Ισλανδία

Το hostel απέχει 1.5χλμ από τον τερματικό σταθμό του shuttle bus και το περπάτημα με πλήρες φορτίο στη δροσιά της ήσυχης και συννεφιασμένης πόλης είναι ευχάριστο. Το hostel όπου θα γίνει η μία και μοναδική διανυκτέρευση σε δωμάτιο, είναι πεντακάθαρο και οι ένοικοι βγάζουν τα παπούτσια τους στην είσοδο. Το Reykjavik δεν είναι μεγαλούπολη και το κέντρο του εύκολα μπορεί κανείς να το καλύψει περπατώντας, ενώ τα ενοικιαζόμενα ηλεκτρικά πατίνια που χρησιμοποιούν καθημερινά οι ντόπιοι, αποτελούν μια εναλλακτική. Διανύουμε περίοδο διακοπών, η πόλη έχει μειωμένη κίνηση και η παρουσία τουριστών είναι επίσης περιορισμένη λόγω της πανδημίας. Στο κέντρο της πόλης κυριαρχεί η τυπική Σκανδιναβική αρχιτεκτονική, με πολύχρωμα γραφικά σπίτια. Η εξωτερική τοιχοποιία τους καθώς και οι στέγες, είναι επενδεδυμένες με κυματιστή λαμαρίνα σε ποικίλα χρώματα, τα ανοίγματα διακοσμημένα με σκαλιστές ξύλινες μαρκίζες, ενώ τα παράθυρα συχνά κοσμούν κεντητές κουρτίνες. Μέσα στην καλαίσθητη πολυχρωμία, το μαύρο χρησιμοποιείται συχνά, ίσως για να απορροφά τις πολύτιμες ηλιακές ακτίνες. Η πόλη έχει εστιατόρια και bars για όλα τα γούστα, όμως οι τιμές είναι πολύ υψηλές. Ενδεικτικά, ένα κυρίως πιάτο ξεκινά από τουλάχιστον 5000 ισλανδικές κορώνες (+€30). Σε κάποια τελείως τουριστικά εστιατόρια σερβίρεται κρέας φάλαινας, αλόγου και puffin! Όσο κι αν ψάξει κανείς, δε θα βρει κάτι οικονομικό, όμως εξαίρεση αποτελεί το “101 Reykjavik street food”, ένα μικρό fast food με πεντανόστιμη αστακόσουπα, fish & chips, με δωρεάν επαναγέμισμα της μερίδας σου και δωρεάν σοκολάτες! Στα σημεία ενδιαφέροντος του Reykjavik συγκαταλέγονται η μικρή λίμνη Tjornin με το δημαρχείο, η προβλήτα με τα μικρά και μεγάλα σκάφη όπου ξεκινάνε και τα tours παρατήρησης φαλαινών, το μεταλλικό γλυπτό Sun Voyager (Sólfar) σε σχήμα που θυμίζει πλοίο των Vikings. Το πιο εμβληματικό και φωτογραφημένο μνημείο της πόλης, είναι ο Λουθηριανός ναός του Hallgrimskirkja. Πρόκειται για ένα επιβλητικό εξπρεσιονιστικό αρχιτεκτόνημα από μπετόν που ολοκληρώθηκε σε 41 χρόνια, με τον κεντρικό πύργο να υψώνεται στα 74 μέτρα και επιρροές από τους βασαλτικούς σχηματισμούς του νησιού. Η κεντρική οδός που οδηγεί στο ναό είναι βαμμένη στα χρώματα του pride που διοργανώνεται στην πόλη κάθε χρόνο. Σχεδόν σε όλες τις πόλεις, οι δρόμοι των καθεδρικών ήταν βαμμένες στα χρώματα αυτά. Το Reykjavik είναι μια πόλη που τα σημεία ενδιαφέροντός της εξαντλούνται σύντομα, άλλωστε η Ισλανδία αποτελεί πόλο έλξης περισσότερο για το φυσικό της τοπίο και λιγότερο για τα μπαράκια και τα εστιατόρια της πρωτεύουσας.

Το road trip στη γη του πάγου και της φωτιάς ξεκινά

Η εγγύτερη στο Reykjavik περιοχή ενδιαφέροντος, ονομάζεται Golden Circle και περιλαμβάνει πολλά αξιοθέατα σε μικρή απόσταση μεταξύ τους. Το Golden Circle μπορεί να καλυφθεί σε μία μόλις μέρα ή λίγο περισσότερο ώστε να αφιερώσει κανείς εύλογο χρόνο απολαμβάνοντας τη μαγεία των τοπίων αυτών. Μοιραία βέβαια, συγκεντρώνει και τους περισσότερους επισκέπτες. Ενώ διανύουμε ακόμα τη χερσόνησο του Keflavik (Reykjanes), κατάλευκοι ατμοί ξεπηδούν στον ορίζοντα. Πρόκειται βέβαια για την περίφημη γαλάζια λίμνη (Blue lagoon) που είναι ένα σύμπλεγμα από τεχνητές πισίνες που τροφοδοτούνται με ζεστό νερό από το γειτονικό ηλεκτροπαραγωγό εργοστάσιο γεωθερμικής ενέργειας. Οι λίμνες που σχηματίζονται έχουν γαλακτώδες κυανό χρώμα εξαιτίας των ποσοστών διοξειδίου του πυριτίου (Silica) και περιβάλλονται από πετρώματα λάβας, δημιουργώντας ένα απόκοσμα ειδυλλιακό θέαμα. Περιφερειακά μονοπάτια προσφέρουν ενδιαφέρουσες εναλλαγές του τοπίου που δε μοιάζει με κανένα άλλο στη γη. Πλήθος τουριστών συρρέουν καθημερινά, ακόμα και στην covid εποχή, αναμένοντας σε ουρές και πληρώνοντας ένα σχετικά υψηλό εισιτήριο στο κέντρο spa. Αυτές οι μαζικού τουρισμού επιλογές, δεν είναι προτιμητέες και σίγουρα η χώρα έχει να προσφέρει πολλές ακόμα ευκαιρίες θερμών λουτρών. 

Έτσι λοιπόν, η διαδρομή συνεχίζεται με επόμενη στάση τον κρατήρα Kerid. Μια άθικτη καλντέρα από κόκκινα πετρώματα βυθίζεται για 55 μέτρα σχηματίζοντας μια σμαραγδένια λίμνη στον πυθμένα. Από όποια γωνία και να το δεις, είτε περιμετρικά του κρατήρα, είτε κατεβαίνοντας το κατηφορικό μονοπάτι μέχρι τη λίμνη, απολαμβάνεις ένα εντυπωσιακό δημιούργημα της φύσης. Η πανδαισία των χρωμάτων από τα ορυκτά, την αραιή βλάστηση και το νερό συνθέτουν έναν μοναδικό πίνακα της φύσης. Το παράδοξο είναι ότι αυτό το κομμάτι γης, όπως και άλλα σημεία στην Ισλανδία, ανήκουν σε ιδιώτη και απαιτείται ένα μικρό εισιτήριο (400ISK), κάτι που ευτυχώς δεν ισχύει για τους καταρράκτες και τα υπόλοιπα κύρια αξιοθέατα.

Στη συνέχεια της διαδρομής, στον ορίζοντα… κάτι καπνίζει. Μάλλον δεν πρόκειται για κανέναν θεριακλή Ισλανδό αλλά για μία ακόμα γεωθερμική δραστηριότητα της γης. Μια παράκαμψη οδηγεί σε κάτι που μοιάζει με μεγάλο, παλιό μεταλλικό καζάνι, βγαλμένο από ταινία του Tim Burton. Το καζάνι βρυχάται και εξαπολύει λευκό, πυκνό ατμό ενώ και η γύρω περιοχή ατμίζει επίσης.

Ακόμα πιο βίαιοι υπόγειοι γίγαντες κρύβονται στο… περίφημο πάρκο των Geysir. Πρόκειται για ένα γεωλογικό πάρκο με λιμνούλες βραστού νερού και αχνιστά ποταμάκια. Κάποιες από τις λίμνες έχουν έντονο λουλακί χρώμα με διαύγεια που φτάνει μέχρι τα έγκατα της πηγής. Κύριος πρωταγωνιστής εδώ ο θερμοπίδακας Stokkur που εκρήγνυται εκτοξεύοντας κάθε 5-8 λεπτά βραστό νερό σε ύψος που κυμαίνεται στα 30 μέτρα. Λίγα μέτρα πιο πέρα βρίσκεται ο βασιλιάς των θερμοπιδάκων, αυτός που δίνει το όνομά του σε όλους, ο περίφημος… Geysir. Η ενεργοποίησή του προκαλείται συνήθως κατά τη διάρκεια σεισμικής δραστηριότητας και το ύψος του ξεπερνά τα 150 μέτρα κατατάσσοντάς τον στις πρώτες θέσεις της παγκόσμιας κατάταξης. Δυστυχώς ή ευτυχώς, τα ηφαίστεια κοιμούνται τα τελευταία χρόνια και ο Geysir αναπαύεται επίσης. Μετά από πολλά πεντάλεπτα αναμονής για τις μικρές ή μεγαλύτερες εκρήξεις του Stokkur, το φως λιγόστεψε και οι φωτογραφικές ευκαιρίες της ήδη μουντής μέρας εξανεμίστηκαν μαζί με τον ατμό του θερμοπίδακα. Έξω από την είσοδο του γεωθερμικού πάρκου, στην απέναντι πλευρά του δρόμου υπάρχει ένα πολυτελές ξενοδοχείο και ένα μεγάλο εστιατόριο. Αμφότερα διαθέτουν ανοιχτό χώρο στάθμευσης αλλά και προειδοποιητικά σύμβολα απαγόρευσης κατασκήνωσης για τους επίδοξους καταπατητές του χώρου. Παρ’ όλα αυτά, στην πίσω πλευρά υπάρχει ένα μικρό ξέφωτο και η πρώτη λαθραία διανυκτέρευση θα λάβει χώρα εκεί χωρίς ενόχληση από κανέναν. Το κρύο και η υγρασία είναι έντονα, η θερμοκρασία από τους 10° τη μέρα πέφτει στους 8° ή λιγότερο το βράδυ και το αερόθερμο του οχήματος αποδεικνύεται ζωτικής σημασίας. Μερικές ακόμα εκρήξεις του γκέιζερ είναι ιδανικές για να ανοίξει το μάτι το επόμενο πρωί. 

Μόλις 10′ πιο πέρα βρίσκεται ο πρώτος καταρράκτης του road trip, ο Gulfoss. Πρόκειται για έναν καταρράκτη μεγάλου πλάτους, με κλιμακωτές ροές και μεγάλο όγκο νερού. Ένα μονοπάτι οδηγεί στο σημείο της ψηλότερης βαθμίδας, απ’ όπου θαυμάζει κανείς την κατακρήμνιση στο χαμηλότερο τριγωνικό επίπεδο και από εκεί στο επόμενο. Ο καιρός είναι νεφελώδης, με ψιλόβροχο και ισχυρό άνεμο κι έτσι κατέστη αδύνατη η παρθενική πτήση του drone στο χαώδες βάραθρο του καταρράκτη.

Σε μικρή απόσταση βρίσκονται δυο ακόμα ιδιωτικά γεωθερμικά λουτρά. Το πρώτο λέγεται Secret Lagoon αλλά κρίνοντας από τα παρκαρισμένα οχήματα δε θα το χαρακτήριζα και άκρως μυστικό. Το εισιτήριο κοστίζει 2800ISK (€18) που θεωρώ ελαφρώς υψηλή τιμή για τα δεδομένα του. Ζήτησα να ρίξω μια ματιά και δεν ενθουσιάστηκα από την υπερμεγέθη φυσική στέρνα. Τριγύρω αναβλύζουν μερικές πηγές με νερό θερμοκρασίας 100 βαθμών. Περισσότερο κίνησαν το ενδιαφέρον τα θερμοκήπια στην απέναντι πλευρά την οποία χωρίζει ένα ρυάκι. Λάμπες θερμού φωτός θρέφουν ντοματιές πίσω από τις γυάλινες κατασκευές που είναι τόσο τακτικά προσεγμένες που θυμίζουν θερμοκοιτίδα.

Το δεύτερο λουτρό ονομάζεται Hrunalaug και βρίσκεται καταμεσής στην ύπαιθρο. Στο σημείο στάθμευσης, η ιδιοκτήτρια αναμένει μέσα σε ένα SUV για να εισπράξει το αντίτιμο. Της ζητάω να ρίξω μια ματιά κι εδώ και το επιτρέπει. Μετά από 10′ περπάτημα φτάνεις σε μια μικρή κοιλάδα όπου συναντάς δυο μικρές, υπαίθριες πετρόχτιστες στέρνες και ένα καλυβάκι καλυμμένο με χλόη που εκτελεί χρέη αποδυτηρίων. Δεν ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα, αντιθέτως κάποιοι λιγοστοί παρευρισκόμενοι έδειχναν να το απολαμβάνουν. 

Ο δρόμος για το Keldur μετατρέπεται σε μαύρο χαλικόδρομο, όπως είναι βέβαια όλοι οι μη ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι στο νησί. Στη διαδρομή υπάρχουν βοσκοτόπια με… ηλεκτροφόρα περίφραξη για να μη δραπετεύουν τα ζώα, άλογα, βοοειδή και πρόβατα. Το Keldur δεν έχει πολλά πράγματα να δεις. Είναι ένας οικισμός με 5-6 σπίτια, ακατοίκητα πλην ενός, που οι στέγες τους είναι καλυμμένες με τύρφη, όπως παραδοσιακά συνηθίζεται στην Ισλανδία. Θα τα βαφτίσουμε “trollόσπιτα” από εδώ και στο εξής. Ένας νεαρός πληροφορεί ότι αν θέλουμε να δούμε το εσωτερικό θα πρέπει να πληρώσουμε ένα μικρό εισιτήριο. Κρίθηκε περιττό, άλλωστε τα συναντά συχνά κανείς στη χώρα. Μια μικρή εκκλησία με την τυπική αρχιτεκτονική γραμμή, ένα νεκροταφείο και ένα βουστάσιο συμπληρώνουν τον οικισμό του ενός κατοίκου.

Ο επόμενος προορισμός είναι ο καταρράκτης Seljalandfoss με νόμιμη διανυκτέρευση στο παρακείμενο camping. Η αλήθεια είναι πως η νομιμότητα είναι περιττή, η έκταση είναι μεγάλη και κανείς δεν κόπτεται στο να ζητήσει αντίτιμο. Ο μόνος λόγος είναι η χρήση της κουζίνας για μαγείρεμα και της κατάψυξης για τις παγοκυψέλες του φορητού ψυγείου, ώστε να διατηρηθούν κάποια τρόφιμα. Επίσης τα ντους λειτουργούν με κέρματα, 300ISK ανά 3λεπτο, που αν δεν έχεις προνοήσει, μπορεί να σου προμηθεύσει η reception τις λίγες ώρες που είναι ανοιχτή. Το van τοποθετείται με μοναδική θέα προς τον καταρράκτη. Ο καιρός είναι βροχερός και το σκοτάδι πέφτει αργά, γύρω στα μεσάνυχτα αυτή την εποχή. Η βροχή γίνεται όλο και πιο ισχυρή και τα μπουκάλια ουίσκι που αγοράστηκαν σε τιμή ευκαιρίας στα duty free του αεροδρομίου του Εδιμβούργου, ταιριάζουν με τον καιρό αυτό μέσα στο χώρο κατάκλισης του μικρού οχήματος. Όμως το αλκοόλ προκαλεί συχνοουρία και η μετακίνηση μέσα από τα ποτάμια και τις λάσπες μέχρι τα μπάνια, δεν είναι ευχάριστη. Το αερόθερμο είναι ανακουφιστικό σε αυτό το χειμωνιάτικο κλίμα και λυπάμαι πραγματικά τους λίγους εκείνους που διανυκτερεύουν στα αντίσκηνα. Το πρώτο φως της μέρας είναι λίγο μετά τις 4π.μ. και η βροχή δεν έχει σταματήσει. Την ώρα του πρωινού, η κεντρική αίθουσα του camping έχει αρκετό κόσμο, μεταξύ των οποίων κάποιους που με αγένεια καταλαμβάνουν για ώρες τα λιγοστά τραπέζια χαζεύοντας στα laptops τους. Ζητώ σε κάποια να παραχωρήσει το χώρο και απρόθυμα το κάνει με καθυστέρηση.

Ο Seljalandfoss είναι ένας καταρράκτης ύψους 60 μέτρων που έχει το χαρακτηριστικό ότι μπορείς να τον προσεγγίσεις και από ένα μονοπάτι πίσω από τη ροή του. Το αδιάβροχο είναι απαραίτητο για την προστασία της φωτογραφικής μηχανής και το θέαμα επιβλητικό. Ο Gljúfrabúi είναι ένας μικρότερος καταρράκτης 700 μέτρα πιο πέρα, που βρίσκεται σχεδόν κρυμμένος από βράχια και παραβλέπεται από τους επισκέπτες. Ένα μικρό πέρασμα οδηγεί στο εντυπωσιακό περίκλειστο σημείο της ροής του, όμως πρέπει να βραχείς πολύ για να πλησιάσεις. 

Στα τοπία της νότιας ακτογραμμής οι αποχρώσεις συναγωνίζονται μεταξύ τους. Τη γκρίζα θάλασσα διαδέχονται μαύρες ακρογιαλιές, φανταχτερά πράσινα λιβάδια με χαμηλή χλόη, απόκρημνες βουνοπλαγιές και ένας ουρανός με μολυβένιο πέπλο. Κάπου στη διαδρομή, ένα μικρό πλοίο που έχει ριζώσει πάνω στη γη διακοσμεί μια φάρμα και η περίφραξή της διακοσμημένη με… σουτιέν, συμπληρώνει το σουρεαλιστικό σκηνικό. 

Μια στάση και στη συνέχεια μια πεζοπορία περίπου 40′ με ψιλόβροχο, οδηγεί σε μια τεχνητή πισίνα θερμών υδάτων που ονομάζεται Seljavallalaug. Η ιδιαιτερότητα σε σχέση με τους ανταγωνιστές των γεωθερμικών λουτρών δεν έγκειται στο ότι το συγκεκριμένο είναι δωρεάν, αλλά στο ότι βρίσκεται στο πουθενά, τριγυρισμένο από επιβλητικά βουνά και καταρράκτες με λεπτές διαδοχικές ροές πολλών μέτρων που παραπέμπουν σε τοπίο επικής ταινίας φαντασίας. Δυο απλά κτίσματα εκτελούν χρέη αποδυτηρίων, αν και οι λιγοστοί ντόπιοι και ντόπιες που παρευρίσκονται, δε νιώθουν ιδιαίτερη αιδώ σε σχέση με τη γύμνια. Ο πυθμένας της πισίνας είναι γλοιώδης, αλλά αυτό δε με πτοεί καθόλου. Επιστέφοντας, αντιλαμβάνομαι ότι βλακωδώς ξεχάσα το μαγιό μου κρεμασμένο κάπου. Ευτυχώς έχω και δεύτερο, αλλά είναι κρίμα που επιβάρυνα το χώρο που συντηρείται μόνο από εθελοντές.

Ο καταρράκτης που ακολουθεί είναι ο ορμητικός Skógafoss, από τους μεγαλύτερους του νησιού που μπορεί να προσεγγίσει κανείς πολύ κοντά στη ροή του. Τις ηλιόλουστες μέρες σχηματίζεται ένα μονό ή διπλό ουράνιο τόξο, αλλά ο σημερινός καιρός δε μας κάνει αυτή τη χάρη. Ένα ορειβατικό μονοπάτι οδηγεί στο ψηλότερο σημείο απ’ όπου ο ποταμός Skógá καταλήγει στο κενό. Από εκεί το μονοπάτι συνεχίζει παράλληλα με το ποτάμι σε όλη την πορεία του με τις περιδινήσεις ανάμεσα σε στενά φαράγγια και βραχώδεις όγκους. Η επίμονη βροχή περιορίζει την απόλαυση της πεζοπορίας και μετά από μιάμιση περίπου το νερό φτάνει μέχρι… τα εσώρουχα. 

Ο καιρός στην Ισλανδία αλλάζει από τη μια στιγμή στην άλλη κι όπως λένε και οι ντόπιοι, αν δε σου αρέσει ο καιρός, περίμενε απλώς 15 λεπτά. 

Φτάνοντας στο Vik η βροχή έχει κοπάσει προσωρινά. Το Vik, που απέχει 180χλμ από την πρωτεύουσα, είναι ο μεγαλύτερος οικισμός του νότου, μιας και έχει πληθυσμό… 290 κατοίκων! Εκτός από τα λίγα σπίτια, και τη μικρή εκκλησία που δεσπόζει στο λόφο πάνω απ’ την πόλη, υπάρχει ένα μικρό εμπορικό κέντρο, με super market για ανανέωση προμηθειών και πεντακάθαρες τουαλέτες. Η παραλία του Vik είναι κατάμαυρη σαν τέφρα. Τα ωκεάνια κύματα ξεδιπλώνονται αφρίζοντας πάνω στη μαύρη αμμουδιά, συνθέτοντας ένα τοπίο ασυνήθιστο για τα γήινα δεδομένα. Στο βάθος, μέσα από τη θάλασσα ξεπροβάλλουν οι τρεις εμβληματικοί βράχοι Reynisdrangar, διάσημοι από πολλές φωτογραφίες της Ισλανδίας. Το drone θα πραγματοποιήσει την παρθενική του πτήση, όμως εγώ είμαι ακόμα πολύ αδαής χειριστής. Η παραλία είναι παντελώς άδεια και αρκετά αργότερα καθώς ο καιρός βελτιώνεται, εμφανίζονται μερικοί άνθρωποι ακόμα. Αποφασίζουμε να μεταφέρουμε τις καρέκλες και το ουίσκι, απολαμβάνοντας τις στιγμές στην παραλία. Όμως ο καιρός παίζει ανέντιμα παιχνίδια, το κρύο και το ψιλόβροχο που επανέρχεται κάνουν αβάσταχτη την παραμονή έξω. Με το φόβο της αμμοθύελλας, αποφασίζεται να μη γίνει η διανυκτέρευση στο parking του super market που είναι εκτεθειμένο προς την πλευρά της θάλασσας, αλλά λίγο παραπέρα σε έναν μάλλον ιδιωτικό χώρο με bungalows. Το πρωί επιστρέφουμε πάλι πίσω, αναμένοντας να ανοίξει στις 10πμ το market με τις ωραίες τουαλέτες, αλλά και το φούρνο μικροκυμάτων όπου μπορούσες να ζεστάνεις κάτι φαγώσιμο. Στα super markets της χώρας, δυστυχώς πωλείται και κρέας φάλαινας που αποτελεί έδεσμα της Ισλανδικής κουζίνας και που βέβαια αρνούμαι να υποστηρίξω για ηθικούς λόγους. Κάποια στιγμή νομίζω ότι ακούω έναν υπάλληλο να μιλά ελληνικά με μια συνάδελφό του. Πιθανολογώ πως είτε δεν έχω ξυπνήσει ακόμα, είτε πως τα Ισλανδικά έχουν λέξεις ομόηχες με τη δική μου γλώσσα. Κι όμως, ο νεαρός Έλληνας υπάλληλος είχε ξεκινήσει δουλειά μόλις τρεις μέρες πριν και απ’ ότι έμαθα αργότερα στο μικρό κόσμο των social media, είχε πάει προσκεκλημένος από τον Έλληνα θείο του που ζει και εργάζεται εκεί. Επιτέλους βλέπουμε τον ήλιο του βορρά. Ο καιρός είναι απολαυστικός για μερικές ακόμα βόλτες στη μαύρη παραλία καθώς και στο λόφο με τον μικρό καθεδρικό, όμως το τοπίο δεν έχει την ίδια απόκοσμη αύρα, ο ήλιος δεν του ταιριάζει. 

Λίγα χιλιόμετρα πριν από το Vik βρίσκεται το κουφάρι του διάσημου αεροπλάνου dakota που έκανε ανώμαλη προσγείωση το 1973 στο Sólheimasandur, ευτυχώς χωρίς θύματα. Ο ιδιοκτήτης της έκτασης που αποτελείται από άγονο έδαφος και πέτρες, αποφάσισε ότι δεν επιθυμεί την ασύδοτη κυκλοφορία οχημάτων και έφραξε το δρόμο. Έτσι, πρέπει να περπατήσει κανείς 4χλμ, περίπου 45′-50′ μέχρι να φτάσει και άλλα τόσα για να επιστρέψει. Παρά την εύκολη διαδρομή, το χειμώνα έχουν χαθεί άνθρωποι εκεί. Το λαβωμένο αεροσκάφος ξεπροβάλλει με τις αλουμινένιες του επιφάνειες να αναπαύονται στο μαύρο έδαφος. Τα φτερά λείπουν, όπως και οι κινητήρες, όμως στο κατεστραμμένο πιλοτήριο βλέπεις ακόμα τις πλεξούδες των καλωδιώσεων. Ευτυχώς κάποιες στιγμές το αξιοθέατο είναι άδειο από επισκέπτες, αν και συνήθως εκτυλίσσεται καταιγισμός από selfies σε κάθε πιθανό σημείο του. Με λίγους ακροβατισμούς μπορείς να χρησιμοποιήσεις ως σκαλοπάτια κάποιες τρύπες στην άτρακτο και να ανέβεις στην οροφή για πανοραμική θέα. Βέβαια οι πινακίδες προειδοποιούν για την αστάθεια της κατασκευής με τις δοκούς του σκελετού να έχουν υποχωρήσει σε πολλά σημεία.

Με κατεύθυνση και πάλι προς το Vik συναντάμε το Dyrhólaey, με μια σειρά εντυπωσιακών, πανοραμικών σημείων θέας. Ένας απότομος χωματόδρομος οδηγεί στο ψηλότερο σημείο ενός ακρωτηρίου με φάρο και θέα σε μια απέραντη μαύρη παραλία μέχρι το τέλος του ορίζοντα. Σε ένα άλλο σημείο θέασης, δυο βραχώδεις σχηματισμοί με καμάρες κυριαρχούν στην άκρη της θάλασσας, φιλοξενώντας αμέτρητα puffins και άλλα θαλασσοπούλια που ίπτανται στο χαώδες κενό. Εξαιτίας του κακού δρόμου δεν υπάρχουν πολλοί επισκέπτες, σε αντίθεση με το χαμηλότερο σημείο θέασης Kirkjufjara, με έναν παράξενο βράχο φυτεμένο στη μαύρη άμμο απ’ όπου ξεκινά η διάσημη παραλία Reynisfjara. Θα χρειαστεί μετακίνηση με το αυτοκίνητο για το διάσημο σημείο της παραλίας αυτής που δέχεται μεγάλο αριθμό επισκεπτών και όπου βασαλτικοί σχηματισμοί που υψώνονται σε εξάγωνα, δημιουργούν ένα αλλόκοτο γεωμετρικό φαινόμενο από βράχια. Οι βράχοι Reynisdrangar βρίσκονται ακόμα πιο κοντά σε αυτή την παραλία. 

Πρέπει να διανυθεί αρκετή απόσταση μέχρι τον επόμενο οικισμό πριν πέσει η νύχτα. Πρόκειται βέβαια για αστείο, καθώς τα απογεύματα της Ισλανδίας διαρκούν γύρω στις 5 ώρες. O oικισμός είναι αμελητέου μεγέθους και η αναζήτηση στέγαστρου για μαγείρεμα στο βροχερό καιρό που επιμένει, είναι άκαρπη. Υπάρχει όμως ένα μικρό camping από εκείνα που διαθέτουν υπαίθριους νεροχύτες, μπάνια με ζεστό νερό, αλλά όχι κλειστούς χώρους εστίασης. Συνήθως οι ιδιοκτήτες απουσιάζουν τα βράδια κι έτσι θα αποτελέσει μια “φιλική παραχώρηση” από τις πολλές που θα ακολουθήσουν. Η παρανομία θα συνεχιστεί στην πλαϊνή πλευρά ενός super market που θα γίνει η κατασκήνωσή μας.

Fjaðrárgljúfur. Δύσκολο να το προφέρεις, ακόμα πιο δύσκολο να συλλάβει ο νους την τόση ομορφιά αυτού του επιβλητικού φαραγγιού. Ο ποταμός Fjaðrá σαν μαχαίρι έχει σκίσει τη γη και τα βρύα έχουν φωλιάσει σε κάθε της πτυχή, ντύνοντάς τη με φανταχτερό πράσινο βελούδο. Το δραματικό φως δίνει μια απόκοσμη χροιά στο θαύμα αυτό. Ίσως κι αυτό το σημείο να έχει αποτελέσει σκηνικό για κάποια ταινία επιστημονικής φαντασίας. 

Απότομες ορθοπλαγιές με μικρούς καταρράκτες, σπιτάκια με χλόη στη σκεπή, φάρμες με κυλινδρικά δεμάτια σανού ντυμένα με λευκό περιτύλιγμα και σκόρπια πρόβατα, συνεχίζουν να κυριαρχούν στο τοπίο μέχρι που αντικρίζουμε το πρώτο σημείο του παγετώνα. Ο τεράστιος Vatnajökull, ο μεγαλύτερος της χώρας αλλά και της Ευρώπης, ρέει σε σχεδόν ακίνητα ποτάμια πάγου προς τα χαμηλότερα εδάφη και τη θάλασσα. Το κύριο σημείο προσέγγισης είναι υπερβολικά πολυσύχναστο, το parking σχεδόν γεμάτο και απαιτεί εισιτήριο. Παρ’ ότι ταξιδεύουμε στην εποχή της πανδημίας και ο τουρισμός είναι πολύ λιγότερος από ότι συνήθως, με πνίγει. Δεν είμαι καθόλου fan της κοσμοσυρροής. Έτσι επιλέγεται ένα άλλο σημείο όπου μετά από λίγα χιλιόμετρα χωματόδρομου, συναντάς τον παγετώνα Svínafellsjökull. Η βροχή ξεκινά πάλι και το camper van είναι βολικότατο σε τέτοιες περιστάσεις, όπου μπορείς να ρίξεις έναν υπνάκο μέχρι ο καιρός να βελτιωθεί. Πράγματι μετά από μια ώρα οι συνθήκες βελτιώνονται και ευελπιστώ να κάνω ακόμα και πτήση με το drone. Μια πλακέτα με τα ονόματα αγνοουμένων υποδέχεται τον επισκέπτη και του υπενθυμίζει ότι η φύση εδώ είναι απρόβλεπτη και δε συγχωρεί. Τα βράχια γλιστρούν αρκετά και η πρόσβαση δε μοιάζει ασφαλής από ένα σημείο και μετά. Το θέαμα είναι άκρως εντυπωσιακό. Ο παγετώνας, με αποχρώσεις λευκού, μαύρου, αλλά κυρίως έντονου γαλάζιου καταλήγει σε μια μπεζ λίμνη, ενώ η χαμηλή νέφωση προσθέτει την απαραίτητη ατμόσφαιρα μυστηρίου. Το drone δυσκολεύεται να πετάξει σε μεγάλο ύψος λόγω των έντονων ριπών αέρα, αλλά θα καταφέρει μερικά πλάνα πάνω από αυτή τη μαγεία. Οι καιρικές συνθήκες αναγκάζουν να παραλείψουμε τον καταρράκτη Svartifoss που ξεχωρίζει από τους άλλους καθώς ρέει σε μαύρες βασαλτικές κολώνες λάβας. Απείχε 1,5χλμ πεζοπορίας από το κέντρο επισκεπτών με την ελεγχόμενη στάθμευση.

Το σημείο διανυκτέρευσης θα είναι πάλι σε camping, με ευρύχωρες εγκαταστάσεις και με σκοπό να καταψυχθούν οι παγοκύστες. Τελικά την επόμενη μέρα ο ηλικιωμένος ιδιοκτήτης ενημερώνει ότι ξέχασε να τις βάλει στο ψυγείο του σπιτιού όπως είχε υποσχεθεί. 

To Hof είναι ένας μικρός οικισμός λίγων σπιτιών με φόντο άλλον έναν μικρό καταρράκτη που προσδίδει την απαραίτητη γραφικότητα. Μια εκκλησία 130 ετών με χορταρένια στέγη αποτελεί γνωστό σημείο στάσης στην πολυσύχναστη διαδρομή. 

Αμέσως μετά, συναντάς μια από τις πιο εμβληματικές τοποθεσίες της Ισλανδίας. Ο παγετώνας καταλήγει στη λιμνοθάλασσα Jökulsárlón, όπου τα παγόβουνα που αποκολλώνται πλέουν μέσα σε αυτή, συνθέτοντας μια από τις πιο θεαματικές εικόνες ανεξαρτήτως εποχής του έτους. Η φύση επιδεικνύει τη δύναμη και την αρμονία της σε αυτό το παιχνίδι των λευκών γλυπτών που ταξιδεύουν αργά πάνω στα γαλανά νερά με φόντο τον επιβλητικό, παγωμένο χείμαρο. Όπως είναι αναμενόμενο το τοπίο αυτό έχει αποτελέσει το σκηνικό πολλών Χολιγουντιανών κινηματογραφικών ταινιών. Η λίμνη ρέει κάτω από τη γέφυρα του οδικού δικτύου μέχρι τη θάλασσα και πολλά μικρά ή ογκώδη κομμάτια πάγου ξεβράζονται από τα κύματα στην παραλία. Με λίγη φαντασία, οι πάγοι πάνω στη μαύρη αμμουδιά θυμίζουν διαμάντια και δικαίως η παραλία ονομάζεται Diamond beach. Πολλές φώκιες παίρνουν το μπάνιο τους στη λίμνη ή στήνουν καρτέρι στο στόμιο της εκβολής για να κυνηγήσουν ψάρια. Κάποιες είναι ιδιαίτερα περίεργες με την ανθρώπινη παρουσία και ποζάρουν με χάρη. Μια ακόμα απογείωση του drone θα πραγματοποιηθεί σε μία όχθη της λίμνης που δε συχνάζει κόσμος. Προς μεγάλη μου έκπληξη εμφανίζεται ένας επαγγελματίας του είδους με ένα drone FOV, που πλοηγείται με κάσκα εικονικής πραγματικότητας. Το “πτηνό” πετά με υπερβολικές ταχύτητες κάνοντας διαβολεμένους ελιγμούς σύριζα στις πλαγιές. Λόγω μεγάλης μου ανοησίας και απειρίας αποσπώ την προσοχή μου και κάποια στιγμή κοιτάζοντας στην οθόνη του χειριστηρίου μου, βλέπω την εικόνα από το δικό μου drone να αιωρείται σε απόσταση λίγων εκατοστών από ένα παγόβουνο. Σοκαρισμένος το επαναφέρω αναλογιζόμενος το μέγεθος της βλακείας μου, που σε όλη την τεράστια έκταση της λίμνης παρ’ ολίγο να συντρίψω το ακριβό αυτό παιχνίδι πάνω σε παγόβουνο. 

Στο πολυσύχναστο σημείο της παραλίας, μεγάλα “γλυπτά” πάγου προσφέρουν μοναδικό θέμα φωτογράφισης αλλά και ασταμάτητων selfies από τους τουρίστες. 

Το Hofn είναι ένα μικρό ψαροχώρι πάνω σε μια επίσης μικρή χερσόνησο. Δαντελωτές ακτές με ρηχές λιμνοθάλασσες ακολουθούν, σηματοδοτόντας και επίσημα τα μαγευτικά Ανατολικά Fjords. Οι πρώτες σήραγγες που συναντάμε μειώνουν τις αποστάσεις διαπερνώντας τους βραχώδεις όγκους και γέφυρες ενώνουν περάσματα πάνω από τη θάλασσα, στα εσωτερικά αβαθή τμήματα των στενών κόλπων.

Το Djúpivogur είναι ένας ακόμα ασήμαντος αλιευτικός οικισμός με λίγα σπίτια, όμως η σημαντικότητα έγκειται στο περιβάλλον τοπίο. Διασχίζοντας έναν χωμάτινο αεροδιάδρομο, οδηγείσαι με μια ακόμα παραλία με μαύρους αμμόλοφους όπου φύεται αραιή βλάστηση. Ρηχές λιμνούλες καθρεφτίζουν τα σύννεφα και τις οροσειρές στο βάθος… και το φως… αυτό το φως το ευγενικό, δίνει στις φόρμες απαλές φωτοσκιάσεις και αποχρώσεις παστέλ που θα ζήλευε κάθε ζωγράφος. Το λιμάνι του μικρού οικισμού κοσμούν 34 γρανιτένια αβγά, ένα καλλιτεχνικό installation που ονομάζεται “Eggin í Gleðivík – the Eggs at Merry bay”, και ανεξαρτήτως του αν θεωρούνται το απαύγασμα της έμπνευσης, καταδεικνύει την εκτίμηση των Ισλανδών για τις τέχνες. Η διαδρομή στα γοητευτικά Eastfjords συνεχίζεται κάτω από το φως του παρατεταμένου δειλινού. Τα ονόματα των οικισμών αποκλείεται να τα αποστηθίσει κανείς… Fáskrúðsfjörður, Reyðarfjörðu. Αλησμόνητη όμως παραμένει η απερίγραπτη ομορφιά του τόπου αυτού. Ένας ξύλινος πάγκος δίπλα σε ένα φάρο θα αποτελέσει την τραπεζαρία του φαγητού, με το ψύχος να προκαλεί ρίγος όχι μόνο στο σώμα, αλλά και στην αδύναμη φωτιά της εστίας, που πασχίζει να βράσει το νερό.

Η νύχτα μας βρίσκει στην πρωτεύουσα των Eastfjords, το Egilsstaðir. Δίπλα στη λίμνη που σχηματίζει ο ποταμός Lagarfljót, μια έκταση αγνώστου ιδιοκτησίας θα αποτελέσει το σημείο κατάκλισης. Ο ουρανός στην ανατολική Ισλανδία έχει ξαστεριά αυτές τις μέρες και βάσει των προγνωστικών θέασης του Βορείου Σέλαος, τρέφουμε μια μικρή ελπίδα. Όπως και τις προηγούμενες νύχτες όμως, το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό. Παρ’ όλο που δεν υπάρχουν πολλά σύννεφα που να παρεμβάλλονται, η φωτεινότητα του ουρανού ακόμα και στις 2π.μ. είναι τόσο έντονη που είναι αδύνατο να παρατηρηθεί το φαινόμενο. 

Μιας και το Egilsstaðir δεν είναι παραθαλάσσιο και υπάρχουν ακόμα κάποια σημεία ενδιαφέροντος κατά μήκος των φιόρδ, ακολουθούμε μια πανέμορφη ανατολική διαδρομή σε έναν φιδωτό δρόμο που αναρριχάται στα βουνά και συναντά ένα οροπέδιο όπου το χιόνι διατηρείται ακόμα. Ακόμα και σε αυτή την ερημιά, συναντάς καλλιτεχνικές παρεμβάσεις όπως μια δημιουργία με πολύχρωμους κύβους από μπετόν με μια συσκευή τηλεόρασης πάνω στον κάθε έναν. 

Η απότομη ελικοειδής κατηφόρα που ακολουθεί, αποκαλύπτει το μεγαλείο του φιόρδ και της πόλης Seydisfjordur όπου και τελειώνει ο δρόμος. Η πόλη αυτή αποτελεί και το λιμάνι που συνδέει την Ισλανδία με τα νησία Φερόες και τη Δανία, με ένα εβδομαδιαίο δρομολόγιο του πλοίου MS Norröna. Το Seydisfjordur είναι χτισμένο περιμετρικά μιας μικρής λίμνης και του στομίου του φιόρδ, με γραφικά, πολύχρωμα σπιτάκια και έναν τυπικό ναό με τον κλασικό πεζόδρομο στα χρώματα του ουρανίου τόξου. Ψηλά βουνά με χιονισμένες κορυφές περιβάλλουν το οικισμό και ένας καταρράκτης που ρέει πίσω από τα τελευταία σπίτια, προσδίδει ακόμα μεγαλύτερη χάρη στην απομακρυσμένη αυτή πόλη.

Μετά από το breakfast σε έναν πάγκο έξω από το super market, θα περιδιαβούμε την πόλη και τις ομορφιές της, απολαμβάνοντας την γαλήνη της.

Ο δρόμος οδηγεί αναγκαστικά πίσω στο Egilsstaðir εκεί απ’ όπου ακολουθεί εσωτερική πορεία στο νησί. Μετά από 130χλμ. υπάρχει μια διασταύρωση. Εδώ δε συνεχίζουμε ευθεία για τη λίμνη Mývatn την οποία θα συναντήσουμε αργότερα στο ταξίδι, αλλά ακολουθούμε κατεύθυνση δεξιά, σε μια περιμετρική διαδρομή προς το βορρά, με ενδιάμεσο προορισμό τον καταρράκτη Dettifoss. Τα επόμενα 40χλμ στο δρόμο #864 είναι χωμάτινα και με πολλές λακκούβες που καταπονούν το μικρό όχημα. Είναι μία από τις δύο επιλογές προσέγγισης οι οποίες δε συνδέονται μεταξύ τους με κάποια γέφυρα. Η επιλεχθείσα, οδηγεί στην ανατολική πλευρά του φαραγγιού το οποίο είναι άκρως εντυπωσιακό, ένα τοπίο μου μοιάζει με μυστηριώδη πλανήτη από ταινία επιστημονικής φαντασίας. Όμως το δέος που σε κυριεύει μόλις αντικρύσεις τον καταρράκτη Dettifoss είναι ανυπέρβλητο. Τι ασύλληπτη δύναμη εκδηλώνεται μπροστά στα μάτια μου! Ο κορυφαίος, ο μεγαλύτερος σε όγκο νερού καταρράκτης της χώρας αλλά και της Ευρώπης κατακρημνίζεται σε ένα χαώδες βάραθρο γεμάτο νέφη υδρατμών που στροβιλίζονται αέναα. Η πλευρά αυτή δεν έχει πολλούς επισκέπτες, σε αντίθεση με την απέναντι όπου διακρίνεται και μια μεταλλική εξέδρα παρατήρησης. Επίσης μπορείς να προσεγγίσεις πολύ κοντά στο χείλος, να σταθείς και να αγγίξεις το νερό λίγα μέτρα πριν την πτώση του στο κενό. Το θέαμα δε χορταίνεται, όλοι οι υπόλοιποι καταρράκτες του νησιού δείχνουν πλέον μικροί μπροστά του.

Συνεχίζοντας βόρεια, ο χωματόδρομος θα ταλαιπωρήσει κι άλλο το όχημα και τις ραχοκοκαλιές μέχρι τον ασφαλτόδρομο #85 του ring road που οδηγεί στις βόρειες ακτές του Ατλαντικού. Από τη μια πλευρά οι χιονισμένες βουνοκορφές και από την άλλη οι ολόχρυσες ακτίνες του ήλιου που διαπερνούν τα σύννεφα και διαγράφουν την άχλη του υδάτινου ορίζοντα. Κι εκεί που νομίζεις ότι ο ήλιος κάποια στιγμή θα καταδυθεί στον ωκεανό και η νύχτα θα απλώσει το πέπλο της, αυτό παρατείνεται χρονικά σαν η γη να σταματά. Το Husavik μας καλωσορίζει ντυμένο με ροδακινί αποχρώσεις φωτός. Υπάρχει κι εδώ ένα τραπεζοπαγκάκι, σε ένα ύψωμα με καταπληκτική θέα στον κόλπο, με τα φώτα της πόλης να ανάβουν σιγά-σιγά και ένα φορτηγό πλοίο να σαλπάρει κάτω από μαύρα σύννεφα και φωτεινές ουράνιες οπές. Ο παγωμένος βορεινός αέρας διαπερνά τα ρούχα και προκαλεί ρίγη, ενώ η εστία αγωνίζεται να διατηρήσει τη φλόγα του μαγειρέματος αναμμένη. Η χαρτόκουτα που είχα προμηθευτεί για να χρησιμοποιώ ως ελικοδρόμιο απογείωσης του drone, τελικά κρίνεται πολύτιμη σε κάθε μαγείρεμα ως παραπέτασμα για τον αέρα. Ένας χωματόδρομος έξω από την πόλη οδηγεί σε μια ερημιά που δείχνει κατάλληλη για διανυκτέρευση με το αερόθερμο στο φουλ για να μετριάσει το ρίγος.

Το τοπίο αποκαλύπτεται το πρωί, με μια όμορφη λιμνούλα με κύκνους και κορμοράνους που ζουν σε μεγάλους αριθμούς στις περιοχές αυτές. Στο έδαφος όμως βλέπω και κάποια πουλιά νεκρά από άγνωστη αιτία. Το ανέλπιστα ενδιαφέρον στοιχείο της τοποθεσίας όμως είναι ένα μοντέρνο ξύλινο κιόσκι, ανοιχτό από τη μία πλευρά και παράθυρα με θέα στις υπόλοιπες. Σε ολόκληρη τη χώρα δε συναντάμε πουθενά αλλού τέτοιο ιδανικό στέγαστρο που προσφέρει στιγμές χαλάρωσης κάτω από το ζεστό ήλιο και άνεσης για την προετοιμασία του πρωινού. Παραδόξως, ο καιρός είναι πολύ διαφορετικός εδώ στο βορρά και παρ’ όλο που απέχουμε ελάχιστα απ’ τον αρκτικό κύκλο, το θερμόμετρο θα αγγίξει τους 20° τις προσεχείς μέρες και η υγρασία θα απουσιάζει. Πιθανότατα το θερμό υδάτινο ρεύμα του Gulf Stream που διατρέχει τις βόρειες ακτές, επηρεάζει σημαντικά το κλίμα. Το Husavik εκτός από από κέντρο αλιείας αποτελεί και σημείο εξορμήσεων για παρατήρηση φαλαινών. Η τιμή κυμαίνεται γύρω στα €56, αλλά αφ’ ενός έχω επαναλάβει ανάλογη εμπειρία στη Μαδαγασκάρη και μάλιστα σε απόσταση αγγίγματος, και αφ’ ετέρου ο απαιτούμενος χρόνος θα καθυστερούσε το πρόγραμμα του ταξιδιού που αρχίζει να πιέζεται.

Έτσι με κατεύθυνση πάλι νότια, συναντάμε τη λίμνη Mývatn και την ευρύτερη περιοχή της ηφαιστειακής κοιλάδας, με πολλά σημεία ενδιαφέροντος. Περνώντας ένα μεγάλο εργοστάσιο παραγωγής ενέργειας σε ένα τοπίο που το έδαφος εκλύει ατμούς, φτάνουμε στην περιοχή Krafla και την ηφαιστειακή λίμνη Viti. Στον πυθμένα ενός μεγάλου κρατήρα τα νερά της λίμνης με λαμπερά γαλανό χρώμα συνθέτουν ένα ακόμα ειδυλλιακά απόκοσμο θέαμα. Οι σιλουέτες των επισκεπτών διαγράφονται σαν μυρμηγκάκια στο ανηφορικό χείλος του κρατήρα και στο ψηλότερο σημείο του η θέα είναι εκπληκτική.

Η περιοχή κοντά στη λίμνη, είναι μια απέραντη κοιλάδα από στερεοποιημένη λάβα που σε πολλά σημεία εκλύει καυτούς ατμούς και προσφέρει ενδιαφέροντα μονοπάτια για πεζοπορία.

Το Leirhnjukur είναι ένα από τα πιο ενεργά ηφαίστεια της Ισλανδίας, ένα αφιλόξενο μέρος αλλά ταυτόχρονα ειδυλλιακό, με λίμνες σε χρώμα σχεδόν λευκό και τρύπες βραστής λάσπης. Τα σουρεαλιστικά τοπία του Mývatn συνεχίζονται με την έρημο Námafjall. Έχουμε συνηθίσει τη στερεοτυπική εικόνα των ερήμων με τους αμμόλοφους και την πλήρη ηρεμία, όμως αυτή είναι διαφορετική. Εδώ τα έγκατα της γης βρυχώνται και ξεσπούν οργισμένα διαρρηγνύοντας το φλοιό, με καπνούς και λάσπη που κοχλάζει. Όλη η κοιλάδα είναι σαν μια κατσαρόλα πάνω στη φωτιά. Στις θερμές περιοχές ενδημεί ένα ενοχλητικό είδος σκνήπας, γνωστές ως midges που επιτίθενται σα σύννεφα γύρω από το κεφάλι του δύσμοιρου επισκέπτη.

Στο Mývatn υπάρχουν επίσης θερμά λουτρά που ανταγωνίζονται επάξια το Blue Lagoon χωρίς να ασφυκτιούν από τον αριθμό των επισκεπτών, όμως τα τελευταία χρόνια οι τιμές αυξήθηκαν κι εδώ.

Μια από τις όχθες της λίμνης είναι διάσπαρτη από μικρούς κρατήρες καλυμμένους με χλόη, ακόμα και μικρά νησιά-ηφαίστεια. Στη δορυφορική απεικόνιση δείχνουν εντυπωσιακά, σαν μια πράσινη εκδοχή της επιφάνειας της Σελήνης. Φτάνοντας στο σύμπλεγμα των κρατήρων Skútustaðagígar και ακολουθώντας το μονοπάτι τριγύρω τους, δεν εντυπωσιάστηκα τελικά με το θέαμα. Ίσως από ψηλά να είχαν πιο ενδιαφέρον, αλλά δε μπήκα στον κόπο να ασχοληθώ περαιτέρω μαζί τους και να πετάξω το drone. Αντιθέτως το παγωτό που φτιάχνει η παρακείμενη φάρμα με το γάλα των αγελάδων της ήταν εξαίσιο. 

Ένας ακόμα καταρράκτης ακολουθεί, ο περίφημος Godafoss. Παρά τη φήμη του, δεν είναι εντυπωσιακός ούτε σε ύψος, ούτε σε ορμή και το μόνο χαρακτηριστικό του είναι ότι ρέει σε έναν καμπύλο κρημνό μεγάλου πλάτους που δίνει την εικόνα πολλαπλών καταρρακτών.

Επιστροφή στα fjords και το Akureyri, τη μεγαλύτερη πόλη του βορρά. Πριν από την πόλη υπάρχει μια σήραγγα 7,5χλμ που είναι η μοναδική που απαιτεί διόδια (1.500ISK) αλλά με μια μικρή παράκαμψη μπορεί να αποφύγει κανείς την περίπλοκη διαδικασία της online πληρωμής. Πρόκειται για μια όμορφη, οργανωμένη πόλη με έναν εντυπωσιακό καθεδρικό, έναν πεζόδρομο με bars και εστιατόρια και που όπως κάθε Ισλανδική πόλη, διαθέτει δημόσιες εγκαταστάσεις με πισίνες. Εδώ θα επιλεγεί διαμονή σε χώρους camping γιατί εκτός των άλλων έφτασε η ώρα για μπουγάδα. Το camping βρίσκεται αρκετά έξω από την πόλη, σε έναν δασώδη λόφο και ο υπάλληλος που δεν ήταν ιδιαίτερα εξυπηρετικός, θα αρνηθεί να προμηθεύσει κέρματα για το πλυντήριο λαμβάνοντας το αντίτιμο από πιστωτική κάρτα. Μετά τις πρωινές βόλτες στο Akureyri και το φούρνο με τα νόστιμα εδέσματα, ο ring road συνεχίζει αγκαλιάζοντας τα δαντελωτά fjords της βόρειας Ισλανδίας. Οι σήραγγες πλέον είναι συχνές, με μεγάλο μήκος και συνήθως με μία λωρίδα κυκλοφορίας, συνεπώς όποιος δεν έχει προτεραιότητα υποχρεούται να παραμένει σε κάποια από τις προβλεπόμενες εσοχές στο βράχο. Λίγο πριν το Davlik, μια ομάδα παιδιών, αγόρια και κορίτσια με στολή δύτη πηδούν από μια γέφυρα στο ποτάμι απολαμβάνοντας το μπάνιο τους. Επιδεικνύουν τις ικανότητές τους ποζάροντας στο φωτογραφικό μου φακό και της μητέρας τους.

Μερικές ακόμα σήραγγες συνολικού μήκους 11χλμ συνδέουν με το Ólafsfjörður και στη συνέχεια το Siglufjörður, τη βορειότερη πόλη της χώρας και ιστορικό κέντρο αλιείας με φαντασμαγορική φυσική ομορφιά. Κυρίαρχο κτίριο είναι ένα ξενοδοχείο τυπικής τοπικής αρχιτεκτονικής με ένα ψαροκάικο δεμένο στην προβλήτα του και ένα υπαίθριο jacuzzi που απολαμβάνουν οι ένοικοι.

 Οι αποστάσεις μεταξύ των λίγων κατοικημένων περιοχών είναι πλέον μεγάλες και η κούραση αρκετή.

Φτάνοντας στο Blönduós δεν υπάρχει πολύ κουράγιο για αναζήτηση σημείου στάθμευσης και ύπνου. Η παραλιακή οδός οδηγεί σε αδιέξοδο, με μια πεζογέφυρα, ένα μικρότερο λιμάνι και σπίτια κατάμαυρα σα να είναι βαμμένα με πίσσα. Τελικά ακολουθώντας έναν λασπωμένο χωματόδρομο έξω από την πόλη, ανεβαίνουμε σε έναν λόφο με πανοραμική θέα. 

Το Blönduós, με πληθυσμό περί τους 900 κατοίκους, είναι κτισμένο στις δύο πλευρές της εκβολής ενός παγετωνικού ποταμού. Έχει πολλά παραδοσιακά σπίτια αλλά πιο χαρακτηριστική είναι η εκκλησία με την πολύ ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, μια κωνοειδής κατασκευή από μπετόν που παραπέμπει σε κρατήρα ηφαιστείου. Όπως και σε άλλες πόλεις, υπάρχει μια παιδική χαρά με ένα είδος μεγάλου τραμπολίνου που μοιάζει με υπερμεγέθες μαξιλάρι από ελαστικό μουσαμά. Θέλω πολύ να κάνω αλλά υπάρχουν παιδιά που το απολάμβαναν εκείνη τη στιγμή. 

Τα άγρια ή εξημερωμένα άλογα συναντώνται παντού στην Ισλανδία, αλλά σε μια χωμάτινη παράκαμψη, ένα ολόκληρο κοπάδι καλπάζει, ακολουθούμενο από 2-3 ιππείς, δίνοντάς μου την ευκαιρία να στηθώ ανάμεσα στην πορεία τους, θαυμάζοντας και να φωτογραφίζοντας τα υπερήφανα ζώα στο πλήρες μεγαλείο τους.

 Το Hvammstangi είναι πιθανόν το τελευταίο σημείο πολιτισμού πριν εισχωρήσουμε στο άγνωστο των Westfjords, αλλά η πόλη είναι σε λήθη. Στήνουμε τραπεζάκι για πρωινό στην προκυμαία, προκαλώντας όχληση στα θαλασσοπούλια που θεωρούν δική τους την περιοχή και γίνονται κάπως επιθετικά.

Εδώ ξεκινά η άγρια δύση. Αν η Ισλανδία θεωρείται απομoνωμένος τόπος, εδώ μιλάμε για την εσχατιά της χώρας και της Ευρωπαϊκής ηπείρου. Εντελώς αραιοκατοικημένη, με κακό οδικό δίκτυο, η ομιχλώδης αυτή χερσόνησος εξερευνάται από ελάχιστο αριθμό επισκεπτών.

Ίσως τα κίνητρα δεν είναι πολλά για να τραβηχτεί κανείς μέχρι εδώ, καταπονώντας το όχημα και το σώμα του. Όμως ο τόπος αυτός έχει μια γοητεία διαφορετική από την υπόλοιπη νήσο. 

Ένα ιδιαίτερο φαινόμενο που παρατηρείται, είναι η συσσώρευση πλήθους κορμών δέντρων στις ακτές. Τα θαλάσσια ρεύματα τα έχουν εναποθέσει εδώ, μεταφέροντας τα από πολύ μακριά, από τα παράκτια δάση της βόρειας Σιβηρίας, σε ένα ταξίδι που υπολογίζεται ότι διαρκεί περίπου 7 έτη.

Το Hólmavík είναι ένας οικισμός που μοιάζει εγκαταλελειμμένος. Δεν καταφέρνουμε να βρούμε εστιατόριο σε λειτουργία για να ικανοποιήσουμε την πείνα μας, ούτε κάποιο market. Έτσι η εστία αναλαμβάνει και πάλι δράση με την προστασία της χαρτόκουτας, προετοιμάζοντας φαγητό για να καταναλωθεί αργότερα.

Ένα εκπληκτικό σημείο ενδιαφέροντος, είναι εκείνο όπου συχνάζουν φώκιες. Αρχικά θαρρώ πως είναι θέμα τύχης να δω κάποια στο νερό. Τότε όμως βλέπω μια και δυο και περισσότερες να πλατσουρίζουν αμέριμνες. Κάποια ξεκουράζεται πάνω σε έναν βράχο καλυμμένο με κίτρινα φύκια και δεν ενοχλείται από την παρουσία μου, ούτε τη μακρά παραμονή μου φωτογραφίζοντάς την από αρκετά κοντινή απόσταση. Μια έκταση από χαμηλά βράχια με υδάτινα κανάλια και υπόστρωμα από παχιά φύκια, φιλοξενεί μια πολυπληθή αποικία από φώκιες, κάποιες τεράστιες, άλλες νεαρές, κάποιες τραυματισμένες από τις μεταξύ τους αψιμαχίες. Βαδίζω προσεκτικά ανάμεσα σε φύκια και νερά και καταφέρνω να προσεγγίσω αρκετά, θαυμάζοντας τα υπέροχα αυτά πλάσματα.

Απογευματιάζει με μαγικά χρώματα να βάφουν τα βαριά σύννεφα, τα χιονισμένα βουνά, τα νερά των στενών φιορδ. Η μελαγχολική γοητεία των δυτικών φιορδ είναι δύσκολο να περιγραφεί με λέξεις και φωτογραφικές εικόνες.

Ο επόμενος οικισμός ονομάζεται Súðavík και δεν έχει πολλά πράγματα εκτός από ένα καταφύγιο αρκτικής αλεπούς. 

Ένας κοινοτικός χώρος αθλοπαιδιών γνωρίζουμε ότι είναι ελεύθερος για το κοινό, αλλά ανακαλύπτω ότι ένα από τα ξύλινα κτίσματα του περιβάλλοντα χώρου είναι ξεκλείδωτο, ευελπιστώντας να συνεχίσουμε το μαγείρεμα προστατευμένοι από το κρύο. Ατυχώς, πριν καν προλάβουμε να μεταφέρουμε τα κατσαρολικά, μια παρέα πιτσιρικάδων που περνούσε από εκεί το αντιλαμβάνεται και καλεί το “αφεντικό” για να μας δώσει άδεια. Ένας θυμωμένος, αγενής άνδρας καταφθάνει και μας προστάζει με αυστηρό ύφος να βγούμε έξω αμέσως. Η πιο συμπονετική σύζυγός του, μας πληροφορεί πως υπάρχει camping λίγο παραπέρα. Πράγματι, οι εγκαταστάσεις αν και υπαίθριες, διέθεταν τραπεζαρία με στέγαστρο και η αποστολή εξετελέσθη υπό δριμύ ψύχος. Και πάλι δεν υπήρχε κανείς στο camping, οπότε για πληρωμή ακολουθήθηκε η γνωστή τακτική… “πιστολέρος”. Κοντεύουν μεσάνυχτα αλλά αποφασίζεται πως πρέπει να καλυφθεί λίγη ακόμα απόσταση. Τι ανοησία! Ξεχάσαμε την εστία γκαζιού στο camping και επιστρέφουμε να την πάρουμε.

Το Ísafjörður είναι σχετικά μεγάλη πόλη και αναζητάμε σημείο για ύπνο σε μια μικρή χερσόνησο που εκτείνεται μέσα στον κόλπο του φιορδ. Πράγματι ανακαλύπτουμε ένα χωράφι με αρκετά ακόμα οχήματα και φορτηγά. 

Καλημέρα, θα πλύνουμε δοντάκια σε έναν καταρράκτη και θα συνεχίσουμε τέρμα δυτικά. Ο δρόμος χαλάει, ένα τμήμα του είναι υπό κατασκευή και το υπόλοιπο είναι γεμάτο λακκούβες. Ένας ακόμα μεγάλος καταρράκτης συναντάται εδώ και παραδόξως έχει κάποιους επισκέπτες. Είναι ο βαθμιδωτός καταρράκτης Dynjandi. 

Στη συνέχεια ο δρόμος συναντά… ένα πλοίο ναυαγισμένο να κείτεται στην ξηρά. Πρόκειται για ένα ατσάλινο σκαρί του 1912 που η θάλασσα το ξέβρασε εκεί το 1981, προφανώς πλήρες χρόνων. Μια πολυπληθής ομάδα μοτοσικλετιστών εμφανίζεται και βγάζουμε φωτό. 

Ακολουθεί μια παραλία χρυσή, ειδυλλιακή, με ρηχά γαλήνια νερά, που δε μοιάζει με καμιά απ όσες συναντήσαμε μέχρι τώρα. Πόσο κρίμα είναι να βρίσκεται σ’ αυτό το γεωγραφικό πλάτος και να μη μπορείς να κολυμπήσεις σ’ αυτή! Ο δρόμος γίνεται σκληροπυρηνικά δύσκολος, διάτρητος από συνεχείς λακκούβες και οι αναρτήσεις του αυτοκίνητου φτάνουν στα όριά τους. Κάποια διάσπαρτα σπίτια υπάρχουν ακόμα κι εδώ. 

Το Látrabjarg είναι το δυτικότερο ακρωτήρι της Ισλανδίας και το 2^ο της Ευρώπης, αλλά νιώθεις ότι είναι η άκρη του κόσμου. Τι επιβλητικό τοπίο! Εκεί, στην άκρη αυτής της γης, ο βράχος κόβεται απότομα σε ένα βάραθρο, μέχρι τον αφηνιασμένο ωκεανό και η απόκρημνη αυτή ακτή συνεχίζεται για πολλά χιλιόμετρα. Οι άνεμοι πνέουν σε ταχύτητες θύελλας και η βροχή κάνει ακόμα πιο δύσκολη την περιήγηση, αλλά ευτυχώς μετά από λίγο σταματά. Το χείλος του γκρεμού είναι ασταθές και θέλει προσοχή αν δε θες να έχεις άδοξο τέλος, αυτό που βλέπεις όμως από κάτω αξίζει λίγο ρίσκο. Αποικίες χιλιάδων πτηνών που φωλιάζουν σε απίστευτα σημεία των πετρωμάτων, δίνουν ζωή στον άγριο αυτό τόπο. Κι εκεί που νομίζω ότι τα puffins θα τα δω πάλι από χιλιόμετρα μακριά, βλέπω ένα μπροστά μου, σχεδόν σε απόσταση αγγίγματος και χωρίς ίχνος ανησυχίας από την παρουσία μου. Αφού το απαθανατίσω σε κάθε πιθανή στάση, προχωράμε στην εξερεύνηση της απόκρημνης ακτογραμμής με φόντο τη θάλασσα που φωταγωγείται τοπικά από ακτίνες φωτός που δραπετεύουν μέσα από τα σύννεφα. Για κάποιο λόγο δεν υπάρχουν άλλα puffins όσο απομακρύνεται κανείς, βρίσκονται κατά δεκάδες πίσω, στα πιο προσβάσιμα σημεία. Με τα μικρά φτερά τους πετούν άτσαλα στα ανεμοδαρμένα ύψη και είναι τόσο κομψά με τα πορτοκαλί ράμφη τους και τα ασορτί τους πόδια.

Ο δρόμος της επιστροφής προς τα νοτιοδυτικά είναι επίπονος, ορεινός, ερημικός, ομιχλώδης. Μετά τα βουνά, συναντώντας και πάλι τη θάλασσα, όπου υπάρχει μια ακτοπλοϊκή σύνδεση που διασχίζει τον μεγάλο κόλπο μειώνοντας ελάχιστα το χρόνο οδήγησης. Εκτός από το αναμενόμενα ακριβό εισιτήριο, οι μέρες και οι ώρες δρομολογίων δεν εξυπηρετούν. Έτσι, με το χρόνο πλέον να πιέζει, οδηγούμε τη μεγάλη απόσταση μέχρι το Varmaland όπου θα επαναληφθεί η ρουτίνα της περιστασιακής χρήσης κάποιων εγκαταστάσεων camping, πάλι ως “ευγενική προσφορά”.