Φωτογραφίες
Καζακστάν
🇰🇿
Το Καζακστάν είναι η μεγαλύτερη χώρα της Κεντρικής Ασίας και η ένατη μεγαλύτερη στον κόσμο σε έκταση. Αυτή η αχανής χώρα – πρώην μέλος της ΕΣΣΔ- με πληθυσμό 20 εκατομμυρίων και έκταση 2,7 εκατομμύρια km2, είναι από τις πιο αραιοκατοικημένες στον κόσμο. Η χώρα είναι περίκλειστη -δεν έχει πρόσβαση στη θάλασσα- όμως βρέχεται από την Kασπία θάλασσα, που είναι η μεγαλύτερη λίμνη στη γη. Ατέλειωτες στέπες, ερημικές εκτάσεις, αλπικά βουνά στα νότια, αλατούχες λίμνες και αστικές οάσεις όπως η Αστάνα (πρώην Νουρ-Σουλτάν) και το Αλμάτι. αποτελούν τον τόπο αυτόν. Αν και πλούσιος σε φυσικούς πόρους όπως πετρέλαιο, φυσικό αέριο, ουράνιο, μεγάλα τμήματα του πληθυσμού ζουν ακόμη μακριά από τις ευκαιρίες των αστικών κέντρων. Τεράστιο, πολυεθνοτικό και στρατηγικά τοποθετημένο ανάμεσα στη Ρωσία, την Κίνα και την Κασπία Θάλασσα, αποτελεί ένα από τα λιγότερο γνωστά αλλά πιο σημαντικά γεωπολιτικά σταυροδρόμια του πρώην σοβιετικού χώρου.
Η ονομασία “Καζακστάν” προέρχεται από τη λέξη “καζάκ” (σημαίνει “ελεύθερος άνθρωπος” ή “νομάς”) και το περσικό επίθημα “-σταν”, που σημαίνει “χώρα”. Είναι η “χώρα των ελεύθερων”, μια αναφορά στη νομαδική καταγωγή του λαού των Καζάκων.
Ιστορικά, το Καζακστάν αποτέλεσε για αιώνες πεδίο μετακίνησης και συνύπαρξης τουρκογενών και μογγολικών φύλων. Τον 15ο αιώνα εμφανίζεται το πρώτο ανεξάρτητο Χανάτο των Καζάκων, ενώ τον 18ο αιώνα ξεκινά η προσάρτηση και υποταγή από τη Ρωσική Αυτοκρατορία. Τον 20ό αιώνα, ως Σοβιετική Δημοκρατία, υπέστη μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών, αναγκαστική συγχώνευση των ιδιωτικών αγροτικών εκτάσεων σε κρατικά ελεγχόμενες κολεκτίβες (kolkhoz), ως και πυρηνικές δοκιμές. Η ανεξαρτησία ήρθε το 1991, μαζί με βαθιές κοινωνικές και πολιτικές μεταμορφώσεις.
Το Καζακστάν ήταν η τελευταία σοβιετική δημοκρατία που κήρυξε την ανεξαρτησία της. Από τότε κυριαρχείται από ισχυρές προσωπικότητες, με πρώτο τον Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγιεφ, ο οποίος κυβέρνησε για σχεδόν 30 χρόνια. Η πολιτική σταθερότητα είναι επιφανειακή, με σποραδικές διαδηλώσεις, λογοκρισία και περιορισμένες ελευθερίες, παρά το φιλοδυτικό ύφος της εξωτερικής πολιτικής. Σήμερα, το Καζακστάν προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην επιρροή της Ρωσίας, τη συνεργασία με την Κίνα και τις δυτικές επενδύσεις.
Παρά τον εκσυγχρονισμό των πόλεων, η νομαδική παράδοση παραμένει ισχυρή στις αγροτικές περιοχές. Οι Καζάκοι τιμούν τα άλογα ως πολιτισμικό σύμβολο και γιορτάζουν με παραδοσιακές τελετές, όπως η ναουρίζ (η γιορτή της άνοιξης), και η φιλοξενία σε γιούρτες – κυκλικές σκηνές παραμένουν ενεργό σύμβολο ταυτότητας, ειδικά στις γιορτές και τα φεστιβάλ.
Το Καζακστάν είναι ένα κράτος που αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε παράδοση και εκσυγχρονισμό, ένα μέρος της Κεντρικής Ασίας που βαδίζει προς το μέλλον με το δικό του ρυθμό.
Άνθρωποι
Οι Καζάκοι είναι περήφανοι, φιλόξενοι και διακριτικοί. Δεν είναι άνθρωποι που εκδηλώνονται εύκολα, αλλά όταν σπάσει ο πάγος, σε αντιμετωπίζουν σαν καλεσμένο. Η έννοια της φιλοξενίας πηγάζει απ’ τη νομαδική παράδοση και περιλαμβάνει τσάι με γάλα, ψωμί, αποξηραμένο τυρί και όταν το επιτρέπει η περίσταση, κρέας αλόγου, ένδειξη τιμής προς τον επισκέπτη.
Στα χωριά, η ζωή ακολουθεί εποχιακούς ρυθμούς. Οι μεγαλύτεροι έχουν ζήσει τη σοβιετική εποχή και τη μεταβατική περίοδο, ενώ οι νεότεροι κοιτούν προς το μέλλον χωρίς να εγκαταλείπουν τις ρίζες. Πολλοί Καζάκοι είναι δίγλωσσοι (Ρωσικά και Καζακικά), με αυξανόμενο ενδιαφέρον για τα αγγλικά, ειδικά στις πόλεις.
Στις αγορές, στα λεωφορεία ή στις στάσεις, οι άνθρωποι είναι ευγενικοί αλλά συγκρατημένοι. Δεν μιλούν πολύ, αλλά παρατηρούν. Αν χρειαστείς βοήθεια, θα στη δώσουν απλά, χωρίς πολλά λόγια.
Η πλειονότητα των Καζάκων είναι μουσουλμάνοι σουνίτες, αλλά η θρησκεία δεν είναι πάντα εμφανής στην καθημερινότητα. Οι παραδοσιακές ισλαμικές πρακτικές συνδυάζονται συχνά με παλιότερα, σαμανικά έθιμα, ειδικά στις αγροτικές κοινότητες.
Οι ιπποδρομίες, τα παιχνίδια με άλογα, και τα εθιμικά τραγούδια (dombyra) είναι κομμάτια μιας παράδοσης που διατηρείται με περηφάνια.
Τόποι
Το Καζακστάν δεν προσφέρεται για γρήγορο ταξίδι. Οι αποστάσεις είναι μεγάλες, τα τοπία μοιάζουν άδεια.
Στα νότια, το Turkestan και η Shymkent διατηρούν μνημεία του ισλαμικού κόσμου και της εποχής του Δρόμου του Μεταξιού. Ο τάφος του Khoja Ahmed Yasawi, μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO, είναι ένα παράδειγμα της πολιτισμικής σημασίας της περιοχής.
Η Αλμάτι, πρώην πρωτεύουσα, παραμένει το πολιτιστικό κέντρο της χώρας. Πράσινη, νεανική, με θέα στα βουνά Τιαν Σαν, με μοντέρνα cafe, πάρκα και χιονοδρομικά κέντρα. Αντίθετα, η Αστάνα (που άλλαξε παροδικά το όνομα της σε Νουρ-Σουλτάν) είναι η νέα, υπερσύγχρονη πρωτεύουσα, χτισμένη στη μέση της στέπας, με φουτουριστική αρχιτεκτονική, γυάλινα κτίρια και μεγάλες λεωφόρους.
Η λίμνη Kaindy με τα βυθισμένα έλατα, τα φαράγγια του Charyn, οι ερημικές εκτάσεις του Μάνγκιστάου, και η λίμνη Αράλη που τείνει να αποξηρανθεί πλήρως, αποτελούν δείγματα του φυσικό πλούτου της χώρας.
Η γιούρτα, η σκηνή των νομάδων, παραμένει πολιτιστικό σύμβολο: χρησιμοποιείται σε φεστιβάλ, γάμους ακόμα και ως τουριστικό κατάλυμα.
H καρδιά της στέπας
Ιούλιος 2024
Το Καζακστάν, αποκομμένο στην καρδιά της Κεντρικής Ασίας δεν είναι ένας ιδιαίτερα δημοφιλής τουριστικός προορισμός. Οι αποστάσεις στο Καζακστάν είναι τεράστιες και οι πτήσεις εσωτερικού είναι συχνά απαραίτητες, ειδικά για να κινηθείς μεταξύ των κύριων πόλεων Αλμάτι – Αστάνα – Ακτάου. Τα τρένα είναι αργά αλλά οικονομικά και ασφαλή. Στις πόλεις, υπάρχει δημόσια συγκοινωνία (λεωφορεία, μετρό στο Αλμάτι), αλλά η εφαρμογή ταξί Yandex Go είναι η πιο εύκολη επιλογή.
Το εθνικό νόμισμα είναι το τένγκε (KZT). Οι κάρτες γίνονται δεκτές στις πόλεις, αλλά σε επαρχιακά μέρη χρειάζονται μετρητά.
Ένα solo ταξίδι στο νότιο Καζακστάν ξεκινά, για να συνεχιστεί στο Κιργιστάν.
Το Καζακστάν, όπως και το Κιργιστάν, δεν ήταν ποτέ ψηλά στη λίστα των ταξιδιωτικών προορισμών μου και η επίσκεψή μου στη χώρα, δε θα αλλάξει την άποψη και την προτίμησή μου. Όμως το ταξίδι μου στις χώρες αυτές συμπληρώνει τη γενική εμπειρία των χωρών “-σταν” και των λαών της Κεντρικής Ασίας.
Turkistan
Η περιήγηση μου στο Καζακστάν ξεκινά από την πόλη του Turkistan, που δεν πρέπει να συγχέεται με τη χώρα που ονομάζεται Τουρκμενιστάν. Κατά την προσγείωση της πτήσης μου από το Abu Dhabi, ακόμα και η αεροσυνοδός μπερδεύτηκε και ανακοίνωσε “Kαλωσορίσατε στο Τουρκμενιστάν”, προκαλώντας γέλια στους επιβάτες.
Bγαίνοντας από το αεροδρόμιο, παίρνω λεωφορείο που διασχίζει μια ξερή στέπα, μέχρι την πόλη που είναι αραιά χτισμένη σε αυτή την αχανή ερημιά.
Ο οδηγός που δε μιλά αγγλικά νομίζει ότι θέλω να κατέβω κοντά στα κύρια αξιοθέατα που είναι συγκεντρωμένα σε κεντρικό σημείο της πόλης. Εγώ του ζητώ να με αφήσει στην επόμενη στάση πάνω στον ευθύ, πλατύ δρόμο, ώστε να είμαι πλησιέστερα στο ξενοδοχείο μου. Έξω κάνει αρκετή ζέστη, αλλά η αποσκευή μου είναι ελαφριά και η απόσταση όχι μεγάλη. Το ξενοδοχείο είναι απλών προδιαγραφών, παρά τις επιβλητικές διακοσμήσεις και το μονόκλινο κοστίζει περίπου €25. Παρά το μεσημεριανό καύσωνα, βαδίζω προς τα μνημεία που απέχουν 1-2 χιλιόμετρα.
To Τουρκιστάν είναι μια μικρή πόλη 100.000 κατοίκων και είναι η μόνη πόλη της χώρας που αποτέλεσε σταθμό στο δρόμο του μεταξιού. Είναι χτισμένο κοντά στον ποταμό Syr Darya (ποταμός Ιαξάρτης κατά το Μ. Αλέξανδρο) και έχει ιστορική και πολιτιστική σημασία για το Καζακστάν, ιδιαίτερα λόγω του Μαυσωλείου του Khoja Ahmed Yasawi, που που χτίστηκε από τον ίδιο τον Ταμερλάνο το 12ο αιώνα και σήμερα αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Το μαυσωλείο αποτελεί βασικό σύμβολο της πόλης, προσελκύοντας προσκυνητές και τουρίστες. Ο Χότζα Αχμέτ Γιασάουι ήταν ένας εξέχων Σούφι μυστικιστής και φιλόσοφος, και ο τάφος του είναι ένας σεβαστός τόπος για τους Μουσουλμάνους στην Κεντρική Ασία. Η πλούσια πολιτιστική κληρονομιά της πόλης αντικατοπτρίζεται περαιτέρω στα πολλά ακόμα ιστορικά μνημεία, τζαμιά και κτίρια που αναδεικνύουν την αρχιτεκτονική και πνευματική κληρονομιά της περιοχής.
Το 2021, το Τουρκιστάν ορίστηκε ως η «Πνευματική Πρωτεύουσα του Τουρκόφωνου Κόσμου», μια αναγνώριση του κεντρικού του ρόλου στην ιστορία και τον πολιτισμό των τουρκόφωνων εθνών. Αυτός ο τίτλος έχει αναβαθμίσει την κατάσταση της πόλης ως πολιτιστικού και θρησκευτικού κέντρου, προσελκύοντας επισκέπτες και καλλιεργώντας βαθύτερους δεσμούς μεταξύ των τουρκόφωνων λαών της Κεντρικής Ασίας.
Το Μαυσωλείο δεσπόζει στο κέντρο του Turkistan και είναι η καρδιά της πόλης, το σημείο όπου συγκλίνουν οι ελάχιστοι τουρίστες, οι ντόπιοι και οι προσκυνητές. Για να είμαι ειλικρινής δεν είδα άλλον δυτικό τουρίστα. Από μακριά, ο τεράστιος γαλαζοπράσινος τρούλος φαίνεται να αναδύεται μέσα από τη στέπα. Οι ντόπιοι επισκέπτες συρρέουν οικογενειακώς, ηλικιωμένοι με παραδοσιακά καπέλα, γυναίκες με πολύχρωμα μαντήλια, παρέες νέων που βγάζουν φωτογραφίες. Το μαυσωλείο είναι επιβλητικό, αν και φτωχότερο εκείνων του Ουζμπεκιστάν, Αφγανιστάν και Ιράν. Οι τοίχοι είναι χτισμένοι με κεραμικά τούβλα, οι τρούλοι επενδεδυμένοι με τιρκουάζ πλακίδια και ο περίτεχνος διάκοσμος των αραβικών εγχάρακτων επιγραφών λαμπυρίζουν στο φως. Στο εσωτερικό βρίσκεται ο τάφος του Yasawi, καλυμμένος με μαρμάρινο κάλυμμα, και γύρω του μικρά δωμάτια που λειτουργούσαν κάποτε ως χώροι προσευχής και μελέτης.
Ακριβώς δίπλα στο Μαυσωλείο υπάρχει ένα άλλο εντυπωσιακό κτίσμα που ονομάζεται Μαυσωλείο Rabia Sultan Begum, το οποίο είναι ένα πολύ μικρότερο μαυσωλείο αλλά αρκετά εντυπωσιακό.
Γύρω από το μαυσωλείο, μερικές βακτριανές καμήλες περιμένουν υπομονετικά να τις ιππεύουν οι επισκέπτες για μια σύντομη βόλτα στην έρημο και να βγάλουν φωτογραφίες. Οι ιδιοκτήτες τους είναι ντόπιοι άνδρες με τουρμπάνια και τα ζώα φαίνονται καλοταϊσμένα και ήρεμα. Ένα μικρό παζάρι με σουβενίρ και τοπικά υφάσματα και χειροτεχνήματα βρίσκεται επίσης πλάι απ’ το μαυσωλείο.
Σε κοντινή απόσταση βρίσκεται ο ανακαινισμένος χώρος του καραβανσεράι, ένα σύγχρονο συγκρότημα που συνδυάζει ιστορική αναφορά και τουριστική αξιοποίηση. Η αλήθεια είναι ότι έχει εκσυγχρονιστεί τόσο πολύ που έχει χάσει την ιστορική του αξία. Μέσα στο mall, εμπορικά μαγαζιά, καφέ, μικρές εκθέσεις και μια τεχνητή επιμήκης λίμνη με σιντριβάνια και γεφυράκια, βρίσκεται στο κέντρο. Το βράδυ φωτίζεται με έντονα χρώματα και προσελκύει οικογένειες και τη νεολαία.
Στη μεγάλη, ανοιχτή πλατεία, περιτριγυρισμένη από παραδοσιακά και σύγχρονα κτίρια ξεχωρίζει το Samruk Flying Theater, ένα κτίσμα που θυμίζει χρυσό αυγό μέσα σε φωλιά πουλιού ή με μια πρώτη ματιά hamburger. Τριγύρω βρίσκονται μερικά καφέ και εστιατόρια με υπαιθρια τραπεζοκαθίσματα, όπου θα ικανοποιήσω την πέινα μου με ένα πιάτο plov, ένα από τα πιο χαρακτηριστικά φαγητά της Κεντρικής Ασίας και ειδικά του Ουζμπεκιστάν. Πρόκειται για ένα πιάτο με ρύζι, κρέας (συνήθως αρνί ή βοδινό), καρότα και κρεμμύδι, που μαγειρεύονται μαζί σε μεγάλο, βαρύ καζάνι και τα υλικά σωτάρονται αργά μέχρι να αποκτήσουν έντονο άρωμα.
Εκτός από τα κεντρικά μνημεία, η πόλη δεν έχει πολλά πράγματα να επιδείξει και σε μια ακόμα μέρα θα εξαντλήσω τις βόλτες μου τριγύρω.
Shymkent
Ανοίγω το Yandex Go, την πιο δημοφιλή εφαρμογή ταξί στην Κεντρική Ασία, για να πάω προς προς το Shymkent. Η απόσταση είναι περίπου 170 χιλιόμετρα, γύρω στις δυο ώρες δρόμος, και το κόστος είναι λιγότερο από €14
Το ταξί είναι ένα Lada που δεν είναι ό,τι πιο σύχρονο κυλά στο δρόμο αλλά δείχνει καλοσυντηρημένο. Βγαίνοντας από την πόλη, το τοπίο ανοίγει. Ατέλειωτη στέπα απλώνεται γύρω, δρόμος είναι σχεδόν ευθεία, με ελάχιστη κίνηση. Από καιρό σε καιρό, περνάμε μπροστά από μικρά πρατήρια καυσίμων, καντίνες με πινακίδες στα ρωσικά, απομεινάρια μιας άλλης εποχής.
Λίγο πριν το Shymkent, το τοπίο αρχίζει να πυκνώνει. Εργοστάσια, χαμηλές πολυκατοικίες, και μια αίσθηση πιο αστικής δραστηριότητας μετά τη σιωπή της στέπας. Φτάνοντας στο Shymkent, η πρώτη εντύπωση είναι η διαφορά στον ρυθμό σε σχέση με το Turkistan. Είναι η 3η σε πληθυσμό πόλη της χώρας με 1 εκατομμύριο κατοίκους, γκρίζα, με πυκνή δόμηση, πολυκατοικίες, εμπορικά κέντρα και περισσότερη κίνηση στους δρόμους.
Το ταξί με αφήνει έξω από ένα εντυπωσιακό τζαμί. Το Sheikh Khalifa, γνωστό και ως Τζαμί Al Nahyan ή κεντρικό Τζαμί, αποτελεί ένα θρησκευτικό ορόσημο στο Συμκέντ καθώς είναι το μεγαλύτερο τζαμί σε ολόκληρη την περιοχή του Νότιου Καζακστάν. Κατασκευάστηκε με τη χορηγία του προέδρου των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, Σεΐχη Χαλίφα μπιν Ζαγιέντ Αλ Ναχιάν.
Συνεχίζω με μια βόλτα στην Qyrgy Bazar, τη μεγαλύτερη και πιο ζωντανή αγορά της πόλης, ένα μέρος όπου η καθημερινότητα και οι παραδόσεις συναντιούνται. Η αίσθηση του πλήθους με κατακλύζει με το που μπαίνω, πάγκοι γεμάτοι φρέσκα φρούτα, λαχανικά, μπαχαρικά, ξηροί καρποί, γλυκά και τοπικά σνακ. Οι πωλητές ανάμεσα στους πάγκους, φωνάζουν τιμές, διαπραγματεύονται, ντυμένοι με παραδοσιακά καπέλα, ενώ οι γυναίκες φορούν μαντήλια με έντονα χρώματα.. Η παρουσία δυτικού επισκέπτη είναι μάλλον όχι τόσο συχνή. Στον επάνω όροφο φιλοξενείται ένα μεγάλο εστιατόριο όπου θα ξεκουραστώ και θα απολαύσω τοπικές γεύσεις.
Στο κέντρο του Συμκέντ, βρίσκεται το πάρκο Abay, ένας τόπος μνήμης των μαχών στους οποίους συμμετείχε το Καζακστάν από τις αρχές του 20ού αιώνα, και ταυτόχρονα ένας χώρος αναψυχής. Πήρε το όνομά του από τον ποιητή του 19ου αιώνα, Abai Qunanbaiuly, ιδρυτή της σύγχρονης καζακικής λογοτεχνίας, του οποίου το άγαλμα καλωσορίζει τους επισκέπτες στην κύρια είσοδο.
Το κέντρο του πάρκου διασχίζεται από την Οδό της Δόξας, η οποία ξεκινά από την εγκατάσταση ενός πραγματικού μαχητικού αεροσκάφους με μαρμάρινες πλάκες όπου είναι χαραγμένα τα ονόματα των 140.000 στρατιωτών του Νότιου Καζακστάν που πολέμησαν κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου (1941-1945). Στο τέλος του βρίσκεται η στήλη με την αιώνια φλόγα, και στη συνέχεια, περιτριγυρισμένα από άλλα μνημεία, άρματα μάχης, πύλες και αψίδες εκτίθενται με ελεύθερη πρόσβαση στον ευρύτερο χώρο του πάρκου με τους προσεγμένος κήπους. Ένας νεαρός περίπου 20 ετών προσφέρεται να με ξεναγήσει και να κάνει εξάσκηση στα αγγλικά του. Αν και είμαι επιφυλακτικός στο αν θα μου ζητήσει χρήματα, στο τέλος δε δέχεται να τον κεράσω ούτε μια πορτοκαλάδα. Το ενδιαφέρον της πόλης εξαντλείται σύντομα, ψιλόβροχο αρχίζει να πέφτει κι εγώ θα απολαύσω μια κρύα μπύρα αναμένοντας για πάνω από μια ώρα διαθέσιμο ταξί για να επιστρέψω στο Τουρκιστάν.
Almaty
Μια εσωτερική πτήση με οδηγεί στο Αλμάτι, όπου αναζητώ μάταια γύρω στα μεσάνυχτα το AirBnB κατάλυμά μου. Ευτυχώς κάποια στιγμή απαντά στα τηλεφωνήματά μου η σπιτονοικοκυρά και έτσι δε μένω άστεγος στην -έρημη το βράδυ- πόλη.
Το Αλμάτι είναι η μεγαλύτερη πόλη του Καζακστάν και το οικονομικό και πολιτιστικό κέντρο της χώρας. Έχει σύγχρονη αστική αίσθηση, με πολυκατοικίες, εμπορικά κέντρα, καφέ, εστιατόρια και μια έντονη ζωή στους δρόμους.
Η πόλη είναι χτισμένη στους πρόποδες του όρους Zailiysky Alatau, και τα βουνά είναι ορατά από πολλά σημεία της. Η θέα τους δημιουργεί μια σταθερή αίσθηση εγγύτητας στη φύση, ακόμα και μέσα στον αστικό ιστό. Οι δρόμοι είναι ευθείς και φαρδιοί, με μεγάλα πεζοδρόμια, πλατείες και πάρκα, που προσφέρουν χώρους για περπάτημα και χαλάρωση.
Περπατώντας στο Αλμάτι, η πρώτη εντύπωση είναι η ανάμιξη διαφορετικών εποχών και αρχιτεκτονικών στυλ. Η πόλη συνδυάζει σύγχρονα κτίρια και πολυκατοικίες, αλλά και σοβιετικού τύπου κτίρια, που κυριαρχούν σε πλατείες και κεντρικούς δρόμους.
Η Republic square, η κεντρική πλατεία της πόλης, είναι περιτριγυρισμένη από σοβιετικά κτίρια κυβερνητικών υπηρεσιών με έντονα γεωμετρικά σχήματα και μονόχρωμες προσόψεις.
Στην πλατεία δεσπόζει το μνημείο του Ζενκόφ, και γύρω υπάρχουν αγάλματα που θυμίζουν την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης.
Στο πάρκο Panfilov βρίσκεται ο καθεδρικός ναός Zenkov, ξύλινη ορθόδοξη εκκλησία σε έντονα χρώματα που αποτελεί στολίδι της πόλης και είναι η μεγαλύτερη του είδους στη χώρα. Δίπλα υπάρχουν μνημεία που τιμούν τους στρατιώτες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όπως το μπρούτζινο γλυπτό των “28 φρουρών”, που πολέμησαν με αυτοθυσίαστη μάχη της Μόσχας το 1941.
Σε περιοχές όπως η Gogol Street και γύρω από την κεντρική πλατεία, τα μπλοκ κατοικιών σοβιετικού τύπου με λιτές προσόψεις και συμπαγείς όγκους κυριαρχούν. Στην πόλη υπάρχουν αγάλματα του Λενίν και άλλων σοβιετικών ηγετών, που έχουν παραμείνει ως ιστορικά σημεία αναφοράς, ακόμα κι αν η καθημερινή ζωή γύρω τους είναι πλέον σύγχρονη και πολυπολιτισμική.
Το Πράσινο Παζάρι είναι μια από τις παλαιότερες αγορές της πόλης όπου πωλούνται κάθε είδους προϊόντα, από ηλεκτρονικά είδη μέχρι φρέσκα προϊόντα, όμως τις μέρες που βρέθηκα εκεί ήταν κλειστό λόγω εργασιών.
Για πανοραμική θέα και ηλιοβασίλεμα στην πόλη και τα γύρω βουνά, ο λόφος Kok Tobe προσφέρεται έχοντας πρόσβαση με τελεφερίκ. Σε απόσταση 15 χιλιομέτρων βρίσκεται και η Big Almaty Lake, όμως δεν την επισκέφτηκα, καθώς επέλεξα άλλες λίμνες σε άλλη περιοχή.
Στο Καζακστάν δε νοίκιασα αμάξι, σε αντίθεση με το road trip στο Kιργιστάν. Έτσι επέλεξα να συμμετέχω σε ένα ημερήσιο tour στο φαράγγι Charyn και τις λίμνες Kolsai και Kaindy.
Φαράγγι Charyn
Το tour ξεκινάει πολύ νωρίς, λίγο μετά τις 5:00πμ στα περίχωρα του Αλμάτι όπου συναντώ το mini van με τους υπόλοιπους συμμετέχοντες. Το Φαράγγι Charyn, η “μικρή Αριζόνα” του Καζακστάν, βρίσκεται περίπου 200 χιλιόμετρα ανατολικά του Αλμάτι, είναι ένας από τους πιο εντυπωσιακούς φυσικούς προορισμούς του Καζακστάν. Η διαδρομή μέχρι εκεί διαρκεί περίπου 3 – 4 ώρες, και καθώς πλησιάζεις, η στέπα δίνει τη θέση της σε λόφους και στενά φαράγγια με έντονο κόκκινο και πορτοκαλί χρώμα.
Το φαράγγι εκτείνεται σε μήκος περίπου 154 χιλιομέτρων, αλλά η πιο δημοφιλής περιοχή για επίσκεψη είναι το “Valley of Castles”, όπου οι εντυπωσιακοί βράχοι σε σχήμα πύργων και κάστρων σχηματίζουν ένα μοναδικό τοπίο. Η γη έχει αποχρώσεις κόκκινου, καφέ και κίτρινου, και η ηλιοφάνεια τονίζει τα στρώματα των πετρωμάτων, κάνοντας το τοπίο ιδανικό για φωτογραφίες και εξαιρετικό μέρος για πεζοπορίες.
Λίμνες Kolsai
Οι λίμνες Kolsai είναι μια σειρά από τρεις μικρές ορεινές λίμνες, με καταπράσινα νερά και δάση κέδρων γύρω τους. Το σκηνικό θυμίζει αλπική κοιλάδα, με νερά που καθρεφτίζουν τα βουνά και τα δέντρα, δημιουργώντας αίσθηση ηρεμίας και απομόνωσης. Υπάρχουν μονοπάτια που συνδέουν τις τρεις λίμνες, κατάλληλα για ήπια ή πιο απαιτητική πεζοπορία.
Λίμνη Kaindy
Αυτό το εκπληκτικό σημείο βρίσκεται σε υψόμετρο σχεδόν 2.000 μέτρων και απαιτεί περίπου 12 χλμ. πεζοπορίας ή πλοήγησης σε έναν δύσκολο δρόμο.
Οι περισσότεροι επισκέπτες επιλέγουν να πάνε ιππεύοντας άλογα που νοικιάζονται στην περιοχή, αλλά εγώ επέλεξα να πάω με marsrutka – παλιά βανάκια σοβιετικού τύπου, σε πολύ χαμηλότερη τιμή και πολύ πιο fun. Όμως στην επιστροφή δεν υπήρχε όχημα και αναγκάστηκα να πεζοπορήσω τη μισή διαδρομή μέχρι να περάσει ένα. Η διαδρομή με το όχημα διαρκεί περίπου 30-40 λεπτά και στην αρχή ο δρόμος είναι ομαλός, αλλά εξελίσσεται σε ένα ανώμαλο μονοπάτι που δεν πιστεύεις ότι διανύεται από τροχοφόρο. Η εμπειρία είναι πραγματικά απολαυστική, ο οδηγός και οι επιβαίνοντες δε μιλούν λέξη αγγλικών, η μουσική παίζει στη διαπασών και το ταρακούνημα σε όλη τη διαδρομή με κάνει να νιώθω σαν παγάκι μέσα σε shaker.
Η λίμνη σχηματίστηκε ως αποτέλεσμα μιας μεγάλης κατολίσθησης που προκλήθηκε από σεισμό το 1911, σχηματίζοντας ένα φυσικό φράγμα. Το φαράγγι γέμισε με νερό δημιουργώντας τη λίμνη μήκους περίπου 400 μέτρων και βάθους 30 μέτρων στο βαθύτερο σημείο της. Από τις ασβεστολιθικές αποθέσεις, το νερό έχει ένα γαλαζοπράσινο χρώμα. Στην επιφάνεια διακρίνονται συστοιχίες κορμών ημιβυθισμένων δέντρων που υψώνονται πάνω από την επιφάνεια της λίμνης, γι’ αυτό και η περιοχή αναφέρεται συχνά ως «βυθισμένο δάσος». Το κρύο νερό βοηθά στη διατήρηση των κορμών των δέντρων, οι οποίοι είναι καλυμμένοι με υδρόβια φυτά.
Η θέα στο βάθος της λίμνης προσφέρει την καλύτερη προοπτική των απόκοσμων κορμών ερυθρελάτης που αναδύονται από τα τιρκουάζ νερά. Από ορισμένες γωνίες, μοιάζουν με κατάρτια πλοίων, προσθέτοντας στη μυστηριώδη ατμόσφαιρα της λίμνης.
Μετά από 14 ώρες στο δρόμο, επιστρέφω στο Αλμάτι, όπου ολοκληρώνεται το ταξίδι μου στο Νότιο Καζακστάν. Την επόμενη μέρα θα πάρω λεωφορείο για το Bishkek, την πρωτεύουσα του Κιργιστάν, όπου θα συνεχίσω μέ ένα solo road trip.
Το Καζακστάν είναι ένας συμπαθητικός και οικονομικός προορισμός, που όμως δύσκολα θα συναρπάσει τον ταξιδιώτη, σύμφωνα πάντα με την προσωπική μου άποψη.
©Αλέξανδρος Τσούτης
