φιλιππίνες

φιλιππίνες

Φωτογραφίες


Φιλιππίνες


🇵🇭

Οι Φιλιππίνες είναι μια νησιωτική χώρα στη Νοτιοανατολική Ασία, σε ένα αρχιπέλαγος με περισσότερα από επτά χιλιάδες νησιά.

Πάνω από εκατό εθνοτικές ομάδες, ένα μείγμα ξένων επιρροών και μια συγχώνευση πολιτισμών έχουν διαμορφώσει τη σημερινή  ταυτότητας των Φιλιππίνων.

Από τα χιλιάδες νησιά των Φιλιππίνων τα δύο μεγαλύετα είναι το Luzon στο βορρά και το Mindanao στο νότο, με τα μικρότερα νησιά στο ενδιάμεσο να αναφέρονται ως Visayas. Τα σημαντικότερα αστικά κέντρα είναι η Μανίλα (Λουζόν), το Cebu (Βισάγιας) και το Νταβάο (Μιντανάο). Οι Φιλιππίνες είναι σε μεγάλο βαθμό ορεινές, αν και υπάρχουν εκτεταμένες πεδιάδες στο Luzon βόρεια της Μανίλα.

Ιστορία

Όταν ο εξερευνητής Μαγγελάνος πάτησε το πόδι του το 1521, οι κάτοικοι ήταν κυρίως ανιμιστές, με ορισμένους μουσουλμάνους και ινδουιστές. Ο Μαγγελάνος ήταν Πορτογάλος αλλά η αποστολή ήταν Ισπανική και τα νησιά διεκδικήθηκαν από την Ισπανία ως αποικία της. Ο Λάπου-Λάπου ένας ιθαγενής αρχηγός του νησιού Μακτάν ήταν ενάντια στον εκχριστιανισμό των ιθαγενών, πολέμησε τον Μαγγελάνο και ο τελευταίος σκοτώθηκε στη μάχη. Οι Φιλιππίνες πήραν το όνομά τους από διάδοχο του θρόνου Φίλιππο Β΄ της Ισπανίας και οι περισσότεροι ιθαγενείς ασπάστηκαν τον καθολικισμό. Μερικοί μουσουλμάνοι στο νότο και διάφορες ανιμιστικές ορεινές φυλές, ωστόσο, αντιστάθηκαν στην ισπανική κατάκτηση.

Ακολούθησαν εξεγέρσεις ενάντια στον ισπανικό αποικισμό το 18o αιώνα. Η άνθηση του εμπορίου μεταξύ των ισπανικών αποικιών (σημερινό Μεξικό, Περού κ.λπ.), επηρέασε τη χώρα του αρχιπελάγους που σταδιακά «ισπανοποιήθηκε». Οι Φιλιππίνες παρέμειναν ισπανική αποικία για περισσότερα από 300 χρόνια μέχρι το 1899 όταν παραχωρήθηκαν από την Ισπανία στις Ηνωμένες Πολιτείες μετά τον Ισπανο-Αμερικανικό Πόλεμο.

Ο αγώνας συνεχίστηκε ενάντια στους νέους κατακτητές και τον αμερικανικό αποικισμό που εκδήλωνε βαρβαρότητες με Αμερικανούς στρατιώτες να προξενούν βασανιστήρια και εγκλήματα πολέμου. Στο Β Παγκόσμιο πόλεμο η Ιαπωνία εισέβαλε στις Φιλιππίνες και μια ακόμη πιο σαδιστική ιαπωνική κατοχή επεβλήθη. Το 1946, μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου με νίκη των Συμμάχων, οι Φιλιππίνες έλαβαν επιτέλους ανεξαρτησία.

Κλίμα

Το κλίμα είναι τροπικό, με πιο ζεστούς τους θερινούς μήνες από τον Μάρτιο έως τον Μάιο. Η περίοδος των βροχών ξεκινά τον Ιούνιο και διαρκεί μέχρι τον Οκτώβριο με πιθανούς ισχυρούς τυφώνες. Οι πιο δροσεροί μήνες είναι από τον Νοέμβριο έως τον Φεβρουάριο. Τοποθεσίες που εκτίθενται απευθείας στον Ειρηνικό Ωκεανό έχουν συχνές βροχοπτώσεις όλο το χρόνο.

Ο τυφώνας Haiyan του 2013, γνωστός στις Φιλιππίνες ως Super Typhoon Yolanda, ήταν ένας από τους ισχυρότερους τροπικούς κυκλώνες που έχουν καταγραφεί ποτέ. Είναι ένας από τους πιο θανατηφόρους τυφώνες στις Φιλιππίνες, σκοτώνοντας τουλάχιστον 6.300 ανθρώπους σε όλη τη χώρα. Σύμφωνα με αξιωματούχους του ΟΗΕ, περίπου 11 εκατομμύρια άνθρωποι επλήγησαν και πολλοί έμειναν άστεγοι, ενώ η χώρα αντιμετώπισε ανθρωπιστική κρίση. Πολλοί άνθρωποι εξακολουθούν να αγνοούνται.


Άνθρωποι

Οι Φιλιππίνες έχουν πληθυσμό 93 εκατομμυρίων που αυξάνεται ταχέως. Από τη μακρά ιστορία της δυτικής επιρροής της, τα 377 χρόνια από τους Ισπανούς και 49 χρόνια από τους Αμερικανούς, οι άνθρωποι της έχουν εξελιχθεί ως ένα μοναδικό μείγμα Ανατολής και Δύσης τόσο στην εμφάνιση όσο και στην κουλτούρα. Οι Φιλιππινέζοι είναι σε μεγάλο βαθμό Αυστρονήσιοι, ωστόσο, πολλοί κάτοικοι έχουν μείγματα Κινέζων, Ιαπωνικών, Ινδών, Ισπανών και Αμερικανών. Πολλοί μουσουλμάνοι στο αρχιπέλαγος Sulu κοντά στο Βόρνεο έχουν μείγματα αραβικών, ινδικών και κινεζικών φύλων. Οι Φιλιππινέζοι τηρούν στενούς οικογενειακούς δεσμούς που λέγεται ότι έχουν περάσει από τους Κινέζους. Η θρησκεία προέρχεται από τους Ισπανούς που εισήγαγαν τον Ρωμαιοκαθολικισμό και κατάφεραν να προσηλυτίσουν τη συντριπτική πλειοψηφία των Φιλιππινέζων. Τουλάχιστον το 83% του συνολικού πληθυσμού ανήκει στη Ρωμαιοκαθολική πίστη. Οι Φιλιππίνες είναι μία από τις δύο μόνο χώρες της Ασίας με πλειοψηφικό Ρωμαιοκαθολικό πληθυσμό (η άλλη είναι το Ανατολικό Τιμόρ)

Η γνήσια και αγνή έκφραση της φιλοξενίας είναι ένα εγγενές χαρακτηριστικό των Φιλιππινέζων, ειδικά των κατοίκων της υπαίθρου, για το οποίο φημίζονται στη Νοτιοανατολική Ασία.


Τόποι

Τα κυριότερα σημεία της νησιωτικής αυτής χώρας είναι:
Το Luzon, το βορειότερο νησιωτικό συγκρότημα, κέντρο διακυβέρνησης, ιστορίας και οικονομίας και έδρα της πρωτεύουσας.
Τα Visayas, κεντρικό νησιωτικό σύμπλεγμα, με τα κυριότερα ιστορικά σημεία ενδιαφέροντος, με μεγάλη βιοποικιλότητα και τις καλύτερες παραλίες στις Φιλιππίνες.
Το Mindanao είναι το νοτιότερο νησιωτικό σύμπλεγμα, το οποίο περιλαμβάνει τους αυτόχθονες πολιτισμούς των Φιλιππίνων.
Η πρωτεύουσα Μανίλα είναι μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες πόλεις στον κόσμο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σχετικά με τη ρύπανση, την εγκληματικότητα, την αστική φτώχεια και την κυκλοφοριακή συμφόρηση. Η Μανίλα, σε αντίθεση με άλλες μεγάλες πόλεις της Ανατολικής Ασίας, δεν έχει να επιδείξει ιδιαίτερη ομορφιά ή σημαντικά σημεία ενδιαφέροντος. Τα χαμόγελα των κατοίκων της είναι όμως σημαντικός πλούτος για τον πραγματικό ταξιδευτή.
Το Cebu είναι η πρώτη πόλη που ιδρύθηκε από τη Δύση στις Φιλιππίνες και είναι ένα σημαντικό κέντρο για το εμπόριο, τη βιομηχανία, τον πολιτισμό και τον τουρισμό.
Το Banaue, είναι ορεινός προορισμός με βαθμιδωτούς ορυζώνες 2000 ετών. Οι Φιλιππινέζοι το αποκαλούν ως το 8ο θαύμα του κόσμου και αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.
Το Boracay είναι ένα νησί μήκους 10χλμ. με λευκή άμμο και αποτελεί τον τουριστικότερο παραθαλάσσιο προορισμό.
Το Coron είναι το σημαντικός προορισμός για καταδύσεις αλλά και μαγευτικά νησιά στην ευρύτερη περιοχή με εντυπωσιακό κοραλλιογενή βυθό. Πολλά ιαπωνικά πλοία βυθίστηκαν εδώ κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. 

Το Palawan είναι ίσως τα ομορφότερο νησί των Φιλιππίνων, με όμορφες παραλίες και νερά με κοραλλιογενείς υφάλους που φιλοξενούν μεγάλη ποικιλία ψαριών. Εδώ βρίσκεται και ο υπόγειος ποταμός του Puerto Princesa, ένα σπήλαιο με εντυπωσιακούς σχηματισμούς σταλακτιτών.

Το El Nido είναι ένας παραθαλάσσιος οικισμός και σημαντικός τουριστικός προορισμός στο νησί Palawan των Φιλιππίνων. Γύρω από το El Nido βρίσκονται δεκάδες νησιά μαγευτικού κάλλους όπου υψώνονται ασβεστολιθικοί βράχοι, δημιουργώντας ένα σκηνικό παρόμοιο με του Ha Long Bay στο Βιετνάμ, του Krabi στην Ταϊλάνδη και του Guilin στην Κίνα. Το El Nido είναι ένας δημοφιλής προορισμός και για τους ντόπιους. Παραλίες, καθαρά νερά, ζούγκλα, απότομοι κατάφυτοι βράχοι και εκπληκτικοί κολπίσκοι δημιουργούν υπέροχα θαλασσινά τοπία.

Mερικά ακόμα από τα αμέτρητα νησιά με πανέμορφες ακτογραμμές λευκής άμμου και κοραλλιογενείς υφάλους, είναι το  Siargao, το Panglao και το μικροσκοπικό Malapascua πουαποτελεί σημαντικό καταδυτικό προορισμό.

Υπολογίζεται ότι θα χρειάζονταν περίπου 20 χρόνια για να περάσει κανείς μια μέρα σε κάθε νησί των Φιλιππίνων.


φιλιππίνες

Το αρχιπέλαγος των 7000 νησιών

Αύγουστος  2022

Οι Φιλιππίνες ήταν ένας προορισμός που ήθελα εδώ και πολλά χρόνια να επισκεφθώ. Όμως τα σχετικά ακριβά αεροπορικά εισιτήρια, καθώς και εναλλακτικοί προορισμοί που στο μεταξύ με δελέαζαν, είχαν αναβάλλει το ταξίδι σε αυτό το σημαντικό τμήμα της Νοτιοανατολικής Ασίας. Έτσι, μόλις άρθηκαν οι περιορισμοί που είχε επιβάλλει η χώρα λόγω της πανδημίας, ο προορισμός αυτός συμπληρώθηκε στο χάρτη μου και τον κατάλογο των αξιόλογων ταξιδιωτικών μου εμπειριών. Ως συνήθως, δεν προηγήθηκε κάποια ιδιαίτερη οργάνωση, προτιμώντας την ελευθερία ενός ταξιδιού χωρίς πρόγραμμα. 

Η περίοδος του Αυγούστου είναι αυτή που όπως οι περισσότεροι μπορώ να έχω αρκετές ημέρες διακοπών, όμως για τις Φιλιππίνες αποτελεί την εποχή με τις περισσότερες βροχοπτώσεις και αυξημένη πιθανότητα τυφώνων. Καθώς απαιτείται αρκετός χρόνος για να εξερευνήσει κανείς έστω και κάποια λίγα σημεία της τεράστιας αυτής νησιωτικής χώρας, τελικά πάρθηκε η απόφαση ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών. Ένα πλεονέκτημα της βροχερής περιόδου σε συνδυασμό με το πρόσφατο άνοιγμα της χώρας από την πανδημία, είναι ότι ο αριθμός ξένων τουριστών είναι ελάχιστος. Παρ’ όλα αυτά όμως, οι εγχώριοι τουρίστες ήταν αρκετοί στα κύρια σημεία ενδιαφέροντος.

Στη μεγάλης έκτασης νήσο Palawan περιηγηθήκαμε με ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο, ενώ για τα επόμενα σημεία χρησιμοποιήθηκαν πλοία, αεροπλάνα, λεωφορεία και μοτοσυκλέτες. Το κόστος διαβίωσης στις Φιλιππίνες είναι σχετικά χαμηλό, η διαμονή κυμάνθηκε κατά μέσο όρο στα €20 την ημέρα, οι εσωτερικές πτήσεις από 30 έως 60 ευρώ και το ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο κόστισε περίπου €200 για μια εβδομάδα συμπεριλαμβανομένης πλήρους ασφάλισης και επιστροφής του οχήματος σε διαφορετικό σημείο. Σε όλη τη χώρα η αγγλική γλώσσα ομιλείται από σχεδόν όλους και μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις υπήρξε δυσκολία επικοινωνίας. Η κουζίνα των Φιλιππίνων αποδείχτηκε κατώτερη των προσδοκιών μου. Παρ’ όλο που σε κάποια σημεία τα ψάρια και τα θαλασσινά ήταν εξαιρετικά, τα τυπικά ντόπια πιάτα τα βρήκα ανυπόφορα παρά την μεγάλη μου γαστρονομική ανοχή. Ενδεικτικά, το τηγανητό κοτόπουλο αμερικανικού τύπου είναι διαδεδομένο, ένα ακόμα χειρότερο πιάτο είναι οι χοιρινές κοιλιές – λιπαρό μέχρι αηδίας έδεσμα, ενώ ακόμα και τα παγωτά έχουν περίσσεια λιπαρών και περιέχουν συνήθως marshmelons! 

Αφού προηγήθηκαν μερικές ολιγοήμερες στάσεις σε άλλα σημεία του πλανήτη, με μία ακόμα επίσκεψη στην Αντίς Αμπέμπα της Αιθιοπίας και τη Μπανγκόκ της Ταϊλάνδης, πατώ στο έδαφος της πρωτεύουσας Μανίλα την οποία είχα επίσης επισκεφτεί παλιότερα.

Η περιήγηση στην πρωτεύουσα θα γίνει στο τέλος του ταξιδιού, καθώς μία ακόμα πτήση θα μας μεταφέρει στο σημείο εκκίνησης, το Puerto Princessa της νήσου Palawan. Ευτυχώς το κενό μέχρι την πτήση είναι αρκετό ώστε να αντιμετωπίσουμε μια απρόσμενη περιπέτεια κατά τον τελωνειακό έλεγχο. Ενώ εγώ περνάω με συνοπτικές διαδικασίες και με χαμόγελο από τη συμπαθή μουσουλμάνα υπάλληλο, η συνταξιδιώτης μου αντιμετωπίζει ένα αγχωτικό περιστατικό. Γίνεται αποδέκτης σωρείας ενοχλητικών ερωτήσεων σχετικά με το σκοπό επίσκεψης στη χώρα, την επαγγελματική κατάσταση, κάποιες σφραγίδες στο διαβατήριο. Να σημειώσουμε ότι το δικό μου διαβατήριο περιέχει βίζα Αφγανιστάν, Ιράκ, Νοτίου Σουδάν, χώρες που είχαν περισσότερες πιθανότητες να εγείρουν υποψίες, όμως είναι καθαρά θέμα δυστροπίας του υπαλλήλου. Προσπαθώ να επέμβω στο θέμα όμως αυστηρά μου απαγορεύουν την είσοδο στο χώρο ελέγχου. Την οδηγούν σε έναν ειδικό χώρο για να περάσει ανάκριση. Ευτυχώς το αεροδρόμιο διαθέτει Wifi κι έτσι μπορούμε και συνεννοούμαστε. Οι υπάλληλοι συμπεριφέρονται με αγένεια και αδιαφορία, χωρίς να δίνουν καμία εξήγηση. Μετά από πολλές πιέσεις προμηθεύουν λίγο νερό. Προσπαθούμε να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας γιατί το οποιοδήποτε αδίκημα σε χώρο τελωνείου είναι γνωστό ότι επιφέρει βαρύτατες ποινές. Μετά από 1 ώρα και 30 λεπτά, και αφού εντοπίζω τον προϊστάμενο και επικαλούμαι παρέμβαση της Ελληνικής πρεσβείας, μας επιτρέπεται η είσοδος στη χώρα. 


 

PALAWAN

Τα νερά της θάλασσας της Νότιας Κίνας εναλλάσσονται από βαθύ μπλε σε ανοιχτό τιρκουάζ γύρω από τις διάσπαρτα νησιά και νησίδες, όπως διακρίνονται από το παράθυρο του αεροπλάνου. Μετά από μία ώρα πτήσης, η βόρεια ακτή του Palawan ξεπροβάλλει. Ο καιρός φαίνεται ηλιόλουστος στα περισσότερα σημεία, καθησυχάζοντας το άγχος μου.

palawan

Περισσότερα...

Κατά τη διάρκεια της στάσης στο αεροδρόμιο της Μανίλα, προλάβαμε να αναζητήσουμε ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο κι έτσι μια συμπαθής νεαρή μουσουλμάνα μας υποδέχεται με ένα ογκώδες ασιατικό SUV μοντέλο μάρκας Suzuki. Μας ενημερώνει ότι ο δρόμος είναι καλός και σε κάποια σημεία έχει τρεις λωρίδες κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση, αλλά συμβουλεύει καλύτερα να κινούμαστε στην κεντρική λωρίδα.

Όπως θα αποδειχτεί, σε ελάχιστα σημεία το οδικό δίκτυο έχει τρεις λωρίδες κυκλοφορίας και αυτό μόνο για μερικά μέτρα, μετά διακόπτονται απότομα!

Η πόλη Puerto Princesa θεωρείται πόλος έλξης για τους τουρίστες, λόγω των παραθαλάσσιων ξενοδοχειακών εγκαταστάσεων και δραστηριοτήτων που προσφέρει. Όμως η εμπειρία που αποκομίζω είναι μιας αδιάφορης πόλης που αν και έχει αραιή δόμηση, παρουσιάζει έντονη κυκλοφοριακή συμφόρηση. Αφού καταφέρνουμε να βρούμε ανταλλακτήριο συναλλάγματος εγκαταλείπουμε την πόλη με κατεύθυνση βορειοδυτική και προορισμό το Sabang, στην άλλη πλευρά της μακρόστενης νήσου Palawan. Αφήνοντας την κεντρική αρτηρία, ακολουθούμε ένα στενό τσιμεντόδρομο που διασχίζει μια εντυπωσιακά πυκνή ζούγκλα, με ασβεστολιθικούς λόφους να μισοκρύβονται μέσα σε σχηματισμούς νεφών. Η οργιώδης αυτή βλάστηση άνετα σε κάνει να φαντάζεσαι ότι από κάπου θα ξεπεταχτεί κάποιο είδος δεινοσαύρου. Στο δρόμο συναντάμε μόνο μερικές τρίκυκλες μοτοσικλέτες με πλαϊνό καλάθι, τυπική ιδιοκατασκευή που αποτελεί το πιο συνηθισμένο μεταφορικό μέσο στη χώρα για μεταφορά επιβατών και εμπορευμάτων. Γενικότερα τα ιδιωτικής χρήσης αυτοκίνητα σπανίζουν και ευτυχώς στο Palawan δεν συναντάς ούτε φορτηγά σε μεγάλο αριθμό. Αντιθέτως υπάρχουν παντού στους δρόμους πολλά αδέσποτα σκυλιά που απαιτούν αυξημένη προσοχή στην οδήγηση. Λίγο πριν ο ήλιος δύσει, το Sabang μας υποδέχεται. Πρόκειται για ένα μικρό παραθαλάσσιο χωρίο με λίγα καταλύματα όπου μετά από λίγη αναζήτηση βρίσκουμε μια basic καλύβα. Παραδίπλα ένα αρκετά πολυτελές resort βρίσκεται σε φάση ανακαίνισης. Ο νεαρός σπιτονοικοκύρης αναρωτιέται γιατί οι άνθρωποι πληρώνουν τέτοια ακριβά δωμάτια τα οποία χρησιμοποιούν μόνο για λίγες ώρες ύπνου! Η πρώτη βουτιά στα ζεστά τροπικά νερά κάτω από τα πορφυρά χρώματα του δειλινού, θα επιστεγάσει την πρώτη μέρα στις Φιλιππίνες. Τα σκάφη Bangka, τα χαρακτηριστικά θαλάσσια μεταφορικά μέσα των Φιλιππίνων είναι αγκυροβολημένα στις ακτές, συμπληρώνοντας την εξωτική εικόνα. Χρησιμοποιούνται για ψάρεμα, μεταφορά εμπορευμάτων και τουριστικές εκδρομές. Είναι κατασκευασμένα από ξύλο και φέρουν δύο εκτεταμένους πλωτήρες από μπαμπού για να στηρίζουν και να σταθεροποιούν το σκάφος. Σε αντίθεση με άλλα κανό, τα σκάφη Bangka ταξιδεύουν πιο γρήγορα και πλέουν καλύτερα σε δύσκολα νερά.

Ο βασικός λόγος για να βρεθεί ο επισκέπτης στο Sabang, αλλά και την ευρύτερη περιοχή γενικότερα, είναι ο υπόγειος ποταμός του Puerto Pricncesa. Το εθνικό αυτό πάρκο που αποτελεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO διαθέτει ένα εντυπωσιακό ασβεστολιθικό τοπίο σε ένα από τα πιο σημαντικά δάση στην Ασία, με το υπόγειο ποτάμι που εκβάλλει στη θάλασσα και αποτελεί σημαντικό βιότοπο για τη διατήρηση της βιοποικιλότητας. 

Από το Sabang ξεκινούν κάθε πρωί τα πλοιάρια που οδηγούν στην είσοδο, όπου καταλήγει ο ποταμός στη θάλασσα. Από εκεί μικρότερες βάρκες μεταφέρουν τους επισκέπτες στο χώρο του πλωτού σπηλαίου με τους εντυπωσιακούς σταλακτίτες και τα 9 ήδη νυχτερίδων που ενδημούν σε αυτό. 

Port Burton

Οι παράκτιες πόλεις δε συνδέονται με δρόμο απ ευθείας μεταξύ τους και πρέπει να επιστρέψει κανείς πίσω στην κεντρική αρτηρία. Το Port Burton απέχει 150 χλμ από το Sabang και απαιτεί περίπου 4 ώρες οδήγησης διανύοντας έναν κύκλο από τη δυτική ακτή του νησιού, στην ανατολική και μετά πάλι βορειοδυτικά. Κατηφορίζοντας σε μια ακόμα διαδρομή ανάμεσα σε πυκνή ζούγκλα, ακούμε ένα θόρυβο από τον τροχό του αυτοκινήτου που αρχικά νόμισα ότι πρόκειται για κάποιο χαλίκι. Τελικά διαπιστώνουμε πως ένα καρφί είναι σφηνωμέμνο στο ελαστικό, το οποίο ακούγεται να χάνει αέρα. Ευτυχώς καταφέρνουμε να φτάσουμε στην πόλη πριν χρειαστεί να αλλάξω λάστιχο και βρίσκουμε ένα υπαίθριο συνεργείο μοτοσικλετών. Παρά την αμφιβολία μου, ο πιτσιρικάς μηχανικός με διαβεβαίωσε ότι είχε επισκευάσει πολλές φορές λάστιχο αυτοκινήτου, άλλωστε χρησιμοποίησε την απλή μέθοδο, σφραγίζοντας την τρύπα με ελαστικό “μακαρόνι”. 

To Port Burton αποκαλύπτει την ειδυλλιακή του ατμόσφαιρα κατά μήκος της απέραντης αμμουδιάς, κάτω από τα φοινικόδεντρα που χορεύουν στην πνοή του θερμού ανέμου. Κάθε ώρα είναι μαγευτική, όμως το δειλινό είναι συγκλονιστικό. Οι σιλουέτες των παιδιών που παίζουν στις βάρκες Bangka, οι νεαροπαρέες που βολτάρουν και βέβαια τα δεκάδες σκυλιά, συνθέτουν μια χορογραφία με φόντο τις αποχρώσεις του ορίζοντα, από έναν ήλιο που βουτά μέσα στα τροπικά νερά. Ένα παραλιακό μπαράκι παίζει μουσική reggae, ταιριαστή με το εξαιρετικό τοπικό ρούμι που σερβίρεται και κοστίζει μόλις €1-2. Μερικές μέρες αργότερα θα ανακαλύψω πως ολόκληρο το μπουκάλι κοστίζει γύρω στα €5-6 και μαζί με τις τοπικές μπίρες San Miguel και Red Horse θα είναι το ποτό μου όλη τη διάρκεια του ταξιδιού. 

Η κύρια δραστηριότητα στο Port Burton, όπως και στα περισσότερα παράκτια σημεία του Palawan, είναι οι ημερήσιες εκδρομές στα γύρω νησιά. Με κόστος γύρω στα 1200 pesos (€20) συμπεριλαμβανομένου γεύματος και περιβαλλοντικού φόρου, περιηγούμαστε πάνω σ’ ένα ξύλινο Bangka μαζί με καμία δεκαριά ντόπιους τουρίστες σε μέρη παραδεισένια, με σμαραγδένια νερά και πλούσιους κοραλλένιους βυθούς. Θαλάσσιες χελώνες κολυμπούν στα ρηχά νερά, ενώ σε ένα σημείο πλησιάζουν με ιδιαίτερη εξοικείωση τους ανθρώπους, μιας και έχουν μάθει να λαμβάνουν τροφή από τους βαρκάρηδες. Ο ήλιος μου χαρίζει τα πρώτα δερματικά εγκαύματα, αλλά θα ακολουθήσουν κι άλλα.

San Vicente

Παρά την κοντινή απόσταση από το Port Burton, δεν υπάρχει ούτε εδώ παράκτιος δρόμος και απαιτείται μια ακόμα κυκλική πορεία 2 ωρών μέχρι τον επόμενο οικισμό, το San Vicente. Φτάνουμε βράδυ, ο καιρός είναι βροχερός και στο booking.com δεν υπάρχουν αρκετά καταλύματα σε λογική τιμή. Το χωριό απλώνεται σε μια μεγάλη παράλια έκταση από το κέντρο που βρίσκεται πάνω σε ένα ακρωτήρι μέχρι τη 15 χιλιομέτρων παραλία Long Beach που όμως μαρτυρά το όνομα είναι η μακρύτερη στο Palawan, στις Φιλιππίνες αλλά και η 2η σε όλη Νοτιοανατολική Ασία. Τα καταλύματα βρίσκονται διάσπαρτα, και αυτή την εποχή πολλά από αυτά είναι κλειστά. Μετά από αρκετή αναζήτηση πόρτα-πόρτα, βρίσκουμε συμπαθητικό δωμάτιο, με μόνη εξαίρεση μια κατσαρίδα. Δυστυχώς ο καιρός είναι συννεφιασμένος και την επόμενη μέρα, η θάλασσα κυματώδης και η Long Beach δεν έχει την ειδυλλιακή όψη που έβλεπα από το αεροπλάνο. Τα resorts είναι κλειστά και σε φάση επισκευών. Μερικά παιδιά επιδίδονται σε αυτοσχέδιο surf ισορροπώντας πάνω σε μια πλαστική επιφάνεια. Στο τέλος της παραλίας, ένας χωματόδρομος φαίνεται ότι οδηγεί σύντομα στην κεντρική οδική αρτηρία. Όμως σε μια ανηφόρα με βαθιά νεροφαγώματα, το αυτοκίνητο αδυνατεί να ανέβει, στο γλιστερό terrain. Προσπαθώ να συνεννοηθώ με κάποιους περαστικούς μοτοσικλετιστές για το αν ο δρόμος είναι βατός παραπέρα και αν αξίζει να σπάσω το αμάξι, όμως δε μιλούν αγγλικά, ούτε καταλαβαίνουν τη γλώσσα των νοημάτων. Ο ένας λέει όχι και ο άλλος ναι, στο να συνεχίσουμε. Τελικά αποφασίζουμε να επιστρέψουμε πάλι από το δρόμο που ήρθαμε, κάνοντας για ακόμα μια φορά ένα μεγάλο κύκλο.

Taytay

H βόρεια πόλη Taytay δεν ανήκει στους τουριστικούς πόλους έλξης. Απουσία τουριστών, παρά τη βροχερή αυτή μέρα απολαμβάνουμε το Ισπανικό κάστρο, αλλά και την παραγκούπολη που είναι κτισμένη πάνω σε πασσάλους πάνω απ’ το νερό. Ειδικά σε αυτήν, από τα παραξενεμένα βλέμματα των φιλικών κατοίκων συμπεραίνω πως δε βλέπουν τουρίστες συχνά.


EL NIDO

Πιθανόν να έχετε δει φωτογραφίες των εκπληκτικών ασβεστολιθικών σχηματισμών γύρω από το El Nido που υψώνονται μεγαλοπρεπώς πάνω από τα τιρκουάζ νερά. Βρίσκεται στο βόρειο άκρο του Palawan και αποτελεί έναν από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς στις Φιλιππίνες, λόγω των εκπληκτικού φυσικού κάλλους τοπίο και τις παραλίες στα προστατευόμενα κοντινά νησιά. 

Περισσότερα...

Αποφασίζουμε πρώτα να εξερευνήσουμε για δυο μέρες την περιοχή που βρίσκεται βορειότερα του El Nido, ονομάζεται Nacpan και είναι γνωστή για την ομώνυμη παραλία και μία ακόμα διπλή παραλία που στις φωτό δείχνει εντυπωσιακή. Όμως ρίχνει πυκνή βροχή ασταμάτητα, είναι βράδυ και ερημιά, τα καταλύματα είναι κλειστά. Σε ένα ξενοδοχείο που δείχνει εγκαταλειμμένο, ρωτάμε το φύλακα για διαθέσιμα δωμάτια. Εκείνος τηλεφωνεί στο αφεντικό αλλά η τιμή είναι ακριβή. Ακολουθούμε ένα στενό αμμώδες δρομάκι που οδηγεί σε αδιέξοδο στην παραλία. Εκεί βρίσκονται κάποια bungalows που είχαμε εντοπίσει στο χάρτη. Μετά από αναζήτηση βρίσκουμε σε γειτονικό σπίτι την ιδιοκτήτρια και χωρίς δεύτερη σκέψη νοικιάζουμε την καλύβα. Πρέπει να φροντίσω τη στάθμευση του αυτοκινήτου που είναι έτοιμο Κα κολλήσει στην άμμο που έχει γίνει λίμνη. Προτείνω στη σπιτονοικοκυρά να μου ανοίξει την αυλόπορτα μιας μικρής εκκλησίας που βρίσκεται απέναντι και έχει χώρο για το αμάξι.

Το φως της αυγή αποκαλύπτει εικόνα βαριάς βαρυχειμωνιάς, σε αντίθεση με τη ζέστη, την υγρασία και τα αμέτρητα κουνούπια. Οι συνθήκες αυτές με τη συνεχιζόμενη βροχή δεν επιτρέπουν την άνετη βόλτα στην παραλία και αν και κάποιοι κολυμπούν εμένα η θάλασσα αυτή δε με προδιαθέτει. Στην εκκλησία που είναι σταθμευμένο το αυτοκίνητο, τελείται κυριακάτικη λειτουργία. Αφού την παρακολουθούμε μαζί με όλη τη γειτονιά, καταφέρνω να μετακινήσω το αμάξι χωρίς να κολλήσει στην υγρή άμμο. 

Nότια του El Nido βρίσκεται μια σειρά παραλιών, όπως η Corong Corong και η Las Cabanas. με τουριστική ανάπτυξη και πολυτελή διαμερίσματα. Μεταξύ αυτών υπάρχουν λιγότερο όμορφες παραλίες με πιο οικονομικά δωμάτια. Σε ένα από αυτά καταλύουμε, πολύ συμπαθητικό, μόνο μειονέκτημα μια διαρροή του διακόπτη στο καζανάκι. Πρέπει να τον κλείνουμε κάθε φορά μετά το γέμισμα, όμως μια από αυτέ ςμου μένει στο χέρι και το νερό τρέχει με πίεση πάνω μου. Προσπαθώ με το χέρι να περιορίσω τη διαρροή μέχρι να έρθει ο σπιτονοικοκύρης και να κλείσει το γενικό διακόπτη και τελικά να μας δώσει άλλο δωμάτιο. Η περιοχή διαθέτει πολλά φανταστικά και σχετικά ακριβά για τα πρότυπα των Φιλιππίνων εστιατόρια. Υπάρχει κουζίνα για όλα τα γούστα από πίτσα μέχρι ramen, sushi, ταϊλανδέζικο φαγητό και τα πάντα ενδιάμεσα. Ωστόσο, αυτό που δεν θα βρείτε πολλά είναι το φαγητό των Φιλιππίνων. Σε οποιοδήποτε σημείο, οι ξενοδόχοι και οι καταστηματάρχες έχουν προσφέρουν υπηρεσία ως μεσάζοντες σε κρατήσεις για ημερήσιες εκδρομές, με ενιαία τιμή παντού, η οποία μπορεί να φτάσει στο κατώτερο όριο των 1100 pesos (€18/άτομο).

 Υπάρχουν τέσσερις εκδρομές island hopping που μπορεί να επιλέξει κανείς. Κάθε tour περιλαμβάνει διαφορετικούς προορισμούς, αλλά όλα τα τουριστικά σκάφη ακολουθούν περίπου το ίδιο πρόγραμμα, με highlights τη μεγάλη λιμνοθάλασσα στο tour A και τη μικρή λιμνοθάλασσα στο tour D. Eίναι αναμενόμενο να συνταξιδεύουν 15 περίπου άτομα στο σκάφος και έως τόσα σκάφη να συνωστίζονται στα σημεία ενδιαφέροντος. Ο καιρός είναι απρόβλεπτος οποιαδήποτε εποχή, και μπορεί να ξεσπάσει ισχυρή βροχή ή και τυφώνας. Ακόμα κι αν νοικιάσει κανείς ιδιωτικό σκάφος, τα σημεία της διαδρομής θα είναι περίπου τα ίδια. Για την πρώτη μέρα επιλέγουμε το tour D που αποδεικνύεται η καλύτερη επιλογή, μιας και η πρώτη στάση στη Μικρή Λιμνοθάλασσα είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά σημεία στη γη που έχω βρεθεί. Για να απολαύσει κανείς αυτό το θαύμα της φύσης είναι καλύτερα να νοικιάσει ένα από τα λίγα καγιάκ που διατίθενται από τους ντόπιους με αδιαπραγμάτευτο αντίτιμο (₱900), αλλά γίνεται και κολυμπώντας . 

Η Μικρή Λιμνοθάλασσα είναι κρυμμένη. H είσοδός της είναι μια στενή δίοδος στα βράχια, από την οποία εισέρχεσαι σε έναν τόπο βγαλμένο από ταινία φαντασίας. Η λιμνοθάλασσα περιτριγυρίζεται από απότομους βράχους, με αιχμηρές κορυφές και καταπράσινη πυκνή βλάστηση. Το μέρος είναι απλά εκπληκτικό. Πανύψηλοι βραχώδεις σχηματισμοί, ασβεστόλιθοι με δέντρα αγκιστρωμένα στις κάθετες πλευρές τους, διαυγή νερά με σμαραγδένιους βυθούς και φανταχτερά κοράλλια.

Δυστυχώς ο μεγάλος αριθμός επισκεπτών που συμπεριφέρεται άγαρμπα στο οικοσύστημα, απειλεί αυτό τον παράδεισο.

Tα υπόλοιπα νησιά, παραλίες και λιμνοθάλασσες που περιλαμβάνει η εκδρομή είναι εντυπωσιακά, όμως κανένα δε συγκρίνεται με τη Μικρή Λιμνοθάλασσα. Το φαγητό σε όλα αυτά τα tours είναι καλύτερο απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς σε ανάλογες τουριστικές εκδρομές και περιλαμβάνει όστρακα, ψάρια και άλλα θαλασσινά, με άφθονο ρύζι και φρούτα.

Η μέρα παράδοσης του αυτοκινήτου φτάνει και για να μετακινούμαστε ευκολότερα κλείνουμε δωμάτιο μέσα στο γραφικό – αν και τουριστικό οικισμό του El Nido. Δυστυχώς όμως όλες οι εκδρομές της σημερινής μέρας ακυρώνονται λόγω επικείμενων έντονων καιρικών φαινομένων. Σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της μέρας όμως ο καιρός είναι ηλιόλουστος και μόνο το απόγευμα ξεσπά καταιγίδα, κάτι που έχουμε συνηθίσει πλέον. 


CORON

Για να ταξιδέψει κανείς από το El Nido στο Coron οι επιλογές είναι λίγες. Το ταχύπλοο της ναυτιλιακής Montenegro εκτελεί το δρομολόγιο 3 φορές τη βδομάδα (Κυρ-Τε-Πα) με αντίτιμο ₱2800 (€45). Παραδόξως η πτήση της AirSwift είναι φτηνότερη, όμως δεν υπάρχουν διαθέσιμες θέσεις. Το πλοίο είναι σχετικά παλιό, όμως η άνεση είναι ικανοποιητική. Στο λιμάνι οι επιβάτες περνούν από σχολαστικό έλεγχο παρουσία σκύλου ανίχνευσης ναρκωτικών, γι’ αυτό όσοι έχετε κάτι τέτοιο στο μυαλό σας καλύτερα να το ξεχάσετε. Η εκτιμώμενη διάρκεια είναι 3.5 ώρες, όμως τελικά φτάνει τις 5.

Coron

Περισσότερα...

Η πόλη του Coron αρκετά πολύ πιο άσχημη απ’ ό,τι περίμενα. Είναι μεγαλύτερη και πολυπληθέστερη από το El Nido, χωρίς παραλία κατάλληλη για κολύμπι. Καθώς υπάρχει ακτοπλοϊκή σύνδεση με τη Μανίλα, το Coron έχει πολλούς ντόπιους επισκέπτες που το επιλέγουν ως προορισμό αναψυχής. Η πόλη είναι χτισμένη στους πρόποδες ενός λόφου στο μεγάλο νησί που ονομάζεται Busuanga και όχι στο ομώνυμο νησί το οποίο βρίσκεται απέναντι. Το ξενοδοχείο που βρίσκουμε έχει αμφιθεατρική θέα πάνω από την πόλη και τα δειλινά είναι φαντασμαγορικά.

Στο Coron προσφέρονται αντίστοιχες θαλάσσιες εξορμήσεις όπως και στο Palawan, ίσως ακόμα πιο εντυπωσιακές.

Θα κολυμπήσετε σε μπλε λιμνοθάλασσες, θα καταδυθείτε σε ένα ναυάγιο και θα ανεβείτε σε ένα νησί με επική θέα, μια από τις πιο χαρακτηριστικές εικόνες των Φιλιππίνων.

Η λίμνη Kayangan είναι μια από τις πιο διάσημες τοποθεσίες, όχι χωρίς λόγο. Εδώ μπορείτε να βουτήξετε σε μια κρυστάλλινη λίμνη γλυκού νερού, που περιβάλλεται από πανέμορφους ασβεστολιθικούς σχηματισμούς τόσο πάνω όσο και κάτω από το νερό. Είναι μια από τις πιο όμορφες τοποθεσίες στη Νοτιοανατολική Ασία. Δυστυχώς ο αριθμός των τουριστών είναι υπερβολικός για τα γούστα μου, τα θορυβώδη πλήθη Ασιατών, κανείς εκ των οποίων δε γνωρίζει κολύμπι, διαταράσσουν το μεγαλείο του τόπου. Η θέα όμως από ψηλά με αποζημιώνει.

Η εκθαμβωτική Διπλή Λιμνοθάλασσα είναι ένα ακόμα μαγευτικό σημείο για κολύμπι. Μια στενή σήραγγα συνδέει τις δύο λιμνοθάλασσες και μπορείς να πας από τη μία στην άλλη μέσω μιας μικρής σκάλας ή για τους ελάχιστα πιο περιπετειώδεις μέσω μιας υποβρύχιας διόδου. Στη δεύτερη λιμνοθάλασσα δεν είχε σχεδόν κανέναν άλλο εκτός από ένα ζευγάρι Ιταλών.

Το Skeleton Wreck είναι ένα ακόμα ενδιαφέρον σημείο για εξερεύνηση. Ένα ιαπωνικό πλοίο μήκους 25 μέτρων που χτυπήθηκε από αεροπορική επιδρομή κατά τη διάρκεια του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου, σκουριάζει στο βυθό. Το υψηλότερο σημείο του πλοίου βρίσκεται 5 μέτρα κάτω από την επιφάνεια και με μια καλή άπνοια μπορεί κανείς να το παρατηρήσει καλύτερα.

Παρ’ όλο που η πόλη Coron δεν είναι εκ πρώτης όψεως γοητευτική, αποτελεί ευκαιρία συναναστροφής με τον τοπικό πληθυσμό και την καθημερινότητά του. Ο καιρός θα είναι σύμμαχος μας καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής

Φυλή Tagbanua

Η φυλή Tagbanua είναι μια από τις αρχαιότερες εθνοτικές ομάδες των Φιλιππίνων.

Ζουν σε απομακρυσμένες τοποθεσίες της νήσου Coron, μακριά από τα γνωστά τουριστικά αξιοθέατα όπως η λίμνη Kayangan και οι Twin Lagoons.

Μέχρι πρόσφατα, παρέμεναν απομονωμένοι, διατηρώντας ελάχιστη επαφή με τους Ισπανούς κατακτητές των Φιλιππίνων, τους Αμερικανούς ή την κυβέρνηση, μέχρι και τον 20ο αιώνα, όταν το Palawan και το Coron δέχτηκαν κύμα μετανάστευσης από την υπόλοιπη χώρα και τουριστική ανάπτυξη.

Με τον αυξανόμενο τουρισμό στο Coron, η κυβέρνηση στα τέλη της δεκαετίας του 1990 τελικά απέδωσε στους Tagbanua κυριαρχία στα πατρογονικά εδάφη τους.

Οι Tagbanua έχουν ένα μέσο βιοτικό επίπεδο για τα δεδομένα της χώρας, που πηγάζει από την μίσθωση της γης τους σε τουριστικές εταιρείες, οι οποίες όμως παίρνουν το μεγαλύτερο μερίδιο του κέρδους.

Οι περισσότεροι επισκέπτες στο Coron θα ακούσουν ελάχιστα για τους Tagbanua. Για τη φυλή αυτή, το νησί με τους ειδυλλιακούς κολπίσκους, τους απόκρημνους ασβεστολιθικούς βράχους και τις ντυμένες με πυκνή ζούγκλα εκτάσεις, τις σμαραγδένιες λίμνες και λιμνοθάλασσες που προσελκύουν έναν ολοένα αυξανόμενο αριθμό τουριστών, αποτελεί τόπο ιερό περιβεβλημένο με μύθους.

Καταφέρνουμε να βρούμε βάρκα σε τιμή όμοια με τα ομαδικά tour και να επισκεφτούμε μερικά χωριά τους στην πίσω πλευρά της νήσου Coron. Η υποδοχή των ανθρώπων αυτών στη σπάνια παρουσία επισκεπτών, αποδεικνύεται ιδιαίτερα φιλική και φιλόξενη, μια από τις πιο αξιόλογες στιγμές του ταξιδιού. Μεταξύ άλλων κερνάνε υπέροχο τοπικό καφέ, γλυκιά πίτα με καρύδα αλλά και betelnut (που εδώ το ονομάζουν buyo) έναν φυτικό συνδυασμό που αποτελεί διεγερτικό και προκαλεί χαρακτηριστική κόκκινη σιελόρροια καθώς το κρατά κανείς για ώρα στο στόμα του. Είναι ακόμα περισσότερο διαδεδομένο στην Παπούα Νέα Γουινέα όπου το είχα δοκιμάσει πολλές φορές.

Επιστρέφοντας στη βάρκα αντικρίζουμε μια απρόσμενη κατάσταση. Ο βαρκάρης είτε δεν είναι έμπειρος, είτε αποκοιμήθηκε και η άμπωτη έχει προκαλέσει ακινησία στο βαρύ σκάφος που είναι κολλημένο στο λασπώδη πυθμένα. Εκτός του ότι το περπάτημα μέσα στη μαύρη και αηδιαστική ίλυ του βυθού είναι δύσκολή, η αποκόλληση του σκάφους μοιάζει αδύνατη. Το πηδάλιο και η προπέλα είναι καρφωμένη στο βυθό και η προσπάθεια μετακίνησης με τα χέρια 4 ατόμων είναι μάταιη. Η επόμενη παλίρροια είναι σε 5-6 ώρες, δηλαδή αργά το βράδυ. Παρ’ όλο που δεν έχω ναυτική εμπειρία, έχω μια απλή ιδέα. Προτείνω να επικεντρώσουμε τις δυνάμεις μας στην πλώρη που είναι ελαφρύτερη και λιγότερο εγκλωβισμένη και να τη μετακινήσουμε περιστροφικά. Πράγματι, το πλοίο ξεκολλά, το κατευθύνουμε με τα χέρια σε λίγο βαθύτερα νερά και στη συνέχεια με ένα καλάμι μπαμπού το σπρώχνουμε στα βαθιά. Το κολύμπι σε παραλίες χωρίς ανθρώπινη ύπαρξη είναι πάντα υπέροχο, πόσω μάλλον σε αυτό τον παράδεισο. Οι βαρκάρηδες έχουν μαγειρέψει μερικά φρέσκα ψάρια και ρύζι και προσφέρουν και σ’ εμάς.


Νήσος BANTAYAN

Tο επόμενο σκέλος του ταξιδιού αποφασίζεται με βάση το κόστος του αεροπορικού εισιτηρίου. Η πτήση για Μανίλα είναι αρκετά ακριβή και επιπλέον ο καιρός μπορεί να αποδειχτεί αποτρεπτικός για τα υψίπεδα του Βanaue. Έτσι η πτήση για Cebu και από εκεί τα βόρεια νησιά, θα αποτελέσουν τη συνέχεια. Από το αεροδρόμιο του Busuanga πετάμε για την πόλη του Cebu τη 2η σε μέγεθος πόλη της χώρας που διεκδικεί όμως τα πρωτεία σε ασχήμια. Δε θα αφιερώσουμε χρόνο στην πόλη αλλά θα κατευθυνθούμε οδικώς στο βορρά του νησιού και από εκεί σε άλλα μικρότερα νησιά. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να περιμένουμε σε μια μεγάλη ουρά για λεωφορείο μέχρι το σταθμό των υπεραστικών. Από εκεί απέχει 5 ώρες βραδινής διαδρομής το λιμάνι Hagnaya. Τα δρομολόγια για το νησί Bantayan εκτελούνται σχεδόν όλο το 24ωρο, κοστίζουν μόλις ₱280 και διαρκούν περίπου 1.5 ώρα. Στον εξωτερικό χώρο του ferry υπάρχουν κουκέτες που μετριάζουν κάπως την κούραση. Έχουμε τηλεφωνήσει από νωρίτερα σε κάποιο ενοικιαζόμενο δωμάτιο για να μας περιμένει το κλειδί στην πόρτα.

Περισσότερα...

Για την περιήγηση γύρω από το νησί νοικιάζουμε σκουτεράκι. Ο δρόμος στο νότιο τμήμα είναι υπό κατασκευή και η λάσπη κάνει την οδήγηση να μοιάζει με καλλιτεχνικό πατινάζ. Σε ένα γήπεδο βλέπουμε πλήθος συγκεντρωμένο. Μουσικές και τυμπανοκρουσίες συνοδεύουν το δρώμενο. Πρόκειται για μια βάναυση στοιχηματική διοργάνωση κοκορομαχιών, που είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στις Φιλιππίνες. Οι αγώνες των πτηνών που φέρουν μια λεπίδα στο πόδι τους, διεξάγονται μέχρι του θανάτου του ενός αντιπάλου. Είναι ένα “άθλημα” με ιστορία αιώνων που πλέον αποτελεί μια σημαντική βιομηχανία σε αυτό το έθνος της Νοτιοανατολικής Ασίας, με εκατομμύρια δολάρια σε στοιχήματα κάθε μέρα. 

Το νησί έχει κυρίως τρεις οικισμούς. H μικρή πόλη τους Bantayan στα νοτιοανατολικά έχει έναν καθεδρικό ναό απρόσμενα εντυπωσιακό για τα δεδομένα του νησιού, με περίτεχνες, επιβλητικές τοιχογραφίες. Στο βορρά βρίσκεται ο οικισμός Madrilejos, με ένα ιδιαίτερο πάρκο. Οι λίγες παραλίες περιορίζονται γύρω από την πόλη και λιμάνι Santa Fe όπου και διαμένουμε. Οι μέρες κυλούν ευχάριστα στο Bantayan αλλά αδημονούμε να βρεθούμε στο τελευταίο νησί του ταξιδιού, το περίφημο Malapascua.


Νήσος MALAPASCUA

Δεν καταφέρνουμε να βρούμε βάρκα που να μας μεταφέρει απ’ ευθείας από το Bantayan στο Malapascua, θα πρέπει να πάρουμε πάλι το ferry, στη συνέχεια mini bus, να περιμένουμε σε μια διασταύρωση για άλλο mini bus που κάποια στιγμή θα περάσει και θα καταλήξει στο λιμάνι New Maya. Για να ξεκινήσει το καραβάκι όμως πρέπει να γεμίσει με τουλάχιστον 10 επιβάτες, διαφορετικά καλούνται οι υπόλοιποι επιβάτες να πληρώσουν τη διαφορά, κάτι που φυσικά αρνούμαστε όλοι.  

Το νησί Malapascua, είναι ένα μικροσκοπικό νησί στο βόρειο τμήμα του Cebu. Με μήκος 5 χιλιομέτρων και πλάτος 1 χιλιόμετρο, μπορείτε να εξερευνήσετε εύκολα ολόκληρο το νησί. Αυτό που κάνει αυτό το μικρό νησί διάσημο είναι ότι είναι το μόνο μέρος σε ολόκληρο τον κόσμο όπου μπορείτε να κάνετε κατάδυση με το είδος καρχαρία Thresher σχεδόν σε καθημερινή βάση.

Malapascua

Περισσότερα...

Όμως το Malapascua προσφέρει πολλά περισσότερα από καταδύσεις. Σε σύγκριση με άλλους δημοφιλείς νησιωτικούς προορισμούς στις Φιλιππίνες, είναι λιγότερο ανεπτυγμένο τουριστικά. Αυτή η χαλαρωτική ατμόσφαιρα, οι εξαιρετικές παραλίες με λευκή άμμο και ο πλούσιος βυθός κάνει το νησί φιλόξενο και απολαυστικό. Το Malapascua το γνωρίζω εδώ και πολλά χρόνια, ονειρευόμουν κάποια στιγμή να βρεθώ εδώ και τώρα το όνειρό μου πραγματοποιείται. Έχω παρακολουθήσει και τις δύσκολες στιγμές που έχει βιώσει, όπως τον τυφώνα Haiyan του 2013 που κατέστρεψε τα πάντα. Όμως και το 2021 ένας ακόμα προκάλεσε μεγάλες καταστροφές.

Στο νησί δεν υπάρχουν αυτοκίνητα, τα δρομάκια άλλωστε είναι στενά και χωράνε μετά βίας ένα scooter. Ακριβώς μπροστά από το κατάλυμα που βρήκαμε, απλώνεται η μεγάλη νότια παραλία του νησιού, η Bounty beach. Το φαγητό, αν και ακριβότερο από αλλού, είναι εξαιρετικό. Στα μικρά σοκάκια του μικρού χωριού σφύζουν από την καθημερινή δραστηριότητα των ντόπιων, ενώ τα βράδια απολαμβάνουμε την ηρεμία αυτού του παραδείσου πίνοντας τοπικό ρούμι.

Αναζητούμε ένα σκούτερ για να εξερευνήσουμε το νησί. Μια παρέα μεσήλικων προσφέρει ένα αλλά σε ακριβή τιμή. Mετά από λίγο έρχεται και μας βρίσκει ο ιδιοκτήτης που μάλλον χρειαζόταν τα χρήματα και συμβιβάζεται σε μια λογική τιμή. Τα δαιδαλώδη στενά δρομάκια στο νησί σε κάνουν να χάνεις τον προσανατολισμό σου και οι αποστάσεις να μοιάζουν μεγαλύτερες. Σε έναν οικισμό οι ντόπιοι χορεύουν φανερά μεθυσμένοι και βέβαια τέτοιες ευκαιρίες συμμετοχής δεν τις χάνω. Η βόρεια παραλία του νησιού ονομάζεται White Wand και δε χρειάζεται περισσότερες εξηγήσεις για την ονομασία της. Είναι ίσως η ομορφότερη του ταξιδιού και σε αυτό συμβάλλει το ότι σε ένα μεγάλο τμήμα της το οποίο βρίσκεται μπροστά από ιδιωτικές εκτάσεις, δεν επιτρέπεται το αγκυροβόλιο και οι παράκτιες δραστηριότητες αλιείας, διατηρώντας την πεντακάθαρη.

Δε θα μπορούσα να επισκεφτώ το Malapascua χωρίς να κάνω κατάδυση. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που έκανα κατάδυση και όλα τα καταδυτικά κέντρα απαιτούν να κάνω “αναμνηστική” κατάδυση, κάτι που μου χρεώνουν υπερβολικά ακριβά. Επίσης το πτυχίο μου δεν επιτρέπει βάθος κατάδυσης πάνω από 18 μέτρα χωρίς συνοδεία dive master. Τελικά σε ένα πιο χαλαρό καταδυτικό κέντο είπα ένα ψεματάκι σχετικά με την τελευταία μου κατάδυση και με περίπου €50 θα κάνω 2 καταδύσεις. Τελικά τα πήγα πολύ πιο άνετα από εκείνους που είχαν μεγαλύτερη εμπειρία και πτυχία και κατανάλωσα τον αέρα μου τελευταίος, μαζί με τον dive master. Ομως προς απογοήτευσή μου, είδαμε μόνο έναν καρχαρία Thresher Shark και ένα εντυπωσιακό σαλάχι. Πρόκειται για μεσαίου μεγέθους καρχαρίες με χαρακτηριστικά μακρύ ουραίο πτερύγιο. Ανήκουν στην οικογένεια Alopiidae και συναντώνται στους εύκρατους και τροπικούς ωκεανούς του κόσμου. Θεωρείται είδος απειλούμενο προς εξαφάνιση και αλιεύεται για το κρέας του, το συκώτι (για λάδι από συκώτι καρχαρία), το δέρμα και τα πτερύγια για κατανάλωση σε σούπα.

Οι ιδιωτικές θαλάσσιες εκδρομές δεν είναι ακριβές στο Malapascua, κι έτσι θα απολαύσουμε μια ημέρα εξερευνώντας το βυθό σε “κοραλλένιους κήπους”, ναυάγια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου και υφάλους που περιτριγυρίζονται από πολύχρωμα ψάρια αλλά και μικρές μέδουσες. Κάποια μάλλον ήταν πολύ μεγαλύτερη και άφησε τα οδυνηρά πλοκάμια της σε όλο μου το χέρι.


MANILA

Η πρωτεύουσα των Φιλιππίνων σε αντίθεση με άλλες ασιατικές μεγαλουπόλεις δε φημίζεται για την γοητεία της. Πράγματι, η εικόνα που αντικρίζει κανείς είναι μιας άχαρης, βρόμικης, χαοτικής τσιμεντούπολης με υψηλό ποσοστό αστέγων, περιθωριακών και σχετική επικινδυνότητα. Οι περισσότεροι ταξιδιώτες την παραβλέπουν οδεύοντας στους πανέμορφους νησιωτικούς προορισμούς της χώρας.
Προσωπικά λατρεύω να με απορροφούν σκηνικά όπως αυτό, να παρασύρομαι στους παλμούς των αμέτρητων ψυχών που άλλοτε παραξενεμένες με κοιτούν και άλλοτε εγκάρδια μου χαμογελούν.
Manila
Περισσότερα...

H Μανίλα, όπου είχα βρεθεί και παλιότερα, είναι μια αχανής πόλη. Στην επίσκεψη αυτή θα μείνουμε στην κεντρική περιοχή Ermita, με θέα την βιομηχανική προβλήτα και δίπλα στο πάρκο Rizal. 

Αρχικά, η Ermita και η γειτονική της συνοικία Malate ήταν γειτονιές για την υψηλή κοινωνία της Μανίλα στις αρχές του 20ου αιώνα, όπου κάποτε βρίσκονταν μεγάλες, μεγαλειώδεις επαύλεις. Η Ερμίτα και τα περίχωρά της βομβαρδίστηκαν και ισοπεδώθηκαν κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αφού έγινε πεδίο μάχης κατά τη Σφαγή της Μανίλα. Μετά τον πόλεμο, η Ermita και η Malate, ανοικοδομήθηκαν σε ένα πολυτελές προάστιο και μια εμπορική περιοχή. Οι αντιθέσεις βέβαια στην πόλη είναι μεγάλες, οι άνθρωποι που ζουν στα πεζοδρόμια πολλοί. Μετακινούμαστε με το μετρό και με τρίκυκλα στην ευρύτερη περιοχή της Metro Manila και ιδιαίτερα τη Binondo και τον ομώνυμο καθεδρικό όπου υπάρχει συρροή πιστών. “Χανόμαστε” στις τοπικές αγορές και τις φτωχογειτονιές. Απολαμβάνουμε νοστιμιές στην Chinatown αλλά και τα βράδια, εξίσου γευστικά πιάτα στα υπαίθρια μαγειρεία πάνω στο δρόμο. 


Οι Φιλιππίνες είναι μια πολύ ξεχωριστή χώρα της Νοτιοανατολικής Ασίας που θα αποζημιώσει τον επισκέπτη με τον απαράμιλλης ομορφιάς φυσικό πλούτο της και τους φιλικούς και καλοσυνάτους ανθρώπους της. Ελπίζω κάποια στιγμή να ξαναβρεθώ και να εξερευνήσω κι άλλα μέρη της.

©Αλέξανδρος Τσούτης

Share this Post



Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *