ζάμπια

Φωτογραφίες


Ζάμπια


🇿🇲

Η Ζάμπια είναι μια χώρα στο νότο της Αφρικής, με πλούσιο οικοσύστημα και όλη την αυθεντικότητα και που θα χαρακτήριζε ολόκληρη την ήπειρο.
Αν και δε βρέχεται από θάλασσα, διατρέχεται από τρεις μεγάλους ποταμούς τους Kafue, Luanga και Zambezi. Ο τελευταίος, κατακρημνίζεται από ύψος 100 μέτρων για να δημιουργήσει τους επιβλητικούς καταρράκτες Victoria. Η Ζάμπια αποτελούσε βρετανική αποικία, ονομαζόμενη Βόρεια Ροδεσία, μέρος της ευρύτερης “Βρετανικής Εταιρίας της Νοτίου Αφρικής” υπό της ηγεσία του Cecil Rhodes. Ανεξαρτητοποιήθηκε παίρνοντας το σημερινό της όνομα το 1964. Μέχρι σήμερα παραμένει μια φτωχή χώρα με χαμηλό κατά κεφαλή εισόδημα, με το 60% του πληθυσμού να βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας..


Άνθρωποι

Ο πληθυσμός της Ζάμπια είναι πολυφυλετικός, αποτελούμενος από περίπου 73 φυλές και αντίστοιχες διαλέκτους. Οι κάτοικοι που συναντήσαμε ήταν ιδιαίτερα φιλικοί, πρόσχαροι και μιλούσαν αγγλικά.


Τόποι

Ο νότος της χώρας είναι σχετικά άγονος. Εκτός από πολλά παραδοσιακά χωριά και τα εθνικά πάρκα Lower Zambezi και Kafu, θα συναντήσει κανείς τις πόλεις Mazabuka και την πρωτεύουσα Lusaka. Όμως ο δημοφιλέστερος προορισμός της  χώρας, όπως και της γειτονικής Ζιμπάμπουε με την οποία τον μοιράζονται, είναι οι καταρράκτες Victoria. Στο σημείο αυτό ο Ζαμβέζης, ο 4ος σε μήκος ποταμός της Αφρικής (2.500 χλμ) δημιουργεί αυτή την μεγαλοπρεπή επίδειξη δύναμης της φύσης, για να συνεχίσει το ταξίδι του μέχρι τις εκβολές στον Ινδικό ωκεανό. Εδώ βρίσκεται και η μικρή, σύγχρονη πόλη που ονομάζεται Livingstone, προς τιμή του Σκοτσέζου ιεραπόστολου, γιατρού και εξερευνητή, που πρόσφερε την ανακάλυψη των καταρρακτών στο ευρύ κοινό δίνοντάς τους το όνομά της βασίλισσας Βικτωρίας. Tα 3/4 των καταρρακτών ρέουν από την πλευρά της Ζάμπια, ενώ μια ιστορική μεταλλική γέφυρα, ίσως στο πιο εντυπωσιακό σημείο στον πλανήτη, την ενώνει με την πλευρά της Ζιμπάμπουε. Σε μικρή απόσταση, πάλι παραπλεύρως του ποταμού, βρίσκεται ένα άλλο συνοριακό πέρασμα, στην Kazangula που αποτελεί το μοναδικό σημείο στον κόσμο που συναντώνται τα σύνορα τεσσάρων χωρών, της Ζάμπια, της Ζιμπάμπουε, της Μποτσουάνα και της Ναμίμπια.



Στο χείλος του παραδείσου…

Αύγουστος  2014

Το road trip των 5 ταξιδιωτών, στριμωγμένων μέσα στο μικρό, παλιό Toyota RAV 4, συνεχίζεται μετά τη Ζιμπάμπουε, στη 2η χώρα του οδοιπορικού. Μετά την πολύωρη γραφειοκρατική ταλαιπωρία στα σύνορα του Chirundu, διασχίσαμε μια μεταλλική γέφυρα πάνω από τον ποταμό Ζαμβέζη και πατήσαμε επιτέλους το έδαφος της Ζάμπια όπου οι πρώτες εικόνες μας ενθουσιάζουν.

Εδώ όλα μοιάζουν απλά, φτωχά και πρωτόγονα αλλά γεμάτα “ζεστασιά” και οικειότητα. Στις άκρες των δρόμων, γυναίκες ντυμένες με πολύχρωμα υφάσματα πουλούσαν την πραμάτεια τους, οπωροκηπευτικά και άλλα. Η αλληλεπίδραση με τους ανθρώπους είναι πρόσχαρη και μας ζητούν να τους στείλουμε φωτογραφίες. Ο δρόμος είναι καλός, χωρίς την κίνηση μεγάλων φορτηγών που είχαμε στη Ζιμπάμπουε και το κυριότερο, χωρίς μπλόκα της αστυνομίας. Μετά τα πρώτα χιλιόμετρα, στην άκρη του δρόμου βλέπουμε ένα μικρό αεροπλάνο να έχει προσγειωθεί ανώμαλα, εντελώς κατεστραμμένο! Τελικά είχε συμβεί μια ημέρα πριν και απ’ ότι μας είπαν κάποιοι περαστικοί, δεν υπήρχαν θύματα.

Συνεχίζοντας τη διαδρομή αρχίζω να εμφανίζω απότομα συμπτώματα γρίπης, νιώθοντας υψηλό πυρετό. Μιας και τις προηγούμενες ημέρες δε βρισκόμασταν σε ανθρώπινο οικισμό αλλά σε ένα Εθνικό Πάρκο, αρχίζω να ανησυχώ υποπτευόμενος κάποια εξωτική ασθένεια. Η έλλειψη χώρου στο αυτοκίνητο, ο ήλιος και η ζέστη, επιδεινώνουν την κατάστασή μου. Ο άνετος δρόμος επιτρέπει να φτάσουμε το σούρουπο στη Mazabuka και να βρούμε ένα πολύ όμορφο κατάλυμα με κήπο. Μετά από μια δύσκολη νύχτα με πυρετό και απίστευτη εφίδρωση, το πρωί έχω αναρρώσει πλήρως. Απολαμβάνουμε το πρωινό στον κήπο και στη συνέχεια περιπλανιόμαστε στην πόλη της Mazabuka και το σιδηροδρομικό της σταθμό. Κάποια μικρά παιδιά ζητιάνευαν και τους αγοράσαμε πίτσα που με χαρά τη δέχτηκαν, αν και μάλλον τα είχαν διδάξει να ζητούν χρήματα.

Συνεχίξουμε δυτικά, σταματώντας στους οικισμούς που συναντάμε, έως που φτάνουμε στο Livingstone. Εδώ θα περάσουμε τις επόμενες 3-4 ημέρες, οπότε ψάχνουμε να βρούμε οικονομικό κατάλυμα στην τουριστική αυτή πόλη. Στα πολύ όμορφα εστιατόρια, υπό το ρομαντικό φως κεριών, δοκίμασα πάλι κάμπιες και για πρώτη φορά κροκόδειλο, που με ενθουσίασε η γεύση που θύμιζε αστακό. Φυσικά, στο Livingstone τίποτα δε μπορεί να σε μαγέψει τόσο, όσο οι καταρράκτες Victoria. με ανυπομονησία την επομένη μέρα φτάνουμε στο Εθνικό Πάρκο και στην είσοδο παραλαμβάνουμε αδιάβροχα μιας χρήσης, απαραίτητα καθώς πυκνά νέφη υδρατμών κατακλύζουν την ατμόσφαιρα. Τι φυσική πανδαισία! Η γιγαντιαία δύναμη του νερού βρυχάται καθώς ο ποταμός Ζαμβέζης κατακρημνίζεται στο βάραθρο, εκτεινόμενο σε πλάτος και βάθος. Στη τοπική διάλεκτο άλλωστε οι καταρράκτες ονομάζονται mosi-oa-tunya που σημαίνει “καπνός που βροντά”. Διπλά και τριπλά ουράνια τόξα σχηματίζονται σε πολλά σημεία της διαδρομής συμπληρώνοντας τη το φαντασμαγορικό σκηνικό . Εκτός από τους επισκέπτες, κυρίως ντόπιους και σε φυσιολογικό αριθμό ευτυχώς, στο εθνικό πάρκο ζουν αρκετές μαϊμούδες και μπαμπουίνοι. Μιας και τα 3/4 των καταρρακτών βρίσκονται στην πλευρά της Ζάμπια και τα σημεία θέασης είναι πολλά, αρκεστήκαμε σε αυτά ώστε να μην ξοδευτούμε αγοράζοντας δύο ακόμα βίζες, σπαταλώντας σελίδες στο διαβατήριο και επιπλέον πληρώνοντας είσοδο πάρκου και στην πλευρά της Ζιμπάμπουε. Ένα άλλο θεαματικό σημείο έξω από τα όρια του πάρκου, είναι η μεταλλική γέφυρα που εκτείνεται πάνω από το φαράγγι του Ζαμβέζη και ενώνει τη Ζάμπια με τη Ζιμπάμπουε με φόντο τους καταρράκτες. Περπατάμε μέχρι τη μέση της γέφυρας όπου οι στρατιώτες ελέγχουν τη συνοριακή γραμμή. Στο σημείο αυτό μπορεί κανείς να πηδήξει στο κενό δεμένος με εξοπλισμό bungee jumping. Όμως, εκτός από το πολύ υψηλό κόστος της δραστηριότητας αυτής, καθώς και άλλων όπως rafting στο μανιασμένο ποταμό, πτήσης με ελικόπτερο ή μηχανοκίνητο “αετό” κλπ., το 2012 συνέβη ένα περιστατικό όπου το “σχοινί” κόπηκε, χωρίς μοιραία κατάληξη ευτυχώς, αλλά εγείροντας το ζήτημα της ασφάλειας.

Το βράδυ έχει πανσέληνο και στο πάρκο υπάρχει ανακοίνωση για τo “ουράνιο τόξο της πανσελήνου”, αλλά με ξεχωριστό εισιτήριο. Μιας και προσπαθούμε διακαώς να συγκρατήσουμε το κόστος του ταξιδιού, αποφασίζουμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας ως λαθραίοι. Πράγματι, στηνόμαστε στην έξοδο και με την κάλυψη του σκοταδιού περιμένουμε αρκετά, μέχρι τη στιγμή που οι φύλακες θα χαλάρωσουν την προσοχή τους. Ήταν λίγο απίθανο να μπούμε με αυτό τον τρόπο και οι 5 μαζί, οπότε επιχειρήσαμε σταδιακά. Κάποιους μας αντιλήφθηκαν, αλλά χρησιμοποιήσαμε το επιχείρημα ότι είχαμε χάσει τους φίλους μας που είχαν τα εισιτήρια. Δεν πιστεύω ότι ήταν ιδιαίτερα πιστευτό αλλά ο φύλακας έδειξε φιλευσπλαχνία για τους χαμένους τουρίστες. Το θέαμα που αντίκρισα ήταν υπεράνω κάθε προσδοκίας. Το ουράνιο τόξο που εμφανιζόταν στο σκοτάδι υπό το φεγγαρόφως, με φόντο τον καταρράκτη να αχνοφαίνεται, είναι ίσως το πιο αλλόκοτο, απόκοσμο φαινόμενο που έχω δει.

Επιπόλαιες ακροβασίες στο χείλος του καταρράκτη

Την επόμενη ημέρα θα προκαλέσουμε με την επιπολαιότητά μας την προσωπική μας ασφάλεια, για ακόμα μια φορά μετά τη Ζιμπάμπουε. Αρχικά αποφασίσαμε και οι 5 να προσεγγίσουμε την πλευρά όπου ρέει ο καταρράκτης και όχι από την ελεγχόμενη απέναντι πλευρά της προηγούμενης ημέρας. Σκοπός μας ήταν να κολυμπήσουμε στο Lion’s Pool, μια φυσική πισίνα όπου μπορεί κανείς να ακροβατήσει με το κεφάλι στο κενό, ενώ κάποιος τον κρατά από τα πόδια. Όμως τη συγκεκριμένη εποχή η στάθμη του νερού βρίσκονταν σε υψηλά επίπεδα, ο ποταμός ήταν πλημμυρισμένος και δεν υπήρχε καμιά δυνατότητα πρόσβασης. Άπραγοι βλέπαμε λίγο παραπέρα το χείλος του καταρράκτη, ενώ σε ασφαλές μέρος της όχθης, η νεολαία της περιοχής έπαιζε βρέχοντας ο ένας τον άλλο. Εγώ με το συνταξιδιώτη μου, πήραμε την αδιανόητη απόφαση να περπατήσουμε στην άγνωστη κοίτη του ποταμού με ένα ξύλο ως δεκανίκι. Στο πρώτο τμήμα υπήρχε ένα χαμηλό φράγμα, πάνω στο οποίο ισορροπούσαμε. Θα ήταν αδύνατο να τα καταφέρουμε μόνοι μας αν δε συναντούσαμε μέσα στο ποτάμι έναν ψαρά, που χωρίς να γνωρίζει λέξη αγγλικής γλώσσας, προσφέρθηκε να μας οδηγήσει. Έτσι, πήραμε ο ένας τον άλλο χεράκι-χεράκι σε σχηματισμό “καλαματιανού” και για τις επόμενες 2,5 ώρες ακροβατούσαμε άλλοτε στα ρηχά και άλλοτε βυθιζόμενοι σε βαθιές τρύπες του ορμητικού ποταμού, με το χείλος του καταρράκτη λίγα μέτρα πιο πέρα. Ο μεγαλύτερος φόβος μου δεν ήταν όμως μια μοιραία πτώση, αλλά η ανησυχία των τριών συνταξιδιωτών και η επακόλουθη φασαρία που θα ακολουθούσε. Χωρίς να γνωρίζουμε την απόσταση και αψηφώντας τον προφανή κίνδυνο, φτάσαμε τελικά στο σημείο, χάρη στον έμπειρο ψαρά. Το σκηνικό ήταν τόσο απόκοσμο που αναρωτιόμουν αν βρίσκομαι στον παράδεισο επί γης, ή όντως κατέληξα στον ουράνιο παράδεισο. Τα πυκνά νέφη των υδρατμών είχαν μια ονειρική ροζ απόχρωση κι εγώ με τρεμάμενα πόδια ισορροπούσα στο χείλος του βάραθρου, βλέποντας να ξεχύνεται κάτω μου ο τεράστιος όγκος του νερού που έπεφτε με αργή κίνηση. Κολυμπήσαμε προσεχτικά τη φυσική πισίνα Lion’s pool αλλά λόγω της ορμής του νερού δεν ήταν δυνατή η πόζα με το κεφάλι στο κενό.

Αυτή η απερίγραπτη εμπειρία ζωής, άξιζε το υπερβάλλον ρίσκο και βέβαια την οργή των συνταξιδιωτών που τους είχε φάει η αγωνία. Εκτός από αυτούς, μας περίμεναν και δύο φύλακες που αντιλήφθηκαν τη παράνομη πράξη μας. Έτσι, εκτός από την ανταμοιβή του ψαρά-οδηγού μας, φροντίσαμε και για εκείνους. Χρειάστηκε αρκετός χρόνος για να κατευνάσουμε την υπόλοιπη παρέα, που σε κάθε περίπτωση είχε δικαιολογημένη αντίδραση. Γι αυτό και βρήκαμε να κάνουμε κάτι ακόμα παράτολμο, όλοι μαζί. Στην ευρύτερη περιοχή του εθνικού πάρκου υπήρχαν άγρια ζώα. Οι ελέφαντες κυκλοφορούσαν ελεύθεροι στις άκρες του δρόμου που οδηγούσε προς τα δυτικά, αλλά αυτούς τους είχαμε πλέον χορτάσει, ιδιαίτερα μετά από τη “στενή επαφή” μου στο εθνικό πάρκο Mana Pools της Ζιμπάμπουε. Αυτό που αναζητούσαμε ήταν οι 7 σπάνιοι, νότιοι λευκοί ρινόκεροι που προστατεύονταν στην περιοχή. Απ’ όσο ξέραμε η προσέγγιση απαιτούσε ένα ακριβό σαφάρι, όμως και πάλι η τύχη ήταν μαζί μας καθώς συναντήσαμε ένα φύλακα, που χωρίς πολλές διαπραγματεύσεις μας οδήγησε πεζή στα αξιολάτρευτα κτήνη. Η όραση του ρινόκερου δεν είναι ισχυρή όμως η οσμή δεν έπρεπε να μας προδώσει, γι’ αυτό και προσεγγίσαμε κόντρα στην κατεύθυνση του ανέμου. Μόνο ένας από εμάς που φορούσε λευκό t-shirt έπρεπε να το βγάλει. Φτάσαμε σε απόσταση 5 μέτρων από την οικογένεια των γιγαντιαίων θηλαστικών!

Η Ζάμπια συμπλήρωσε επάξια το 2ο τμήμα του οδοιπορικού μας με πρωταγωνιστή ίσως τον πιο θεαματικό καταρράκτη του πλανήτη. Με το σαραβαλάκι μας θα συνεχίσουμε την επομένη μέρα στη μικρή απόσταση μέχρι το σύνορο των 4 κρατών στην Kazungula, για να επιβιβαστούμε σε πλωτή πλατφόρμα που θα μας μεταφέρει στην απέναντι όχθη του Ζαμβέζη και τη Μποτσουάνα, για το 3ο σκέλος του ταξιδιού.

Share this Post



Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *