Φωτογραφίες
Κόστα Ρίκα
🇨🇷
Η Κόστα Ρίκα είναι μια χώρα της Κεντρικής Αμερικής που συνορεύει νότια με τον Παναμά, βόρεια με τη Νικαράγουα και βρέχεται από τον Ειρηνικό και τον Ατλαντικό ωκεανό. Η Κόστα Ρίκα κατοικούνταν αραιά από αυτόχθονες πληθυσμούς πριν την ανακάλυψή της από το Χριστόφορο Κολόμβο το 1502 και την ισπανική κατάκτηση που ακολούθησε.
Το όνομα Κόστα Ρίκα (Πλούσια Ακτή) δόθηκε στη γη από τους Ισπανούς από τα βαριά χρυσά κοσμήματα που φορούσαν οι αυτόχθονες. Τελικά οι φυσικοί πόροι ήταν περιορισμένοι και ο εποικισμός δεν αναπτύχθηκε γοργά, αποτελώντας απλά σημείο αφετηρίας για το Μεξικό, την Κεντρική Αμερική και τη Βόρεια Αμερική. Αργότερα το 1821 η Κόστα Ρίκα κήρυξε επιτυχώς την ανεξαρτησία της από την Ισπανία και δύο χρόνια αργότερα μετά από διαμάχες στην πρωτεύουσα αποσχίστηκε και από το Μεξικό. Το 1948 η Κόστα Ρίκα ανακηρύχθηκε δημοκρατία.
Από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, η Κόστα Ρίκα έγινε δημοφιλής φυσιολατρικός ταξιδιωτικός προορισμός, διαθέτοντας ένα οργανωμένο σύστημα εθνικών πάρκων και προστατευόμενων περιοχών, που καλύπτει περίπου το 1/4 της χώρας, τη μεγαλύτερη στον κόσμο ως ποσοστό ανά την επικράτεια. Στο οικοσύστημα αυτό εμπεριέχεται μια πλούσια χλωρίδα και πανίδα, και παρά το μικρό μέγεθος της χώρας εκτιμάται ότι φιλοξενεί το 5% της παγκόσμιας βιοποικιλότητας. Η χώρα διαθέτει επίσης πολλές παραλίες στον Ειρηνικό Ωκεανό και στην Καραϊβική, καθώς και πολλά ενεργά ηφαίστεια. Από τη δεκαετία του 1990, η Κόστα Ρίκα ανέπτυξε τον οικοτουρισμό και τις δραστηριότητες περιπέτειας.
Η Κόστα Ρίκα κατάφερε ιστορικά να μείνει μακριά από την πολιτική αναταραχή και τη βία από την οποία υποφέρουν ακόμη τα γειτονικά έθνη. Η Κόστα Ρίκα δε διαθέτει στρατό, τον κατήργησε συνταγματικά από τη δεκαετία του 1940 διαθέτοντας τα εξοικονομούμενα κονδύλια στην υγεία και την εκπαίδευση. Ανήκει στις χώρες της Λατινικής Αμερικής με τον υψηλότερο δείκτη ανθρώπινης ανάπτυξης, τρίτη στον κόσμο στο δείκτη περιβαλλοντικής απόδοσης και ένα από τα πιο ευτυχισμένα έθνη παγκοσμίως.
Η τεράστια ποικιλία της χώρας σε χλωρίδα, πανίδα και τοπία με τροπικά δάση, ηφαίστεια, και παραλίες, αποτελούν πόλο έλξης για επισκέπτες από όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα τις Ηνωμένες Πολιτείες. Σε ό,τι αφορά τον τουρισμό, η Κόστα Ρίκα κατατάσσεται ως η πιο ακριβή χώρα στην Κεντρική Αμερική και ίσως σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική. Τα τρόφιμα, η διαμονή, οι δραστηριότητες, τα τέλη εισόδου στα εθνικά πάρκα, είναι ακριβά σε σύγκριση με τις τιμές στη Δυτική Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική.
Άνθρωποι
Οι Κοσταρικανοί, αποκαλούμενοι επίσης Ticos, είναι πολυεθνική κοινωνία που φιλοξενεί ανθρώπους πολλών διαφορετικών εθνοτήτων.
Ο πληθυσμός της χώρας ανέρχεται στα 4 περίπου εκατομμύρια, εκ των οποίων 83% λευκοί ή mestizos, 7% Αφρο-Ευρωπαίοι (mulattoes), λιγότεροι από 2,5% ιθαγενείς Αμερικανοί και 1% Αφρο-Αμερικανοί. Κύριο θρήσκευμα είναι ο καθολικισμός και ομιλούμενη γλώσσα η Ισπανική.
Δεν αποτελεί έκπληξη το ότι η Κόστα Ρίκα έχει ονομαστεί μια από τις πιο ευτυχισμένες χώρες στον κόσμο, κυρίως επειδή οι κάτοικοί της δεν αγχώνονται για τα περισσότερα καθημερινά. Οι Ticos έχουν έναν πολύ χαλαρό, απλό τρόπο να βλέπουν τη ζωή. Για το λόγο αυτό, καθώς και το παραδεισένιο περιβάλλον διαβίωσης, η πιο γνωστή φράση που συνοδεύει τη χώρα, που αντικαθιστά τον τρόπο χαιρετισμού μεταξύ των ανθρώπων, είναι το Pura Vida, που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει απλή, αγνή ζωή.
Τόποι
Πρωτεύουσα της χώρας και μεγαλύτερη πόλη είναι το San Jose.
Η Κόστα Ρίκα μορφολογικά χωρίζεται στις παρακάτω διακριτές περιοχές:
Η ακτή της Καραϊβικής είναι ή λιγότερο επισκέψιμη και σχετικά απομονωμένη περιοχή της χώρας.
Η Κεντρική Κοιλάδα αποτελεί το πληθυσμιακό κέντρο της χώρας όπου βρίσκεται και η πρωτεύουσα.
Οι κεντρικές ακτές του Ειρηνικού, είναι από τις πιο επισκέψιμες περιοχές της χώρας, με πολλές παραλίες, τουριστικά καταλύματα και εθνικά πάρκα.
Το Guanacaste αποτελεί την ξηρά περιοχή, με λίγες βροχοπτώσεις οποιαδήποτε εποχή του χρόνου, υπέροχες παραλίες για σέρφινγκ, και μερικά ηφαιστειακά πάρκα κοντά στα σύνορα της Νικαράγουας.
Τα Βόρεια οροπέδια είναι μια αραιοκατοικημένη ορεινή περιοχή, πιο διάσημη για το ενεργό ηφαίστειο Arenal, τις γύρω θερμές πηγές και ηφαιστειακές λίμνες
Νότιες ακτές Ειρηνικού. Μια από τα πιο σημαντικές βιόσφαιρες του πλανήτη, γεμάτη εξωτική ενδημική χλωρίδα και πανίδα, και μερικές από τις πιο όμορφες και απομακρυσμένες τροπικές παραλίες.
Κόστα Ρίκα. Pura Vida
Αύγουστος 2021
Την Κόστα Ρίκα δεν την είχα ψηλά στη λίστα των ταξιδιωτικών μου προτεραιοτήτων. Χώρες με τόση τουριστική ανάπτυξη και μάλιστα σε πρότυπα και φιλοσοφία Ηνωμένων Πολιτειών, δεν πληρούν τις δόσεις αυθεντικότητας, εξερεύνησης και περιπέτειας που αναζητώ. Οι περισσότεροι επισκέπτες ενθουσιάζονται με τη χώρα αυτή, μπορεί να θεωρηθώ αχάριστος, όμως ο προορισμός αυτός δε συγκλίνει με τα προσωπικά μου ταξιδιωτικά γούστα. Απ’ την άλλη, η περιέργειά μου για τη γνωριμία με κάθε μεριά του πλανήτη συνηγόρησε με τους υγειονομικούς περιορισμούς των γειτονικών χωρών κι έτσι, μετά το road trip στην Κολομβία, το ταξίδι συνεχίζεται με ένα road trip στην Κόστα Ρίκα.
Η πτήση με μια στάση στην πόλη του Παναμά προσέφερε εντυπωσιακές εικόνες των δύο ωκεανών και της διώρυγας. Μάλιστα η υπάλληλος της Copa Airlines μάλλον παρέλειψε να μας χρεώσει τις αποσκευές που δεν περιλαμβάνονταν στα εισιτήριά μας. Η είσοδος στη χώρα δεν έχει περιορισμούς για όσους είναι εμβολιασμένοι.
Βαρετές ιστορίες απάτης στις ενοικιάσεις οχημάτων
Τα πράγματα ξεκινούν στραβά με την άφιξη στο San Jose. Για την ακρίβεια -με κάθε ετυμολογία της λέξης- τα προβλήματα ξεκίνησαν κάποιες μέρες πριν όταν έκανα online κράτηση αυτοκινήτου μέσω εφαρμογής. Η επιβεβαίωση δεν ήρθε ποτέ, παρά την πολυήμερη αναμονή και μετά από επικοινωνία με εκπροσώπους της εφαρμογής, κατάφερα μετά βίας να ακυρώσω την κράτηση. Τα διαθέσιμα οχήματα όμως είχαν πλέον εξαντληθεί. Μέσω της ιστοσελίδας expedia κάνω νέα κράτηση, ενός SUV αυτοκινήτου με πλήρη ασφαλιστική κάλυψη, σε αρκετά υψηλότερη τιμή. Ήμουν γνώστης των ιδιαίτερων νόμων της χώρας αλλά δεν είχα πολλές επιλογές. Θα αναφέρω κάποιους από τους όρους που ισχύουν και προκαλούν πονοκεφάλους στους ταξιδιώτες:
- Η προσφορά οχημάτων στη χώρα είναι πολύ μικρότερη της ζήτησης και τα οχήματα δεν επαρκούν.
- Υπάρχουν κάποιες εταιρίες που εξαπατούν τους πελάτες με διάφορους νομικούς όρους και εξαιρέσεις που δεν καλύπτει η ασφάλιση.
- Καμία ασφάλιση δεν καλύπτει ζημιές από διέλευση ποταμών και οδήγηση σε παραλίες.
- Οι ασφαλιστικές καλύψεις των διεθνών εταιριών κράτησης δεν ισχύουν στην Κόστα Ρίκα και είναι υποχρεωτικό να εκδοθεί άλλη, τοπική ασφάλιση.
- Το κόστος ασφάλισης μπορεί να είναι υπέρογκο και δεν το γνωρίζει ο χρήστης αν δεν έχει προηγηθεί απ’ ευθείας συνεννόηση με την εταιρία.
- Οι τοπικές εταιρίες, συνήθως δεν προσφέρουν πλήρη ασφάλιση με μηδενική απαλλαγή.
- Οι καλύψεις της expedia ισχύουν μόνο για Αμερικανούς πολίτες και όχι στην Κόστα Ρίκα!
- Η expedia δεν έχει πελατειακή υποστήριξη με φυσικούς εκπροσώπους αλλά με εικονικούς, δηλαδή μηχανές bot που απαντάνε σε chat με προκαθορισμένες προτάσεις χωρίς να δίνουν λύσεις.
- Δεν παρέχεται δυνατότητα ακύρωσης μετά την έλευση της ώρας παραλαβής.
Η εταιρία ενοικίασης, αν το επιθυμώ προσφέρεται να ακυρώσει την κράτηση και κάποια στιγμή να μου επιστραφεί το ποσό από την expedia. Όμως δεν υπάρχει σε καμία άλλη εταιρία διαθέσιμο όχημα τη στιγμή εκείνη και οι μετακινήσεις είναι αδύνατο να πραγματοποιηθούν με δημόσια μεταφορικά μέσα στο λιγοστό χρόνο που έχουμε. Έξω βρέχει αρκετά, η ώρα περνά και η απόγνωση με κυριεύει.
Δε με έχουν ληστέψει σε καμία χώρα του κόσμου ως τώρα και αυτή τη στιγμή νιώθω ότι με κλέβουν και μάλιστα νόμιμα!
Με βαριά καρδιά και ελαφρύτερη τσέπη τελικά νοικιάζουμε το όχημα, ένα ολοκαίνουριο Hyundai Tucson, υπερπολυτελές ομολογώ (η ασφάλιση της expedia επεστράφη μετά από λίγες μέρες κατόπιν μεσολάβησης της εταιρίας). Όμως δε χρειάζομαι πολυτέλεια ούτε το περιττό άγχος για ένα τόσο ακριβό αυτοκίνητο, χρειάζομαι απλά αξιοπιστία. Μετανιώνω που δεν είχα κάνει κράτηση ενός απλού Yaris που κόστιζε μόλις €250 κάποιες μέρες πριν, όμως όλοι συμβουλεύουν πως πολλά σημεία του οδικού δικτύου είναι αδιαπέραστα με χαμηλό αμάξι, ειδικά την περίοδο των βροχών που διανύουμε.
Το road trip ξεκινά
Το πολυτελές SUV ταιριάζει σε κοσμοπολίτικο lifestyle γι αυτό και κάνουμε μια στάση σε κοντινό mall. Η αλήθεια είναι πως η επίσκεψη έγινε για ανάληψη συναλλαγμάτων και τοπική σύνδεση κινητής τηλεφωνίας. Έχει ήδη βραδιάσει και η διαδρομή μέχρι τη La Fortuna στην περιοχή Arenal μόλις ξεκινά. Ο δρόμος είναι δύσκολος, στενός, ανηφορικός και γεμάτος στροφές, η βροχή είναι έντονη. Μετά από 15 μέρες οδήγησης στην Κολομβία ήλπιζα σε καλύτερες συνθήκες. Η κούραση φέρνει νύστα και οι 3 και πλέον ώρες της διαδρομής μοιάζουν ατελείωτες.
Arenal
Η La Fortuna είναι μια κωμόπολη που αποτελεί εφαλτήριο των τουριστών που επισκέπτονται το ηφαίστειο Arenal και τη γύρω περιοχή με το ομώνυμο εθνικό πάρκο και τη λίμνη, τη μεγαλύτερη της χώρας. Όπως παντού στη χώρα, προσφέρονται κάθε λογής οργανωμένες δραστηριότητες με εύλογο ή παράλογο κόστος. Aκόμα και μια απλή βόλτα στο εθνικό πάρκο για να δει κανείς το βουνό, κοστίζει. Επιλέγουμε μια από τις ιδιωτικές εταιρίες που έχουν δημιουργήσει εγκαταστάσεις στην περιοχή, την Sky Adventures Arenal Park, η οποία προσφέρει τα πιο εντυπωσιακά zip lines στις κορυφές των δέντρων του τροπικού δάσους. Το τίμημα είναι $88! Σίγουρα δε μπορεί να συνεχιστεί το ταξίδι με τέτοιους οικονομικούς ρυθμούς εξόδων, ευτυχώς στην πορεία θα συγκρατηθούν τα έξοδα. Η θέα του ηφαιστείου είναι εντυπωσιακή αν και τα σύννεφα κρύβουν τον κρατήρα. Αναλαμβάνουμε τον εξοπλισμό, κράνος, μποντριέ, γάντια και τροχαλία. Δεν προέβλεψα να έχω μαζί μου ένα απλό στήριγμα κράνους για τη GoPro, το οποίο ενοικιάζουν για $10 αδιαπραγμάτευτα! Ας σταματήσω να γκρινιάζω για τα χρήματα. Είχα ξανακάνει zip line στο Λάος, αλλά αυτό εδώ δε συγκρίνεται. Η περιπέτεια ξεκινά με το sky tram, βαγόνια που σε ανεβάζουν στο σημείο εκκίνησης. Ακολουθούν 7 διαδοχικά συρματόσχοινα από τα οποία αιωρείσαι 200μ πάνω από το δάσος και για 750μ μήκος το καθένα, αναπτύσσοντας ταχύτητες 70 χλμ/ω. Η πυκνή βλάστηση της ζούγκλας κάτω απ τα πόδια σου, η θέα του επιβλητικού ηφαιστείου και της λίμνης στο βάθος, κάνουν την εμπειρία να αξίζει κάθε δολ… (παρασύρθηκα). Τους ήχους των πουλιών του δάσους και της τροχαλίας που κυλά στο συρματόσχοινο, εμπλουτίζουν οι κραυγές ενός φοβιτσιάρη νεαρού.
O διάσημος καταρράκτης της περιοχής παραλείπεται, γιατί πραγματικά υπάρχουν πολύ πιο εντυπωσιακοί καταρράκτες στον πλανήτη από αυτή την τουριστική ατραξιόν. Το ίδιο θα κάνουμε και με το άλλο μεγάλο εθνικό πάρκο, το Monteverde που έχει παρόμοιες και εξίσου ακριβές δραστηριότητες με το Arenal, καθώς και άσχημο δρόμο. Βέβαια στη διαδρομή αυτή το αυτοκίνητο θα αποδεικνύονταν αντάξιο των χρημ…
Garza – Ostional
Πανέμορφες διαδρομές γύρω από τη λίμνη Arenal κατηφορίζουν μέχρι τις ακτές του Ειρηνικού. Θα χρειαστούν 5 ώρες μέχρι την άφιξη στη Garza όπου με δυσκολία εντοπίζουμε μέσα στο σκοτάδι και τους νερόλακκους, το απλό ξύλινο κατάλυμα δίπλα στη θάλασσα, το οποίο διαχειρίζεται ένας νεαρός Ιταλός. Αφού τακτοποιηθούμε, μέσα στα σκοτάδια της έρημης γύρω περιοχής αναζητάμε το μοναδικό εστιατόριο που λειτουργεί στον κεντρικό δρόμο, όπου θα απολαύσουμε εξαιρετικές γεύσεις. Σε κάθε εστιατόριο της χώρας υπάρχει νιπτήρας στην είσοδο για υποχρεωτικό πλύσιμο χεριών των εισερχόμενων πελατών. Συναντάμε πάλι τον Ιταλό που δηλώνει νομάς ανά τον κόσμο, μαζί με την παρέα του. Με το φως της μέρας, η απέραντη παραλία αποκαλύπτεται μαγευτική, όπως και ο ωκεανός με τη θαλάσσια αύρα του. Εδώ ωοτοκούν θαλάσσιες χελώνες αλλά δε συναντάμε καμία, μόνο ένα παράξενο νεκρό ζώο που στην πορεία θα ανακαλύψουμε πως είναι coati, βλέποντάς τα αρκετές φορές να διασχίζουν το δρόμο..
Tα δυνατά κύματα του ωκεανού προσφέρουν ευκαιρία για surf, όμως μας πληροφορούν ότι η άμπωτη δεν καθιστά κατάλληλη τη συγκεκριμένη παραλία και θα πρέπει να μεταφέρουμε τις σανίδες βορειότερα στην παραλία Ostional ή τη Nosara. Η ιδέα απορρίπτεται μιας και δε σκοπεύω να λερώσω το σαλόνι του αυτοκινήτου με θαλασσινό νερό απ τις σανίδες. Για να φτάσουμε στο Ostional πρέπει να διασχίσουμε ένα σχετικά βαθύ ποτάμι. Το Tucson φάνηκε αντάξιο, ενώ αν είχαμε νοικιάσει Yaris θα είχε… μείνει στο ποτάμι. Η εντυπωσιακή παραλία Ostional έχει μαύρη άμμο που θυμίζει Ισλανδία.
Montezuma, Santa Teresa
Το χωριό Montezuma βρίσκεται στο νότιο άκρο της χερσονήσου Nicoya. Μιας και η περιοχή είναι σχετικά απομακρυσμένη από τους κύριους οδικούς άξονες, ως εκ τούτου δεν έχει υπερβολικό κόσμο.
Το Montezuma είναι από τα ομορφότερα σημεία που συναντήσαμε, με ήσυχες παραλίες, πυκνό δάσος άγριας ζωής και έναν μικρό καλαίσθητο οικισμό. Το δωμάτιο που μένουμε είναι επίσης καλόγουστο, μια ξύλινη κατασκευή σε όροφο τριγυρισμένη από πυκνή βλάστηση, παραδίπλα στη βίλα των ιδιοκτητών. Αν και οι μαϊμούδες άφηναν τριγύρω ίχνη από τη φυσική τους ανάγκη, δε μας τίμησαν με την παρουσία τους. O καιρός είναι καθημερινά βροχερός, για λίγες ώρες μόνο.
Εκτός από τις παραλίες, το χωριό έχει και ένα ακόμα σημείο ενδιαφέροντος. Ακολουθώντας έναν ανηφορικό δρόμο, στη συνέχεια ένα μονοπάτι στο δάσος και τέλος με μια μικρή καταρρίχηση, φτάνεις σε κάποιους καταρράκτες που δε μπορώ να πω ότι με εντυπωσίασαν. Μερικοί κολυμπούν στα θολά νερά που συγκεντρώνονται σε λίμνες κάτω από τη ροή των καταρρακτών, αλλά πραγματικά δε βρήκα τίποτα δελεαστικό σε όλο αυτό. Ένας φύλακας εισπράττει μικρό εισιτήριο εισόδου στην είσοδο του μονοπατιού, αλλά θεωρώ ότι κυρίως το κόστος σε ιδρώτα δεν άξιζε τον κόπο. Η Santa Teressa είναι μια ακόμα παραλία του Ειρηνικού με ρομαντική ατμόσφαιρα και αγριεμένα κύματα, που παρά την απομακρυσμένη τοποθεσία της, την επισκέπτονται αρκετοί surfers.
Από το Montezuma επιστρέφουμε βορειότερα αφού κάνουμε μια μικρή στάση στην παραλία Tambor μου μας είχε συστήσει φίλος αλλά δε είχε κάτι αξιοσημείωτο. Στη συνέχεια από την Paquera σκοπεύουμε να διανύσουμε με ferry τον κόλπο της Nicoya γλιτώνοντας λίγη οδήγηση. Τη στιγμή που πάω να εκδώσω εισιτήρια ανακαλύπτω ότι δεν έχω πορτοφόλι και με πιάνει πανικός. Από τη φαρδιά τσέπη του παντελονιού πιθανόν γλίστρησε κάποια στιγμή μέσα στη μέρα, είτε στο δωμάτιο είτε στην παραλία. Ο εγωισμός μου δε μπορεί να συγχωρέσει τόσο τεράστια ανοησία, να χάσω το πορτοφόλι μου σε ταξίδι!
Τηλεφωνούμε στη σπιτονοικοκυρά που δε μιλά αγγλικά και μας διαβεβαιώνει πως δεν είχε βρει κάτι στο δωμάτιο ή στον κήπο που στάθμευε το αυτοκίνητο. Επιστρέφουμε στην παραλία Tambor όπου θυμάμαι πως υπήρχε ένας ηλικιωμένος που μάζευε άδεια μπουκάλια. Δε βρίσκω τίποτα, προφανώς αν το βρήκε θα το κράτησε.
Ευτυχώς περιείχε μερικά χρήματα καθημερινής χρήσης, λιγότερα από $100, και μια πιστωτική κάρτα που ακύρωσα.
Ρωτάμε κάποιους περαστικούς, σε ποιο αστυνομικό τμήμα παραδίδει κάνεις αν βρει κάτι, αλλά εκείνοι μας απαντούν πως… δεν το παραδίδουν. Με απογοήτευση επιστρέφουμε στην Paquera, το πλοίο βέβαια έχει φύγει και το επόμενο αναχωρεί μετά από μιάμιση ώρα, οπότε συνεχίζουμε λίγο βορειότερα στο λιμάνι Playa Naranjo απ’ όπου φεύγει λίγο νωρίτερα. Μετά από λίγο παραπάνω από μια ώρα διαδρομής κάτω από το συννεφιασμένο και -όπως κάθε μέρα- σποραδικά βροχερό ουρανό, φτάνουμε στο λιμάνι της πόλης Punta Arenas, που είναι χτισμένη πάνω σε μια λεπτή χερσόνησο.
Jaco
To Jaco είναι μια παραλιακή πόλη μεσαίου μεγέθους που αποτελεί θέρετρο για τους ντόπιους. Στην απέραντη παραλία θα δεις στιγμές αναψυχής των Κοσταρικανών δίπλα στη θάλασσα, θα ρεμβάσεις για ακόμα μια φορά τον ωκεανό και ίσως δεις ζεύγη παπαγάλων macaw να πετούν πάνω απ το κεφάλι σου.
Uvita
Αρκετά νοτιότερα βρίσκεται η Uvita. Αν τη δει κανείς στο χάρτη, θα διακρίνει μια χερσόνησο που έχει το σχήμα ουράς φάλαινας. Είναι καθαρή σύμπτωση το ότι μεγάπτερες φάλαινες έρχονται στα νερά αυτά στον αποδημητικό κύκλο τους, από την Ανταρκτική αλλά και από την Αλάσκα. Αν και έχω δει από πολύ κοντά φάλαινες στη Μαδαγασκάρη και μάλιστα σε βάρκα χωρίς άλλους τουρίστες, η εκδρομές παρατήρησης στην περιοχή της Uvita αξίζουν επίσης. Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι μου είναι πολύ δυσάρεστες οι ομαδικές τουριστικές δραστηριότητες αλλά ευτυχώς ή θέαση τόσων φαλαινών με ανταμείβει. Εκεί στα ανοιχτά είναι κι ένα νησάκι με το όχι τόσο πρωτότυπο όνομα Isla Βallena (Νησί της φάλαινας) όπου φωλιάζουν πολλά είδη θαλάσσιων πτηνών και υπάρχει και μια διαμπερής σπηλιά απ’ όπου τα κύματα ξεσπούν ξεφυσώντας σαν… φάλαινες. Μετά την αποβίβαση στη διπλή παραλία της χερσονήσου με το σχήμα ουράς, απολαμβάνω ένα μοναδικό τοπίο με τους αντικατοπτρισμούς των φοινικόδεντρων και του ουρανού στη λεπτή υδάτινη επιφάνεια που αφήνει στο κύμα στην αμμουδιά.
Aκόμα νοτιότερα της Uvita βρίσκεται η χερσόνησος Osa και το εθνικό πάρκο Corcovado. Θεωρείται το διαμάντι μεταξύ των εθνικών πάρκων της χώρας, με την πιο πλούσια οικολογική ποικιλία. Το National Geographic το έχει χαρακτηρίσει «το πιο βιολογικά έντονο μέρος στη Γη από άποψη βιοποικιλότητας». Δυστυχώς ο χρόνος και το όχημα που απαιτείται, καθώς και οι καιρικές συνθήκες της εποχής, απορρίπτουν μια τέτοια εμπειρία. Θα αρκεστούμε στο πλέον τουριστικό Manuel Antonio National Park επιστρέφοντας λίγο βορειότερα της Uvita.
Ένα παράξενο σύμπτωμα με κάνει να ξυπνήσω το βράδυ. Το δάχτυλό μου έχει ένα μικρό, επίμονο πόνο και έντονη φαγούρα ταυτόχρονα. Σκέφτηκα ότι θα με τσίμπησε κάποιο κουνούπι ή έστω καμιά αραχνούλα με δηλητήριο, οπότε βάζω fenistil και ξανακοιμάμαι. Το επόμενο βράδυ βλέπω πρησμένα 3 δάχτυλα και ο κνησμός ήταν στα όρια του ανυπόφορου. Να μην τα πολυλογώ, τις επόμενες μέρες πρήζονται όλα μου τα δάχτυλα και των δύο χεριών, και εμφανίζονται εξανθήματα σε σημεία των καρπών και του βραχίωνα. Δε μου έχει συμβεί κάτι ανάλογο στον Αμαζόνιο ή άλλα πιο άγρια μέρη του κόσμου, όμως η τουριστική Κόστα Ρίκα δε με καλοδέχεται τελικά. Σε κάποιες παραλίες παρατήρησα μια προειδοποιητική επιγραφή για ένα δέντρο που ονομάζεται “μηλαράκι του θανάτου” (manzanillo de la muerte), το οποίο είναι τοξικό στην επαφή. Όμως δε θυμάμαι να άγγιξα κάποιο δέντρο σε παραλία. Ψάχνω στο διαδίκτυο για άλλα τοξικά φυτά της Κεντρικής Αμερικής και το μόνο που βρίσκω είναι αναφορές σχετικά με δηλητηριώδη κισσό. Τα συμπτώματα ταιριάζουν και μάλιστα εμφανίζονται μέρες μετά την επαφή, ενώ διαρκούν έως 3 εβδομάδες! Ίσως εκεί στον καταρράκτη του Montezuma, κάποιες ρίζες από τις οποίες κρατιόμουν να ήταν τοξικές; Παρ’ όλο που με δυσκολία έπιανα το τιμόνι ή άλλα αντικείμενα, είπα να μην ασχοληθώ με το ζήτημα και να ιαθεί μόνο του. Τελικά, λίγες μέρες μετά, εξακολουθώντας να έχω δυσλειτουργικά χέρια, αποφάσισα να πάω σε φαρμακείο και να ζητήσω κορτιζονούχα αλοιφή, στην οποία αγωγή ο φαρμακοποιός πρότεινε να συμπεριλάβω και κάποια χάπια. Τον ρώτησα αν γνωρίζει το ύποπτο φυτό και μου απάντησε αρνητικά. Τα συμπτώματα άρχισαν σταδιακά να υποχωρούν, χωρίς να έχουν εξαλειφθεί για αρκετές μέρες μετά την επιστροφή στην Ελλάδα.
Manuel Antonio National Park
Tο μικρότερο εθνικό πάρκο της χώρας αλλά ίσως το πιο επισκέψιμο. Λίγο πριν την είσοδο, αυτόκλητοι παρκαδόροι σου υποδεικνύουν σημείο στάθμευσης στο δρόμο προσπαθώντας να αποσπάσουν την πελατεία από έναν κανονικό χώρο στάθμευσης δίπλα στην είσοδο. Οι επισκέπτες είναι ενοχλητικά πολλοί. Σχεδόν όλοι είναι σε ομάδες με κάποιον ξεναγό και φορητά τηλεσκόπια απ’ όπου παρατηρούν τα ζώα που βρίσκονται στα δέντρα. Φωνές ενθουσιασμού ξεσπούν για μια νυχτερίδα μεσαίου μεγέθους πάνω σ’ ένα φύλο, καμιά αράχνη, άντε κι ένα βραδύποδα στην κορυφή ενός μακρινού δέντρου. Με αυτό τον τρόπο δεν επιθυμώ να δω κανένα ζώο. Ευτυχώς υπάρχουν κάποια μονοπάτια που δεν ακολουθούν τα γκρουπ, τα οποία όμως δεν έχουν ενδιαφέρουσα πανίδα, εκτός από μικρά βατραχάκια για την ποικιλία των οποίων είναι διάσημη η χώρα. Η μορφολογία του πάρκου περιλαμβάνει κι εδώ μια διπλή παραλία και στο άκρο της μια δάσωση χερσόνησο με σχετικά μεγάλη περίμετρο και ύψος. Στο μονοπάτι της περιμετρικής διαδρομής θα συναντήσουμε έναν μεγάλο αλιγάτορα cayman και ακόμα πιο πέρα πολλές μαϊμούδες capuchin. Με λίγη υπομονή και συνομιλία μαζί τους, κέρδισα την εμπιστοσύνη τους και μερικές… χειραψίες. Η μία εκ των δύο παραλιών συγκεντρώνει την πλειοψηφία των επισκεπτών, ενώ στην άλλη σεν πηγαίνει σχεδόν κανείς, μιας και τα κύματα είναι τεράστια και η κόκκινη σημαία προειδοποιεί για την επικινδυνότητα. Σε ένα σημείο, μια βραχονησίδα σε κοντινή απόσταση, μετριάζει τα κύματα, όμως κι εδώ η κολύμβηση θέλει προσοχή καθώς τα ρεύματα είναι ισχυρά και επικίνδυνα. Σε αυτή την απόλαυση της ηρεμίας αλλά και της αγριάδας της φύσης, ψυχρόαιμη παρέα αποτελούν τα μεγάλα ιγκουάνα που κατεβαίνουν στην αμμουδιά προς αναζήτηση τροφής. Κι εκεί που προσπαθούσα να αποσπάσω τη φωτογένεια των μεγάλων ερπετών, πάνω απ’ το κεφάλι μου κάτι σαλεύει. Ένας γλυκύτατος βραδύποδας με παρακολουθεί γαντζωμένος στο κλαδί ακριβώς από πάνω μου. Προσπαθώντας να μην τον στρεσάρω, τον απαθανατίζω σε κοντινά ενσταντανέ και τον χαϊδεύω απαλά. Είναι δεκτικός και αρκετά περίεργος, αντιδρά όμως στα αγγίγματα στο κεφάλι. Σιγά σιγά αποσύρεται σε ένα ψηλότερο κλαδί αλλά εξακολουθεί να είναι σε σημείο επαφής. Θα ήθελα πολύ να τον πάρω αγκαλιά αλλά φυσικά δεν το κάνω, προστατεύοντας την ηρεμία αυτού του τόσο ευάλωτου ζώου. Στον Αμαζόνιο της Βραζιλίας που οι βραδύποδες αποτελούσαν κατοικίδια των αυτόχθονων, ήταν πιο εξοικειωμένοι με τις αγκαλιές.
O χρόνος δεν επαρκεί για να επισκεφτούμε τις ακτές του Ατλαντικού, ούτε υπάρχει νόημα στο να αφιερώσουμε πολλές οδήγησης χωρίς να απομείνει χρόνος για γνωριμία με τους τόπους. Στο πρόγραμμα μπαίνουν πιο ρεαλιστικά σημεία ενδιαφέροντος, τα οποία δεν αναφέρονται στους τουριστικούς οδηγούς, όμως εμάς μας ενδιαφέρει η πραγματική ζωή και η καθημερινότητα των ντόπιων. Με κατεύθυνση βόρεια και στη συνέχεια δυτικά, περνάμε πάλι από το Jaco και διανυκτερεύουμε στην περιοχή Orotina, σε οικονομικό, υπέροχο resort με πισίνα, μέσα σε πυκνή φύση. Μέσα από ομιχλώδη ορεινά περάσματα μπαίνουμε πάλι στην ενδοχώρα για να επισκεφτούμε την κωμόπολη Zarcero με τους κήπους της, όπου τα καλλωπιστικά φυτά είναι κουρεμένα σε σχήμα ζώων και άλλες ευφάνταστες φόρμες. Βέβαια δεν παραλείπονται οι δύο πόλεις με ονόματα που παραπέμπουν άμεσα στη πατρίδα μας, την Atenas (Αθήνα) και τη Grecia (Ελλάδα). Το ηφαίστειο Poas, αν και βρίσκεται στην περιοχή αυτή δε θα το επισκεφτούμε.
San Jose
Αρχικά περιφρονούσα την ιδέα του να ξοδέψουμε χρόνο στην πρωτεύουσα San Jose. Ελάχιστοι τουρίστες την επισκέπτονται καθώς χαρακτηρίζεται βαρετή και σχετικά επικίνδυνη. Για ακόμα μια φορά τα γούστα αποδεικνύονται εντελώς προσωπική υπόθεση και καλό είναι κάθε ταξιδιώτης να ανακαλύπτει και μόνος του αυτά που τον ενδιαφέρουν. Το San Jose δε διαθέτει τυπικά αξιοθέατα, εκτός από λίγα δημόσια κτίρια που διατηρούν την αποικιακή αρχιτεκτονική. Όμως η καθημερινότητα των πολιτών, οι τοπικές αγορές και η διαβίωση σε ένα περιβάλλον που δεν είναι στημένο για τον τουρισμό, με έκανε να αισθανθώ την ουσία του ταξιδιού όπως προτιμώ. Ακόμα και οι καταιγίδες που ξέσπασαν για μικρά διαστήματα, προσέδωσαν στις εικόνες και τους ρυθμούς που ζει αυτή η πόλη της Κεντρικής Αμερικής.
Η Κόστα Ρίκα δεν περίμενα ότι θα με συγκλονίσει και πράγματι έτσι αποδείχτηκε. Οι μικρές αναποδιές δεν έπαιξαν ρόλο σε αυτό, όσο το ότι ο τουρισμός έχει εξαλείψει την αυθεντικότητα και τις παραδόσεις της τοπικής κοινωνίας, έχει εμπορευματοποιήσει κάθε υποδομή και έχει προκαθορίσει σε μεγάλο βαθμό κάθε δραστηριότητα. Για να είμαι δίκαιος όμως, αν είχα αφιερώσει παραπάνω χρόνο για εξερεύνηση των πιο απομονωμένων σημείων της ζούγκλας και του σπάνιας βιοποικιλότητας οικοσυστήματος της χώρας, αν είχα προσθέσει τον παράγοντα της περιπέτειας, θα είχα πιθανόν διαφορετική εμπειρία.
Δεν αγνοώ ότι η Κόστα Ρίκα αποτελεί πρότυπο επιτυχημένης και βιώσιμης ανάπτυξης, με απόλυτο σεβασμό στο εθνικό προϊόν της που είναι το φυσικό περιβάλλον. Ανακαλώντας τις στιγμές και τις ομολογουμένως μαγευτικές εικόνες που αποκόμισα, καταλήγω πώς ακόμα κι αν δε μου ταιριάζει απόλυτα σαν προορισμός, το ταξίδι άξιζε με το παραπάνω.
Share this Post