Μαλάουι

Η είσοδος στο Malawi από τα χερσαία σύνορα με τη Μοζαμβίκη, στο σημείο Entre Lagos – Nayuchi, είναι μια δοκιμασία ιδιαίτερα περιπετειώδης και εξουθενωτική. Το mini bus από την πόλη Cuamba, αναμένει τρεις ολόκληρες ώρες έως ότου να στοιβάξει και τον τελευταίο επιβάτη πριν ξεκινήσει, όπως είναι ο κανόνας στην Αφρική. Το όχημα όμως δεν πάει μέχρι τα σύνορα της γειτονικής χώρας, αλλά μας αφήνει στα μισά της διαδρομής του, κάπου στο πουθενά, απ’ όπου θα πρέπει να βρούμε δίκυκλα για να μας μεταφέρουν. Ευτυχώς βρίσκουμε αμέσως τους μοτοσικλετιστές, που ήταν αδιαπραγμάτευτοι στην τιμή που απαιτούσαν (€4.5). Ο καιρός είναι βροχερός όπως και τις προηγούμενες μέρες, ευτυχώς όμως τη στιγμή εκείνη η βροχή έχει κοπάσει. Τελικά αποδείχτηκε ότι η τιμή ήταν συμφέρουσα, αναλογιζόμενος εκ των υστέρων τη δοκιμασία οδηγών και αναβατών. Ουσιαστικά δεν υπάρχει δρόμος μέχρι τα σύνορα του Entre Lagos, αλλά ένα μονοπάτι γεμάτο λάσπες και λακκούβες, όπου τα δίκυκλα έκαναν “πατινάζ” επί 1,5 ώρα, πλήρη επιβατών και αποσκευών, συμπεριλαμβανομένου και του σάκου με τη γραφική ύλη για τα παιδιά, διανύοντας 25 βασανιστικά και επικίνδυνα χιλιομέτρα. Ο λόγος ύπαρξης του συνοριακού περάσματος είναι η σιδηροδρομική γραμμή μεταφοράς κάρβουνου, ενώ επιβατηγό δρομολόγιο εκτελείται μόνο κάθε Τετάρτη.

Οι διαδικασίες ελέγχου ήταν εύκολες χάρη στο νέο σύστημα e-visa που είχαμε εκδώσει, όμως θα πρέπει τις επόμενες μέρες να προμηθευτούμε το αυτοκόλλητο σε μία από τις δύο μεγάλες πόλεις, Lilongwe ή Blantyre. Οι δυο συνοριοφύλακες είναι ευγενέστατοι, επιτέλους η επίσημη αγγλική γλώσσα του Μαλάουι λύνει το χάσμα συνεννόησης. Δε διστάζουν όμως να ζητήσουν κάποιο φιλοδώρημα και κατ’ εξαίρεση δίνω στον καθένα από $1, μιας και είχαν κερδίσει τη συμπάθειά μου.

Περνώντας στο έδαφος του Μαλάουι οι περιπέτειες δεν τελειώνουν. Αν η προηγούμενη 1,5 ώρα ακροβατικών στη λάσπη ήταν δοκιμασία, 45 επιπλέον χιλιόμετρα απόγνωσης μας περιμένουν. Σχεδόν 3 ώρες βασανιστικού δρόμου με αμέτρητες λακκούβες, αλλά αυτή τη φορά υπό βροχή, πάνω σε ένα δίκυκλο που καταπονεί τα κόκαλά μου. Κατάκοποι φτάνουμε σε ασφαλτοστρωμένο δρόμο περιμένοντας και πάλι φορτωμένοι με αποσκευές κάποιο όχημα, νυχτώνει, οι ντόπιοι μας περιγελούν. Ευτυχώς περνά ένα minibus σύντομα. Τι εμπειρία και αυτή! Καθόμαστε στις μπροστινές θέσεις. Το όχημα έχει πρόβλημα με τα φώτα και για κάποιες στιγμές κινούμαστε στα τυφλά, σε δρόμο γεμάτο πεζούς, ποδήλατα, ζώα. Ο οδηγός μετακινεί μια ηλεκτρική ασφάλεια και επανέρχονται τα φώτα, μετά ξανά τα ίδια. Με τα πολλά φτάνουμε στο Liwonde. Του ζητάμε να μας πάει σε έναν ξενώνα όπου είχαμε κάνει κράτηση, αλλά στη συνέχεια ακυρώσει λόγω αβέβαιης ημερομηνίας άφιξης. Αρνείται να μας πάει. Επιμένουμε, Αρνείται. Μας προτείνουν ένα άλλο minibus που φεύγει αμέσως για το Blantyre και ελλείψει τοπικού συναλλάγματος μας χρεώνει από $4 για την τρίωρη διαδρομή. Είναι ήδη αργά αλλά αποφασίζουμε να το πάρουμε για να κερδίσουμε την επόμενη μέρα. Έξω βρέχει πολύ. Πλησιάζουμε στη συμπρωτεύουσα στις 10:30 το βράδυ και δεν υπάρχει ψυχή, μια πόλη φάντασμα. Ο οδηγός θέλει να μας αφήσει στο Limbe, κακόφημο προάστιο έξω απ’ την πόλη. Επιμένουμε να μας πάει στο κέντρο. Του ζητάμε να μας αφήσει σε κάποιο ξενοδοχείο. Αρνείται, δε γνωρίζει κάποιο. Τελικά μας αφήνει σε κεντρικό σημείο της πόλης-φάντασμα. Είμαστε μόνοι, σε μια άδεια αφρικανική πόλη που δε φημίζεται για την ασφάλειά της το βράδυ, χωρίς σύνδεση internet, άστεγοι υπό καταρρακτώδη βροχή, χωρίς να υπάρχει υπάρχει τίποτα σε λειτουργία τριγύρω. Και τότε, εμφανίζονται δύο “φύλακες άγγελοι” (για ακόμα μια φορά στο ταξίδι αυτό, μετά τη Nampula της Μαζαμβίκης). Δύο κουστουμαρισμένοι κύριοι βγαίνουν από μια πόρτα, πιθανότατα κάποιας εταιρίας. Μας βλέπουν φορτωμένους με τις αποσκευές, κουκουλωμένους άτσαλα με αδιάβροχα που αδυνατούν να προστατεύσουν από τη βροχή. Εκδηλώνουν ενδιαφέρον και τους πληροφορούμε πως αναζητάμε κάποιον ξενώνα και μάλιστα οικονομικό. Λένε ότι γνωρίζουν κάποιον, πρόκειται μάλιστα για έναν που έχω επισημάνει κι εγώ στο χάρτη. Προσφέρονται να μας βάλουν στο αυτοκίνητό τους με τα βρεγμένα μας ρούχα και να μας μεταφέρουν μέχρι εκεί. Φυσικά λόγω της προχωρημένης ώρας, δεν υπάρχει κάτι ανοιχτό για φαγητό και δεν έχουμε βάλει τίποτα στο στόμα μας όλη μέρα. Ο νεαρός που είχε βραδινή βάρδια στο κατάλυμα, μας πρόσφερε λίγο ψωμί και συμπυκνωμένο χυμό.

Ξημερώνει παραμονή πρωτοχρονιάς και η online έρευνα των προηγούμενων ημερών για ενοικίαση αυτοκινήτου θα δώσει επιτέλους… τέλος στην ταλαιπωρία, αναβαθμίζοντας ριζικά το ταξίδι. Πρώτα όμως πρέπει να γίνουν κάποιες δουλειές, όπως συνάλλαγμα στην τράπεζα, κάρτα SIM σε πωλητές του δρόμου και επικύρωση της visa στη δημόσια υπηρεσία τουρισμού. Το Blantyre είναι μια μικρή πόλη με σύγχρονη όψη που αποτελεί την εμπορική πρωτεύουσα, με γυάλινα κτίρια επιχειρήσεων, καλοφτιαγμένους δρόμους και αρκετό πράσινο. Μου θυμίζει αρκετά το Kigali της Ρουάντα και σίγουρα τίποτα δε μαρτυρά το επίπεδο φτώχιας της χώρας.

Παραλαμβάνουμε το αυτοκινητάκι, ένα μικρό Mazda, με χαμηλό κόστος ανά ημέρα αλλά χρέωση χιλιομέτρων. Η πείνα ενός και πλέον 24ώρου κάνει επιτακτική την ανεύρεση ταχυφαγείου πριν φύγουμε από την πόλη. Το self service κατάστημα όπου κόσμος παίρνει το lunch break του, έχει πεντανόστιμα πιάτα με μεγάλη ποικιλία κι αυτό δεν είναι παραίσθηση της πείνας. Το οδοιπορικό στην καταπράσινη χώρα ξεκινά. Mου είχε λείψει η οδήγηση στην Αφρική! Λίγα χιλιόμετρα έξω απ’ το Blantyre, βλέπουμε στο δρόμο την ταμπέλα κάποιου ιδρύματος. Παρακάμπτοντας στο χωματόδρομο, συναντάμε το ορφανοτροφείο Timotheos Foundation, όπου μας υποδέχτηκαν πολλά παιδιά αλλά κανένας σχεδόν επιστάτης. Ζητάμε την άδεια από κάποιους ενήλικες για να παραδώσουμε επιτέλους τη γραφική ύλη που κουβαλάμε από την Ελλάδα μέσω Μοζαμβίκης. Οργανώνοντας τα παιδιά σε πειθαρχημένη σειρά προσφέρουμε αυτά τα μικρά δώρα προκαλώντας τεράστια χαρά και εισπράττοντας την αγάπη τους, όπως κάθε φορά στην Αφρική. Φεύγοντας συναντάμε τον πάστορα που επέστρεφε στο ίδρυμα, ενώ κάποια παιδάκια σε παρακείμενο οικισμό δεν προλαβαίνουν να πάρουν μολύβια και παογοητευμένα μας πετάνε πέτρες…

Κάποια στιγμή φτάνουμε πάλι στο Liwonde, σκοπεύοντας να μείνουμε στο κατάλυμα που είχαμε ακυρώσει κάποιες μέρες πριν λόγω αβέβαιου προγράμματος. Ένα μικρό υδροηλεκτρικό φράγμα ενώνει τις δύο πλευρές της μικρής πόλης και διακόπτει την απορροή του άκρου της λίμνης Malawi μέσω του ποταμού Shire στο Ζαμβέζη. Εξερευνούμε αρχικά με το αυτοκίνητο και στη συνέχεια πεζή το φυσικό περιβάλλον γύρω απ’ τη λίμνη. Μεγάλα δέντρα baobab κυριαρχούν στο καταπράσινο τοπίο, με φόντο έναν ουρανό όπου ταξίδευαν εντυπωσιακά νέφη και επιβλητικές καταιγίδες εκδηλώνονταν κατά τόπους. Προς τη δύση του ηλίου, ομάδες ιπποποτάμων βγαίνουν στις όχθες για να διανυκτερεύσουν. Να σημειώσουμε πως ο ιπποπόταμος είναι υπεύθυνος για τους περισσότερους θανάτους ανθρώπων από οποιοδήποτε άλλο ζώο της Αφρικής.

Αναζητάμε κάποια πιθανή εορταστική εκδήλωση για την πρωτοχρονιά, όμως στο ακριβότερο lodge της περιοχής ακόμα και η κουζίνα έκλεινε στις 9μμ. Απ’ ότι φαίνεται δεν υπάρχουν τουρίστες την εποχή αυτή ούτε στο lodge, ούτε στην περιοχή γενικότερα. Το ίδιο ίσχυε και για το κατάλυμά μας, το Villa Liwonde. Ασχέτως της χαμηλής season, η έκπτωση που ζητάμε τηλεφωνικά από τον ιδιοκτήτη δεν έχει μεγάλη ελαστικότητα. Μας αντιπροτείνει κάτι πρωτότυπο, να προσφέρει ένα πρωινό αντί για δύο, αλλά μετά από επιμονή επικρατεί η λογική. Τελικά ο ιδιοκτήτης James εμφανίζεται λίγο αργότερα για να γνωριστούμε και να συνεχίσουμε τη βραδιά με δείπνο σε ωραίο υπαίθριο εστιατόριο κάτω από ένα τεράστιο baobab. Στα τοπικά μπαράκια απολαμβάνουμε μπίρες και σφηνάκια τοπικού “κονιάκ”, όμως δεν υπάρχει ψυχή ζώσα για να γιορτάσει τη νέα χρονιά. Τελικά οδηγούμε μέχρι το υπαίθριο “club” της περιοχής όπου γίνεται πανζουρλισμός. Σχεδόν όλοι είναι βαριά μεθυσμένοι, σε ενοχλητικό βαθμό, ειδικά όταν σου απευθύνουν το λόγο εκτοξεύοντας σάλια στο πρόσωπό σου. Άλλοι παρενοχλούν χυδαία τις παρευρισκόμενες κοπέλες που απλά τους αγνοούν. Πλήθος βεγγαλικών εκτοξεύονται προς κάθε κατεύθυνση και χωρίς καμία λογική ασφαλείας, και προσγειώνονται ανάμεσα στο πλήθος. Μέσα σε αυτόν το σουρεαλιστικό παροξυσμό, ξεκινά να μετρά τις πρώτες του στιγμές το έτος 2020. Ο δρόμος της επιστροφής είναι ένα οδηγικό video game, με προσπάθεια αποφυγής των μεθυσμένων πεζών που μπαίνουν μπροστά στη πορεία του οχήματος.

Μια βροχερή πρωτοχρονιά ξημερώνει, ο καιρός έχει καταντήσει μονότονος στο ταξίδι αυτό. Τα πλάνα για επίσκεψη στο Εθνικό Πάρκο της περιοχής δείχνουν να ματαιώνονται. Άλλωστε το μικρό όχημά μας, παρ’ ότι έχει κίνηση στους 4 τροχούς, δε θα καταφέρει να ξεπεράσει τη λάσπη ούτε καν μέχρι την πύλη εισόδου του πάρκου. Καθώς φορτώνουμε τις αποσκευές για άλλον προορισμό, εμφανίζεται στο κατάλυμα μια μεγάλη παρέα που αποτελείται από Ευρωπαίους και Ινδούς. Στο παροπλισμένο πλοίο που ήταν δεμένο στην ακτή, εκτελούνταν εργασίες συντήρησης από νωρίς. Η παρέα των οικογενειών ετοιμάζεται για μια κρουαζιέρα κι εμείς ζητάμε από το James να μεσολαβήσει για τη συμμετοχή μας σε αυτήν. Η παρέα μας δέχεται με προθυμία και μια υπέροχη διαδρομή στη λίμνη ξεκινά. Η φιλικότητα των ανθρώπων αυτών που ζουν μόνιμα στη χώρα και η εγκάρδια φιλοξενία μας ως μέλη της οικογενείας τους, είναι αλησμόνητη και μάλιστα δε δέχτηκαν καν να συνεισφέρουμε στο κόστος της εκδρομής. Ο καιρός επίσης μας κάνει τη χάρη και σταδιακά μεταβάλλεται σε μια πολύ ζεστή λιακάδα. Στο σημείο που ξεκινούν επίσημα τα όρια του πάρκου, παραμένουμε μέσα στο σαλόνι του σκάφους για να μη μας δουν οι φύλακες και απαιτήσουν εισιτήριο. Σε όλη την περιοχή, μεγάλα κοπάδια ιπποποτάμων απολαμβάνουν το ενδιαίτημα, βόσκοντας μέσα και έξω απ το νερό, κάνοντας εφορμήσεις και επιδεικνύοντας τα τεράστια σαγόνια τους με τους επιμήκεις κυνόδοντες. Είναι τόσο πολλοί που μετά από λίγη ώρα παύουν να εντυπωσιάζουν. Αντιθέτως οι ελέφαντες που βρίσκονται βαθύτερα στην ξηρά αυτή την ώρα της ημέρας, διακρίνονται δύσκολα από μακριά, ενώ κροκόδειλοι δεν είναι ορατοί. Μετά από περίπου 3 ώρες διαδρομής και κατά την επιστροφή, ο γηραιός καπετάνιος που δεν ήταν και πολύ τζιμάνι στο χειρισμό, καταφέρνει να κολλήσει το σκάφος στα αβαθή. Αντί όμως να προσπαθήσει να το αποκολλήσει με όπισθεν, ο ιδιοκτήτης τους σκάφους του δίνει εντολή για πρόσω. Φυσικά αυτό χειροτερεύει την κατάσταση και τις δύο εξωλέμβιες να αδυνατούν να κινήσουν το βαρύ σκάφος. Μετά από πολύωρες, άκαρπες προσπάθειες, καλούν τους φύλακες του πάρκου που διαθέτουν όμως μικρό σκάφος. Εκτός από την αδυναμία ρυμούλκησης, δε δέχονται ούτε να πάρουν την ευθύνη μεταφοράς κάποιων επιβατών που βιάζονταν. Τη λύση θα δώσει αργότερα το τουριστικό σκάφος του πολυτελούς Hippo View Lodge, που σπρώχνοντας κατάφερε να αποκολλήσει το σκαρί. Η προσπάθειες συνεχίστηκαν καθ’ όλη τη διαδρομή, καθώς το πλοίο δεν υπάκουε πλέον στις εντολές και ακολουθούσε τρελή πορεία.

Αφού καταφέραμε με δυσκολία να δέσουμε και ενώ είναι προχωρημένη ώρα, αναχωρούμε για τον επόμενο προορισμό. Αναγκάζομαι να οδηγήσω βράδυ, κάτι όχι πολύ ευχάριστο στους σκοτεινούς και γεμάτους διαβάτες δρόμους. Φτάνοντας αργά στο Monkey Bay ξεκινά αναζήτηση οικονομικής διαμονής. Όμως μόνο δύο καταλύματα εντοπίζονται στην ευρύτερη περιοχή. Ακολουθώντας ένα στενό χωματόδρομο φτάνουμε στο πρώτο, ένα eco lodge. Βαδίζοντας προς μια παράπλευρη είσοδο, εκατοντάδες ec0-κατσαρίδες ξεπετάγονται από ένα φρεάτιο, ενοχλημένες που τους διαταράχτηκε η ηρεμία τους. Δεν είναι καλό σημάδι αυτό, αλλά παρά την απέχθειά μου στο έντομο αυτό δεν καταθέτω τα όπλα.  Στο υπαίθριο εστιατόριο, κάτω απ’ το ημίφως τουρίστες τρώνε και πίνουν, αναρωτιέμαι αν ο chef έχει κατσαρίδες σπεσιαλιτέ. Η τιμή του δωματίου που ήταν ελεύθερο δεν ήταν ιδιαίτερα χαμηλή και σίγουρα δεν ανταποκρίνονταν στο ερειπωμένο ξύλινο καλύβι με την αχυρένια στέγη που αντί για τοίχους είχε σήτα. Ανεβαίνοντας τα ξύλινα σκαλιά, αναστατώσαμε ένα καλοθρεμμένο ποντίκι που αρχίζει να τρέχει πανικόβλητο, αλλά τελικά προτιμά μια ηρωική έξοδο αντί να μπει στο εν λόγω δωμάτιο. Οι ελπίδες πλέον περιορίζονται στην επόμενη επιλογή που παραδόξως βρίσκεται εντός των πυλών μιας ναυτικής βάσης. Η ανακάλυψη είναι ευχάριστη, ένας ονειρεμένος χώρος με εξαιρετική διακόσμηση και καλή κουζίνα, άξιζε το λίγο πιο ακριβό τίμημα που ζητούσε ο Νοτιοαφρικανός ιδιοκτήτης. Το gourmet δείπνο και ένα ποτήρι ρούμι θα κλείσουν την όμορφη βραδιά πλάι στη γαλήνια λίμνη. Το Monkey Bay υπό το φως της συννεφιασμένης μέρας δεν εμπνέει ιδιαίτερα, γι’ αυτό και μετά το πρωινό θα μετακινηθούμε στο κοντινό Cape Maclear. Εδώ επικρατεί εντελώς διαφορετική κατάσταση από το Monkey Bay, υπεράνω των προσδοκιών. Κατά μήκος της παραλίας είναι χτισμένα πολυάριθμα καταλύματα και το μέρος έχει κάποια υποτυπώδη τουριστική κίνηση. Ψάχνοντας διαμονή, σταματάμε σε ένα υπαίθριο κατάστημα με χειροτεχνήματα που εκτελούσε και χρέη hostel, με νεαρά παιδιά που με κατακόκκινα μάτια καπνίζουν μαριχουάνα νυχθημερόν. Άλλωστε το Μαλάουι φημίζεται για την παραγωγή του. Χρειάστηκε λίγο παραπάνω ψάξιμο αλλά το δωμάτιο του ντόπιου υπερτερούσε σε ποιότητα και ήταν φτηνότερο από όλα τα άλλα. Το τοπίο της λίμνης είναι ειδυλλιακό, τα νερά όμως όχι τόσο δελεαστικά για κολύμπι. Καθώς το παράσιτο της bilharzia συναντάται σχεδόν σε όλες τις λίμνες της Αφρικής, συμπεριλαμβανομένης και της λίμνης Malawi, θα πρέπει κανείς να πάρει ένα χάπι προφύλαξης μερικές μέρες μετά την επαφή με το νερό, κι έτσι αντιστέκομαι στο να βουτήξω. Οι εκδρομές για snorkeling που προτείνουν οι διάφοροι βαρκάρηδες, δε με δελεάζουν επίσης. Άλλωστε η καθημερινότητα των ανθρώπων της λίμνης, που επιδίδονται στο πλύσιμο των ρούχων, την προσωπική τους υγιεινή, το ψάρεμα, το παιχνίδι και το κολύμπι, έχουν να προσφέρουν απαράμιλλες εικόνες, με αποκορύφωμα το μαβί δειλινό.

Η προνοητική προμήθεια για το βράδυ είναι ένα μπουκάλι ουίσκι. Η δύναμη της φύσης, αυτή που λίγες μέρες πριν ματαίωσε με έναν τυφώνα την πρόσβαση στο αρχιπέλαγος Quirimbas της Μοζαμβίκης, απόψε θα δώσει ένα φαντασμαγορικό ρεσιτάλ. Μια ηλεκτρική καταιγίδα φωταγωγεί επιδεικτικά τον ουρανό και αντικατοπτρίζει τους κεραυνούς πάνω στην υδάτινη επιφάνεια.

Η μουσική που παίζει στο κινητό συνοδεύει τη βραδιά με αγαπημένα ρεπερτόρια και η ψυχή πλέει σε πελάγη ευτυχίας που αποτελούνται από γλυκό νερό και ουίσκι.

Το Cape Mclear είναι δικαιολογημένα το πιο επισκέψιμο μέρος της χώρας, όμως σε κάθε σημείο γύρω απ’ τη λίμνη, οι εικόνες είναι αντίστοιχες. Γι’ αυτό και θα κατευθυνθούμε βορειότερα, αναζητώντας στο μεταξύ τη φυλή Chewa και τους φολκλορικούς χορούς τους. Τελικά διαπιστώνουμε ότι εκτός από ετήσιες γιορτές, οι χοροί είναι πλέον μια στημένη τουριστική attraction, που δεν είναι σύμφωνη με το γούστο μου, ούτε άξιο οικονομικής διαπραγμάτευσης. Ο χωματόδρομος περνάει ανάμεσα σε χωράφια με καλλιέργειες ή πλάι σε ξανθές αμμουδιές με ψαράδες που μπαλώνουν τα δίχτυα τους, αλλά σε κάποιο σημείο διακόπτεται από ορμητικό ποτάμι. Μικροί και μεγάλοι διασχίζουν το ποτάμι με τα υπάρχοντά τους, αλλά το δικό μας όχημα δεν είναι αμφίβιο και πρέπει να επιστρέψει πίσω.

Συνεχίζοντας βόρεια, σε μια ακόμα παράκαμψη συναντά κανείς τη Mua, ένα χωρίο που φιλοξενεί την έδρα της ιεραποστολής και ένα πολιτιστικό κέντρο και μουσείο. Ένα πυκνό δάσος μπαμπού και ένας μικρός καταρράκτης συμπληρώνει το τοπίο.

Ψάχνοντας το χάρτη επισημαίνουμε σε απόσταση περί των 25 χλμ τον άγνωστο οικισμό Chipoka όπου εμφάνιζε 1-2 ξενοδοχεία. Μια ακόμα τροπική καταιγίδα θα ξεσπάσει στη διάρκεια της διαδρομής, μετατρέποντας τους δρόμους σε ποτάμια και αποπροσανατολίζοντας τις τοποθεσίες πιθανής διαμονής. Σταματάω σε ένα ξενοδοχείο-φάντασμα χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα εξαιτίας βλάβης σε όλη την περιοχή. Με κυριεύει ανησυχία για την αποψινή διανυκτέρευση. Τελικά για μεγάλη μας τύχη, υπάρχει ένα ολοκαίνουριο μικρό ξενοδοχείο, που διαθέτει ηλεκτρικό ρεύμα και εστιατόριο. Φυσικά κι εδώ δεν υπάρχει άλλος επισκέπτης παρά μόνο κάποιοι εργάτες ιχθυοκαλλιεργειών. Άλλη μια μέρα γεμάτη εικόνες ξημερώνει, στην παραλία που είναι  διάσπαρτη με τα παραδοσιακά κανό των ψαράδων, φτιαγμένα από έναν σκαμμένο κορμό δέντρου. Δίχτυα που μπαλώνονται, μικρά ψάρια που αποξηραίνονται στον ήλιο και πλήθος ενηλίκων και μικρών παιδιών, απαρτίζουν το σκηνικό. Δυστυχώς, όπως γενικότερα σε αυτό το σημείο της Αφρικής, κάποια παιδιά έχουν διδαχτεί στο να ικετεύουν για χρήματα. Αντιθέτως, κάποιος ντόπιος με ένα βρέφος στην αγκαλιά προσφέρεται να μας ξεναγήσει χωρίς κάποιο όφελος.

Τα πιο αξιόλογα Εθνικά Πάρκα της χώρας είναι απομακρυσμένα, οπότε θα αρκεστούμε σε αυτό που είναι στη διαδρομή μας, το Kuti Wildlife Reserve. Δεν πρόκειται για κάποιο πάρκο που σφύζει από άγρια ζωή, αλλά για μια μεγάλη περιφραγμένη έκταση που μπορεί κανείς να τη διασχίσει και με όχημα πόλης -αν το ταλαιπωρήσει- αλλά και να την περπατήσει, μιας και δε φιλοξενεί θηρευτές. Έτσι, θα βρεθώ κοντά σε αξιολάτρευτες ζέμπρες και λιγότερο κοντά σε αντιλόπες, ενώ η μοναδική καμηλοπάρδαλη είναι άφαντη.

Ο δρόμος για την πρωτεύουσα Lilongwe που αποτελεί και το φινάλε του ταξιδιού, είναι αρκετά μονότονος. Δε θα χαρακτήριζα λιγότερο μονότονη την παραμονή στο άστυ, παρ’ όλο που έχει αρκετά πράγματα να δεις. Από τα πλούσια προάστια με τις οχυρωμένες επαύλεις, μέχρι τα γκέτο των φτωχογειτονιών και από τα λίγα “εμπορικά κέντρα” με τα εστιατόρια ως την αγορά χειροτεχνημάτων, ο επισκέπτης θα βρει σίγουρα ενδιαφέρουσες δραστηριότητες. Ακόμα, το κέντρο άγριας ζωής που ήταν μάλλον απογοητευτικό, το κεντρικό τζαμί, το μνημείο του παγκοσμίου πολέμου, καθώς και το μαυσωλείο του προέδρου Kamuzu (Dr. Hastings Kamuzu Banda 1898-1997) του ηγέτη της ανεξαρτησίας του έθνους.

Το Μαλάουι, χωρίς να αποτελεί έναν δημοφιλή ταξιδιωτικό προορισμό αποζημίωσε με το παραπάνω κάθε προσδοκία, γεμίζοντας την ψυχή μου με εμπειρίες μοναδικές, εικόνες αλησμόνητες και στιγμές ανεμελιάς. Αυτή η ακαταμάχητη έλξη μου για τη μαύρη ήπειρο, συνεχίζει να με καλεί ξανά και ξανά. 

©Αλέξανδρος Τσούτης