω απ’ όλα έντιμοι.

Το Qat είναι ένα φυτό με ήπια ψυχοτρόπο δράση και ταυτόχρονα μια διαδεδομένη κοινωνική συνήθεια στη χώρα αυτή. Πρόκειται για απαγορευμένη ουσία στον υπόλοιπο κόσμο, όμως στην Υεμένη, τη Σομαλία και κάποιες περιοχές της Αιθιοπίας είναι νόμιμο και καταναλώνεται καθημερινά σε ποσότητες. Το χορτάρι αυτό που έχει διάφορες ποικιλίες, ποιότητες και τιμές, χρειάζεται να το αναμασά κανείς επίμονα, κατακρατώντας το στυφό φυτικό πολτό στο μάγουλο του για πολλές ώρες, ώστε να λειτουργήσει η επίδρασή του. Το qat αποτελεί προϊόν σημαντικής εμπορικής αξίας, όμως ταυτόχρονα αποτελεί και μάστιγα για τον πάμφτωχο λαό που ξοδεύει καθημερινά ένα μεγάλο μέρος του εισοδήματός του για τη συνήθεια αυτή. Από το μεσημέρι και μετά όλοι οι άνδρε, αλλά και γυναίκες κάτω από την κάλυψη του nihab, επιδίδονται στην κατανάλωση μπουκώνοντας το μάγουλό τους, φτύνοντας την περίσσεια σιελόρροια και στη συνέχεια συνήθως αναπαύονται απολαμβάνοντας την επίδραση της ουσίας.


Τόποι

Sana’a
Η παλιά πόλη της πρωτεύουσας Sana’a απλώνεται σαν περίτεχνο κέντημα σε ένα οροπέδιο, σε υψόμετρο 2.300μ. Η Sana’a είναι μια πανάρχαια πόλη, μια από τις αρχαιότερες πόλεις που κατοικείται συνεχόμενα από τα βιβλικά χρόνια, ενώ σύμφωνα με το θρύλο ως ιδρυτής καταδεικνύεται ο γιος του Νώε. Η Sana’a αποτελεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO με μια αρχιτεκτονική που, όπως οι περισσότερες πόλεις της χώρας, χαρακτηρίζεται από εντυπωσιακούς πολυώροφους πλίνθινους ή πέτρινους πύργους, με εξωτερική διακόσμηση από αριστοτεχνικά λευκά αραβουργήματα. Στα στενά σοκάκια της συναντά κανείς πολλές υπαίθριες αγορές με λαχανικά, μπαχαρικά, qat και… αν και πλέον απαγορεύεται, ακόμα και εξαρτήματα όπλων.

Νήσος Socotra
Αποκομμένη στον Ινδικό ωκεανό, η Socotra και τα τρία μικρότερα γειτονικά νησιά αποτελούν ένα τοπίο “εξωγήινο”. Η απομόνωσή του νησιού που βρίσκεται σε μεγάλη απόσταση από την ξηρά, ανάμεσα στην Αραβική χερσόνησο και την Αφρική, οδήγησε σε μια μοναδική εξελικτική πορεία. Σε αυτό το θησαυρό βιοποικιλότητας με πάνω από 700 είδη ενδημικής χλωρίδας, συναντά κανείς δέντρα βγαλμένα από ταινία επιστημονικής φαντασίας. Dragon blood tree, Bottle tree, Cucumber tree, είναι μόνο λίγα από τα εξωπραγματικά αυτά είδη του φυτικού βασιλείου. Η Socotra έχει περίπου 50.000 κατοίκους που μιλούν την τοπική διάλεκτο Soqotri.

Manakah, Al Hajjarah, Shibam-Kaukabahn, Thula
Aυτές οι πόλεις βρίσκονται σε απόσταση 2-3 ημερών από την πρωτεύουσα και ήταν τα επιτρεπόμενα όρια για τους επισκέπτες το 2014, ενώ είχαν ήδη αρχίσει οι ταραχές του εμφυλίου, με αρκετούς ελέγχους ασφαλείας στη διαδρομή, .

Shibam – Hadramaut
To “Μanhattan της ερήμου” με τους πλίνθινους ουρανοξύστες που δυστυχώς ήταν ήδη απροσπέλαστο λόγω εχθροπραξιών.



Υεμένη, στα πρόθυρα πολέμου

Ιανουάριος 2013

Μερικές ώρες πτήσης από τη χιονισμένη Κωνσταντινούπολη μέχρι το αεροπλάνο να τροχοδρομήσει λίγο μετά τα μεσάνυχτα στο έδαφος της Αραβικής αυτής χώρας, η οποία μετά από σειρά πολιτικών αναταραχών που κορυφώθηκαν μετά την “Αραβική άνοιξη”, βρίσκεται σε κατάσταση εμφυλίων εχθροπραξιών. Και αυτή είναι μόνο η αρχή του αιματηρού πολέμου που θα ακολουθήσει. Παίρνοντας τη σοβαρή απόφαση να ταξιδέψουμε σε μια χώρα όπου ο τουρισμός έχει λήξει οριστικά, με σοβαρό κίνδυνο απαγωγής και εκτέλεσης όπως περιστατικά που σημειώνονταν το τελευταίο διάστημα, μαζί με τους τρεις συνταξιδιώτες μου αναλάβαμε το ρίσκο της ακεραιότητάς μας…

Περισσότερα...

Yemen Sana'a Υεμένη

Το πρώτο πράγμα που αντικρίζω κατά την άφιξη, είναι μια ομάδα μαυροφορεμένων γυναικών που σα φαντάσματα κατευθύνονται από την υποφωτισμένη αίθουσα αφίξεων στον τελωνειακό έλεγχο. Προσπαθώ να επικοινωνήσω με sms με τον άνθρωπο που έχει μεριμνήσει για την έγκριση της βίζας μας έχοντας στα χέρια μου μερικά χαρτιά με αραβικά κείμενα και το εθνόσημο της δημοκρατίας της Υεμένης. Είναι η δεύτερη φορά που επιχειρώ να επισκεφθώ τη χώρα και η αποτυχία έκδοσης βίζας ελπίζω να μην επαναληφθεί και μάλιστα στο έδαφός της. Τελικά ο άνθρωπος εμφανίζεται πίσω από μία πόρτα. Υπάρχει ένα… μικρό πρόβλημα με τη βίζα! Όχι κάτι σημαντικό απ’ ότι μας βεβαιώνουν κάποιοι αγνώστου ιδιότητας άνθρωποι. Οι αριθμοί προέγκρισης δεν αντιστοιχούν στους αριθμούς της βίζας. Για να μην περιμένουμε ώρες μέχρι να ξημερώσει και λυθεί το θέμα, προτείνουν να αφήσουμε τα διαβατήριά μας εκεί! Είναι απαράβατος κανόνας το να μην παραδίδει κανείς τα ταξιδιωτικά του έγγραφα. Πόσω μάλλον σε αγνώστους και ειδικά σε μια χώρα που βρίσκεται σε ημιεμπόλεμη κατάσταση, με απολυταρχικό καθεστώς, με οδοφράγματα του στρατού στους δρόμους… Μα πώς θα κυκλοφορούμε στην Υεμένη χωρίς διαβατήριο; Τελικά η νύστα επικρατεί της λογικής. Παίρνουμε τους δρόμους για την πόλη χωρίς κανένα χαρτί στα χέρια μας εκτός από ένα απόκομμα με έναν αριθμό τηλεφώνου κάποιου που δεν κατάλαβα τι ιδιότητα έχει. Στο δρόμο υπάρχουν πράγματι οδοφράγματα του στρατού που για καλή μας τύχη δε μας σταματούν. Φτάνουμε σε μια κατασκότεινη πόλη που δείχνει τρομακτική ανάμεσα στα σοκάκια και τα ψηλά πλίνθινα κτίρια. Η πόλη έχει blackout. Το ξενοδοχείο Dawood, (άγνωστο αν επιβίωσε απ’ τους βομβαρδισμούς του πολέμου που θα ακολουθήσει), είναι ένας επταώροφος πύργος του 17ου αιώνα και από τα ελάχιστα καταλύματα που παραμένουν σε λειτουργία στην παλιά πόλη. Ανεβαίνοουμε με κόπο μια πολύ στενή σκάλα με απότομα σκαλιά, κουβαλώντας το σάκο – μια ακόμα δοκιμασίαδοκιμασία καλωσορίσματος. Το θέαμα όμως μας ανταμείβοι, τα δωμάτια μοιάζουν βγαλμένα από τις χίλιες και μια νύχτες, όπως και η θέα στη σκοτεινή πόλη. Υπό το φως των κεριών θα απολαύσω την επειρία στο στρωμένο με παραδοσιακά χαλιά δωμάτιο, με τα χρωματιστά τζαμάκια στους φεγγίτες, τα σφυρήλατα μπρούτζινα τραπεζάκια και διακοσμητικά, τα παλιά ξυλόγλυπτα έπιπλα, μέχρι να κλείσω τα μάτια μου σε έναν βαθύ, γλυκό ύπνο. Το πρωινό φως θα μου αποκαλύψει πλήρως το μεγαλείο αυτού του τόπου.

Η Sana’a απλώνεται σα δαντέλα κάτω από την ανεμπόδιστη θέα της ταράτσας του μικρού ξενοδοχείου. Το μπεζ των χωμάτινων πλίνθων με το λευκό κέντημα του ασβέστη, οι μιναρέδες των τζαμιών και τα βουνά που υψώνονται στο βάθος του οροπεδίου, δημιουργούν ένα θέαμα που με αφήνει έκθαμβο. Το άγχος μου για το διαβατήριο με κάνει να εγκαταλείψω τη μοναδική αυτή θέα και να κατέβω τρέχοντας τα μεγάλα σκαλιά των επτά ορόφων. Ευτυχώς τα διαβατήρια είναι εδώ μαζί με το πολύτιμο αυτοκόλλητο της βίζας. Το πρωινό στην Υεμένη είναι πλούσιο. Φρέσκο, ζεστό ψωμί σε σχήμα πίτας, μέλι, κάποια είδη ομελέτας με τομάτα, συκώτι και άλλα.

Δειλά δειλά βγαίνουμε στα σοκάκια της πόλης θαυμάζοντας τα κεντημένα με περίτεχνες ασβεστωμένες δαντέλες, ψηλά κτίρια της περιτειχισμένης παλιάς πόλης. Η πανέμορφη αυτή χώρα δυστυχώς δεν ήταν ποτέ ασφαλής και οι απαγωγές ξένων πολιτών δεν ήταν σπάνιο φαινόμενο τα προηγούμενα χρόνια. Οι απαγωγείς συνήθως ζητούσαν κάποια πολιτικά ανταλλάγματα από την κυβέρνηση και απελευθέρωναν τα θύματά τους μετά από μια περίοδο φιλοξενίας. Όμως προσφάτως η κατάσταση αυτή έχει αλλάξει επικίνδυνα μαζί με την πολιτική αστάθεια στη χώρα και έχουν υπάρξει ομηρείες και επιθέσεις σε ξένους τουρίστες με αιματηρή κατάληξη. Αυτό που δε γνωρίζουμε βαδίζοντας στους δρόμους της Sana’a, στην πολυσύχναστη κεντρική πλατεία Tahrir όπου τριγυρνάμε ήσυχοι έχοντας μόλις κάνει συνάλλαγμα στην τράπεζα, είναι πως μόλις δυο μέρες πριν είχαν απαχθεί τρεις ξένοι υπήκοοι, μέρα-μεσημέρι, μπροστά στα μάτια του κόσμου. Απ ότι διάβασα, αφέθηκαν μετά από αρκετούς μήνες με χρηματικό αντάλλαγμα.

https://www.bbc.com/news/world-middle-east-20817731

Η Υεμένη μετά από περιόδους οθωμανικής και βρετανικής αποικιοκρατίας και μοναρχίας οδηγήθηκε τη δεκαετία του ’60 σε ταραχές υποκινούμενες έξωθεν και διαχωρίστηκε σε δύο εχθρικά αντιμαχόμενα κράτη με αρκετές πολεμικές συρράξεις μεταξύ τους. Το 1990 τελικά ενώνεται και πάλι στο σημερινό ενιαίο κράτος χωρίς ποτέ όμως να κοπάσουν οι αψιμαχίες μεταξύ φυλάρχων, πολιτικών παρατάξεων και συμφερόντων στη φτωχή αυτή χώρα. Σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν παραστρατιωτικές οργανώσεις όπως η Al Qaeda και τελικά να οδηγηθεί η χώρα σε πραξικοπήματα, έναν αιματηρό εμφύλιο που μαίνεται μέχρι σήμερα και την επακόλουθη ανθρωπιστική κρίση.

Στα πρόθυρα αυτής της τραγικής εξέλιξης, οι μοναδικοί τουρίστες στην πρωτεύουσα της χώρας αυτής είμαστε εμείς. Οι άνθρωποι είναι όλοι πρόσχαροι, φιλικοί και ζητούν να τους βγάλουμε φωτογραφίες, με εξαίρεση τις γυναίκες που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να στρέψεις το φακό προς το μέρος τους. Οι υπαίθριες αγορές της πόλης δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τα χρώματα και την ποικιλία αγαθών άλλων αραβικών πόλεων. Ένας παππούς με πλησιάζει προτείνοντάς μου να αγοράσω τη jambiya που φορούσε. Πρέπει να είχε ανάγκη τα λιγοστά χρήματα που ζητούσε κι εγώ είχα τη χαρά του να αποκτήσω ένα σουβενίρ με την ομορφιά της παλαιότητάς του. Το καμπύλο αυτό ξίφος που είναι αναπόσπαστο στοιχείο της αμφίεσης των ανδρών, αποτελεί δείγμα τιμής και πρέπει να παραμένει στη θήκη του, διαφορετικά δηλώνει πρόκληση για διαμάχη. Εκτός από το όπλο αυτό όμως, στους δρόμους κυκλοφορούν και κάποιοι πολίτες με ένα kalashnikov στον ώμο! Κάποια στιγμή συναντάμε στο δρόμο μια νεαρή κοπέλα που από το καλυμμένο κεφάλι της διακρίνονταν δυτικά χαρακτηριστικά και ξανθά μαλλιά. Πλησιάζοντάς την για να τη ρωτήσουμε κάτι εκείνη τρομάζει και στη συνέχεια ζητά συγνώμη για την επιφυλακτικότητά της που ήταν δείγμα της κατάστασης που επικρατούσε. Εμείς πάλι κυκλοφορούμε με κάθε εξωστρέφεια και κοινωνικότητα προς όποιον συναντάμε. Μετά το μεσημέρι όλοι αρχίζουν να μπουκώνουν το στόμα τους με το ήπιο ναρκωτικό Qat, ένα στυφό χορτάρι που μετατρέπεται σε πολτό στα παραφουσκωμένα μάγουλα ανδρών, γυναικών υπό την κάλυψη του hijab, ακόμα και παιδιών. Η χαλάρωση και η διάθεση για κουβέντα που τους προκαλεί είναι φανερή και οι ρυθμοί της χώρας επιβραδύνονται ακολούθως.

Πρωινό ξύπνημα για την αναχώρηση προς τη νήσο Socotra. Απολαμβάναμε το πρωινό μας περιμένοντας τον ταξιτζή που είχαμε βρει την προηγούμενη μέρα και με δυσκολία του περιγράψαμε πως θέλουμε μεταφορά προς το αεροδρόμιο. O συνταξιδιώτης μου με ενημερώνει ότι ο  οδηγός μας περιμένει έξω. Χαλαροί λοιπόν κάποια στιγμή αποφασίζουμε πως έχει περάσει η ώρα για να διαπιστώσω… πως δεν πρόκειται για το ταξί μας αλλά για ένα άσχετο όχημα, από τα αμέτρητα σαραβαλιασμένα αυτοκίνητα τύπου station wagon που κυκλοφορούν στην πόλη και μοιάζουν μεταξύ τους. Aυτή η απροσεξία παρ’ ολίγο να τινάξει το ταξίδι στον αέρα. Βγαίνουμε από τα σοκάκια και τρέχουμε προς τον κεντρικό δρόμο ψάχνοντας μάταια για ταξί. Ο ιδιοκτήτης ενός μικρού μαγαζιού διακρίνοντας την ανησυχία μας, μας ρωτά. Χωρίς δεύτερη σκέψη, κλείνει το μαγαζί του και προσφέρεται να μας πάει με το αυτοκίνητό του στο αεροδρόμιο. Με ανακούφιση βρισκόμαστε μέσα στο αεροπλάνο που θα μας πάει στον πολυπόθητο προορισμό. Το αεροπλάνο κάνει ενδιάμεση στάση στο λιμάνι του Aden και μετά από μια διαδρομή παράλληλα με την ατελείωτη ακτή στον σχεδόν ακατοίκητο νότο της χώρας, άλλη μια στάση στην πόλη Mukalla. Στην πόλη αυτή τα παιδιά ενός σχολείου με τις μαυροφορούσες δασκάλες τους μπαίνουν στο αεροπλάνο για μια σύντομη εκπαιδευτική επίσκεψη. Στο τελευταίο σκέλος ο κυβερνήτης μας καλεί στο πιλοτήριο πάνω από τα μαγευτικά νερά της Αραβικής θάλασσας. Η νήσος Socotra εμφανίζεται μποροστά μας με τα απόκοσμα χρώματά της.

_mg_1435

Νήσος Socotra

Ο Saaber που θα είναι ο guide μας, μας υποδέχεται και μετά από μια στάση του οδηγού για προμήθεια qat γευματίζουμε με φρέσκα ψάρια σε έναν καφενέ, παρέα με κατσίκες που πίνουν… καφέ και Αιγυπτιακούς γύπες που τρώνε τα αποφάγια.

Συνεχίζουμε ανακαλύπτοντας τα γυσικά θαύματα του νησιού, στην παραλία Delisha με τις αμμοθίνες που ξεκινούν από τη θάλασσα και φτάνουν μέχρι τις κορυφές των βουνών, καθώς και στους επιβλητικούς αμμόλοφους του Αrher, τοπία που δεν υπάρχει ίχνος άλλης ανθρώπινης παρουσίας και η μορφολογία μοιάζει βγαλμένη από ταινία επιστημονικής φαντασίας. Η ανάβαση στους αμμόλοφους είναι κοπιαστική, αλλά προσφέρει απαράμιλλη θέα. Η διανυκτέρευση γίνεται σε ελεύθερο camping, σε διαφορετική παραλία κάθε μέρα. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει μια πεζοπορία σε ένα οροπέδιο με μια απολαυστική φυσική πισίνα και μια πιο κοπιαστική στην κορυφή ενός βουνού όπου υπάρχει ένα μεγάλο σπήλαιο (Hog cave) με σταλακτίτες. Η διαδρομή είναι κατάφυτη με τα σουρεαλιστικά ενδημικά bottle trees και cucumber trees.

Επιστρέφοντας καταβεβλημένοι από την εξουθενωτική ζέστη βουτάμε στο νερό θαυμάζοντας τον πλούσιο βυθό του Ινδικού ωκεανού. Οι πεζοπορίες συνεχίζονται και τις επόμενες μέρες, με τα αποκαλυπτικά τοπία της εξωπραγματικής χλωρίδας. Δάση από το “εξωγήινο” Dragon Blood tree φύωνται στο οροπέδιο Dixsam, χωράφια με ανθισμένα Bottle Trees, ορεινές λίμνες και ρυάκια. Ακολουθεί μια βαρκάδα στην τρικυμιώδη θάλασσα μέχρι την παραλία Shouab με τα τυρκουάζ νερά, κι επιστροφή στο ψαροχώρι Qalansiya. Ένα σύντομο πέρασμα από την “πρωτεύουσα” Hadibo για προμήθειες, που δεν είναι παρά ένας μικρός οικισμός μέσα στη σκόνη και τα σκουπίδια. Σε αντίθεση με την εικόνα αυτή είναι οι παραδεισένιες, ερημικές γωνιές του νησιού όπου απολαμβάνουμε φρέσκα ψάρια, ρύζι και άφθονο τσάι.

Η παραλία Aomak βρίσκεται στα νότια του νησιού και βρέχεται από τα νερά του Ινδικού ωκεανού. Εδώ συναντάμε μια μεγάλη παρέα εκπατρισμένων από τη Σαουδική Αραβία, με πολυτελή οχήματα και εμφανή οικονομική επιφάνεια που απολαμβάνουν αρχοντικές απολαύσεις. Μας προσκαλούν στο στρωμένο με χαλιά υπαίθριο “παλάτι” τους, μας προσφέρουν πλούσιο φαγητό με τσάι και βόλτα με καμήλες.
Η πέμπτη και τελευταία μέρα στο νησί μας αποκαλύπτει άλλο ένα τοπίο που κόβει την ανάσα. Ο Saaber μας λέει να κλείσουμε τα μάτια μας μέχρι να φτάσουμε στην κορυφή ενός λόφου. Η τεράστια λιμνοθάλασσα Detwah απλώνεται επιβλητικά μπροστά μας με το κατάλευκο της άμμου και το υδάτινο σμαραγδί να εναλλάσσονται κάτω από τα παιχνίδια του φωτός.
Στις αναμνήσεις της Υεμένης που αναπολώ, ανεξίτηλο θα μείνει και ένα πολύ ανθρώπινο περιστατικό. Ένα πρωί ξυπνώντας και βγαίνοντας από τις σκηνές μας, βλέπουμε τον Saaber να κρατά ένα μάτσο τσαλακωμένα χαρτονομίσματα των 50 ευρώ που βρήκε σκορπισμένα στους γύρω θάμνους. Μας λέει να ελέγξουμε μήπως έχουμε χάσει χρήματα. Ο συνταξιδιώτης μου ανακαλύπτει τελικά ότι το πορτοφόλι μέσης του έχει σκιστεί και όλα τα λεφτά του είχαν πέσει. Η τιμιότητα και η καλοσύνη αυτού του λαού επισφραγίστηκε στο όνομα αυτού του ανθρώπου που ζει σε ένα από τα πιο ακριτικά σημεία του πλανήτη.

 

Επιστρέφοντας στη Sana’a έχουμε πια ξεθαρρέψει και κινούμαστε με περισσή άνεση, αγνοώντας τον ενδεχόμενο κίνδυνο. Κάποια στιγμή συναντάμε και τους μοναδικούς άλλους τουρίστες, να κυκλοφορούν με ένοπλη συνοδεία! Η πληροφορία του ότι μπορούμε να επισκεφτούμε κάποιες άλλες γειτονικές περιοχές, μας κάνει να αψηφήσουμε τον υποτιθέμενο κίνδυνο και να φύγουμε για ένα ολιγοήμερο ταξίδι. Η πραγματοποίησή του γίνεται υποχρεωτικά με ντόπιο ξεναγό, νοικιασμένο όχημα και τις απαραίτητες άδειες σε φωτοτυπίες πολλών αντιγράφων που παραδίδονται σε κάθε σημείο ελέγχου, ούτως ώστε να ελέγχεται αν κάτι πάει στραβά και… εξαφανιστούμε. Ο guide είναι ένας εξαιρετικά καλλιεργημένος άνθρωπος, καθηγητής ισπανικών στο πανεπιστήμιο της πόλης. Ζούσε αρκετά χρόνια στην Κούβα και την Ισπανία όπου ήταν παντρεμένος, αλλά επέστρεψε στην πατρίδα του και δημιούργησε οικογένεια σύμφωνα με αυτό που προστάζουν οι τοπικές παραδόσεις. Μας δήλωσε ότι αν γίνει κάτι, θα προτάξει τον εαυτό του μπροστά σε κάθε απειλή για να μας προστατέψει. Δεν είναι και ιδιαίτερα καθησυχαστική βέβαια αυτή η δέσμευση αυτοθυσίας, μιας και σε τέτοιες περιπτώσεις δεν έχει σημασία ποιος θα πέσει πρώτος. Οι διαδρομές στα ορεινά χωριά της Υεμένης είναι μαγευτικές. Χωριά από πέτρα υψώνονται σα φυσική συνέχεια του άνυδρου τοπίου. Φτάνοντας στη Manakha, μια πόλη χτισμένη αμφιθεατρικά, περπατάμε στην πολύβουη αγορά της με τη σοκαριστική θέα σφαγμένων ζώων. Το βράδυ μας επισκέπτεται μια μπάντα που παίζει εξαιρετική παραδοσιακή μουσική με ούτι και μας συντροφεύει, με τραγούδια και έναν κυκλικό χορό  με υψωμένες  τις jambiyas._MG_5216

Συνεχίζουμε στο εκπληκτικής ομορφιάς οχυρωμένο χωριό Al Hajjarah. Μέσα στα έρημα σοκάκια του, μια νεαρή κοπέλα και η μητέρα της μου κάνουν νόημα να μπω στο σπίτι τους, κάτι αρκετά παράδοξο σε μια αυστηρά ισλαμική χώρα. Έχω χάσει τους συνταξιδιώτες μου και είμαι μόνος, όμως παίρνω το θάρρος να μπω σε ένα ξένο σπίτι όπου θα μπορούσαν άνετα να μου κολλήσουν ένα kalashnikov στο μέτωπο και να μη με ξαναδεί κανείς. Η νεαρή κοπέλα ντρέπεται και τρέχει σε κάποιο δωμάτιο να κρυφτεί από το βλέμμα μου, ενώ η γριά μητέρα μου κάνει νόημα να ανέβω στην ταράτσα από την ασφυκτικά στενή χωμάτινη σκάλα. Πραγματικά η θέα από την οροφή είναι ανεπανάληπτη, αλλά ο φόβος μου θα με κάνει να την απολαύσω βιαστικά. Στις πόλεις Shibam-Kaukabahn μια ομάδα παιδιών μας υποδέχεται με χαρές και γέλια. Όμως ένας άτακτος αρχηγός της παιδικής “συμμορίας” με τη λευκή του κελεμπία, έχει διάθεση bullying και αρχίζει να ξεστομίζει προς εμάς αντιαμερικανικά συνθήματα! Τα βράδια αποφεύγουμε να κυκλοφορούμε στις πόλεις αυτές. Μια περίεργη ηρεμία επικρατεί στην πετρόχτιστη πόλη Thula, όπως και παντού στις κλειστές αυτές κοινωνίες της Υεμένης, κάνοντας ακόμα πιο κραυγαλέα την ύπαρξη τεσσάρων ξένων στους δρόμους.

Μια οικογένεια σταματά με το αμάξι της και οι μαυροφορεμένες γυναίκες μας προσκαλούν για μια επίσκεψη στο σπίτι τους όταν θα επιστρέψουμε στην Sana’a. Δυστυχώς ο αριθμός τηλεφώνου μάλλον γράφτηκε λάθος και χάσαμε αυτή την ευγενική πρόσκληση. Πίσω στην πρωτεύουσα Sana’a επισκεπτόμαστε το μεγαλοπρεπές Grand Mosque, που δεν ταιριάζει και πολύ με τη φτωχή εικόνα της χώρας.
Η πρωτοχρονιά του 2013 μας βρίσκει στο δρόμο, επιστρέφοντας από ένα δείπνο σε ένα από τα λίγα εστιατόρια της πόλης. Όμως ο ταξιτζής ζητά ένα αδικαιολόγητο ποσό που αρνηούμαστε να του δώσουμε. Εκείνος αρχίζει να ωρύεται αναστατώνοντας την ησυχία της γειτονιάς και προσελκύοντας κόσμο προς το μέρος μας. Ένας από τους παρευρισκόμενους -ένας φανερά καλλιεργημένος νεαρός- πλησιάζει και δίνει στον ταξιτζή τα χρήματα που απαιτεί. Με μεγάλη δυσκολία δέχεται να του επιστρέψουμε το ποσό, επισφραγίζοντας το αίσθημα φιλοξενίας των Υεμενιτών. Παρά το απροσδόκητο “ποδαρικό”, το 2013 μας υποδέχεται ευχάριστα και μια βασιλόπιτα που κουβαλούσε ως έκπληξη όλες τις μέρες ο συνταξιδιώτης μας, κόβεται στην ταράτσα του ξενοδοχείου με φόντο τη μυθική πόλη…
Το ταξίδι σε έναν από τους πιο συγκλονιστικούς τόπους που έχω βρεθεί φτάνει στο τέλος του και αναμένοντας την ώρα της επιστροφής στο αεροδρόμιο. Για λόγους οικονομίας δεν έχουμε κρατήσει δωμάτιο και περνάμε το χρόνο μας τρώγοντας και πίνοντας τσάι στην αυλή του ξενοδοχείου. Η νύχτα είναι κρύα όμως κι εμείς απροετοίμαστοι για τον απρόσμενο καιρό. Οι άνθρωποι του ξενοδοχείου μας ρωτούν το λόγο για τον οποίο ξεροσταλιάζουμε αντί να αναπαυόμαστε στο δωμάτιο κι εμείς απαντάμε ως δικαιολογία πως δεν έχουμε χρήματα. Αμέσως προσφέρονται να μας δώσουν δύο δωμάτια δωρεάν κι εμείς με μια μεγάλη δόση ντροπής δεχόμαστε το ένα δωμάτιο, προσπαθώντας να το αφήσουμε όπως το βρήκαμε.
Ανακαλώ με νοσταλγία τις μνήμες από την “Ευδαίμωνα Αραβία, θλίβομαι για τον αιματηρό εμφύλιο και τον επακόλουθο λιμό που πλήττει τον πολύπαθο λαό και εύχομαι η ειρήνη να βασιλέψει ξανά.
©Αλέξανδρος Τσούτης

_mg_0737

2η επίσκεψη, Socotra – Ιανουάριος 2024.

Ένα ακόμα εκπληκτικό ταξίδι των Planet Voyagers ολοκληρώθηκε γεμίζοντάς μας με αλησμόνητες εμπειρίες.

Πολλοί ακούγοντας το όνομα “Υεμένη”, σκέφτονται πολέμους, βομβαρδισμούς και κάποιους αντάρτες Χούθι που άκουσαν στις ειδήσεις.
Πράγματι η χώρα αυτή της Αραβικής χερσονήσου, βρίσκεται δυστυχώς εδώ και μια δεκαετία σε εμφύλιο πόλεμο και ανθρωπιστική κρίση.
Έχω αναλάβει αρκετά προσωπικά ρίσκα ταξιδεύοντας (όπως στην πρώτη επίσκεψή μου στην Υεμένη) όμως τα ταξίδια που διοργανώνουμε με τους Planet Voyagers, αν και είναι συνήθως σε μη προφανείς προορισμούς έχουν πάντα ως βάση τη γνώση, γεωπολιτική αλλά και… απλώς γεωγραφική.

Περισσότερα...
Η απομονωμένη Νήσος Σοκότρα ανήκει στην πολύπαθη Υεμένη, όμως γεωγραφικά βρίσκεται πιο κοντά στην Αφρική, οι λίγοι κάτοικοι μιλούν τοπική διάλεκτο, και δεν έχει εμπλακεί στις αντιπαλότητες της ενδοχώρας. Το νησί ελέγχεται από την αναγνωρισμένη κυβέρνηση του νότου αλλά υπάρχει έντονη επιρροή από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα που εποφθαλμιούν σε επενδύσεις και ανοικοδόμηση resorts σε αυτόν το μοναδικό, παρθένο παράδεισο.

Αν ο παράδεισος υπάρχει κάπου στη γη ή σε άλλον πλανήτη, η αλλόκοσμη Σοκότρα μοιάζει να είναι ο τόπος που τον φιλοξενεί. Η συγκλονιστική εμπειρία που βιώνει κανείς στον τόπο αυτό δεν περιγράφεται σε καμία instagramική φωτογραφία και κανένα video. Το να βρεθούμε ξανά εκεί, στην “Ευδαίμονα Αραβία” και τη Νήσο Διοσκουρίδα των Αρχαίων Ελλήνων μας έδωσε την ευκαιρία να ξαναζήσουμε αυτή την εμπειρία ζωής. Το να μοιραστούμε την εμπειρία με μια υπέροχη παρέα 15 ανθρώπων, υπερέβει ακόμα και την ευδαιμονία αυτού του τόπου.

Share this Post



Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *