Ναμίμπια

Στο τέλος του ασφαλτοστρωμένου δρόμου υπάρχει χώρος στάθμευσης απ’ όπου κάποιοι συνεχίζουν με γκρουπ σε οχήματα σαφάρι. Τα τελευταία οκτώ χιλιόμετρα διαδρομής είναι βαθιά μαλακή άμμος, όμως καταφέρνουμε να οδηγήσουμε την απόσταση ζορίζοντας τις έκτος δρόμου δυνατότητες του αυτοκινήτου. Σε διάφορα σημεία κάνουμε στάσεις για να απολαύσουμε το τοπίο, κι εγώ προσπαθώ να πλησιάσω ένα ζευγάρι oryx που βέβαια δεν παραμένει στην ίδια θέση.

Ακολουθούν 6 χιλιόμετρα πεζοπορίας στη βαθιά άμμο, κάτω από την αφόρητη ζέστη που ξεπερνά τους 38 βαθμούς C και την καυτή αντανάκλαση. 

Το Deadvlei είναι μια λεκάνη από λευκή επικάθιση πηλού, Το όνομά του σημαίνει “νεκρό έλος” (από τα αγγλικά dead, και τα Αφρικάανς vlei-λίμνη) και περιβάλλεται από τους ψηλότερους αμμόλοφους στον κόσμο,

Σχηματίστηκε μετά από πλημμύρα του ποταμού Tsauchab, που επέτρεψε να αναπτυχθούν δέντρα. Όταν το κλίμα άλλαξε, η ξηρασία έπληξε την περιοχή και οι αμμόλοφοι απέκλεισαν το ποτάμι από την περιοχή, έτσι τα δέντρα πέθαναν καθώς δεν υπήρχε πλέον αρκετό νερό για να επιβιώσουν. Υπάρχουν λίγα είδη φυτών που έχουν απομείνει, προσαρμοσμένα να επιβιώνουν από την υγρασία της πρωινής άχλης και τις σπάνιες βροχοπτώσεις. Οι σκελετοί των δέντρων που πιστεύεται ότι πέθαναν πριν από 700 χρόνια, είναι τώρα μαύροι από τον καυτό ήλιο και λόγω ξηρασίας δεν αποσυντίθενται. Οι πιο μνημειώδεις εικόνες της Ναμίμπια και από τις πιο αλλόκοτες στη γη, συνθέτουν αυτό το τοπίο. Η ζεστή ώρα της ημέρας δίνει την ευκαιρία να απολαύσω την ήδη μεγάλη έκταση, σχεδόν άδεια. Ελάχιστες φιγούρες ξεχωρίζουν, χαρακτηριστική είναι μια Αμερικανίδα αφρικανικής καταγωγής που δηλώνει travel influencer και πασχίζει να φορέσει ένα βαρύ και μάλλον ζεστό φόρεμα. Ο ξεναγός της πασχίζει επίσης, προσπαθώντας να χειριστεί τη φωτογραφική μηχανή κάτω από το λιοπύρι. 

Προσαρμοζόμαστε στη ζέστη και την ξηρασία και απολαμβάνουμε την περιοχή όσο περισσότερο μπορούμε. Το δέρμα κοκκινίζει από την απότομη εναλλαγή του Ευρωπαϊκού χειμώνα στο Αφρικανικό θέρος. Βρίσκομαι για ακόμα μια φορά στο στοιχείο μου, αφομοιώνομαι με το σύμπαν της άμμου και των άψυχων δέντρων, αναβιώνω στιγμές εσωτερίκευσης, γνώριμες, όπως ένα χρόνο πριν στη Μαυριτανία. 

Ο δρόμος που μας περιμένει είναι μακρύς, με τη γνωστή αμμώδη διαδρομή, τη σύντομη ασφάλτινη και στη συνέχεια το ατελείωτο χώμα που ακολουθεί. 

Το Walvis Bay είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη στη Ναμίμπια και αποτελεί ασφαλές λιμάνι για τα πλοία με ρότα τον περίπλου του Ακρωτηρίου της Καλής Ελπίδας. Τα πλούσια σε πλαγκτόν και θαλάσσια ζωή νερά προσελκύουν επίσης μεγάλους αριθμούς φαλαινών, αλλά και φαλαινοθήρες και αλιευτικά σκάφη. Η πόλη βρίσκεται ακριβώς βόρεια του Τροπικού του Αιγόκερω.

Το Walvis Bay έχει όμορφες βίλες ανώτερης αστικής τάξης κατά μήκος της ακτής του Ατλαντικού, δεν παρουσιάζει όμως σημαντικό ενδιαφέρον για τον επισκέπτη. Στην προκυμαία κάνουν βόλτες ντόπιοι πεζοί και ποδηλάτες, ενώ κι εδώ τα φλαμίνγκο κοσμούν το τοπίο στα ρηχά νερά της λιμνοθάλασσας. Οι γερανοί -όχι το είδος πτηνού αλλά τα ανυψωτικά μηχανήματα του λιμένα- φιγουράρουν στη βόρεια ακτή, ενώ ακολουθώντας διαδρομή προς νότο και τη χερσαία απόληξη της “λιμνοθάλασσας των φλαμίνγκο” συναντάμε τις αλυκές αλατιού. Λίγο παρακάτω βρίσκεται η περίφημη ροζ λίμνη! Αν και ο άνεμος είναι έντονος και έχει αρκετό κυματισμό τη συγκεκριμένη μέρα, το θέαμα είναι εξωπραγματικό. Το χρώμα του νερού είναι ρόδινο και στην ακτή σχηματίζονται αφροί και εναποθέσεις αλάτων. Λέγεται ότι το χρώμα οφείλεται σε μικροοργανισμούς που απελευθερώνουν μια κοκκινωπή ουσία που ονομάζεται βήτα-καροτίνη ως μέρος της διαδικασίας φωτοσύνθεσής τους.

Ο δρόμος δε συνεχίζει νοτιότερα, η διαδρομή για το περίφημο Sandwich Harbor όπου γιγαντιαίοι αμμόλοφοι καταλήγουν τον ωκεανό απαιτεί εκτός δρόμου πλοήγηση, Οι εταιρείες ενοικίασης δεν επιτρέπουν την οδήγηση εκεί καθώς υπάρχει κίνδυνος εγκλωβισμού του οχήματος και καταστροφής του από την παλίρροια και τις αμμοθύελλες. Κάποιος μας προσφέρει υπηρεσίες καθοδήγησης με το δικό μας όχημα, όμως η προσφορά εκτός από αδικαιολόγητα ακριβή (Ν$ 3000/άτομο) είναι επίφοβη για την ακεραιότητα του αυτοκινήτου. Υπάρχουν και οργανωμένες εκδρομές, που όμως ξεπερνάνε σε κόστος τα Ν$4400 ανά άτομο (€240) και παρ’ όλο που το μέρος δείχνει φανταστικό στις φωτογραφίες, τα οργανωμένα tour δεν είναι του ταξιδιωτικού μας στιλ. Στην άκρη του λιμανιού μερικά μπαράκια και εστιατόρια δημιουργούν αυθόρμητο κλίμα για χορό σε μικρές παρέες λευκών και μαύρων.

Ανήμερα των Χριστουγέννων η πόλη έχει ελάχιστη δραστηριότητα, τα περισσότερα καταστήματα είναι κλειστά, κάποιες γειτονιές μοιάζουν να μην κατοικούνται. Τα αποικιακά, πολύχρωμα ξύλινα κτίρια συνθέτουν τη μοναδική εικόνα του Swakopmund, ομολογουμένως είναι η ομορφότερη πόλη της χώρας, ασχέτως του ότι δεν έχει πολλές να συναγωνιστεί. Ο χαρακτηριστικός φάρος της πόλης και η προβλήτα αποτελούν μερικά ακόμα από τα σημεία ενδιαφέροντος. Η πόλη είναι γενικά ελκυστική, όμως τη συγκεκριμένη μέρα δεν υπάρχουν πολλά ακόμα πράγματα να κάνουμε.

Υπάχουν μερικοί εντυπωσιακοί αμμόλοφοι έξω από την πόλη όπου διοργανώνονται βόλτες με καμήλες ή quad bikes, όμως και πάλι αυτές οι τουριστικές δραστηριότητες δε μας συναρπάζουν. Προτιμάμε να περιηγηθούμε στο Mondesa township, δηλαδή την παραγκούπολη, όπως ονομάζονται και οι αντίστοιχες της Νοτίου Αφρικής. Η παρουσία κόσμου είναι κι εδώ αραιή, εκτός από τις κυρίες που πηγαίνουν στην εκκλησία για την ακολουθία των Χριστουγέννων. Όμως όσοι συναντάμε μας ανταποδίδουν εγκάρδια χαμόγελα. 

Θα ήθελα να παραμείνω αρκετές μέρες στην όμορφη πόλη του Swakopmund, όμως η εορταστική περίοδος με τα κλειστά καταστήματα, οι τεράστιες αποστάσεις που μας περιμένουν και η αβεβαιότητα για τις συνθήκες του δρόμου που ακολουθεί, μας προστάζουν να προχωρήσουμε.

Η μέρα συνεχίζεται με πορεία προς το βορρά, χωρίς να γνωρίζουμε την κατάσταση του δρόμου ή τον προορισμό που θέλουμε να καταλήξουμε τη νύχτα. 

Ήδη από το χώρο στάθμευσης του καταφυγίου, το θέαμα των μητέρων που προσπαθούν να χειραγωγήσουν τα μικρά τους με βρυχηθμούς και βίαιη μεταφορά χρησιμοποιώντας τα δόντια, είναι συγκλονιστικός. Προσεκτικά πλησιάζω κάποια από τα ογκώδη ενήλικα ζώα, μέχρι ενός ορίου πέραν του οποίου γίνονται επιθετικά. Η μυρωδιά είναι ανυπόφορη, όχι μόνο λόγω των περιττωμάτων και των ούρων αλλά κυρίως λόγω του μεγάλου αριθμού νεκρών νεογνών που κείτονται παντού και σαπίζουν. Οι αιτίες είναι άγνωστες ακόμα και για τους επιστήμονες, μεταξύ άλλων εικάζεται η περιβαλλοντική μόλυνση, βακτηριακές μολύνσεις ή υποσιτισμός.
Αυτή η αλλόκοτη κόλαση ψυχών με συνεπαίρνει, όπου κοιτάζει το μάτι μου βλέπει μια κινούμενη μάζα από τα πλάσματα αυτά που βρυχώνται και κυλιούνται αδέξια στην άμμο και τα βράχια.

H πύλη Ugab διαχωρίζει το βόρειο με το νότιο τμήμα του εθνικού πάρκου της Ακτής των Σκελετών. Τεράστια οστά φάλαινας και μια πινακίδα με κρανίο και κόκκαλα χιαστί σε προειδοποιεί για τις αφιλόξενες συνθήκες που ακολουθούν. Η διέλευση του οχήματός μας καταγράφεται. Στη σημείο αυτό εμφανίζονται συχνά λιοντάρια της ερήμου, σε κάποια ιστοσελίδα είδαμε τις επόμενες μέρες τη μοναχική πορεία μίας λέαινας (με εντοπιστή GPS) μέχρι την ακτή όπου αναζητούσε φώκιες για να τραφεί.

Τα ελάχιστα αξιοθέατα της διαδρομής αποτελούνται από τα απομεινάρια της ανθρώπινης δραστηριότητας. Ένα ερειπωμένο εργοτάξιο άντλησης πετρελαίου που λειτούργησε στα τέλη της δεκαετίας του ’60, σκουριάζει και αφομοιώνεται από την άμμο που θέλει να το καταπιεί, δημιουργώντας σκηνικό που θυμίζει κινηματογραφική ταινία ενός δυστοπικού μέλλοντος.

Τorra Bay

Το Torra Bay απέχει 300χλμ από το Swakopmund και ο δρόμος σταματά λίγο βορειότερα. Στο Torra Bay υπάρχει μόνο ένας καταυλισμός με σκηνές και ένα πρατήριο καυσίμων. Τα παγωμένα νερά του Ατλαντικού και οι ανεμοδαρμένες ακτές δεν προσφέρουν ελκυστικές διακοπές στην απέραντη παραλία και οι επισκέπτες είναι μόνο φανατικοί ψαράδες που καταφθάνουν το Δεκέμβριο και Ιανουάριο. Μια παρέα ντόπιων ανδρών και γυναικών τραγουδά στην αμμουδιά πίνοντας μπίρες και μας υποδέχεται με ενθουσιασμό. Πρόκειται για εργαζόμενους σε lodges του Walvis Bay που την περίοδο των διακοπών τους έρχονται για ένα έξτρα μεροκάματο στον καταυλισμό. Δεν έχει κάτι το ενδιαφέρον για να παραμείνουμε πολύ και μας αγχώνει το ότι θα κατευθυνθούμε προς το εσωτερικό της χώρας σε δρόμο που αγνοούμε την κατάστασή του. Ξεχνάμε επίσης να γεμίσουμε το ντεπόζιτο με diesel αλλά ευελπιστούμε ότι η αυτονομία του αυτοκινήτου θα είναι αρκετή.

Αρκετές ώρες πλήρους ερημιάς ακολουθούν, κάτι που έχουμε συνηθίσει πλέον. Στην αριστερή πλευρά του δρόμου διακρίνεται η συρμάτινη περίφραξη που αναφέρεται ως Κόκκινη Γραμμή και χωρίζει τη βόρεια Ναμίμπια από το κεντρικό και το νότιο τμήμα της για αποκλεισμό ασθενειών των ζώων. Δημιουργήθηκε το 1896 για να περιοριστεί επιδημία πανώλης στη γερμανική αποικία της Νοτιοδυτικής Αφρικής. Νότια του φράχτη σήμερα υπάρχουν φάρμες που κατέχουν λευκοί ενώ βόρεια η αγροτική γη είναι κοινόχρηστη από μαύρους αγρότες. Τα ζώα της βόρειας περιοχής πρέπει να τεθούν σε καραντίνα για 21 ημέρες για να πωληθούν στο νότο ή να εξαχθούν, αυξάνοντας το κόστος παραγωγής και εμπορίας. Τα άγρια ζώα δεν περιορίζονται εύκολα από τους φράκτες και συχνά κυκλοφορούν ακόμα και στο δρόμο. 

Οδηγούμε για ώρες χωρίς να συναντήσουμε ψυχή. Το αυτοκίνητο κινείται με 120χλμ/ώρα στο χωματόδρομο και σε κάποια σημεία κάνει χαμηλές “πτήσεις”. Ο ήχος από το GPS ειδοποιεί συχνά για υπερβολική ταχύτητα. Εμφανίζονται κάποια εγκαταλειμμένα κτίρια-containers εργοταξίου και η ανατολική πύλη Springbokwasser του εθνικού πάρκου. Μετά από ώρα εμφανίζεται ο βαριεστημένος φύλακας για να ανοίξει την πύλη και να προτείνει να αγοράσουμε καύσιμα σε σχετικά αυξημένη τιμή. Αποφασίζουμε να ρισκάρουμε μέχρι το Palmwag, που απέχει 550 χλμ από την αφετηρία μας στο Swakopmund.

Ερημιά επικρατεί και στο Palmwag, δεν υπάρχει κάποιος αξιοσημείωτος οικισμός παρά μόνο μια αντλία καυσίμων και δυο ημίγυμνες γυναίκες της φυλής Himba που πουλάνε χειροποίητες κούκλες και βραχιόλια. Ο βενζινοπώλης μας δίνει χειρόγραφη απόδειξη. Το αρχικό πλάνο ήταν να διανυκτερεύσουμε εδώ σε παρακείμενο camp. Υπάρχουν και κάποια πολυτελή lodges σε κοντινά σημεία, που αφορούν μια άλλη μερίδα ταξιδιωτών. Καθώς έχουμε διανύσει γρήγορα τη μεγάλη αυτή απόσταση και απομένουν ακόμα 1-2 ώρες ημέρας, συνεχίζουμε. 

Μια οικογένεια ελεφάντων διασχίζει το δρόμο! Σταματάμε δίπλα τους ενθουσιασμένοι, όμως ο αρχηγός της αγέλης κάνει τη χαρακτηριστική προειδοποιητική κίνηση με τα αυτιά. Δεύτερη προειδοποίηση δεν υπάρχει, ο ελέφαντας αρχίζει να μας καταδιώκει. Ξεκινάμε ολοταχώς, εκείνος μας κυνηγά, σταματάμε για να τον περιμένουμε, ξεκινάμε πάλι και έχουμε ξεκαρδιστεί στα γέλια. Είναι η δεύτερη φορά που μου συμβαίνει, μετά από εκείνη την καταδίωξη στη Ζιμπάμπουε, η οποία θα μπορούσε να αποβεί μοιραία γιατί τότε ήμουν πεζός.

Μια γιορτή έχει διοργανωθεί στην εξοχή, με μουσικές, εδέσματα και γυναίκες της φυλής Herero με τις πολύχρωμες φορεσιές και τα παράξενα τριγωνικά καπέλα τους. Μας υποδέχονται φιλόξενα, τους κερνάμε μελομακάρονα και με την άδεια τους φωτογραφιζόμαστε μαζί τους. 

Στο πρώτο χωριό της φυλής των Himba φτάνουμε την ώρα του δειλινού. Μια νεαρή κοπέλα της φυλής με σύγχρονη ενδυμασία, μας ζητά χρήματα για να επισκεφτούμε τον καταυλισμό. Το να χρηματίζω για φωτογραφίες είναι μια πρακτική που δεν υποστηρίζω, ούτε κάνει καλό στη διατήρηση της αυθεντικότητας των παραδοσιακών φυλών. Αντιθέτως με χαρά αγοράζουμε κάποια από τα χειροτεχνήματα που πωλούν.

Opuwo

Στο Opuwo καταφθάνουμε αργά το βράδυ, έχοντας διανύσει 700 χιλιόμετρα χωμάτινης διαδρομής σε μία μέρα. Λόγω του κακού δρόμου και της υψηλής ταχύτητας, το αυτοκίνητο παρουσιάζει ένα πρόβλημα, κάποιος παράξενος ήχος ακούγεται από το σύστημα διεύθυνσης. Ο συνταξιδιώτης Α που έχει κάποια γνώση μηχανολογίας, εντοπίζει μια κεντρική βίδα στην ανάρτηση της οποίας έχει κοπεί το παξιμάδι και κοντεύει να βγει τελείως από τη θέση της. Αν έβγαινε κατά τη διάρκεια της διαδρομής και με την ταχύτητα που κινούμασταν, ο τροχός θα βρισκόταν χωρίς στήριξη και το αυτοκίνητο θα ήταν εκτός ελέγχου, πιθανότατα προκαλώντας σοβαρό ατύχημα.

Κάποιοι περαστικοί δηλώνουν ειδικοί και προτίθενται να προσφέρουν υπηρεσίες μηχανικού. Η ώρα δεν είναι κατάλληλη για κάτι τέτοιο, πιο σημαντικό είναι να βρούμε μέρος διανυκτέρευσης. Με λίγη προσπάθεια βρίσκουμε τον ιδιοκτήτη δυο πολύ basic δωματίων. Μιας και δεν υπάρχει ανοιχτό εστιατόριο, προσπαθούμε να απαλλάξουμε τα τρόφιμα από τη σκόνη και να μαγειρέψουμε μερικά noodles στην αυλή. 

Με το φως της μέρας η πόλη αποκτά κινητικότητα. Οι τοπικές φυλές με πιο χαρακτηριστικές τις γυναίκες Himba τριγυρίζουν στην πόλη δημιουργώντας πια αλλόκοτη αντίθεση μοντέρνου και πρωτόγονου στοιχείου. Οι γυμνόστηθες Himba κυκλοφορούν άνετα στους δρόμους και τα τοπικά καταστήματα. Πολλές γυναίκες και παιδιά ζητιανεύουν πιεστικά, άλλοι ζητούν άδεια πλαστικά μπουκάλια, ένας πιτσιρικάς θέλει να πλύνει το αμάξι και γενικά όλη αυτή η οχλαγωγία αποτρέπει από το να βοηθήσουμε οποιονδήποτε. Προέχει επίσης η επισκευή του αυτοκινήτου. Ένα σύγχρονο συνεργείο είναι κλειστό λόγω αργίας, αλλά στο βενζινάδικο που γεμίζουμε καύσιμο, ο υπάλληλος προσφέρεται να εγκαταλείψει το πόστο του και να μας πάει σε κάποιους μηχανικούς. Έκπληξη, οι μηχανικοί είναι οι ίδιοι με τους χθεσινοβραδινούς! Η επισκευή παίρνει αρκετή ώρα, 4 άτομα παλεύουν στην επιδιόρθωση λύνοντας όλη η ανάρτηση, κάτι περιττό πιστεύω. Επίσης μας υπερχρεώνουν Ν$950 (€52), ποσό για το οποίο ενημερώνεται τηλεφωνικά ο ιδιοκτήτης ώστε να το αναλάβει.

Θα ήθελα να μείνω και σε αυτή την πόλη παραπάνω, να απολαύσω τη συναναστροφή με τους ανθρώπους, όμως το λάθος της βιασύνης μας συνεχίζεται.

Οι συναντήσεις με μέλη των Himba κάθε ηλικίας είναι συχνή σε όλη τη διαδρομή και τα τρόφιμα που προμηθευτήκαμε από το super market για να τους προσφέρουμε γίνονται ανάρπαστα. Επίσης οι δεκάδες μπάρες δημητριακών που είχαμε “πάρει” γι’ αυτό το σκοπό από τα lounges των αεροδρομίων, βρήκαν αποδέκτες που τις εκτίμησαν δεόντως.

Κάποιοι τοπικοί οδηγοί με καταγωγή από τη φυλή προσφέρουν ξενάγηση στα χωριά και γνωριμία με τον πολιτισμό και τα έθιμα του λαού αυτού. Υπάρχει επίσης δυνατότητα rafting στον ποταμό. Ένας από αυτούς είναι ιδιαίτερα συμπαθής, μας μιλά για την ακτιβιστική του δράση ως δρομέας μεγάλων αποστάσεων για την προστασία του περιβάλλοντος, Μας λέει ότι έχει διανύσει όλη την Ακτή των Σκελετών με τα πόδια, μας μιλά για τη γενέτειρά του που ονομάζεται Marienfuss και είναι ένα απομακρυσμένο σημείο ανατολικά του ποταμού, για τα τρία λιοντάρια που έχουν απομείνει εκεί και τον πρόεδρο της χώρας που έδωσε άδεια να κυνηγηθεί ένα από αυτά. Η αυτόνομη νοοτροπία με την οποία ταξιδεύουμε και το γεγονός του ότι θα έπρεπε να μεταφέρουμε πίσω τον οδηγό, μας κάνει να μην επιλέξουμε τις υπηρεσίες του, κάτι που αυτή τη φορά θα μετανιώσω. Αποφασίζουμε να απολαύσουμε την ηρεμία και την ομορφιά του τόπου αυτού και να εξερευνήσουμε φεύγοντας την υπόλοιπη περιοχή. Στο camping γνωρίζουμε και κάποιους Αυστριακούς overlanders που ταξιδεύουν με ένα διασκευασμένο, παλιό φορτηγό Mercedes το οποίο έστειλαν με πλοίο από την Ευρώπη στη Νότια Αφρική. Έχουν επιστρέψει από μια περιήγηση δύο εβδομάδων στο Marienfuss και εκτός από τις εμπειρίες που ανταλλάζουμε, μας προμηθεύουν ένα ανταλλακτικό για τη φιάλη γκαζιού, γιατί η δική μας ήταν φθαρμένη και ανεφλέγη! 

Η διαμονή σε αυτό το μικρό παράδεισο είναι απολαυστική, θα ήθελα πολύ να κολυμπήσω τον ποταμό μέχρι την ακτή της Αγκόλας, άλλωστε ούτε κροκόδειλο βλέπω, ούτε συνοριοφύλακα ή άλλη ανθρώπινη παρουσία. Τελικά αρκούμαστε στο να βάλουμε μαγιό και να πάμε μια βόλτα στον καταρράκτη. Η παρέα με τις γυναίκες Himba είναι γεμάτη χαμόγελα και εκείνες στέκονται υπερήφανα για φωτογραφίες. Υπόσχομαι να επιστρέψω την επόμενη μέρα και να αγοράσω κάποια από τα σουβενίρ που πωλούν. 

O Epupa είναι ένας μικρός αλλά εντυπωσιακός καταρράκτης με ύψος περίπου 37 μέτρα και περιβάλλεται από πανύψηλα βράχια και πλούσια βλάστηση. Ο ήχος του νερού που πέφτει και τα νέφη του νερού που εξατμίζεται, κάνουν την εμπειρία μαγική. Το χαρακτηριστικό του είναι ότι η ροή του ξεκινά από το επίπεδο του σημείου παρατήρησης και καταλήγει χαμηλότερα μέσα από ένα στενό φαράγγι. Σε μια απόκρημνη απόληξη του βράχου, θαυμάζω την επιβλητική δύναμη της φύσης με το νερό του Kunene να κατακρημνίζεται. Mερικά δέντρα baobab είναι σκαρφαλωμένα στις πλαγιές του φαραγγιού. Οι γυναίκες Himba πλένουν τα μωρά στις μικρές λίμνες που σχηματίζονται κοντά στις όχθες του ποταμού και κάποιοι άνδρες ψαρεύουν. 

Το βράδυ τα άστρα λαμπυρίζουν πίσω από τις φυλλωσιές των φοινικόδεντρων σ’ αυτό το εναλλακτικά εξωτικό σημείο της γης και ο Kunene νανουρίζει στο ταξίδι του προς τον ωκεανό.

Αν και είχαμε αποφασίσει να παραμείνουμε μερικές μέρες στο πανέμορφο αυτό σημείο, μετά από μια ακόμα βόλτα στους Himba ο ταξιδιωτικός παροξυσμός μας, μας προστάζει να τα μαζέψουμε και να φύγουμε. Έχουμε επισημάνει ένα άλλο camping πάνω στο ποτάμι, ανατολικότερα.

Ο D3700 είναι ένας χωματόδρομος με μήκος περίπου 170 χιλιόμετρα και συνδέει τους καταρράκτες Epupa μέχρι το χωριό Ruacana και τον ομώνυμο καταρράκτη εκεί. Είναι ένας γραφικός δρόμος παράλληλα με τον ποταμό Kunene που διέρχεται από μερικά από τα πιο απομακρυσμένα μέρη της χώρας.

Ο δρόμος είναι κακοτράχαλος και η ασφάλιση δεν καλύπτει τα ενοικιαζόμενα οχήματα, χρειάζεται προσεκτική οδήγηση, κίνηση 4Χ4 και αρκετό καύσιμο για το ταξίδι. Διέρχεται όμως από όμορφα τοπία κατά μήκος του ποταμού και από τα πλέον αυθεντικά χωριά των Himba, στα οποία κάνουμε κάποιες επισκέψεις.

Τα λιγοστά campings που συναντάμε δε μας ενθουσιάζουν και τελικά καταλήγουμε πάλι στον πολιτισμό, προς μεγάλη απογοήτευσή μου. Θα ήθελα ειλικρινά να ξανακάναμε την κοπιαστική διαδρομή και να επιστρέψουμε πίσω. Λίγο βόρεια της πόλης Ruacana που δεν παρουσιάζει κάτι ενδιαφέρον, βρίσκεται το συνοριακό φυλάκιο Ναμίμπιας και Αγκόλας και ο ομώνυμος καταρράκτης που είναι ένας από τους μεγαλύτερους στην Αφρική. Μια παρέα παιδιών μας οδηγεί σε μια κατηφορική σκάλα, παράλληλα με έναν μεγάλο τσιμεντένιο αγωγό νερού για να δούμε τον καταρράκτη. Δυστυχώς το νερό είναι ελάχιστο αυτή την εποχή και δεν παρουσιάζει κανένα αξιόλογο θέαμα. Ο καημός μου είναι μεγάλος, θα ήθελα να είχαμε αρκετές μέρες, βίζα Αγκόλας, διπλή βίζα Ναμίμπιας και αυτοκίνητο που να επιτρέπεται η κυκλοφορία του στη γειτονική χώρα για να εξερευνούσαμε τη νότια περιοχή της. Πηγαίνω στον Αγκολέζο φρουρό που απολαμβάνει το μεσημεριανό ύπνο του σε μια καρέκλα. Μιλάει μόνο πορτογαλικά, αλλά επιμένω να τον ρωτάω για τη δυνατότητα εισόδου. Βαριεστημένα φεύγει για να πάει να ρωτήσει. Δεν υπάρχει ψυχή, μου ‘ρχεται να το κόψω με τα πόδια για την Αγκόλα και να αφήσω τους συνταξιδιώτες μου στο αμάξι. Ο φρουρός επιστρέφει και μου λέει να έρθω αύριο. Ο συνοριοφύλακας της Ναμίμπια είναι πιο κατατοπιστικός και μου λέει να αναζητήσω το προξενείο στην πόλη Οshakati, 160 χιλιόμετρα ανατολικά και κοντά σε άλλο συνοριακό πέρασμα. Φυσικά η Αγκόλα θα παραμείνει προς το παρόν όνειρο, ελπίζω να καταφέρω κάποια άλλη στιγμή να βρεθώ εκεί.

To Outapi είναι μια μικρή πόλη με πληθυσμό περίπου 8.000 κατοίκους όπου κάνουμε στάση για διανυκτέρευση. Είναι αγροτική περιοχή, με καλλιέργειες όπως καλαμπόκι, και διαθέτει επίσης εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Στην πόλη υπάρχουν πολλά δέντρα μπαομπάμπ, αλλά το διάσημο Ombalantu έχει ύψος 28 μέτρα, περιφέρεια 27 μέτρα και εκτιμάται ότι είναι 800 ετών. Ο κορμός του δέντρου έχει μια πόρτα που οδηγεί σε ένα δωμάτιο που μπορεί να φιλοξενήσει περίπου 35 άτομα. Έχει αποτελέσει, παρεκκλήσι, ταχυδρομείο, σπίτι και κρυψώνα, ενώ σήμερα το δέντρο είναι τουριστικό αξιοθέατο. Στην πόλη διοργανώνεται το πολιτιστικό ετήσιο φεστιβάλ Olufuko, με πρωταγωνιστές έφηβα κορίτσια που προετοιμάζονται για την ενηλικίωση. 

Στο Halali camp φτάνουμε σούρουπο, αλλά χαλάλι μιας και πάλι μπαίνουμε χωρίς να μας αντιληφθεί κανείς και κατασκηνώνουμε άνετα δίπλα από στεγασμένες εγκαταστάσεις με νεροχύτη που προφυλάσσει τη διαδικασία του μαγειρέματος από μια σύντομη καταιγίδα. 

Ο νερόλακκος που βρίσκεται στα όρια της περίφραξης, προσφέρει νυχτερινές και ημερήσιες επισκέψεις ζώων, κυρίως ρινόκερων. 

Τη συγκεκριμένη εποχή ξέρουμε ότι τα ζώα βρίσκονται στη δυτική πλευρά του πάρκου κι έτσι την επόμενη μέρα κατευθυνόμαστε προς τα εκεί, εξερευνώντας τη σαβάνα, τους νερόλακκους με τα διψασμένα ζώα και τη θέα στην απέραντη αλατολίμνη του Etosha. 

Φτάνουμε πάλι βράδυ στο επόμενο camping, το Okaukuejo που είναι το πληρέστερο όλων, διαθέτει πολυτελή bungalows, εστιατόριο και έναν πολυσύχναστο χώρο κατασκήνωσης. Διαθέτει επίσης πρατήριο καυσίμων και mini market. Σε προηγούμενο τηλεφώνημά μας είχαμε μάθει ότι δεν υπήρχαν διαθέσιμες θέσεις. Μέχρι να απολαύσουμε χωρίς άγχος το δείπνο μας, η reception έχει κλείσει και ούτως ή άλλως πρέπει να αναζητήσουμε μόνοι μας ελεύθερο χώρο. Για καλή μας τύχη βρίσκουμε, γλιτώνοντας και πάλι μια αξιοσέβαστη χρέωση. Ένα πεινασμένο τσακάλι τριγυρνά ανάμεσα στα οχήματα ψάχνοντας κάτι να φάει.

Ο νερόλακκος του Okaukuejo είναι πολυσύχναστος από ζώα, όπως και το camping από επισκέπτες. Αξίζει να περάσει κανείς ώρες εδώ, παρατηρώντας σε όλη τη διάρκεια του 24ώρου καμηλοπαρδάλεις, ζέμπρες, kudu, αντιλόπες, ύαινες και ρινόκερους να δροσίζονται. 

Ακόμα μεγαλύτερη κινητικότητα έχουν κάποιοι λάκκοι με νερό στη δυτική πλευρά όπως ο Nebrownii και ο Okondeka. Μια παρέλαση του ζωικού βασιλείου διαδραματίζεται εδώ. Καμηλοπαρδάλεις, αντιλόπες και γιγαντιαίοι ελέφαντες διεκδικούν λίγο χώρο για να ξεδιψάσουν. 

Οι ελέφαντες του Etosha είναι από τους μεγαλύτερους στην Αφρική, με ύψος 4-5 μέτρα. Οι ενήλικοι αρσενικοί ζυγίζουν έως 6 τόνους, ενώ οι θηλυκοί είναι μικρότεροι. Οι χαυλιόδοντές τους, είναι μικρότεροι από των ελεφάντων σε άλλα μέρη της Αφρικής λόγω ανεπάρκειας μετάλλων στη διατροφή τους, αλλά αυτό αποτελεί πλεονέκτημα, καθώς τους καθιστά λιγότερο πιθανά θύματα λαθροθήρων. Συνηθίζουν να λούζονται με τα γαλακτώδη λασπόνερα του Etosha για να προστατεύουν το δέρμα τους από τον ήλιο και αυτό τους προσδίδει μια λευκή, αλλόκοτη όψη. Οι λευκοί ρινόκεροι -όχι λόγω της λάσπης αλλά του είδους που ανήκουν- είναι απειλούμενο είδος αλλά εδώ αφθονούν. Κάποια άλλη στιγμή της ημέρας, μια μοναχική λέαινα εμφανίζεται για να πρωταγωνιστήσει στα μάτια και τους φωτογραφικούς φακούς των παρευρισκομένων. Τα υπόλοιπα ζώα τηρούν απόσταση ασφαλείας. Η λέαινα δεν ενδιαφέρεται για το νερό, περνά αδιάφορα μπροστά από τη σειρά των αυτοκινήτων και συνεχίζει για να ξαπλώσει στην ανοιχτή πεδιάδα. Ένα αρσενικό λιοντάρι εμφανίζεται επίσης και ξαπλώνει σε κάποια απόσταση. Ο οδηγός ενός τουριστικού οχήματος σαφάρι μας κάνει παρατήρηση για το ότι ανοίγουμε τις πόρτες για να φωτογραφήσουμε, διαφορετικά είμαστε ικανοί να αρχίσουμε να κόβουμε βόλτες. 

Μεταξύ άλλων παρανομούμε πάλι, σχεδόν κατά λάθος, κινούμενοι σε δρόμο μέσα σε δασύλλια, όπου συναντάμε ζέμπρες, αντιλόπες και καμηλοπαρδάλεις.
Το Etosha μας άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις, λόγω της διαφορετικότητάς του από άλλα σαφάρι και της αφθονίας των ζώων. Δυστυχώς δεν είχαμε την τύχη να συναντήσουμε λεοπάρδαλη, αλλά όπως και να έχει η εμπειρία του σαφάρι με δική μας οδήγηση μας συναρπάζει, ακόμα κι αν δούμε λιγότερα ζώα σε σχέση με οργανωμένο tour. Μετά από 3 ημέρες αποχωρούμε και στην έξοδο δε γλιτώνουμε το εισιτήριο του πάρκου που “ξεχάσαμε” να πληρώσουμε στην είσοδο όπως οφείλαμε. Οι υπάλληλοι εισπράττουν τα χρήματα χωρίς απόδειξη και ευτυχώς δε ρωτούν κάτι σχετικό με τη διαμονή μας στα camps. Ας μην είμαστε πλεονέκτες… 

Μετά το Etosha οι υπόλοιπες μέρες κυλούν σχετικά βαρετά, με έλλειψη σημείων ενδιαφέροντος. H ιδέα του να επισκεφτούμε τη λωρίδα Caprivi με τους υδροβιότοπους του Ζαμβέζη στο βορειοανατολικό άκρο της χώρας, εγκαταλείπεται. Η απόσταση μόνο για να φτάσουμε μέχρι εκεί ξεπερνάει τα 900 χιλιόμετρα. Άλλωστε έχουμε χορτάσει τη θέαση άγριων ζώων.

Έχω εντοπίσει στο χάρτη ένα χωριό των Himba που περιέργως βρίσκεται τόσο νότια. Αποφασίζουμε να διανύσουμε μια ακόμα χωμάτινη διαδρομή μέχρι εκεί, με σκοπό να κατασκηνώσουμε στο χωριό τους. Τελικά αντικρίζουμε μια πύλη και ένα άδειο camp πριν από το χωριό. Ο φύλακας συνεννοείται με το αφεντικό και δεν είναι δυνατό να μείνουμε στο χωριό. Θα πρέπει να πληρώσουμε Ν$350 το άτομο για να το επισκεφτούμε αλλά να διανυκτερεύσουμε στο camp. Είμαι επιφυλακτικός και ζητώ να ρίξω μια ματιά στο χωριό, για να δω μερικές βαριεστημένες, υπερτραφείς γυναίκες Himba, σημάδι τουριστικοποίησης και αλλοίωσης του αυθεντικού τρόπου ζωής τους. Προς μεγάλη μου έκπληξη ο φύλακας μου αναφέρει πως η επίσκεψη διαρκεί γύρω στα 20′, μετά θα πρέπει να αποχωρήσουμε γιατί περιμένουν άλλο γκρουπ. Δεν ξέρω αν πρέπει να βάλω τα γέλια η τα κλάματα, όμως οποιαδήποτε επαφή με τους Himba νοτιότερα του Opuwo, είναι εντελώς τουριστική παγίδα. Το ίδιο συμβαίνει και σε ένα άλλο απομακρυσμένο σημείο όπου υπάρχει ένα χωρίο των Herero. Ο φύλακας του χωραφιού με τις δυο-τρεις καλοστημένες καλύβες θέλει να κόψουμε εισιτήριο. Ρωτάμε πόσα μέλη έχει το χωριό και μας απαντά… ένα! Είχε ντύσει τη γυναίκα του με τη φορεσιά περιμένοντας κανέναν αφελή τουρίστα. 

Το τοπίο προς το νότο αλλάζει έντονα. Εγκαταλείπουμε τα άνυδρα τοπία και η χαμηλή βλάστηση με τις εκτάσεις καλλιέργειας κάνει την εμφάνισή της. Μαζί αλλάζει και το κλίμα, η βροχερή περίοδος υπενθυμίζει την παρουσία της έστω και σποραδικά.

Otjiwarongo

Το Otjiwarongo είναι μια πόλη 28.000 κατοίκων στην κέντρο-βόρεια Ναμίμπια, εμπορικός κόμβος και σταθμός του σιδηρόδρομου TransNamib. Είναι πόλη με μεγάλο πληθυσμό γερμανόφωνων και μια από τις πιο αναπτυσσόμενες της Ναμίμπια, λόγω των κοιτασμάτων σπάνιων γαιών στην περιοχή. Διαθέτει σύγχρονες εγκαταστάσεις, όπως σούπερ μάρκετ, τράπεζες, καταστήματα και ξενοδοχεία. Στην πόλη αυτή επιστρέφουμε στην εμπειρία της αστικής Αφρικής, με εξαιρετικά εστιατόρια και μπαρ διασκέδασης τα οποία θα απολαύσουμε. 

Γύρω από την πόλη υπάρχουν αρκετά ιδιωτικά πάρκα με λεοπαρδάλεις, τσιτάχ και άλλα ζώα, που όπως θα μάθουμε δέχονται μόνο επισκέπτες με διαμονή, σε υπέρογκες τιμές. Στη Ναμίμπια υπάρχουν δυστυχώς και πολλά ιδιωτικά πάρκα όπου κάποιοι ασυνείδητοι με την ιδιότητα του κυνηγού, μπορούν νόμιμα, καταβάλλοντας το αντίτιμο να σκοτώσουν θηράματα σπάνιων ζώων όπως ρινόκερους, λεοπαρδάλεις, τσιτάχ και άλλα.  ία απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο μου κατέδειξε τις αποτρόπαιες εικόνες και πληροφορίες.

Το Waterberg Plateau Park είναι ένα εθνικό πάρκο 68 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά του Otjiwarongo. Το Οροπέδιο Waterberg είναι μια ιδιαίτερη τοποθεσία με ένα τραπεζοειδές βουνό που υψώνεται ψηλά πάνω από τις πεδιάδες της Καλαχάρι. Αποφασίζουμε πως δεν ενδιαφερόμαστε να δούμε ένα βουνό και συνεχίζουμε προς την πρωτεύουσα με κάποιες ενδιάμεσες στάσεις.

Προσωπική μου ταξιδιωτική επιθυμία αποτελεί πάντα η επαφή με τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες και η επίσκεψη στην παραγκούπολη Katutura δε θα μπορούσε να παραλειφθεί.

Η Katutura ιδρύθηκε κατά την εποχή του απαρτχάιντ, όταν η κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής επέβαλε τον φυλετικό διαχωρισμό και ανάγκασε τους μαύρους να ζουν σε καθορισμένες περιοχές έξω από την πόλη. Σήμερα, η Katutura είναι γνωστή για τη ζωντανή της κοινότητα, αλλά και τα προβλήματα που σχετίζονται με τη φτώχεια και την ανεργία. 

Όσοι επισκέπτονται ένα τέτοιο μέρος θα πρέπει να σέβονται και να είναι προσεκτικοί. Η υποδοχή που έχουμε, ιδιαίτερα στην ανοιχτή κρεαταγορά και λαχαναγορά η οποία είναι ανοιχτή ανήμερα της Πρωτοχρονιάς, είναι ιδιαίτερα φιλική. Eπίσης τα τρόφιμα που είχαν απομείνει, προσφέρθηκαν σε άστεγους και ευπαθείς ομάδες, χαρίζοντάς τους χαρά αυτές τις γιορτινές μέρες.