Ο Πατέρας Αντώνιος της Ουγκάντα

Ο Πατέρας Αντώνιος Mutyaba είναι ένας ιερέας της ελληνορθόδοξης εκκλησίας με καταγωγή από την Ουγκάντα της Αφρικής. Η οικογένειά του ήταν από τις πρώτες που ασπάστηκαν την ορθοδοξία στη μαύρη ήπειρο, όταν η ιεραποστολή άρχισε να τη διαδίδει στις αρχές του 20ου αιώνα. Σε μικρή ηλικία και στα πρόθυρα ενός αιματηρού εμφυλίου που ξέσπασε στον τόπο του, βρέθηκε μετανάστης στην Ελλάδα όπου εργάστηκε, σπούδασε γεωπονική και τελικά ακολούθησε το δρόμο της ιεροσύνης.  Ζούσε για 20 χρόνια στην Ελλάδα με την οικογένεια και τα 5 παιδιά του, όμως εκείνος αποφάσισε να επιστρέψει στην Αφρική και να προσφέρει το έργο του εκεί που έχουν περισσότερη ανάγκη. Ένα έργο που ξεπερνά κατά πολύ το ιερατικό καθήκον και αποτελεί μια προσφορά ζωής, μια προσφορά στον Άνθρωπο. Ο πατέρας Αντώνιος είναι από τους πρωτεργάτες ενός φιλανθρωπικού έργου, σε έναν τόπο από τους φτωχότερους και δυσκολότερους της γης.

Σε έναν καταπράσινο λόφο λίγο έξω από το άγνωστο χωριό Monde της επαρχίας Wobulenzi, 60χλμ από την πρωτεύουσα Kampala, βρίσκεται το ίδρυμα Peace and Hope Monte. Εδώ βρίσκουν καταφύγιο 200 έως 400 παιδιά, φιλοξενούμενα και μη. Μεταξύ άλλων και παιδιά ορφανά που έχασαν τους γονείς τους από AIDS και άλλες ασθένειες, από φυσικές καταστροφές, παιδιά που έχουν γονείς αλλά εκείνοι δεν έχουν τους πόρους για την επιβίωσή τους, παιδιά κακοποιημένα… Εδώ θα βρουν ασφαλή στέγη, ιατρική περίθαλψη, διατροφή με βάση το ρύζι και τα φασόλια, αλλά και το καλαμπόκι που καλλιεργείται στην έκταση του αγροκτήματος, εκπαίδευση σε πλήρεις σχολικές εγκαταστάσεις με ικανό διδακτικό προσωπικό. Στο ίδρυμα φιλοξενούνται παιδιά ανεξαρτήτως θρησκείας. Ο ναός του Αγίου Αντωνίου δεσπόζει στο τοπίο και σηματοδοτεί τη θρησκευτικότητα του ιδρύματος.

Το έργο του έχει δημοσιευτεί σε πολυάριθμα άρθρα και έτσι, μία μέρα πριν το ταξίδι μου στην Ουγκάντα, πήρα την πρωτοβουλία να επικοινωνήσω με τον Πατέρα Αντώνιο και να μου δώσει πληροφορίες για το πού θα μπορούσα να προσφέρω λίγη γραφική ύλη που κατά παράδοση μεταφέρω πλέον όταν ταξιδεύω στην Αφρική. Επιπλέον, μετέφερα μια ακόμα μεγάλη αποσκευή γεμάτη με ρούχα και παιχνίδια που θέλησαν να προσφέρουν απ’ το υστέρημά τους, μαθητές σχολείου της Βουλγαρίας. Τα παιδιά του Petko R. Slaveikov της Σόφιας ανταποκρίθηκαν πρόθυμα και αυθόρμητα στέλνοντας την αγάπη τους στα φτωχά παιδιά της μακρινής Αφρικής και διδάσκοντάς μας ότι η προσφορά και η αλληλεγγύη δεν έχει σύνορα ούτε κοινωνική τάξη.

Με την ευκαιρία αυτή, ζήσαμε τη χαρά να γνωρίσουμε από κοντά τον άνθρωπο αυτό, έναν ιερέα που δε μοιάζει με κανέναν, έναν σύγχρονο Άγιο με Αφρικανικά χαρακτηριστικά. Βιώσαμε τη φιλοξενία του και την τόσο ευχάριστη παρέα του για αρκετές μέρες. Κι εκείνος μας προσέφερε τα πάντα, μας παραχώρησε το αυτοκίνητό του, μας έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσουμε υπέροχους ανθρώπους και την πιο σημαντική και συγκινητική εμπειρία του να αγκαλιάσουμε τα παιδιά αυτά.

Το αυτοκίνητο βγαίνει από τον γεμάτο λακκούβες και άναρχη κίνηση κεντρικό δρόμο και μπαίνει σε ένα επαρχιακό δρομάκι με την τυπική κόκκινη σαν πούδρα σκόνη, που δημιουργεί ομίχλη στο καταπράσινο τοπίο και άλλη μια δόση χ(ρ)ώματος στα ρουθούνια, το πρόσωπο, τα ρούχα και την κάμερα. Μετά από λίγα χιλιόμετρα όπου δε συναντά κανείς κάποιο αξιοσημείωτο οικισμό, ξεπροβάλλει σαν όαση ο λόφος με τα κτίρια του ιδρύματος. Μακρόστενα κτίρια αξιοπρεπούς κατασκευής που υλοποιήθηκαν χάρη στην αγάπη, την προσπάθεια και τη συμβολή του Πατέρα Αντώνιου, με δωρεά από το ίδρυμα www.iliahtidesagapis.com αλλά και πολλές ακόμα φιλανθρωπικές πρωτοβουλίες συνανθρώπων μας. Μπροστά από μια μπουκαμβίλια με εκτυφλωτικά φούξια άνθη, μας υποδέχονται μερικοί δάσκαλοι και ο επιστάτης, ένας νεαρός ιερέας που ονομάζεται κι αυτός Πατέρας Αντώνιος και είναι το πνευματικό τέκνο του πρεσβύτερου. Οι κοιτώνες και το σχολικό συγκρότημα δεν αντηχεί από τις φωνές των παιδιών. Τα κρεβάτια αδειανά, τα ελάχιστα στρώματα μαζεμένα. Είναι αρχές Γενάρη και η περίοδος διακοπών για τα σχολεία της χώρας συνεχίζεται, με τα παιδιά να βρίσκονται σε συγγενικά πρόσωπα ή ανάδοχες οικογένειες. Όμως στο χώρο αυτό υπάρχει και ένα μικρό μοναστήρι θηλέων που αριθμεί 25-30 παιδιά ακόμα. Μια πόρτα άνοιξε και ένα κύμα 30 παιδιών ξεχύθηκε για να μας αγκαλιάσει σφιχτά. Μια μοναχή μας καλωσόρισε μιλώντας ελληνικά. Η Μητέρα Μαρία, που έχει επισκεφτεί την Ελλάδα, έχει αφιερώσει τη ζωή της για τη σωτηρία αυτών των παιδιών που δεν έχουν κανέναν στον κόσμο. Μας ξενάγησαν στους υπόλοιπους χώρους, μια μικρή εκκλησία, το κτήμα με το καλαμπόκι, ένα τρακτέρ χαλασμένο, ένα μεγάλο, διώροφο ημιτελές κτίριο που προορίζεται για τεχνική σχολή. Ένας καπνισμένος χώρος κουζίνας με ξύλα. Μερικές ντουζιέρες χωρίς τρεχούμενο νερό φυσικά. Και μια μικρή εκκλησία. Τα παιδάκια έμοιαζαν με αγγέλους, με τη μπρούτζινη όψη τους και τη συμπεριφορά. Κάθε ματιά τους γέμιζε με δάκρυα τα δικά μου μάτια, ενώ εκείνα τραγουδούσαν υμνώντας το Θεό, στην εκκλησία και έξω στο απαλό γρασίδι. Φάγαμε μαζί τους ταπεινό και πεντανόστιμο ρύζι με φασόλια, ενώ τα μεγαλύτερα παιδιά φρόντιζαν τα μικρότερα με μια ηρεμία υποδειγματική και ακούσαμε να μας λένε ένα ένα, τα χριστιανικά ονόματά τους.

Είχε φτάσει η ώρα να μοιράσουμε στα παιδιά λίγα πράγματα που καταφέραμε να μεταφέρουμε μέχρι εκεί. Μολύβια, τετράδια, μαρκαδόρους, ξυλομπογιές, μπλοκ ζωγραφικής, πλαστελίνες και άλλα σχολικά είδη. Τα παιδιά, ήσυχα και υπομονετικά περίμεναν τη σειρά τους. Οι έφηβοι διακριτικά κρατούσαν απόσταση και έπρεπε να τους καλέσουμε να έρθουν να πάρουν κι αυτοί. Κάποιο από τα μικρά παιδιά έτυχε να πάρει δύο στυλό και ήθελε να μου επιστρέψει το ένα. Του είπα να το δώσει στο διπλανό του. Ο σάκος από τη Βουλγαρία ήταν γεμάτος με ρούχα που παραδώσαμε στις μοναχές για να τα μοιράζουν σύμφωνα με το μέγεθος στα παιδιά, και μερικά παιχνίδια, κούκλες, ένα αρκουδάκι. Εκεί ο ενθουσιασμός των παιδιών άρχισε να γίνεται ασυγκράτητος. Δυστυχώς οι κούκλες δεν ήταν αρκετές για όλα τα παιδιά, που μας ζητούσαν από μια και γι αυτά. Τους εξηγήσαμε πως τα παιχνίδια ανήκουν σε όλους και τα προτρέψαμε να τα μοιράζονται. Φεύγοντας, εισπράξαμε μια γλυκιά αγκαλιά από τα παιδιά και τα αποχαιρετήσαμε με δάκρυα στα μάτια και ένα φτερούγισμα στην ψυχή. Επιστρέψαμε συγκινημένοι, με την ικανοποίηση πως με αυτή την τόσο μικρή μας προσφορά, προκαλέσαμε τόση μεγάλη χαρά!

Όμως τα μολύβια και τα τετράδια δε μπορούν να εξασφαλίσουν την επιβίωση των παιδιών αυτών. Η διατροφή, η εκπαίδευση, η στέγασή τους κοστίζει, τη στιγμή που η οικονομική κρίση στη χώρα μας έχει κάνει την ανεύρεση πόρων εξαιρετικά δύσκολη. Κανένα παιδί όμως δεν αξίζει να πεταχτεί στο δρόμο λόγω έλλειψης χρημάτων. Όποιος θέλει να βοηθήσει, μπορεί να επικοινωνήσει με τη διεύθυνση του ιδρύματος. Τα παιδιά του Monde θα σας ευγνωμονούν.

https://www.friendsofmonde.gr
[email protected] | +30 6944162530

Σε περίπτωση που θέλετε να στείλετε ρούχα, γραφική ύλη ή οτιδήποτε άλλο, η διεύθυνση της μονής του ιδρύματος είναι η παρακάτω:

ST. MARY OF EGYPT MONASTERY

P.O. BOX 46 Wobulenzi

UGANDA

tel: +256 753971096

email: [email protected]

Ο Πατέρας Αντώνιος κάνει προσπάθειες ευελπιστώντας το ίδρυμα να αποκτήσει οικονομική αυτάρκεια στο μέλλον. Ένα από τα προγράμματα είναι και η παραγωγή και εξαγωγή τοπικής ποικιλίας καφέ που μεταξύ άλλων ενισχύει την τεχνογνωσία και την επιβίωση των αγροτών της τοπικής κοινότητας.

 

Αλέξανδρος Τσούτης. 27 Ιανουαρίου 2018


Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *