Φωτογραφίες
Βενεζουέλα
🇻🇪
Το 1498, όταν ο Κολόμβος έφτασε στις ακτές της Βενεζουέλας, κοντά στον ποταμό Ορινόκο, εξέφρασε πως βρήκε τον επί γης παράδεισο.
Έντεκα χρόνια αργότερα, όταν ο θαλασσοπόρος Amerigo Vespucci αντίκρισε στις όχθες της λιμνοθάλασσας του Maracaibo χωριά ινδιάνων με καλύβες χτισμένες πάνω σε πασάλους, θυμήθηκε την εικόνα της Βενετίας. Έτσι ονόμασε τη χώρα αυτή Veneziola που σημαίνει μικρή Βενετία και αποδίδεται στα ισπανικά ως… Venezuela.
Όταν τον Αύγουστο του 2006 σε ένα από τα πρώτα μακρινά ταξίδια μου, μαγεύτηκα τόσο απ’ αυτό το “χαμένο κόσμο” που έκανα σκοπό της ζωής μου την εξερεύνηση -όσο μπορώ- του πλανήτη μας. Η ιστορία: βενεζουέλα/#story
2η επίσκεψη, Αύγουστος 2017.
Πάνω από μια δεκαετία έχει περάσει και οι αναμνήσεις από τη χώρα αυτή είναι ακόμα τόσο νωπές. Χωρίς να την έχουμε στο πρόγραμμά μας, αποφασίζουμε με τους συνταξιδιώτες μου να εγκαταλείψουμε για λίγο την απογοητευτική Βραζιλία και να βρεθούμε για λίγες μέρες στη Νοτιοανατολική Βενεζουέλα. Σε μια εποχή που οι πολιτικές και οικονομικές συγκυρίες που διανύει η χώρα, την κατατάσσουν στη λίστα με τις χώρες που θα απέφευγε κάθε ταξιδιώτης. Σε μια χώρα πρωταθλήτρια στην εγκληματικότητα πολύ πριν την οικονομική της κατάρρευση, πόσω μάλλον τώρα! Παρ’ ότι ένα ισχυρό προσφυγικό κύμα αναζητά καταφύγιο στη γειτονική Βραζιλία , σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης στο δρόμο ή σε καταυλισμούς, στη νότια μεθοριακή περιοχή που επισκεφθήκαμε, στην πόλη Santa Elena De Uairen και τη Gran Sabana, περάσαμε τις πιο ωραίες στιγμές του ταξιδιού. Άνθρωποι καλοσυνάτοι σε μια πόλη γεμάτη ζωή που συνεχίζεται και το βράδι, σε αντίθεση με τις πόλεις φαντάσματα της Βραζιλίας. Τετραήμερες εκδηλώσεις με συναυλίες αλλά και αυτοσχέδια πάρτι γύρω από αυτοκίνητα με δυνατά ηχοσυστήματα έδιναν στην πόλη μια απαράμιλλη ζωντάνια.
Πέρα από τις πόλεις όμως ο θησαυρός του τόπου αυτού είναι η φύση του. Με τοπία που εναλλάσσονται από τις ζούγκλες της Αμαζονίας, τις κορυφές των Άνδεων, τον μεγαλειώδη ποταμό Ορινόκο με το αχανές τροπικό δέλτα του, τα μαγευτκιά νησιά και τις παραλίες της Καραϊβικής, τη σαβάνα με τα tepui, τα επιβλητικά τραπεζοειδή βουνά που πιστεύεται ότι χρονολογούνται από την εποχή της απόσχισης της αμερικανικής ηπείρου από την αφρικανική. Τέλος, τους αμέτρητους καταρράκτες μεταξύ των οποίων και ο Salto Angel, ο ψηλότερος καταρράκτης του κόσμου με ύψος 979μ. Ένα κράτος πλούσιο σε πετρέλαιο και φυσικές πρώτες ύλες που παραδόξως βρίσκεται σε οικονομική κατάρρευση λόγω της πολιτικής ανεπάρκειας, της διαφθοράς και των διεθνών οικονομικοπολιτικών παιχνιδιών. Ταυτόχρονα, η κατάσταση αυτή καθιστά τη Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας (ή όπως με αγάπη αποκαλώ “Βενεζουελίτσα”) το φτηνότερο ταξιδιωτικό προορισμό στον πλανήτη, με ένα τοπικό νόμισμα ευτελούς αξίας.
Άνθρωποι
Οι Βενεζουελάνοι όπως και όλοι οι Νοτιοαμερικανοί διακρίνονται για το Λατίνο ταμπεραμέντο τους. Όμως η μεγάλη φτώχεια και οι κοινωνικές αντιθέσεις, εντείνουν την εγκληματικότητα σε επικίνδυνο βαθμό. Όλοι έχουν να σου διηγηθούν μια προσωπική ιστορία ένοπλης ληστείας και να σε συμβουλέψουν να μην κυκλοφορείς μόλις πέσει το σκοτάδι.
Μία μίξη φυλών και χρωμάτων δέρματος χαρακτηρίζει τους κατοίκους της χώρας, λευκοί, κρεολοί, αφρικανικές προσμίξεις και βέβαια αυτόχθονες ινδιάνοι με σχετικά πρωτόγονο τρόπο ζωής στις αχανείς τροπικές ζούγκλες της
Τόποι
Mochima national park
Ένα παράλιο και απειλούμενο εθνικό πάρκο με πυκνή τροπική βλάστηση και εξωτικές ακτές.
Delta Orinoco
Ο ποταμός Orinoco, ο δεύτερος σε μέγεθος της Ν. Αμερικής, εκβάλλει στον Ατλαντικό ωκεανό δημιουργώντας ένα εκτενές δαιδάλωδες δέλτα, που φιλοξενεί ένα σπάνιο οικοσύστημα και πολλές φυλές αυτοχθόνων.
Angel Falls
Ο ψηλότερος καταρράκτης του κόσμου με ύψος 980 μέτρων περιτριγυρίζεται από δεκάδες Tepui, τα επιβλητικά τραπεζοειδή βουνά που υψώνονται απότομα μέσα από τη ζούγκλα και πιστεύεται πως είναι εναπομείναντες γεωλογικοί σχηματισμοί από την εποχή της απόσχισης από την Αφρικανική ήπειρο. Από τη στέγη ενός απ’ αυτά τα “νησιά της ξηράς” κατακρημνίζεται ο καταρράκτης Angel.
Islas Los Rogues
Μαγευτικά κοραλλιογενή νησιά στη θάλασσα της Καραϊβικής με κατάλευκη άμμο και πλούσιους βυθούς.
Caracas
Η μελαγχολική πρωτεύουσα, τυπική της Νοτίου Αμερικής. Τα γυάλινα κτίρια αντανακλούν το βαρύ γκρίζο ουρανό, ενώ οι καταπράσινοι λόφοι που περιστοιχίζουν την πόλη είναι διάσπαρτοι με πολύχρωμες φαβέλες,
Εξερευνώντας έναν χαμένο κόσμο
Αύγουστος του 2006.
Το 2ο ταξίδι μου εκτός Ευρώπης ήταν και αυτό που πυροδότησε το ταξιδιωτικό μου πάθος, η αρχική “μόλυνση” με το “μικρόβιο” της ανακάλυψης του πλανήτη, ξεκίνησε εξαιτίας της Βενεζουέλας, αυτού του τόπου που κατακλύζεται από το μεγαλείο της φύσης.
Μετά την άφιξη στην πρωτεύουσα Caracas, πετάμε με προορισμό προς ανατολάς. Το Caracas θεωρείται μια από τις πιο επικίνδυνες πρωτεύουσες του κόσμου, ειδικά αν δεν ξέρεις που να κινηθείς. Είχαμε συμβουλευτεί να αποφύγουμε απερίσκεπτες μετακινήσεις σε μεγάλες πόλεις καθώς ο κίνδυνος ένοπλης ληστείας απειλεί ακόμα και τους ντόπιους, πόσο μάλλον τους “gringos” όπως είναι το προσωνύμιο των μη ισπανόφονων. Παρ’ όλα αυτά οι άνθρωποι που συναντήσαμε στις περιοχές που πήγαμε ήταν φιλήσυχοι και αξιοπρεπείς, παρ’ όλο που συχνά αισθάνεσαι τα βλέμματα των ντόπιων στραμμένα πάνω σου λες και είσαι εξωγήινος. Προφανώς η κατάσταση διαφέρει στις παραγκουπόλεις που είναι διάσπαρτες στους λόφους γύρω απ’ το Caracas κι όπως φαντάζεται κανείς δεν είναι καλή ιδέα η περιπλάνηση εκεί. Η άφιξή μας μετά από περίπου 16 ώρες πτήσεων (μαζί με την εσωτερική πτήση Caracas-San Tomé-Barcelona) ήταν η αρχή ενός πανέμορφου ταξιδιού, σ’ έναν απ’ τους πιο αυθεντικούς προορισμούς που έχω επισκεφτεί.
Το υπερθέαμα των εικόνων είχε ήδη ξεκινήσει… Άφιξη βράδυ στο camp που ανήκει σε έναν Σκωτσέζο ονόματι Chris και ζει μόνιμα στη χώρα έχοντας κάνει οικογένεια. Το κατάλυμα έχει ανέσεις κατασκήνωσης και φιλοξενεί νεαρά παιδιά και φοιτητές από Ευρώπη, που κάνουν φτηνές διακοπές μαθαίνοντας ισπανικά και κάνοντας δραστηριότητες όπως κάποια πολυήμερη διάσχιση με kayak στη ζούγκλα του Ορινόκο. Το “οίκημα” είναι ξύλινο, open space με κοινόχρηστες τουαλέτες. Οι περισσότεροι κοιμούνταν σε χαμάκες αλλά σ’ εμάς παραχωρήθηκαν κρεβάτια και ξεχωριστό δωμάτιο, αντάξιο του επιπλέον αντιτίμου.
Το πρωί ξυπνήσαμε με μια εκπληκτική θέα της παραλίας με την κόκκινη άμμο “Playa Colorada” και την οργιώδη βλάστηση του Mochima National Park που την περιέβαλλε. Πήραμε kayak και επισκεφτήκαμε κάποια κοντινά νησάκια τα οποία ήταν ειδυλλιακά. Πρώτη επαφή με την τοπική πανίδα, τα iguana και τα άπειρα πολύχρωμα ψάρια των τροπικών νερών. Έκανα βουτιά με πολλά μεγάλα χαριτωμένα parrot fish με το χαρακτηριστικό μπλε χρώμα τους και την αχόρταγη όρεξή τους για τη γεύση των κοραλιών.
Την επόμενη μέρα γεμίσαμε βενζίνη με κόστος 1$ για όλο το ντεπόζιτο και ξεκινήσαμε με ένα παλιό Land Rover το 5ωρο ταξίδι οδικώς για το δέλτα του ποταμού Orinoco. Φτάνουμε σε ένα σταθμό πλάι στο ποτάμι που ονομάζεται Boca de Uracoa, όπου μας παραλαμβάνει μηχανοκίνητη βάρκα και θα μας οδηγήσει μετά από μία ώρα στο Orinoco lodge. Η θέα του απέραντου και δαιδαλώδους συμπλέγματος των ατελείωτων παραποτάμων που σχηματίζουν το δέλτα έμοιαζε βγαλμένη από ταινία. Το ίδιο και οι τρεις μέρες που μείναμε στο δέλτα του Orinoco σ’ ένα απερίγραπτα εξωτικό τοπίο, μένοντας σε ένα λιτό και ειδυλλιακό lodge πάνω σε πασσάλους στις όχθες του ποταμού. Οι συνθήκες εντελώς γήινες και οικολογικές. Πλύσιμο με πράσινο σαπούνι και το καφετί νερό απ το ποτάμι. Το βράδι η γεννήτρια σβήνει και τα κεράκια περιτριγυρίζονται από τα χιλιάδες τροπικά κουνούπια με εξωτικά ονόματα όπως puri-puri, που επιτίθενται αδίστακτα κολλώντας στο πασαλειμμένο με εντομοκτόνα δέρμα. Κι εγώ που έχω την τύχη στην χώρα μου να μη θεωρούμαι γλυκοαίματος από τα έντομα, εδώ έχω γίνει σουρωτήρι και δε με προστατεύει ούτε το αυτοσχέδιο εντομοαπωθητικό. Λέγεται ότι σιχαίνονται τη βιταμίνη Β12 την οποία ανακατέψαμε με baby oil και απλώσαμε παντού πάνω μας αλλά στη δική μου περίπτωση μάλλον την πίνουν για χωνευτικό.
Στους μυριάδες παραποτάμους του δέλτα θα συναντήσουμε δεκάδες καλύβες και μικρούς οικισμούς που φιλοξενούν τους αυτόχθονες ινδιάνους Warao, στις απλές, αυθεντικές, σχεδόν πρωτόγονες συνθήκες διαβίωσής τους.
Ο Παλαιστίνιος ιδιοκτήτης του Delta Lodge, ως ανταπόδοση για την τοπική γη που του παραχωρήθηκε, χτίζει σχολεία και γενικά βοηθά τις οικογένειες των ινδιάνων του ποταμού. Οι ινδιάνοι Warao του Orinoco ζουν στις όχθες του ποταμού όλη τους τη ζωή αυτάρκεις στην τροφή και τα φάρμακα που τους δίνει το πλούσιο οικοσύστημα. Μαθαίνουν να κολυμπούν πολύ πριν μάθουν να περπατάνε και τα παιδιά έχουν μεγάλη άνεση στη μετακίνηση με τα canoe. Κάθε πρωί έρχονταν στο lodge για να πουλήσουν κολιέ με χάντρες από σπόρους κι άλλα απλά χειροτεχνήματα δίνοντας λίγα bolivares (1 euro= 2900 old Bolivares) . Παρά την -περιορισμένη ακόμα- παρουσία τουριστών, οι Warao δεν έχουν διαβρωθεί και τα χρήματα δε φαίνονται απαραίτητα στη ζωή τους. Εξαίρεση ίσως αποτελεί η TV που υπάρχει σε μερικές απ’ τις χωρίς τοίχους καλύβες της φυλής. Μπορεί ο ηλεκτρισμός να απουσιάζει όμως η προπαγάνδα του Hugo Chávez φτάνει άνετα στη ζούγκλα. Επίσης η Pepsi Cola δικαιωματικά αξίζει τον τίτλο του εθνικού ποτού στη χώρα, εκτοπίζοντας ίσως και την πολύ καλή τοπική μπίρα Polar Beer, με σήμα την πολική αρκούδα.
Εκτός απ’ τις ενδιαφέρουσες συναντήσεις με τους Warao, περπατήσαμε στη λασπώδη ζούγκλα και κολυμπήσαμε στα αδιαφανή νερά του Orinoco, στα ίδια που ψαρεύαμε piranhas λίγο πριν. Είδαμε αρκετά ζώα. Ροζ δελφίνια, μαϊμούδες, παπαγάλους, γεράκια και άλλα πτηνά, φίδια κι ένα σκορπιό που επιμέναμε πως τον είχαν μισθώσει για τους τουρίστες 🙂
Αλλά και το lodge είχε τα δικά του pets. Ένα συμπαθέστατο τάπηρο που ερχόταν πρωί-βράδυ και “τιμούσε” το καρπουζάκι (Tapir – Wikipedia). Μια ταραντούλα, ένα δύστυχο puma σε αιχμαλωσία, ένα αστείο τρωκτικό, κάτι σαν ποντικός αλλά με σουλούπι συμπαθητικό, σαν τον mickey mouse. Τον μικρό αλιγάτορα συγκάτοικό μας δεν τον είδαμε, μόνο μερικούς φίλους του, σε ένα νυχτερινό safari. Επίσης έζησα και κατέγραψα κάποιες απ’ τις ομορφότερες ανατολές και δειλινά που είχα δει μέχρι τότε.
Επιστρέφοντας από το δέλτα του Orinoco, από ξηράς πλέον κατευθυνόμαστε προς την πόλη Ciudad Bolivar, (5-6 ώρες διαδρομή) αφού διασχίσαμε με πλατφόρμα τον ποταμό, στο San Felix, σε ένα κινηματογραφικό σκηνικό με εμπορικά πλοία που τον διασχίζουν.
Στη σύντομη διαδρομή του ferry συνέβη ένα περιστατικό με έναν απειλητικό τύπο που “κρεμασμένος” στο παράθυρο του αυτοκινήτου μας γύρευε τσαμπουκά. Ο πιτσιρικάς οδηγός μας δεν του έδωσε καμία σημασία, ούτε καν τον κοίταξε στα μάτια κι έτσι απομακρύνθηκε μετά από λίγο. Το περιστατικό, μαζί με τη θέα ένοπλων φρουρών παντού σε κάθε μικρό μαγαζάκι στο δρόμο, σε κάνουν να ανακαλείς τις κακές φήμες για την επικινδυνότητα της χώρας αλλά και τις συμβουλές των ντόπιων, τις ιστορίες για ένοπλες ληστείες σε βάρος τους, τα σπίτια ή τις παράγκες με σιδερόφραχτα παράθυρα και κάγκελα ακόμα και στην εξωτερική μονάδα του κλιματιστικού!
Δεν πρέπει ο φόβος να αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα επίσκεψης σε αυτό το θησαυρό της Νοτίου Αμερικής. Λίγη προσοχή χρειάζεται όπως παντού. Άλλωστε η χώρα έχει τόσο όμορφη φύση που δε σου λείπει το νυχτοπερπάτημα σε σκοτεινούς δρόμους κάποιας πόλης.
Επόμενος σταθμός με διανυκτέρευση στην πόλη Ciudad Bolivar, σε ένα από τα πολλά lodges που λειτουργούν ως αφετηρίες για την πτήση προς Canaima και τον καταρράκτη Angel. Μια ολιγόωρη ανάπαυλα από την κούραση του ταξιδιού δίπλα στην πισίνα, συντροφιά με τα pet του lodge, μαιμούδες που έτρεχαν παντού ακροβατώντας αστεία στα σχοινιά της μπουγάδας κι ένα ζευγάρι αντίζηλα πτηνά, ένα toucan κι έναν πράσινο παπαγάλο. Τα μάτια γλάρωσαν νωρίς και το χάραμα αναχωρήσαμε με μια μικρή αποσκευή μόνο με τα απολύτως απαραίτητα, αφήνοντας το backpack πίσω στο κατάλυμα. Στο αεροδρόμιο όμως πληροφορηθήκαμε πως οι πτήσεις έχουν αναβληθεί και πως η αίθουσα ήταν κλειστή για το κοινό γιατί περίμεναν τον πρόεδρο, σύντροφο Chavez. Μετά από ώρες διαπραγματεύσεων και ακόμα περισσότερες αναμονής σε μια παράπλευρη πύλη του αεροδρομίου, τελικά επιβιβαστήκαμε στο πενταθέσιο αεροπλανάκι μας μαζί με σακιά πατάτες και άλλες προμήθειες. Τη θέα της απέραντης ζούγκλας διακόπτει μόνο κάποιο φιδίσιο σχήμα ποταμού και μετά από μία περίπου ώρα αντικρίζουμε ένα πλατύ σύμπλεγμα καταρρακτών που θυμίζει ταινία Indiana Jones. Προσγειωνόμαστε στo χωμάτινο αεροδιάδρομο, στο χωριουδάκι που λέγεται Canaima. Το χωρίο δεν είχε πολλά να επιδείξει εκτός από κάποιες βόλτες στους καταρράκτες που είχαμε πρωτοδεί απ’ το αεροπλάνο και μια βραδινή, ινδιάνικη χοροεσπερίδα των κατοίκων του χωριού σε μια μεγάλη κοινοτική αίθουσα.
Την επόμενη ημέρα αρχίζει η περιπέτεια. Μια τετράωρη διαδρομή με μηχανοκίνητη πιρόγα αντίθετα προς το ρεύμα ενός ορμητικού ποταμού, με μικρές διακοπές πεζοπορίας σε περιβάλλον σαβάνας και μια στάση για πικ νικ και μπανάκι σε φυσικές κολυμπήθρες της όχθης. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής το νερό έρεε άφθονο μέσα στη βάρκα συνοδευόμενο από στιγμές φόβου ή απότομου δροσίσματος. Κι ενώ είχες την αίσθηση πως αν μετακινούσε έστω κι ένας το βάρος του προς μια μεριά, η βάρκα θα γέμιζε νερό ακαριαία και θα πήγαινε στον πάτο… εγώ πάλι ανησυχούσα κυρίως για τις κάμερες. Τίποτα το απρόοπτο ευτυχώς δε συνέβη. Σχεδόν τίποτα. Εκτός από μια βλάβη στη μηχανή που μας ανάγκασε να αποβιβαστούμε ξανά στην ακροποταμιά μέχρι οι οδηγοί να επισκευάσουν επιτόπου το μοτέρ! Η διαδρομή ανάμεσα στα tepui ήταν μαγευτική. Tepui στην τοπική γλώσσα των ιθαγενών ονομάζονται τα επιβλητικά τραπεζοειδή βουνά που υψώνονται απότομα μέσα από τη ζούγκλα ή τη σαβάνα σ’ αυτό το σημείο της Αμερικανικής ηπείρου και πιστεύεται πως είναι εναπομείναντες γεωλογικοί σχηματισμοί από την εποχή της απόσχισης από την Αφρικανική ήπειρο. Από τη στέγη ενός απ’ αυτά τα “νησιά της ξηράς” κατακρημνίζεται ο καταρράκτης Angel, ο ψηλότερος του κόσμου, από ύψος 980 μέτρων. Απ’ το σημείο της κατασκήνωσης η θέα του καταρράκτη ήταν εξαιρετική, όμως η προσέγγιση σ’ αυτόν απαιτούσε ακόμα μία ώρα πεζοπορίας μέσα σε τροπική ζούγκλα, σ’ ένα μονοπάτι γεμάτο πυκνές ρίζες δέντρων σε δαιδαλώδεις σχηματισμούς. Το να βρεθεί κανείς κάτω απ’ αυτή τη σχεδόν ενός χιλιομέτρου ροή ήταν μοναδική εμπειρία, εξίσου συγκλονιστική με το ίδιο το περιβάλλον τοπίο και τη διαδρομή. Μετά από ένα σύντομο μπανάκι στις πολλές κολυμπήθρες που σχηματίζονται στην κοίτη πήραμε το δρόμο της επιστροφής εν μέσω μιας ξαφνικής πυκνής τροπικής καταιγίδας. Τώρα το μονοπάτι είχε γίνει αληθινή πρόκληση, καθώς το νερό δημιουργούσε μεγάλες λακκούβες κρύβοντας τις ρίζες και τους βράχους του εδάφους και κάνοντας ασταθές το κάθε βήμα. Και παρά την πρόβλεψη για αδιάβροχα φτάσαμε στον καταυλισμό βρεγμένοι ως το κόκαλο. Κι εδώ να επισημάνω πως στην ομάδα συμμετείχαν και δυο κοριτσάκια περίπου 7 και 9 ετών χωρίς καμία αγωνία και επιτήρηση από το Γερμανικής καταγωγής πατέρα τους και την εξωτικής ομορφιάς μελαμψή φίλη του. Κάτι που δε συναντά κανείς βέβαια σε μια τυπική ελληνική οικογένεια.
Αφού φορέσαμε τα λιγοστά στεγνά ρούχα που απέμεναν στη μικρή μας αποσκευή, δειπνήσαμε όλοι μαζί στον ανοικτό χώρο της κατασκήνωσης και αναπαυθήκαμε στις αιώρες μας. Η νύχτα στην υγρή ζούγκλα εξελίχτηκε ψυχρότερη απ’ ότι περίμενα, τα ρούχα λιγοστά κι εγώ είχα παραλείψει να ζητήσω κουβέρτα. Η αναμονή για τις πρώτες ακτίνες του ήλιου μου φάνηκε ατελείωτη.
Αντίστροφη διαδρομή, ξανά στη βάρκα με το δροσερό νεράκι του ποταμού να μας λούζει για να επιστρέψουμε στην Canaima.
Ήταν φυσικό επακόλουθο, δυο μέρες μετά κι ενώ έχουμε επιστρέψει στη ζεστή Playa Colorada, εγώ να ψήνομαι στον πυρετό. Η ανησυχία μου είχε να κάνει κυρίως με το φόβο της μαλάριας, καθώς τα περίφημα προληπτικά χάπια δεν τα πήρα ποτέ κι ενώ τα σημάδια των κουνουπιών ήταν αμέτρητα πάνω μου. Η ιδέα του να περάσω τις υπόλοιπες διακοπές μου σε κάποιο νοσοκομείο της Λατινικής Αμερικής δε μου φάνταζε πολύ ευχάριστη. Οι ντόπιοι όμως με καθησύχασαν διαβεβαιώνοντάς με πως είναι πολύ σπάνιο να κολλήσει μαλάρια κάποιος τουρίστας. Ένα κουνούπι αρκεί, σκέφτηκα εγώ. Άλλωστε οι περισσότεροι που ρώτησα, παρά το προσαρμοσμένο ανοσοποιητικό τους, είχαν νοσήσει πάνω από δύο φορές. Τέλος καλό ευτυχώς. Δεν επισκέφτηκα το νοσοκομείο του Puerto La Cruz αλλά ένα club με εξωτικές αμαζόνες χορεύτριες στο πάνω διάζωμα, συνοδεία με το upper class ποτό της χώρας. Whisky and soda. Μετά και από αυτή την εμπειρία επιβιβαστήκαμε στο νυχτερινό λεωφορείο με προορισμό το Caracas αφού φυσικά περάσαμε από έλεγχο μετάλλων όπως σε αεροδρόμιο. Άλλο ένα ευτράπελο μου συνέβη στη διαδρομή όταν κατά τις 3 τα ξημερώματα το λεωφορείο έκανε στάση για τουαλέτα σ’ ένα τριτοκοσμικό, σκοτεινό σταθμό λεωφορείων. Υπό την επήρεια του αλκοόλ και της νύστας, επιχείρησα να κατέβω αλλά γρήγορα το μετάνιωσα αντικρίζοντας ένα πλήθος ύποπτες φάτσες κι ένα άθλιο δωματιάκι τουαλέτας με ατελείωτη ουρά απ’ έξω. Υπομονή μέχρι το Caracas σκέφτηκα διώχνοντας κάθε σκέψη υγρού στοιχείου απ’ το μυαλό μου. Επιστρέφοντας όμως αντίκρισα δεκάδες όμοια λεωφορεία με κλειστές πόρτες, αδυνατώντας να αναγνωρίσω το δικό μου, ενώ κάποια ξεκινούσαν κι έφευγαν. Μάλλον το αλκοόλ δεν ήταν χρήσιμος σύμβουλος αλλά τ’ ομολογώ, προς στιγμήν πανικοβλήθηκα. Κανείς δε μου έδινε σημασία, κανείς δε μιλούσε αγγλικά και η παρέα μου κοιμόταν του καλού καιρού πίσω απ’ τα φιμέ τζάμια κάποιου λεωφορείου. Μια ανάσα ανακούφισης ακολούθησε όταν αναγνώρισα τα πρόσωπα κάποιων συνταξιδιωτών να περιμένουν έξω από το σωστό λεωφορείο.
Το Caracas αποκαλύφτηκε με μια μαγευτική ομορφιά και μελαγχολία, τυπική της Νοτίου Αμερικής. Τα γυάλινα κτίρια της πρωτεύουσας αντανακλούσαν το βαρύ συννεφιασμένο ουρανό, ενώ οι καταπράσινοι λόφοι που περιστοιχίζουν την πόλη είναι διάσπαρτοι από πολύχρωμες φαβέλες, παραγκουπόλεις από τσίγκους, ξύλινα καφάσια, και χαρτόνια ή στην καλύτερη περίπτωση γυμνά τούβλα.
Η κίνηση μέχρι το αεροδρόμιο ήταν ασφυκτική και η πτήση για τα νησιά Los Roques σίγουρα χαμένη. Πράγματι. Επτά ώρες αναμονή για την επόμενη πτήση εξαιτίας της βλακείας του Chris που μας έπεισε να προτιμήσουμε την άνεση του λεωφορείου αντί για αεροπλάνο μέχρι το Caracas.
Πετάμε πάνω απ’ τα Los Roques και απ’ το παράθυρο του δεκαεξαθέσιου ελικοφόρου αντικρίζω τις αποχρώσεις του τυρκουάζ που δημιουργείται εσωτερικά του κοραλλιογενούς φράγματος των νησιών και εξωτερικά το βαθύ μπλε του Ατλαντικού. Προσγείωση στο μικρό, χωμάτινο αεροδιάδρομο του Grand Roque και μετά από σύντομο περπάτημα στο μικροσκοπικό νησί φτάνουμε στα απλά δωματιάκια μας. Οι τιμές του νησιού ακριβές, συγκρίσιμες με Ελλάδα και όχι με αυτές που είχαμε συνηθίσει στο υπόλοιπο ταξίδι. Το φαγητό που περιλαμβανόταν στο πακέτο διαμονής ήταν ολόφρεσκο ψάρι barracuda με lime, νοστιμότατο, σαν κι αυτό που τρώγαμε στα παραγκένια ταβερνάκια στην άμμο της Playa Colorada.
Λίγα μέτρα πιο πέρα, σ’ ένα από τα ατμοσφαιρικά μπαράκια του νησιού, ξαπλωμένος σε μια chez long πάνω στην άμμο και ατενίζοντας τους φωτεινούς γαλαξίες, έκλεισα τα μάτια μου.
Η βάρκα μας περίμενε νωρίς το πρωί. Ιsland hopping σε πολλά αμμώδη, επίπεδα νησάκια. Η πιο λευκή άμμος που είχα δει μέχρι τότε. Φτιαγμένη από μικροσκοπικά τρίμματα κοραλλιών, δημιουργούσαν μια εκτυφλωτική αντανάκλαση που σε συνδυασμό με τον τροπικό ήλιο, σε έψηνε ακόμα και κάτω απ’ την ομπρέλα. Το μόνο που μπορούσε να διακόψει την ηρεμία σου ήταν οι πελεκάνοι που βουτούσαν μανιωδώς σε μικρή απόσταση πιάνοντας την τροφή τους. Δεν είναι εύκολο να περιγράψω περαιτέρω αυτά τα μαγευτικά card postal τοπία με τον πλούσιο βυθό, ούτε το ίδιο το νησί Grand Roque, με τα πολύχρωμα σπιτάκια του, τους ολημερίς αραχτούς παππούδες, τα ανέμελα παιδάκια και τα ζευγάρια ντόπιων που χορεύουν samba τα βράδια.
Αυτό που με σιγουριά μπορώ να πω, είναι πως η Βενεζουέλα ήταν ένα από τα ομορφότερα ταξίδια μου. Ένα ταξίδι σ’ έναν χαμένο κόσμο.
Επιστρέφοντας σ’ έναν χαμένο κόσμο
Αύγουστος του 2017.
Το ταξίδι στην ευρύτερη περιοχή της Αμαζονίας ξεκίνησε από τη Γαλλική Γουιάνα, συνεχίστηκε στο Σουρινάμ, τη Γουιάνα και τη Βραζιλία, συνεχίζεται με μια απρογραμμάτιστη, ολιγοήμερη επίσκεψη στην αγαπημένη Βενεζουέλα.
11 χρόνια μετά, επιστρέφω στον αυτό τόπο, που για ακόμα και φορά θα με παρασύρει στη μαγευτική γοητεία του και θα μου χαρίσει τις ομορφότερες στιγμές όλου του ταξιδιού.
Με τους δύο συνταξιδιώτες που κατευθυνόμαστε από την πόλη Boa Vista της βόρειας Βραζιλίας, στα σύνορα με τη Βενεζουέλα. Η χώρα βρίσκεται σε βαθιά οικονομική κρίση και η συγκέντρωση προσφύγων στα σύνορα είναι τεράστια. Κάποιες εκατοντάδες καταφέρνουν να περάσουν κάθε μέρα περιμένοντας υπομονετικά με ένα χαρτάκι που αναγράφει αριθμό προτεραιότητας. Εμείς, κατά την είσοδο και την έξοδο από τη χώρα ζητήσαμε ως τουρίστες να εξαιρεθούμε από την αναμονή. Οι αξιωματικοί που συναντήσαμε και στις δύο περιπτώσεις ήταν ιδιαίτερα εξυπηρετικοί. Ένας εξ αυτών, σε άπταιστα Αγγλικά μας ζήτησε τουριστικές πληροφορίες για την Ελλάδα. Ανταλλάζουμε συνάλλαγμα αξίας €40 και παραλαμβάνουμε ένα μεγάλο όγκο δεσμίδων από Bolivares, τα οποία μετά βίας χωρούν σε ένα σακίδιο πλάτης και θα χρειάζεται να πηγαινοερχόμαστε συχνά στο δωμάτιο για ανεφοδιασμό. Τα χρήματα αυτά θα αποδειχτούν υπεραρκετά για τις πέντε περίπου μέρες παραμονής μας, θα καλύψουν διαμονή, διατροφή, εκδρομές και κεράσματα.
Η Santa Elena de Uairen είναι μια μικρή, πολύχρωμη συνοριακή πόλη γεμάτη ζωή. Βρίσκουμε ένα όμορφο δωμάτιο σε ένα αρχοντικό σπίτι και ξεχυνόμαστε στις γειτονιές, στις τοπικές αγορές και τις πλατείες. Το άγαλμα του απελευθερωτή Simon Bolovar φιγουράρει κι εδώ, είναι τιμώμενο πρόσωπο παντού στη χώρα αυτή. Παρά την κακή φήμη της χώρας περί επικινδυνότητας και παρ’ όλο που η οικονομική κατάσταση είναι πολύ χειρότερη, η αίσθηση που εισπράττω είναι μιας φυσιολογικής και φιλικής κοινωνίας.
Σε ένα γήπεδο διεξάγεται αγώνας baseball, οι θεατές είναι ενθουσιώδεις. Μια παρέα νεαρών παιδιών στο δρόμο μας κερνούν ρούμι και μπίρες. Πρέπει απλώς να τις καταναλώσουμε επί τόπου και να επιστρέψουμε τα μπουκάλια, που είναι μεγαλύτερης αξίας από το περιεχόμενο. Τα βράδια στη Santa Elena η διασκέδαση έχει την τιμητική της. Κάποιες εκδηλώσεις με live μουσική από τοπικές μπάντες βρίσκονται σε εξέλιξη αυτές τις μέρες, δίνοντας το ρυθμό σε ανθρώπους κάθε ηλικίας που συμμετέχουν δυναμικά. Στους πάγκους των υπαίθριων μπαρ που έχουν στηθεί, πωλoύνται μπίρες σε τιμή €0.30 και caipirinha στα €0,60.
Την επόμενη μέρα αναχωρούμε με οδηγό έναν γνωστό του σπιτονοικοκύρη για εκδρομή στην περιοχή της Grand Sabana και κάποια σημεία του Εθνικού Πάρκου Canaima. Το κόστος και για τους 3 μας είναι γύρω στα €25. Ο ιδιοκτήτης του Land Rover μιλάει μέτρια αγγλικά και μας πληροφορεί πως έιχε και παλιότερα ένα ίδιο όχημα το οποίο του απέσπασαν σε ένοπλη ληστεία. Γεμίζουμε πλήρως το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου με μόλις $1, οι τιμές των καυσίμων στη Βενεζουέλα ήταν ανέκαθεν οι χαμηλότερες στον κόσμο. Μαζί μας στην εκδρομή έχουμε και μια παρέα ντόπιων νέων, 3 κορίτσια και ένα αγόρι από τη Merida. Παρ’ όλο που δε μιλούν αγγλικά, ούτε εμείς ισπανικά, θα αναπτύξουμε μια καλή φιλία.
Τα τοπία που συναντάμε είναι εκπληκτικής ομορφιάς, η Βενεζουέλα για ακόμα μια φορά με μαγεύει. Στο βάθος διακρίνεται το περίφημο όρος Roraima, ένα από τα διασημότερα tepui, οπως ονομάζονται τα δεκάδες τραπεζοειδή βουνά της περιοχής τα οποία χρονολογούνται από την εποχή της υπερηπείρου Gondwana, πριν την απόσχιση της Αφρικανικής από την Αμερικανική ήπειρο. Από ένα τέτοιο tepui που βρίσκεται λίγο βαθύτερα στη ζούγκλα, κατακρημνίζεται και ο καταρράκτης Angel, o μεγαλύτερος σε ύψος στον κόσμο, τον οποίο είχα επισκεφτεί στο προηγούμενο ταξίδι. Οι φίλοι μας δεν έχουν επισκεφτεί αυτό το θαυμαστό αξιοθέατο της χώρας τους, καθώς απαιτεί ένα κόστος που δε μπορούν να καλύψουν.
Η εκδρομή συνεχίζεται σε μαγευτικά οροπέδια με καταπράσινες κοιλάδες και αραιά σύννεφα στο υπόβαθρο. Συναντάμε μερικές οικογένειες αυτόχθονων, μητέρες με βρέφη στωικά στην αγκαλιά τους να περιτριγυρίζονται από τα μεγαλύτερα τέκνα. Βαδίζουμε σε ένα ρηχό ποτάμι με στέρεο κατακόκκινο πυθμένα (Jasper Creek) και δροσιζόμαστε κάτω από έναν καταρράκτη. Η ποικιλία καταρρακτών στην περιοχή, μας συνοδεύει καθ’ όλη τη διάρκεια της εξόρμησης. Κολυμπάμε σε μια λίμνη ενός ακόμα καταρράκτη, του Quebrada Pacheco. Μετά από μια κατάβαση αντικρίζουμε ένα φαινόμενο εξωπραγματικής ομορφιάς κρυμμένο μέσα σε ένα φαράγγι. Ένα φαντασμαγορικό ουράνιο τόξο ξεπροβάλλει σε απόσταση που θαρρείς πως θα το αγγίξεις, με έναν επιβλητικό καταρράκτη πίσω του και μια λιμνούλα να ρέει στα πόδια μας. Πρόκειται για τον καταρράκτη Kama Meru.
Οι επάλληλες επαφές με το υδάτινο στοιχείο, σε συνδυασμό με τον ιδρώτα και την υγρασία του τροπικού δάσους, δεν επιτρέπει τη διατήρηση αντηλιακού στο γυμνό δέρμα. Έτσι θα θυμηθώ τα ενδημικά κουνούπια της Βενεζουέλα που με είχαν “κεντήσει” και στο προηγούμενο ταξίδι, τα περίφημα puri-puri. Πρόκειται για πολύ επιθετικό είδος που παρ’ ότι δε μεταφέρουν ασθένειες, έχουν επώδυνο τσίμημα που αφήνει ένα μικρό μαύρο στίγμα το οποίο προκαλεί φαγούρα για εβδομάδες. Τα “παράσημα” της Αμαζονίας, μαζί με αυτά που θα συλλέξω στη Βραζιλία, θα με συνοδεύουν για πολύ καιρό μετά την επιστροφή μου στην Ελλάδα. Ένας ακόμα καταρράκτης, ο Aponwao, δίνει τη δυνατότητα να σταθώ στο χείλος του ισορροπώντας στους βράχους, με 110μ κενού κάτω από τα πόδια μου να προκαλούν ίλιγγο.
Οι υπόλοιπες μέρες στη Santa Elena θα συμπληρώσουν την αλησμόνητη εμπειρία που δε θα καταφέρει να ανταγωνιστεί η Βραζιλία ή οι υπόλοιπες χώρες του ταξιδιού.