Νεπάλ

Φωτογραφίες


Νεπάλ


🇳🇵

Η Δημοκρατία του Νεπάλ είναι μια περίκλειστη χώρα της Νοτίου Ασίας που μέχρι το 2008 αποτελούσε βασίλειο. Πρόκειται για έναν τόπο με ποικίλη γεωμορφολογία, από εύφορες, τροπικές πεδιάδες, ορεινά δάση, μέχρι την ψηλότερη οροσειρά του πλανήτη, τα Ιμαλάια. Σε αυτή τη μικρή χώρα βρίσκονται πάνω από 90 κορυφές με υψόμετρο άνω των 7000 μέτρων, οκτώ από τις δέκα ψηλότερες κορυφές της γης και βέβαια το ψηλότερο σημείο αυτής, το μεγαλοπρεπές όρος Everest. 

To Nepal συγκεντρώνει πλήθη τουριστών που προσελκύονται από το μεγάλο πολιτισμικό του ενδιαφέρον, τις μεσαιωνικές πόλεις με τα αμέτρητα μεγαλοπρεπή ινδουιστικά μνημεία, τα παλάτια, τα βουδιστικά μοναστήρια, ή όταν ο καιρός επιτρέπει, ορεινές πεζοπορίες στα επιβλητικά τοπία του και αναρριχήσεις στις πανύψηλες κορυφές. Ο Βουδισμός, έχοντας ρίζες στο γειτονικό Θιβέτ είναι μειονοτική θρησκεία, αλλά ο διαχωρισμός του με τον Ινδουισμό δεν είναι ευδιάκριτος και πολλές θεότητες είναι κοινές. Άλλωστε εδώ, στο χωριό Lumbini βρίσκεται και η γενέτειρα του Gautama Buddha ή Siddharta Gautama ή απλά… Βούδα. 

Η χώρα είναι απ’ τις κατεξοχήν πρόσφορες και φιλικές για τον ανεξάρτητο ταξιδιώτη και στις μεγάλες πόλεις θα βρει κανείς πλήθος από εστιατόρια, ξενοδοχεία, εμπορικά καταστήματα και τουριστικές υπηρεσίες. Το κόστος είναι επίσης ευέλικτο για όλους, είτε πρόκειται για backpackers με μηδαμινό budget, είτε για τουρίστες που δεν αποχωρίζονται τις ανέσεις τους.

Το οδικό δίκτυο είναι απογοητευτικό και οι διαδρομές, ειδικά την περίοδο των βροχών, απαιτούν χρόνο πολύ μεγαλύτερο απ’ τον αναμενόμενο. Στις πόλεις επικρατεί κυκλοφοριακό χάος αντίστοιχο της Ινδίας και το επαρχιακό δίκτυο δεν περιλαμβάνει κανέναν αυτοκινητόδρομο, παρά μόνο στενούς, επικίνδυνους, ελικοειδείς δρόμους επιρρεπείς σε κατολισθήσεις και ατυχήματα. Οι νεροποντές των μουσώνων, η λάσπη και ο μεγάλος αριθμός βαρέων οχημάτων δυσχεραίνουν ακόμα περισσότερο τις συνθήκες. Θα ήταν συνετό να έχει κανείς μεγάλη ευελιξία στο πρόγραμμα του όταν ταξιδεύει στη χώρα και αφήνει χρονικό περιθώριο ασφαλείας.   

Το Απρίλιο του 2015, ένας καταστροφικός σεισμός ισχύος 7,9 της κλίμακας Richter έπληξε το Νεπάλ, αφήνοντας πίσω του χιλιάδες νεκρούς, τραυματίες, άστεγους, ισοπεδώνοντας ολόκληρα χωριά και πολλά από τα αρχαία μνημεία. Πολλά από αυτά βρίσκονται ακόμα σε κατάσταση αναστήλωσης. Ο σεισμός προκάλεσε χιονοστιβάδα στο όρος Έβερεστ που καταπλάκωσε τη βάση κατασκήνωσης ορειβατών με απολογισμό τουλάχιστον 22 νεκρούς, το πιο θανατηφόρο περιστατικό στην ιστορία του βουνού, ενώ εκατοντάδες άτομα αποκόπηκαν χωρίς δυνατότητα επιστροφής.


Άνθρωποι

Οι Νεπαλέζοι είναι από τους φιλικότερους λαούς της γης, ειρηνικοί, υπομονετικοί και με κατανόηση. Είναι αξιοθαύμαστο το πώς ο τουρισμός δεν έχει διαβρώσει την ψυχή τους.


Διαδρομές στη στέγη του κόσμου…

Αύγουστος  2018

Στο ημερολόγιο γράψαμε: Κύκλων και καταιγίς, όπως λέει κι ο ποιητής. Μια θερινή πρωία φτάσαμε στο Κατμαντού που υγρό, ζεστό και τροπικό μας δέχτηκε στην αγκαλιά του. Ένας ντόπιος μπήκε μαζί μας στο ταξί. Με ευγένεια και ειλικρίνεια μας έκανε μια προσφορά για το μεταφορικό μας μέσο στον περιορισμένο χρόνο του ταξιδιού στη χώρα. Προσφέρθηκε να μας βοηθήσει και με την πρεσβεία της Ινδίας -επόμενης στάσης του ταξιδιού- και να αναλάβει την παραλαβή των διαβατηρίων μας με τη βίζα αν χρειαζόταν. Στο ξενοδοχείο δανειστήκαμε ομπρέλες. Είναι ίσως η πρώτη φορά σε ταξίδι που κυκλοφορώ σαν τη Mary Poppins. Το ταξίδι μοιάζει απογοητευτικό την εποχή του μουσώνα. Όμως είμαι στο ταξίδι, το μεγάλο φετινό μου ταξίδι, μακριά από την καθημερινότητα του δυτικού κόσμου, με ένα νέο κομμάτι του πλανήτη για να ανακαλύψω. Μετά το Νεπάλ και ένα ακόμα -σύντομο αυτή τη φορά- πέρασμα από την Ινδία θα καταλήξω στον απώτερο προορισμό μου, το Πακιστάν που είμαι σίγουρος ότι θα με συγκλονίσει. Το Νεπάλ είναι μια χώρα αρκετά τουριστική για τα γούστα μου, παρ’ ότι η βροχερή περίοδος θεωρείται χαμηλή τουριστικά. Άλλωστε, είμαι της πεποίθησης πως κάποιες φορές, ο λόγος που κάποια μέρη είναι τουριστικά είναι λόγω του σημαντικού τους ενδιαφέροντος. Το Νεπάλ ανήκει σε αυτά και παρά το μικρό μέγεθός του έχει πλεόνασμα σε ομορφιά. Δυστυχώς ο περιορισμένος χρόνος του ταξιδιού και οι καιρικές συνθήκες δεν επιτρέπουν ορεινές πεζοπορίες όπως στο Everest Base Camp (10-15 μέρες), στο Anapurna Base Camp (7 μέρες) ή ακόμα και ολιγοήμερες εξορμήσεις στα Ιμαλάια, πόσω μάλλον μεγαλύτερες όπως στην απομακρυσμένη φυλή των Mustang του δυτικού Νεπάλ. Έτσι λοιπόν εκμηδενίζοντας το ποσοστό αδρεναλίνης, εξορμούμε με τις ομπρελίτσες μας στο πολύβουο, λασπωμένο και κυκλοφοριακά ασφυκτικό Κατμαντού.

Περισσότερα...

Κοιλάδα του Κατμαντού

Το Thamel είναι το τουριστικό κέντρο της πόλης όπου εκτός από ξενοδοχεία και εστιατόρια για όλα τα γούστα, τα στενά σοκάκια του σφύζουν από ζωή και εμπορική κίνηση. Παρά την κούραση του ταξιδιού θα επισκεφτούμε όσα περισσότερα μπορούμε από τα αξιοθέατα της πόλης και τα υπόλοιπα θα μας περιμένουν στην επιστροφή μας την τελευταία μέρα. To Bhaktapur απέχει 8 χιλιόμετρα από το Κατμαντού και η πλατεία Durbar είναι διάσπαρτη με επιβλητικά παλάτια και ναούς, αποτελεί το πιο φημισμένο μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO στη χώρα και όπως είναι λογικό προσελκύει πολλούς τουρίστες που την εποχή αυτή πλειοψηφούσαν οι Ασιατικής προέλευσης. Για να μπει κανείς στο ιστορικό αυτό κέντρο υποχρεούται να πληρώσει εισιτήριο, όπως και στα περισσότερα μνημεία της πόλης. Όμως μπορεί να το αποφύγει αυτό αν διεισδύσει μέσα από παράπλευρα σοκάκια. Στα περισσότερα κτίσματα που είναι φτιαγμένα από κόκκινα τούβλα και έχουν σχήμα παγόδας, μπορεί  κανείς να ανέβει από τα σκαλιά τους και να απολαύσει τη θέα. Κάποια από τα παρακείμενα cafe προσφέρουν ακόμα καλύτερη θέα αλλά όχι και τόσο αξιόλογο περιβάλλον. Θα περιπλανηθούμε στα δρομάκια όπου θα συναντήσουμε παραδοσιακούς αγγειοπλάστες, μικρούς πωλητές μπαλονιών και “μαλλιού της γριάς”, εργάτες, άντρες και γυναίκες του μόχθου και τεχνίτες που επισκευάζουν τα λαβωμένα από το σεισμό κτίρια.

Πλατείες Durbar -δηλαδή πλατείες των παλατιών- υπάρχουν αρκετές στο Nepal και η επόμενη που θα επισκεφτούμε βρίσκεται στην Patan, άλλη μια πόλη σε κοντινή απόσταση από την πρωτεύουσα. Θα είμαι ειλικρινής. Άρχισε ήδη να μου φαίνεται επανάληψη όλο αυτό το σκηνικό με τους παρόμοιας τεχνοτροπίας ναούς. Ευτυχώς όμως υπάρχουν πολλά περισσότερα για να δει κανείς στο Νεπάλ.

Το εγερτήριο της επομένης ήταν στις 5 τα ξημερώματα, μιας και αποφασίσαμε να πάρουμε πτήση που -αν επιτρέψει ο καιρός- θα πετάξει δίπλα από τα Ιμαλάια ευελπιστώντας να προσφέρει στους επιβάτες τη θέα της ψηλότερης κορυφής του πλανήτη. Η καταρρακτώδης βροχή και η πυκνή ομίχλη δεν ήταν καλό σημάδι, αλλά ελπίζουμε οι Θεοί του όρους να είναι ευδιάθετοι σήμερα. Δυστυχώς μάλλον δεν ήταν και μετά από δύο ώρες αναμονής η πτήση ακυρώθηκε και οι ελπίδες αναβλήθηκαν για τη μέρα της επιστροφής στο Κατμαντού. Φεύγουμε λοιπόν, για μια διαδρομή που όπως όλες ήταν αργή, βροχερή, βασανιστική , στο κάκιστο οδικό δίκτυο της χώρας και με συνθήκες συγκρίσιμες με αυτές της Ινδίας κάποιων χρόνων πριν (η εν λόγω χώρα έχει κάνει θεαματικά άλματα εκσυγχρονισμού). Μετά από μερικές ώρες ανηφορίζουμε ένα ομιχλώδες δάσος. Η διαδρομή σταματά σε έναν μικρό οικισμό μιας και η λάσπη κάνει απροσπέλαστο το υπόλοιπο κομμάτι ακόμα και για το 4Χ4 όχημα. Με τις ομπρέλες ανά χείρας, τις φωτογραφικές όσο το δυνατόν προστατευμένες και ισορροπώντας στο στηθαίο του ανύπαρκτου δρόμου ή τσαλαβουτώντας στα νερά, μετά από μια πεζοπορία μεγαλύτερη της μιας ώρας, φτάνουμε στα πρώτα κτίρια ενός μοναστηριού. Μια μικρή στούπα με δυο συστοιχίες από μπρούτζινα κυλινδρικά προσευχητάρια και ένα ακόμα μεγάλων διαστάσεων που περιστρέφει κανείς κατά τη φορά του ρολογιού ζητώντας ευλογία. Με την ίδια φορά και ευλάβεια οφείλει να περιδιαβεί τις στούπες, να βγάλει τα παπούτσια του εισερχόμενος στους ναούς και να μη φωτογραφήσει σε όσους δεν επιτρέπεται. Το μονοπάτι με τα πολλά σκαλιά περνά μέσα απ’ το ομιχλώδες δάσος, που με τα χρωματιστά σημαιάκια των προσευχών δίνει μια εικόνα βγαλμένη από ταινία φαντασίας. Κάποια στιγμή μας αποκαλύπτεται το κύριο κτιριακό συγκρότημα του μοναστηριού, μεγαλοπρεπές και χρυσοποίκιλτο να δεσπόζει πάνω από την καταχνιά. Πρόκειται για το μοναστήρι Thrangu Tashi Yangtse, που εν συντομία αποκαλούν και Namo Buddha από το όνομα του παραπλήσιου οικισμού. Πρόκειται για τον σημαντικότερο τόπο λατρείας του Βουδισμού στο Νεπάλ και έναν από τους ιερότερους στον κόσμο. Ο πανάρχαιος θρύλος λέει ότι ένας φιλεύσπλαχνος πρίγκιπας 6000 χρόνια πριν, έδωσε τη ζωή του για να σώσει μια τίγρη με πέντε μικρά που ήταν έτοιμη να πεθάνει από ασιτία. 3500 χρόνια αργότερα, ο ίδιος ο Gautama Buddha αφού περιδιάβηκε τρεις φορές γύρω από τη στούπα όπου θάφτηκαν τα οστά του πρίγκιπα, διαμήνυσε ότι αποτελεί τη μετενσάρκωσή του. Το μοναστήρι, όπως και τα περισσότερα, διαθέτει ξενώνες που φιλοξενούν επισκέπτες. Η ώρα του φαγητού των μοναχών μόλις τελείωσε και οι εξωτερικοί χώροι γεμίζουν από κόκκινους μανδύες και μοναχούς όλων των ηλικιών. Εκτός από τη μαγεία του περιβάλλοντα χώρου, στην κύρια αίθουσα του ναού με το μεγάλο άγαλμα του Βούδα, τα αφιερώματα και τις περίτεχνες τοιχογραφίες, θα απολαύσουμε μερικές στιγμές ηρεμίας και περισυλλογής. Επιστρέφοντας το βράδυ στο Κατμαντού θα έχω την ευκαιρία να απολαύσω ευεργετικό μασάζ στο σύνδεσμο τυφλών, μια εμπειρία που ήθελα και σε άλλες χώρες να δοκιμάσω και να υποστηρίξω.

Pokhara

Σαν βγει κανείς στον πηγαιμό για την Pokhara, είναι σίγουρο πως θα του φανεί μακρύς ο δρόμος. Η κύρια οδική αρτηρία της χώρας, που συνδέει τις δύο μεγαλύτερες πόλεις, είναι ένας δρόμος γεμάτος στροφές, στενός με μία λωρίδα ανά κατεύθυνση, με έντονη κυκλοφορία βαρέων οχημάτων και κατολισθήσεις. Ο χρόνος που απαιτείται για μετακινήσεις στο Νεπάλ και στην ευρύτερη περιοχή των Ιμαλαΐων δεν είναι εγγυημένος και αυτό αποδείχτηκε και στη δική μας περίπτωση. Μια διακοπή της κυκλοφορίας για αρκετές ώρες και ανεξήγητο λόγο, μας ανάγκασε να περάσουμε τον αδρανή χρόνο περπατώντας για αρκετά χιλιόμετρα πλάι στην ακινητοποιημένη αυτοκινητοπομπή, πλάι στο φουσκωμένο ποτάμι με τις κρεμαστές πεζογέφυρες, και έχοντας επαφή με τους επιβάτες των λεωφορείων, τους οδηγούς των φορτηγών και τους υπόλοιπους εγκλωβισμένους στο δρόμο. Φτάσαμε βράδυ στην Pokhara που βρίσκεται στις όχθες μιας ειδυλλιακής λίμνης, παρ’ ότι η πόλη, όπως και το Kathmandu δεν αποπνέει κάποια ιδιαίτερη γοητεία. Το ξενοδοχείο ήταν όμορφο, και μετά το απολαυστικό δείπνο έκατσα στον υπολογιστή αρκετή ώρα και ανέλαβα τη γραφειοκρατική διαδικασία αίτησης visa για την Ινδία, αυτοσχεδιάζοντας παράκαμψη ενός περιορισμού σχετικά με το χερσαίο σημείο εξόδου.

Ας τα αφήσουμε τα γραφειοκρατικά και ας ξεκινήσουμε μια ωραία πρωία για τα αξιοθέατα της ευρύτερης περιοχής. Βάζουμε στο χάρτη προορισμό το Θιβετιανό μοναστήρι Jangchub Choeling, έναν τόπο γαλήνης, ηρεμίας χτισμένο σε έναν λόφο πάνω από το ποτάμι. Διαθέτει κοιτώνες και διδασκαλείο για νεαρούς μοναχούς καθώς και άλλες εγκαταστάσεις όπως μια μεγάλη πισίνα. Ήταν μια ιδιαίτερη μέρα για το μοναστήρι. Οι μοναχοί, από μικρά παιδάκια μέχρι εφήβους, άρχισαν να παρατάσσονται στο προαύλιο και να προετοιμάζονται κρατώντας λουλούδια στα χέρια και μακριές λωρίδες υφάσματος με προσευχές. Κάποια στιγμή εμφανίστηκε μια λιμουζίνα, δυο ενήλικες μοναχοί με φανταχτερά καπέλα με λοφίο, έσπευσαν να κρατήσουν πολύχρωμες ομπρέλες πάνω από το κεφάλι του guru που τίμησε το μοναστήρι με την επίσκεψή του. Εκείνος, νεαρός, χαμογελαστός, με γυαλάκια και ευγενική φυσιογνωμία, χαιρέτησε τους μαθητές και εισήλθε στα εσωτερικά του μοναστηριού. Οι μοναχοί συγκεντρώθηκαν στον κύριο ναό, γευμάτισαν και στη συνέχεια ξεκίνησαν τις μαγευτικές ψαλμωδίες τους.

Σημαντικό αξιοθέατο αποτελούν οι καταρράκτες Devi, που δε μου φάνηκαν ιδιαίτερα εντυπωσιακοί, αλλά ακριβώς στην απέναντι πλευρά του δρόμου είναι η είσοδος σπηλαίου όπου ο ποταμός ρέει υπόγεια, το Gupteshwor Mahadev Cave. Εκτός από τη θέα του ορμητικού ποταμού που μοιάζει να χάνεται στον κάτω κόσμο, ο εξωτερικός χώρος είναι ένας όμορφος ινδουιστικός ναός με κυκλικές σκάλες προς τιμήν του Θεού Shiva. Μια ομάδα ανδρών και γυναικών έψελνε ένα τροπάριο το οποίο χορευτικά ακολουθούσε μια μεσήλικη κυρία. Επόμενος προορισμός είναι η “Παγόδα της παγκόσμιας Ειρήνης” που όπως φαντάζεται κανείς είναι… μια παγόδα, ολόλευκη -μιας και είναι της ειρήνης της παγκόσμιας- στην κορυφή ενός λόφου μετά από ανάβαση πολλών σκαλοπατιών κάτω από τον καυτό ήλιο και την εξαντλητική υγρασία. Η αμφιθεατρική άποψη της Pokhara με τη λίμνη είναι αξιόλογη αλλά ακόμα πιο ενδιαφέρουσα ήταν η παροδική αποκάλυψη μέσα από το σύννεφο, της χιονισμένης νότιας κορυφής του Annapurna. Μετά από μια επίσκεψη στον οικισμό των Θιβετιανών προσφύγων που μας υποδέχτηκαν με χαμόγελο επιστρέφουμε στην Pokhara για μια ρομαντική βαρκάδα στη λίμνη, με το φως του δειλινού να χαρίζει ειδυλλιακά χρώματα καθώς ο ήλιος κρύβεται πίσω από τα σύννεφα και τις βουνοκορφές του ορίζοντα.

Lumbini

Η ελικοειδής διαδρομή για τη σημαντική αυτή πόλη περνά από όμορφα τοπία, κλιμακωτούς ορυζώνες με το λαμπερό πράσινο χρώμα τους και τα χιονισμένα όρη Annapurna στο βάθος. Και είναι τόσο σημαντικό το Lumbini γιατί εδώ γεννήθηκε ο Siddhartha Gautama περί το 563 π.Χ., και κάποια χρόνια αργότερα κατέκτησε τη Φώτιση και έγινε ο Βούδας, ο ιδρυτής του Βουδισμού. Σε απόσταση αναπνοής από τα σύνορα της Ινδίας, το ενδιαφέρον του μικρού οικισμού επικεντρώνεται σε μια παραλληλόγραμμη έκταση 5 Χ1,5 χλμ. που αποτελεί αποκλειστικά μοναστική ζώνη. Κάθε χώρα με βουδιστική παράδοση έχει χτίσει το δικό της μοναστήρι, συνήθως μεγαλοπρεπές και ακολουθώντας την αντίστοιχη τοπική τεχνοτροπία. Χρειάζεται πολύς χρόνος για να τα δει όλα κανείς. Την πρώτη μέρα πήραμε ηλεκτροκίνητο tuk-tuk για να μειώσουμε τις αποστάσεις. To σημαντικότερο μνημείο όλων, είναι ο ναός Maya devi που φιλοξενεί τον ιερό βράχο της γέννησης. Ένα άχαρο κτίριο που περικλείει τα αρχαία ερείπια προστατεύει από τις καιρικές συνθήκες. Σημαντικός αριθμός πιστών, κυρίως από την Ινδία, προσέρχονταν για να προσκυνήσουν ενώ στο προαύλιο κάποιοι sadhu (αυτοί που ακολουθούν τον πνευματικό δρόμο) διαλογίζονταν. Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε νωρίς, πεζοί αυτή τη φορά για να εξερευνήσουμε τους υπόλοιπους ναούς. Μεταξύ άλλων, ο ναός της Βιρμανίας, χρυσός σε μικρογραφία της παγόδας Shwedagon στη Yangon, ο ολόλευκος Ταϊλανδικός, ο αριστοτεχνικός της Καμπότζης, ο πληθωρικός της Κίνας, ο kitsch του Βιετνάμ και ο επιβλητικός της Κορέας. Τις ημέρες αυτές το Lumbini θύμιζε σάουνα. Η υγρασία ήταν αφόρητη, ο ήλιος ανελέητος κι εγώ ένιωθα το κορμί μου διάτρητο και ποσότητες νερού να διαρρέουν από κάθε σημείο. Μέσα σε αυτό το κλίμα, ο συνταξιδιώτης μου ξέχασε το σακίδιό του με τη φωτογραφική μηχανή, όλα του τα χρήματα και το διαβατήριο με τις βίζες, στο ναό της Καμπότζης στον οποίο παρεμπιπτόντως εκτελούνταν εργασίες καθαριότητας αλλά και οικοδομικές πλησίον του. Μετά από ένα χιλιόμετρο αγωνιώδους τρεξίματος, το σακίδιο βρέθηκε άθικτο.

Chitwan

Η πόλη αυτή αποτελεί πόλο έλξης για τους τουρίστες μιας και είναι το εφαλτήριο για το ομώνυμο εθνικό πάρκο άγριας ζωής. Κάποτε τόπος κυνηγιού για την τοπική άρχουσα τάξη και πλέον προστατευόμενο μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO, το πάρκο φιλοξενεί μεγάλη ποικιλία άγριων πτηνών, ερπετών και θηλαστικών, μεταξύ άλλων τον μικρόσωμο Ινδικό ρινόκερο και τη μεγαλοπρεπή τίγρη της Βεγγάλης. Το πάρκο μπορεί κανείς να εξερευνήσει επιλέγοντας όχημα 4Χ4, ελέφαντα, ή και πεζοπορία με συνοδεία φρουρών. Την εποχή αυτή όμως η βλάστηση είναι ψηλή, τα λιβάδια πλημμυρισμένα και οι πιθανότητες συνάντησης με τα σπάνια αυτά είδη μικρές. Το χάραμα με βρίσκει να απολαμβάνω το πρωινό μου στον κήπο του κομψού ξενοδοχείου, δίπλα στο ποτάμι που χωρίζει τον οικισμό των ανθρώπων από αυτόν του ζωικού βασιλείου. Η βραδινή καταιγίδα έχει κοπάσει αλλά ο ουρανός εξακολουθεί να είναι γκρίζος. Στην πόλη, μεταξύ των τροχοφόρων κυκλοφορούν και ελέφαντες που αυτή την εποχή δεν έχουν και τόση πολλή δουλειά μεταφοράς τουριστών. Αποφασίσαμε να περιηγηθούμε με όχημα στο πάρκο, ελπίζοντας να αυξήσουμε τις πιθανότητες συνάντησης.

Δυστυχώς, τα safari δεν είναι μια εγγυημένη δραστηριότητα και δεδομένου ότι δε βρίσκομαι σε κάποιο Αφρικανικό εθνικό πάρκο, είναι ζήτημα ευνοϊκής τύχης το να δει κανείς μεγάλα θηλαστικά. Η τύχη δεν ευνόησε ιδιαίτερα, ένα κοπάδι ρινόκερων εθεάθη αλλά σε μεγάλη απόσταση από εμάς. Φυσικά ουδείς λόγος για την ακριβοθώρητη τίγρη. Η κατά τ’ άλλα όμορφη βόλτα στο βιότοπο συνοδευόταν από κοπάδια ελαφιών και πολύχρωμων πουλιών, μεταξύ άλλων και του γνώριμου κακάσχημου marabu.

Kathmandu

Είχα τη φαεινή ιδέα να προτείνω στον οδηγό να επιστρέψουμε από εναλλακτική διαδρομή για να αποφύγουμε τη κυκλοφοριακή ασφυξία του κύριου οδικού άξονα. Ο δρόμος δεν είχε μεν κίνηση αλλά ήταν υπερβολικά κακός, στενός, ορεινός, με πάρα πολλές στροφές. Αυτό δεν είναι κάτι πρωτότυπο για το Νεπάλ αλλά πάντα υπάρχει και η χειρότερη εκδοχή. Στο δείκτη δυσκολία της πίστας ήρθε να προστεθεί και πυκνή ομίχλη. Για εμάς η εμπειρία ήταν εκπληκτική, η διαδρομή μας χάρισε μια πανέμορφες στιγμές διασχίζοντας το δασώδες τοπίο των βουνών, αλλά ο οδηγός δε φάνηκε να το διασκεδάζει και δήλωσε πως είναι η πρώτη και τελευταία φορά που το επιχειρεί. Πλησιάζοντας το Κατμαντού συναντάμε και άλλα μοναστήρια με γιγαντιαία αγάλματα θεών μέσα στα ομιχλώδη τοπία. Μέχρι την ημέρα της αναχώρησής μας για το Πακιστάν μέσω Ινδίας, έχουμε να θαυμάσουμε αρκετά ακόμα μνημεία. Θα έχουμε όμως και την τύχη να πραγματοποιήσουμε τελικά την πτήση πλάι στο Έβερεστ, με το κατάλευκο, ψηλότερο σημείο του πλανήτη να ξεπροβάλλει πάνω από τα σύννεφα.

Επιστρέφουμε στα μνημεία της πόλης και τα δύο κυριότερα, το ναό Swayambhunath και τη στούπα Bouddhanath. Ο πρώτος, ένα σύμπλεγμα ναών με μια μεγάλη κεντρική στούπα, βρίσκεται στην κορυφή ενός λόφου με περιμετρική θέα της πρωτεύουσας. Ο τόπος λατρείας είναι κατάμεστος από πιστούς που τελούν τα αλλόκοτα Ινδουιστικά τελετουργικά τους, αλλά τον αριθμό τους ξεπερνά κατά πολύ αυτός των μαϊμούδων που κατοικούν το ναό. Τα ζώα έχουν μεγάλο θράσος με τους ανθρώπους και αν τα πλησιάσεις γίνονται επιθετικά, ενώ συνηθίζουν να επιτίθενται για να κλέψουν κάποιο τρόφιμο ή ποτό από τα χέρια σου. Το δικό μου θράσος υπερίσχυσε απωθώντας τον κλέφτη που προσπάθησε να αρπάξει το χυμό από τα χέρια μου και σε παροξυσμό δάγκωσε έναν άσχετο περαστικό. Τελικά χάρισα στη μαϊμού το αλουμινένιο κουτάκι το οποίο έκοψε με άνεση με τα μυτερά της δόντια και απόλαυσε το περιεχόμενο.


Το Bouddhanath, 11χλμ βόρεια της πόλης, είναι μια τεραστίων διαστάσεων στούπα, από τις μεγαλύτερες στο Νεπάλ και τον κόσμο, που αποτελεί το σήμα κατατεθέν της χώρας. Παλιοί μύθοι συνοδεύουν την ιστορία του μνημείου, που αργότερα αποτέλεσε σημείο του εμπορικού δρόμου με το Θιβέτ και τελικά φιλοξένησε πρόσφυγες από εκεί την εποχή του διωγμού τους. Ο μεγάλος σεισμός προκάλεσε σοβαρές ζημιές στο κτίσμα που όμως έχει αποκατασταθεί. Πλήθος πιστών και μοναχών περιδιαβαίνουν τελετουργικά την περίμετρο και συνάμα αποτελεί και ένα από τα τουριστικότερα σημεία της χώρας. Και εδώ μπορεί να αποφύγει κανείς την πληρωμή εισιτηρίου.

Στη συνέχεια θα επισκεφτούμε το Pashupatinath, ένα σύμπλεγμα ιερών τόπων λατρείας στις όχθες του ποταμού Bagmati. Ο κεντρικός ναός δυστυχώς είναι προσβάσιμος μόνο σε Ινδουιστές και μπορεί κανείς να διακρίνει απ την είσοδο μόνο το άγαλμα μιας τεράστιας χρυσοποίκιλτης αγελάδας. Στο Pashupatinath βρίσκεται το μεγαλύτερο κρεματόριο της πόλης. Όπως και στο Varanasi της Ινδίας αλλά και σε άλλα μέρη των χωρών αυτών, η αποτέφρωση πραγματοποιείται σε κοινή θέα και μπορεί κανείς να βιώσει από κοντά μαζί με τους συγγενείς του εκλιπόντος, τη σοκαριστική διαδικασία. Δίπλα στο ποτάμι, πολλοί βωμοί στη σειρά αποτελούν το τελευταίο σημείο ανάπαυσης του άψυχου σώματος εκείνων που αφήνουν το μάταιο αυτό κόσμο για να μετενσαρκωθούν σύμφωνα με την Ινδουιστική πίστη. Πάνω σε μια φλεγόμενη στοίβα από ξύλα, τα σώματα λιώνουν μπροστά στα μάτια σου, απελευθερώνοντας μια αβάσταχτα αποπνικτική οσμή. Ένας φροντιστής με ένα μακρύ καλάμι μπαμπού, ανακινεί τη φωτιά και αναποδογυρίζει τα πτώματα μέχρι να καούν ολοσχερώς! Στο τέλος, με κουβάδες πλένουν τα υπολείμματα ρίχνοντάς τα στο ποτάμι.

Το ταξίδι θα κλείσει με ένα δειλινό στην πλατεία Durbar του Κατμαντού, με πολλούς ναούς, υπαίθρια μαγαζάκια με σουβενίρ και μια επίσκεψη στο σπίτι της ζωντανής θεάς Kumari. Πρόκειται για ένα κορίτσι που επιλέγεται από πέντε σοφούς ιερείς με βάση συγκεκριμένα χαρακτηριστικά από την κάστα των αργυροχρυσοχόων. Απαραίτητα χαρακτηριστικά είναι η άκρα υγεία, το να μην έχει αιμορραγήσει, να μην έχει χάσει δόντι καθώς και άλλα σωματικά χαρακτηριστικά με ποιητική περιγραφή. “Λαιμό σαν κοχύλι, σώμα σα δέντρο banyan, βλεφαρίδες αγελάδας, μηρούς ελαφιού, στήθος λιονταριού και φωνή καθαρή και απαλή σαν πάπιας”. Τη βραδιά του χρίσματος θυσιάζονται 108 βουβάλια και κατσίκες και η μικρή θεά οδηγείται με μια αυλή με τα κεφάλια των ζώων και μασκοφόρους χορευτές κάτω από το ημίφως των κεριών. Αν δε φοβηθεί, θεωρείται κατάλληλη. Μέχρι τη στιγμή της έμμηνου ρύσης της οπότε και χάνει τη θεϊκή της υπόσταση, ζει μόνιμα στο παλάτι και βγαίνει μόνο για λατρευτικές τελετές, δεν επιτρέπεται να αγγίξει τη γη με τα πόδια της και μεταφέρεται παντού ανά χείρας. Ακόμα και η οικογένειά της την επισκέπτεται σπανίως σε επίσημο εθιμοτυπικό. Εκατοντάδες κόσμου περιμένουν κάτω από το παράθυρό της στον επάνω όροφο του σπιτιού με τις ξυλόγλυπτες προσόψεις, μήπως εμφανιστεί ρίχνοντάς τους μια ματιά. Οι φωτογραφίες απαγορεύονται κι έτσι ήμασταν οπλισμένοι για ένα λαθραίο κλικ, όμως η θεά δεν εμφανίστηκε όσο περιμέναμε.

Το Νεπάλ, παρ΄ ότι ήταν συμπληρωματικός προορισμός του ταξιδιού μου, με ενθουσίασε και μου προσέφερε μοναδικές εικόνες και στιγμές. Είναι ένας τόπος που δικαίως προσελκύει τόσους επισκέπτες και αξίζει να αφιερώσει χρόνο κανείς για να απολαύσει τις ομορφιές και να νιώσει τον παλμό του.



Booking.com

Share this Post




Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *