μποτσουάνα

Φωτογραφίες


Μποτσουάνα


🇧🇼

Η Μποτσουάνα είναι μια περίκλειστη χώρα στο νότιο τμήμα της Αφρικανικής ηπείρου. Πρόκειται για πρώην βρετανικό προτεκτοράτο που ανεξαρτητοποιήθηκε το 1966 και από τότε χαίρει μιας σπάνιας για την περιοχή, αδιάκοπης δημοκρατίας. Το μεγαλύτερο μέρος της χώρας είναι επίπεδες, ακατοίκητες εκτάσεις, με κυρίαρχη την έρημο Kalahari. Είναι μια απ’ τις πιο αραιοκατοικημένες χώρες στον κόσμο, με πληθυσμό μόλις 2 εκατομμυρίων σε μια έκταση 580 χιλιάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων. η Μποτσουάνα θεωρείται από τα πλουσιότερα κράτη της Αφρικής, με υψηλό κατά κεφαλή εισόδημα και περίτρανο παράδειγμα ορθής διακυβέρνησης και διαχείρισης των φυσικών πόρων, που εκτός από την οργανωμένη κτηνοτροφία, διαθέτει πολύτιμο ορυκτό πλούτο. Εξίσου πλούσια είναι και η βιοποικιλότητα της άνυδρης αυτής γης, διατηρώντας ένα οικοσύστημα απαράμιλλης ομορφιάς και μεγάλου αριθμού άγριων ζώων. Θα έλεγε κανείς ότι όλη η χώρα είναι ένα εθνικό πάρκο και μπορεί να συναντήσει κανείς μεγάλα θηλαστικά ακόμα και στην κύρια οδική αρτηρία. Η Μποτσουάνα αποτελεί έναν προορισμό υψηλού κόστους για τον επισκέπτη, με ελάχιστες επιλογές τουριστικών υποδομών. Επίσης η χώρα έχει δυστυχώς ένα από τα υψηλότερα ποσοστά (20% επίσημα) μετάδοσης του ιού HIV/AIDS.


Άνθρωποι

Οι κάτοικοι της Μποτσουάνα είναι ακριβοθώρητοι, άλλωστε στη χώρα αυτοί πλειοψηφούν τα άγια ζώα. Όσοι συναντήσαμε ήταν φιλικοί, ευγενικοί και ελαφρώς ντροπαλοί.


Τόποι

Το ενδιαφέρον της Μποτσουάνα δεν επικεντρώνεται στις 4 μοναδικές πόλεις, την πρωτεύουσα Gaborone, τη Francistown και τις μικρότερες Kasane και Maun. Τη μαγεία του τόπου μονοπωλεί η φύση, που ανέγγιχτη από τον ανθρώπινο παράγοντα φιλοξενεί τεράστιο αριθμό άγριας ζωής. Τα διάσημα Εθνικά Πάρκα του Chobe, Savuti και Moremi θα αποζημιώσουν τον επισκέπτη με μια εμπειρία που δύσκολα θα συναντήσει οπουδήποτε αλλού στην Αφρική.
Ακόμα, η αφιλόξενη έρημος Kalahari αλλά και οι λιγότερο γνωστές αλατολίμνες Makgadikgadi Pans που καλύπτουν μια αχανή έκταση της χώρας, αποτελούν σημεία σπάνιας μορφολογίας του πλανήτη.
Όμως το πιο θαυμαστό έργο της φύσης στον τόπο αυτό, είναι το δέλτα του ποταμού Okavango, το μεγαλύτερο εσωτερικό ποτάμιο δέλτα στη γη. Στην τεράστια έκτασή του, φιλοξενείται ένα πλούσιο οικοσύστημα χλωρίδας και πανίδας, μέχρι ο υδάτινος όγκος να εξαφανιστεί στα βάθη της διψασμένης Kalahari.



Το Βασίλειο των ζώων

Αύγουστος  2014

Πάνω σε μια πλατφόρμα που πλέει στον ποταμό Ζαμβέζη, στο σημείο που εφάπτονται οι συνοριακές γραμμές τεσσάρων εθνών, 5 συνταξιδιώτες μαζί με ένα σαραβαλάκι Toyota RAV 4 περνάμε από τη Ζάμπια στη Μποτσουάνα για το 3ο σκέλος του road trip.

Στην απέναντι όχθη, το τοπίο μοιάζει βγαλμένο από δυστοπική ταινία φαντασίας. Οι μαϊμούδες έχουν καταλάβει το οδόστρωμα και κυριαρχούν και πάνω στις νταλίκες που σταθμεύουν για τις διατυπώσεις σχηματίζοντας μεγάλες ουρές.

Περισσότερα...

Ο συνοριακός σταθμός είχε ελάχιστη κίνηση. Η βίζα ευτυχώς ήταν δωρεάν και η γραφειοκρατία ελάχιστη, όμως έπρεπε να αγοράσουμε επιπλέον ασφαλιστική κάλυψη για το όχημα προς μεγάλη μας δυσαρέσκεια. Την ίδια δυσανασχέτηση με εμάς είχε και ο Steven, ένας νεαρός Γερμανός μοτοσικλετιστής που έκανε το γύρο της Αφρικής. Με το Steven κανονίσαμε να συναντηθούμε το βράδυ στο Kasane. Αφού περάσαμε τους τροχούς του αυτοκινήτου και τα παπούτσια μας από τους ειδικούς λάκκους με το απολυμαντικό για τη νόσο “foot & mouth disease” που προσβάλλει κυρίως τα βοοειδή, μπήκαμε επίσημα στη χώρα. Οι αμέτρητες μαϊμούδες που συνυπάρχουν με τις σταθμευμένες νταλίκες, σηματοδοτούν πως η χώρα αποτελεί το βασίλειο της άγριας ζωής, που πλειοψηφεί σε αριθμό σε σχέση με τους ανθρώπους.

Όμως ακόμα και μέσα στην πόλη του Kasane, που βρίσκεται σε κοντινή απόσταση από τα σύνορα, αντικρίσαμε αγριόχοιρους να βόσκουν ανενόχλητοι στις άκρες του δρόμου. Η ανεύρεση καταλύματος ήταν πολύ δύσκολη υπόθεση στο μικρό αυτό οικισμό, όπου υπήρχαν κυρίως πανάκριβα πολυτελή lodge για την υψηλή τάξη τουριστών, που επισκέπτονται την Αφρικανική χώρα χωρίς να τσαλακώσουν ούτε πτυχή των φρεσκοσιδερωμένων ρούχων τους. Εμείς αντιθέτως, μετά από πολύ ψάξιμο πόρτα-πόρτα στα μόλις δύο οικοδομικά τετράγωνα που εκετείνεται η πόλη, θα αναγκαζόμασταν να συγκατοικήσουμε σε ένα φτηνό δωμάτιο σπιτιού και οι πέντε! Προμηθευτήκαμε με κουτάκια μπίρας για κατανάλωση στο δωμάτιο, αφού φάγαμε κάτι πρόχειρο έξω και συνεννοηθήκαμε με κάποιον Nοτιοαφρικανό σχετικά με την επίσκεψή μας στο Chobe, μιας και η βαθιά άμμος που υπήρχε μέσα στο Εθνικό Πάρκο δεν επέτρεπε στο δικό μας όχημα την πρόσβαση. Αργότερα το βράδυ θα μας επισκεπτόταν ο Steven στο κατάλυμα, για να μιλήσουμε για τα ταξίδια μας πίνοντας καμία μπίρα. Το θαυμασμό μας για το δύσκολο οδοιπορικό του, μας απέσπασε η φίλη του Katarina από τη Σλοβενία την οποία έφερε να μας τη γνωρίσει. Έκανε κι εκείνη το γύρο της Αφρικής, αλλά με ποδήλατο! Η δική μας περιπέτεια αυτομάτως έμοιαζε με “παιδική χαρά” σε σύγκριση με τη δική τους. Συζητήσαμε πολλά με τα παιδιά, για τις δυσκολίες που συνάντησαν και για το Στέργιο www.worldvespa.net, τον Έλληνα που κάνει το γύρο του κόσμου με vespa και συνταξίδεψαν για κάποιο διάστημα. Τους αποχαιρετίσαμε, ενώ το Steven θα τον ξαναβλέπαμε στο τέλος του ταξιδιού του, όταν θα μας επισκέπτονταν στην Αθήνα. Ο ύπνος στο πεντάκλινο αχούρι δεν ήταν καθόλου άνετος. Επιπλέον, ο συνταξιδιώτης Κ. άρχισε να υποφέρει από την ίδια άγνωστη νόσο που ταλαιπώρησε κι εμένα στη Ζάμπια. Μόνο που στην περίπτωσή του, θα ήταν πιο επίμονη και επίπονη. Το χάραμα κατευθυνθήκαμε στο σημείο όπου θα επιβιβαζόμασταν σε ειδικό όχημα safari για την περιήγηση στο Εθνικό Πάρκο Chobe. Ο δρόμος ήταν πράγματι δύσκολος, το δικό μας μικρό 4Χ4 δε θα μπορούσε να διασχίσει τα δύσκολα σημεία με τους νερόλακκους και τη βαθιά άμμο. Το Chobe αποδείχτηκε αντάξιο της φήμης του. Το παραποτάμιο τοπίο ήταν ανυπέρβλητο και τα ζώα βρίσκονταν παντού, δε χρειαζόταν να τα ψάξεις. Καμηλοπαρδάλεις σε ζεύγη έπαιρναν μια δύσκολη σωματική στάση ανοίγοντας τα πόδια και λυγίζοντας το λαιμό για να ξεδιψάσουν, αγέλες ελεφάντων σε σχηματισμό στοίχου, κρατούσαν με την προβοσκίδα τους την ουρά του μπροστινού, ακολουθώντας το κυρίαρχο αρσενικό που υποδείκνυε την ασφαλή διέλευση. Πλήθος κροκοδείλων στις όχθες, ανακούφιζαν το ψυχρό αίμα τους υπό τις ακτίνες του ήλιου. Δυστυχώς δεν είδαμε λιοντάρια, αλλά κάτι ακόμα πιο σπάνιο. Λεοπαρδάλεις! Και ένα τσακάλι. Βέβαια, τα σημεία που εντοπίζονται τα αιλουροειδή είναι συνήθως πολυσύχναστα από οχήματα τουριστών. Ο Κ. εμφάνιζε μεγάλη επιδείνωση της υγείας του και ουσιαστικά ήταν ημιλιπόθυμος σε όλη τη διάρκεια του safari. Όλο το βράδυ υπέφερε κάθιδρος από τον πυρετό.

Μετά το Kasane, ο προορισμός μας ήταν νοτιότερα, στο Maun. Δυστυχώς αν και διαθέταμε όχημα 4Χ4, όπως αποδείχτηκε και από το Chobe δε θα μπορούσαμε να διασχίσουμε την εκτός δρόμου διαδρομή με το αυτοκίνητο αυτό. Άλλωστε πρόκειται για πολύ επικίνδυνη διαδρομή ακόμα και για ντόπιους με ικανά οχήματα, κατάλληλο εξοπλισμό, τρόφιμα, νερό, δορυφορικό τηλέφωνο και βέβαια σκηνές οροφής. Έτσι θα ακολουθήσουμε την περιμετρική ασφάλτινη οδό και θα ξαναμπούμε στα εθνικά πάρκα από το Maun. Η διαδρομή ήταν μονότονη, ερημική, χωρίς καμία σχεδόν ανθρώπινη παρουσία. Οδηγώντας για 600 συνεχή χιλιόμετρα, συναντήσαμε ελάχιστα οχήματα και μόλις έναν ενδιάμεσο οικισμό όπου μπορούσαμε να ανεφοδιαστούμε με καύσιμα.

Το Maun είναι ένας επίσης μικρός οικισμός όπως και το Kasane, όμως εδώ οι επιλογές διαμονής ήταν αρκετές, οικονομικές και εξαιρετικής αισθητικής. Θα αφιερώσουμε αρκετές μέρες εδώ, με πολλές δραστηριότητες. Αρχής γενομένης της εξερεύνησης του εθνικού πάρκου Moremi. Θα συνεχίσουμε τις επιπολαιότητες κυνηγώντας τις καμηλοπαρδάλεις πεζή αλλά το highlight θα είναι μια ομάδα 7 λιονταριών που είχαμε επιτέλους την τύχη να συναντήσουμε, μέσα από το αυτοκίνητο φυσικά. Θα περάσουμε ώρες μαζί τους σε απόσταση 3 μέτρων, βγάζοντας πλήθος φωτογραφιών από τα ανοιχτά παράθυρα και την ηλιοροφή, κάτι που προξενούσε αδικαιολόγητο άγχος στο συνταξιδιώτη Τ. Τα λιοντάρια ως συνήθως ήταν ράθυμα κατά τη διάρκεια της ζεστής μέρας, όμως εκ περιτροπής επιτηρούσαν την κοιλάδα. Κάποια στιγμή, μια αγέλη από αντιλόπες πλησίασαν νευρικά την περιοχή, κυριολεκτικά στο στόμα του λέοντα. Προς μεγάλη μας έκπληξη και παρ’ όλο που τα λιοντάρια βρέθηκαν σε εγρήγορση, δεν τις καταδίωξαν κι εκείνες εξαφανίστηκαν ταχύτατα. Κάποια στιγμή μια από τις κοπέλες τις παρέας χρειαζόταν τουαλέτα. Όμως κανείς από τους υπολοίπους δεν ήθελε να εγκαταλείψει το σπάνιο θέαμα… Έτσι, ανοίξαμε την πόρτα που ήταν στην αντίθετη πλευρά από τα λιοντάρια, τα οποία δεν πήραν είδηση. Δε συνέβη το ίδιο όμως με κάποιους άλλους επισκέπτες που κατέφθασαν θορυβωδώς εκείνη τη στιγμή, αναστατώνοντας τη συνταξιδιώτισσα και τα λιοντάρια. Από το πάρκο βγήκαμε με τη δύση του ηλίου, αλλά στη μετέπειτα οδική διαδρομή παρ’ ολίγο να συγκρουστούμε μέσα στο σκοτάδι με μια καμηλοπάρδαλη και μια αγελάδα!

Την επόμενη μέρα θα ψάξουμε την προοπτική μιας πτήσης πάνω από το δέλτα του Okavango. Μιας και δε σπαταλήσαμε χρήματα για πτήση πάνω απ’ τους καταρράκτες Victoria, θεωρήσαμε πως εδώ άξιζε να απολαύσει κανείς το θαύμα της φύσης, σε όλο του το μεγαλείο αφ’ υψηλού. Παραδόξως οι τιμές ήταν πολύ λογικές και ο αριθμός των 5 επιβατών ιδανικός για τον καταμερισμό του κόστους. Από τα πρώτα λεπτά μετά την απογείωση του μικρού cessna, αυτός ο γιγαντιαίων διαστάσεων υδροβιότοπος αποκαλύπτει τη μαγεία του. Ένα δαιδαλώδες σύμπλεγμα ποταμών, βαλτότοπων και νησίδων ξηράς, σε μια πανέμορφη χρωματική παλέτα διακοσμημένη με ελέφαντες, ιπποπόταμους και καμηλοπαρδάλεις, αλλά και πολλά άλλα θηλαστικά, ερπετά και πτηνά που δεν είναι ορατά από αυτό το ύψος. Ο πιλότος, βλέποντας το φωτογραφικό μου πάθος, μου πρόσφερε αρκετές προσεγγίσεις υπό κλίση για καλύτερες λήψεις.

Το δέλτα όμως θα το απολαύσουμε μια επόμενη μέρα διασχίζοντάς το με παραδοσιακό κανό “mokoro” και μάλιστα θα διανυκτερεύσουμε στην άγρια φύση του. Έτσι επιβιβαζόμαστε στο mokoro και περιπλανιόμαστε στις υδάτινες εκτάσεις που είναι διάσπαρτες με ιπποπόταμους. Ο βαρκάρης όμως ήταν αρκετά επιφυλακτικός στην προσέγγισή τους, παρά τις προτροπές μας. Θα κολυμπήσω στα σκοτεινά νερά του ποταμού, θα εκπαιδευτώ στη δύσκολη πλοήγηση του κανό και θα ιχνηλατήσω την ξηρά με τους φίλους μου, αναζητώντας ζέμπρες, ελέφαντες και άλλα αγρίμια. Το βραδάκι θα ανάψουμε φωτιά και θα στήσουμε τις ευτελείς σκηνές μας για μια ακόμα μαγική βραδιά στην άγρια Αφρική.


Αναχωρώντας και απ’ το Maun, οδηγούμε ανατολικά με σκοπό να εξερευνήσουμε τα Makgadikgadi Pans.  Το εύρος αυτονομίας σε καύσιμο του αυτοκινήτου, μας προβληματίζει και πάλι. Ο κοντινότερος οικισμός με πρατήριο καυσίμων, βρίσκεται στη διασταύρωση της Nata, όπου ευτυχώς θα βρούμε να διανυκτερεύσουμε και να φάμε κάτι πολύ πρόχειρο. Θα επιστρέψουμε για 100χλμ ασφάλτινης διαδρομής και στη συνέχεια για 160χλμ. άγνωστης, χωμάτινης πορείας μέσα σε έρημο τοπίο μέχρι τις αλατολίμνες που έχουν έκταση… όση η Ελβετία! Το άγχος είναι μεγάλο. Αν το αυτοκίνητο μας προδώσει στο σημείο αυτό, η επιβίωσή μας θα είναι αμφίβολη. Στο μεγαλύτερο τμήμα ακολουθούμε έναν βατό χωματόδρομο με ερείσματα από χώμα και βλάστηση στις άκρες του. Το μοναδικό έμβιο που θα συναντήσουμε είναι ένα άγριο άλογο που εγκλωβίζεται μπροστά από την πορεία μας. Σε αυτό το σουρεαλιστικό σκηνικό, κάτω από τον καυτό ήλιο, το άλογο έτρεχε τρομαγμένο μπροστά μας για πάνω από 40′, χωρίς να προσπαθεί να βγει από το δρόμο. Η ταχύτητά μας περιοριζόταν αρκετά καθώς η κόπωση του αλόγου αυξάνονταν. Δοκιμάσαμε πολλές φορές να σταματήσουμε σε μικρή απόσταση από αυτό και να το καταδιώξουμε πεζή απομακρύνοντάς το, αλλά ήταν μάταιο. Μετά από αρκετή ώρα βρεθήκαμε σε ένα πλάτωμα του δρόμου όπου καταφέραμε να χωρίσουμε τους δρόμους μας. Αφού περάσαμε κάποιες μικρότερες αλατολίμνες, λίγο αργότερα συναντήσαμε με μεγάλη ανακούφιση ένα έρημο lodge στη μέση του πουθενά. Εκεί βρίσκονταν ένας μοναχικός επιστάτης που μας προϋπάντησε και προς μεγάλη μας ανακούφιση, μας πληροφόρησε πως διέθετε λίγες κρύες μπίρες. Λίγο αργότερα, φτάνουμε επιτέλους στην αχανή έκταση των Makgadikgadi Pans, μια εκθαμβωτικά ολόλευκη επιφάνεια από αλάτι που κάτω από την αφόρητη ζέστη δημιουργεί ατμοσφαιρικές οφθαλμαπάτες. Ο τελικός μας προορισμός, το νησί Kudu βρίσκεται εμπρός μας. Ένα έρημο, βραχώδες νησί με ξερά δέντρα σε μια θάλασσα αλατιού… Μπορεί να το χαρακτηρίσει κανείς και εναλλακτικό τόπο διακοπών. Μικρότερες νησίδες ξεπροβάλλουν κατά τόπους, κι εμείς θα απολαύσουμε την οδήγηση στο “εξωγήινο” περιβάλλον, με την επιφύλαξη να μην κολλήσουμε στα πιο υγρά τμήματα.

H έξοδός προς τον πολιτισμό, μετά από μακρά πορεία θα γίνει από τη νότια πλευρά όπου θα βρούμε επιτυχώς το μικρό οικισμό Orapa για ανεφοδιασμό. Στο σημείο αυτό ξεκινά η έρημος Kalahari και επίσης συναντά κανείς παλιά ορυχεία πολύτιμων λίθων ή μετάλλων. Τελευταία στάση του ταξιδιού στη Μποτσουάνα, θα είναι η 2η σε μέγεθος πόλη Francistown (100 χιλιάδες κάτοικοι). Εδώ θα ξεκουραστούμε απολαμβάνοντας πάλι τις παροχές του πολιτισμού και θα συναναστραφούμε με τον τοπικό πληθυσμό, έως ότου επιστρέψουμε στη Ζιμπάμπουε. Η 3η χώρα του οδοιπορικού στο νότο της Αφρικανικής ηπείρου, συμπλήρωσε με πανέμορφες εικόνες και δυνατές εμπειρίες το κάπως παράτολμο ταξίδι μας.

Share this Post



Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *